Rozdział 17: "Zrozumienie"

- No przyjdzie? - Zapytałam niespokojnie.
- Tak. Zaraz będzie - potwierdził, już po raz trzeci, Zayn. Skinęłam tylko głową i wypiłam resztkę swojego wina. Cały czas go o to pytałam i chyba wyczuł, że nie jestem gotowa na spotkanie z Emmą. Jej obecność była kwestią sekund i to tylko po ty, by mogła urwać mi głowę, za to, że nie pozwoliłam im się spotykać. Nie chcę żeby Zayn z nią gadał. To pewnie przez zazdrość. Nigdy wcześniej nie byłam taka zaborcza.
Zayn chwycił mnie za dłoń siadając na stołku barowym obok, pocieszając mnie lekko swoim gestem. Pani Conrad szybko uzupełniła mój kieliszek winem, tak samo jak Zayna, po czym odstawiła butelkę z powrotem na blat. Zanim zostawiła nas samych, podała jeszcze jeden czysty kieliszek na wino, dla Emmy, jak się domyśliłam.
- Denerwujesz się? - Zapytał zbyt miękkim głosem Zayn. Kciukiem delikatnie pocierał knykcie moich palców w swoim własnym rytmie.
- Czemu? - Zmarszczyłam czoło.
Zayn wyciągnął przed siebie rękę i uwolnił wargę spomiędzy moich zębów.
- Przygryzasz wargę, co jest oznaką zdenerwowania i nieznośnym nawykiem.
Wydęłam usta.
- Troszeczkę - przyznałam.
- Wszystko będzie dobrze - zapewnił, po czym upił łyk swojego wina.
Och, teraz nagle jest zadowolony i chce mu się rozmawiać.
Zayn pochylił się nieco i z uczuciem cmoknął wewnętrzną stronę mojej dłoni.
- Mam nadzieję, że to pomoże ci zrozumieć. Chciałbym móc opowiedzieć ci wszystko samemu.
Zmarszczyłam czoło, ale ukryłam to słabym uśmiechem.
- Otwarty umysł - odpowiedziałam tylko, pukając się palcem wskazującym w mój puls.
- Proszę, tylko bez kłótni. Wiem, że ona potrafi być....trudna - zawahał się Zayn.
- Jestem pewna, że mi lepiej wychodzi hamowanie złości, niż tobie, Zayn.
Chłopak uniósł brew.
- Jesteś pewna?
Naszą rozmowę przerwało echo otwieranych drzwi wejściowych, po czym usłyszałam kroki. Marka zobaczyłam jako pierwszego, a za nim majaczyła sylwetka Emmy. Jej szpilki stukały o twardą posadzkę z każdym krokiem przybliżającym ją do Zayna i mnie. Jak zwykle była ubrana na czarno. Cała, na czarno. Jej błyszczące blond włosy wyglądały idealnie, choć zaczesane były w niedbały kok. Wyglądała...dobrze. Uścisk dłoni Zayna wokół mojej momentalnie się zacieśnił, a ja w duchu przygotowywałam się na to, jakie będą pierwsze słowa tej kobiety. Pewnie palnie coś złośliwego.
- Pani Donaldson - przedstawił ją szybko Mark, po czym zwinnie ulotnił się do kwater przeznaczonych dla personelu.
Zayn wstał i popatrzył na mnie, jakby prosił o pozwolenie, żeby móc się do niej odezwać.
- Nie spodziewałam się, że wrócę tu tak szybko - powiedziała Emma. Jej wyraz twarzy przepełniony był pogardą, jakbyśmy byli parą przyjaciół, którą ją zdradziła zasługując tylko na chłodne traktowanie.
No, ja ciebie też witam.
- Jak się masz, Emmo? - Próbowałam być...miła, ale po jej lodowatym wzroku zdałam sobie sprawę, że tego nie kupuje. Był tak chłodny, że poczułam się nieswojo. Nigdy nie wyczuwałam dobrej aury od tej kobiety. No, może ostatniej nocy, wtedy kiedy pomagała mi się ubrać, ale nie w sytuacjach jak ta. Była bez serca, na swój własny sposób. Nie rozumiałam jej tak, jak robił to Zayn, ale właśnie...Nie rozumiałam też Zayna, tak, jak rozumiała go ona. Może muszę być pojebana, tak samo jak oni, żeby zrozumieć tę nieperfekcyjnie perfekcyjną parę?
Moje serce zdradziło mnie, zasłaniając mi oczy przed oczywistą prawdą. Ja i Zayn nie jesteśmy kompatybilni, ale nadal da się to jakoś zaakceptować. Tylko, że na tym to wszystko się kończy. Akceptacja, to za mało. Może, gdybym nie została kiedyś napadnięta przez chłopaka mojej byłej przyjaciółki umiałam bym lepiej poradzić sobie z tego typu problemami. Ale gdyby nie spotkało mnie coś takiego nie zostałabym dziewczyną Zayna. Mogłabym ewentualnie być z nim w związku seksualnym, ale to też nic pewnego. A to wszystko przez moją maleńką fobię bycia dotykaną i traumatyczne wspomnienia.
- Czuje się wyśmienicie, naprawdę, nie musisz udawać, że interesuje cię moje samopoczucie - zakpiła ironicznie Emma. Na jej twarzy wymalował się wymuszony uśmiech. Och, brutalnie szczera, rozumiem. - Jestem pewna, że u ciebie też niezbyt kolorowo, Victorio? - Emma uniosła swoją idealnie wystylizowaną brew, na co zmrużyłam oczy.
- Jest w porządku, dziękuje.
- Zayn, jakże miło widzieć cię w takim stanie. - Uśmiechnęła się, a ja zmagałam się z samą sobą, by nie przewrócić oczami. - Mam nadzieję, że wszystko u ciebie dobrze?
- Emma - ostrzegł ją Zayn, ale w jego oczach zamajaczyło błaganie. Błysnęło w nich coś takiego, co zdradzało mi, że walczy, by nie przytulić jej na powitanie, by oszczędzić rozdarcia mojego serca na pół. Stał w bezruchu obok mojego krzesła, jakby na jego szyi widniała niewidzialna smycz, którą trzymałam.
- Czego chciałeś? - Zapytała w końcu Emma, widząc, że Zayn nie ma zamiaru wdawać się z nią w jałowe dyskusje.
Chłopak popatrzył na mnie pytając o pozwolenie, potrzebując go. Skinęłam głową w jej stronę, a on wziął głęboki oddech i przeniósł na nią swoje chłodne oczy.
- Rozmawialiśmy z Victorią o naszych różnicach.
Różnicach? Zmrużyłam swoje oczy skonsternowana, ale szybko wróciłam do naturalnego wyrazu twarzy, mimo że byłam pewna, iż Emma to dostrzegła.
- O zrozumieniu waszych różnic? - Zapytała Emma poprawiając wypowiedź Zayna.
Zayn przytaknął.
Emma fuknęła pod nosem i sięgnęła po wolny kieliszek. Chwyciła butelkę wina i ponownie fuknęła, jakby nie mogła uwierzyć w to, że naprawdę zdecydowałam się rozważyć to, jak czuje się Zayn.
- Kochanie, zanim nawet spróbujesz zrozumieć punkt widzenia Zayna wobec całego tego związku, musisz podejść do tego z otwartym umysłem. Nie bierz sobie tego do serca. - Upiła łyk wina i popatrzyła na Zayna. - Odrobinę prywatności, Zayn - nakazała mu nieznoszącym sprzeciwu tonem siadając na jednym z krzesełek. - Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że Victoria nie myśli jasno, kiedy jesteś w pobliżu.
Zayn przeniósł swój wzrok na mnie, a ja zamarłam. Nie wiem czemu, ale czułam, że mam siedzieć cicho i się nie ruszać.
- Otwarty umysł. - Po tych słowach ponownie popatrzył na Emmę. - Pięć minut - powiedział, ale zanim jeszcze wyszedł objął moja twarz dłońmi i pocałował mnie tak mocno, że prawie straciłam oddech. Kompletnie zbił mnie z tropu, Jezu. Zayn i jego dominująca obecność opuścili kuchnię, a ja niepewnie pociągnęłam łyk wina.
Potrzebuję kieliszka, albo i pięciu, żeby znieść tę sukę.
Otwarty umysł.
Otwarty umysł.
Otwarty umysł.
Okej, jestem gotowa. Dajesz.
- Więc, Victorio...Jak tam się czujesz?
- Już mnie o to pytałaś - odpowiedziałam tak samo gorzkim tonem, jakim ona zadała mi pytanie.
Niebieskie tęczówki przeszyły mnie lodowatym spojrzeniem.
- Tak, ale masz skłonność do zamykania się w sobie, kiedy Zayn jest obecny. Wiem, że w jakimś wyimaginowanym sensie, którego Zayn nie może pojąć, ukrywasz przed nim prawdę.
- Zayn wie o mnie wszystko.
- Ale ty o nim nie. Po to tu jestem. Rozumiem i znam Zayna o wiele lepiej niż ktokolwiek inny - rzuciła przechwalając się, po czym upiła łyk kruchego wina.
Westchnęłam pod nosem. W tamtej chwili wyglądało na to, że nie dowiem się od niej zbyt wiele. Czemu musi tak wszystko utrudniać? Pewnie dlatego, że ukradłam jej Zayna. W duchu wzruszyłam ramionami. Twarda z niej sztuka.
- Chcę go po prostu zrozumieć.
- Nie aż tak trudno go zrozumieć. Gdybyś patrzyła na wszystko z otwartym umysłem, tak jak cię o to prosił, nie kwestionowałabyś tego co robi na każdym kroku. Nie reagowałabyś tak, jak reagujesz. I z pewnością, nie prosiłabyś mnie o jakieś wyjaśnienia.
- Cóż, próbuję.. Różnimy się. W moim życiu nie było całej tej otoczki seksualnej, nie to co u ciebie. Nie znam takiego stylu życia. Niecodziennie przychodzi mi słyszeć rzeczy typu "ukarzę cię", albo "wyrucham cię tak, że nie będziesz mogła ustać na nogach", bo nie wypełniłam jakiegoś z poleceń. - Zamilkłam i zamknęłam na chwilę oczy, żeby się nieco uspokoić. - Chcę tylko zrozumieć, czemu ma z tym wszystkim problemy. Chcę zrozumieć, jak on się czuje.
Emma nie odzywała się przez dłuższy moment, uważnie skanując moją twarz w poszukiwaniu czegoś, czego nie do końca byłam świadoma.
- To przeze mnie? - Zapytałam cicho samą siebie.
- To nie twoja wina - zapewniła. - Zayn już po prostu taki jest.
- Proszę, opowiedz mi wszystko - rzuciłam prawie błagalnie.
Emma odetchnęła głośno i upiła łyk swojego wina, po czym wypięła pierś do przodu poprawiając swoją pozycję siedzącą.
- Victoria, pewnie wiesz, że Zayn został adoptowany.
Przytaknęłam. O takich właśnie rzeczach dowiadywałam się w najmniej oczekiwanych miejscach, w tym przypadku był to prysznic. Ale co jego adopcja ma wspólnego z całą tą sytuacją?
- Jego biologiczny ojciec zaczął go zaniedbywać po śmierci jego matki. Był alkoholikiem, wracał z baru do domu dopiero nad ranem. Zayn miał 3lata, właśnie miał skończyć 4. W jego domu może nie działo się nic psychotycznego, ani traumatycznego, ale Zayn nigdy nie otrzymał miłości i uczucia, którym powinno zostać obdarzone dziecko. Jego ojciec był zbyt samolubny. Całe dnie rozpaczał nad swoją zmarłą żoną, kompletnie zapominając o Zaynie i pozostawiając go samemu sobie.
Nie wiem, czy chcę tego słuchać.
- Trisha wzięła Zayna pod swoje skrzydła, po trzecim poronieniu. Dla ich obojga to było dobre rozwiązanie. Biologiczny ojciec Zayna zgodził się oddać go Trishy, jeśli ta zapewni, że będą mogli nadal utrzymywać kontakt. Skończyło się na tym, że popełnił samobójstwo, nie mogąc wygrać z depresją. - Emma pokręciła głową. - Kiedy pierwszy raz spotkałam Zayna, miał chyba..13 lat.
Zadrżałam momentalnie, odpychając od siebie uczucie smutku. Stara baba zarywająca do młodych chłopców.
- Było z nim coś nie tak. Uśmiechał się, ale miał złamaną duszę. Nie lubił okazywania uczuć, nie tolerował ich, albo po prostu nie był pewien czym są. Nie lubił, kiedy ludzie pokazywali, że im na nim zależy. Nie wiem czy było to spowodowane ojcem, który go zaniedbywał, czy po prostu taki już był. Nigdy nie zezwalał na jakąkolwiek intymność. Kiedy skończył 15 lat stał się dość kłopotliwym nastolatkiem. Trisha próbowała radzić sobie z jego chorym zachowaniem, ale po roku nie wytrzymała i co kilka dni zaczęła przysyłać go do mnie. Kilka dni w tygodniu zmieniło się w codzienność. Opuszczał szkołę...
- To ma mi w czymś pomóc? - Bąknęłam do siebie i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że powiedziałam to na głos.
Emma sceptycznie zmrużyła swoje oczy.
- Tak - odpowiedziała częściowo rozdrażniona. - Kiedy Zayn skończył 16 lat stał się również bardziej dominujący, otaczała go ta aura, która zmuszała cię, żebyś się z nim liczyła. Zawsze był taki, to samo dotyczy złości. Szybko się denerwował, był wybuchowy, porywczy, jakby znał tylko tę jedną emocję. Złość. To zmieniło się w momencie, kiedy go pocałowałam.
W mojej głowie panował istny kocioł. Chciałam ją spoliczkować, ale chciałam również jak najszybciej wziąć nogi za pas. Nie byłam wtedy najnormalniej myślącą osobą. Od załamania dzieliły mnie sekundy, ale wiedziałam, że muszę zachować otwarty umysł, by to zrozumieć. "Próbowałam" być wyrozumiała. Pff! Próbowałam...
- Potem zapoznałam go ze... słodką stroną życia - zawahała się szukając odpowiednich słów po tym, jak zauważyła, że prawie zwymiotowałam, gdy wspomniała o całowaniu szesnastoletniego Zayna. - Och, jaką różnicę seks może wywołać u chłopaka.
- Okej, to zmierza w jakimś konkretnym kierunku? - Zapytałam, tym razem w pełni intencjonalnie.
- Tak. Seks go zmienia, powinnaś już to wiedzieć. Jest milszy, przystępniejszy, bardzo uroczy i uczuciowy, ale to zależy od tego jak poszła scena, bądź w twoim przypadku, wanilia.
Zmarszczyłam czoło obserwując jak powoli upija łyk swojego wina.
- Zgadzasz się ze mną, prawda? - Uniosła jedną brew, a ja skinęłam głową.
- Cóż, Zayn nienawidzi pokazywać swojej bezbronności, ale nie zdaje sobie sprawy, że ukazuje ją właśnie zaraz po seksie. To sprawia, że czuje się słaby. Był bezbronny podczas swojego dzieciństwa i już nigdy więcej nie chce czuć się tak samo. Od kiedy pojawiłaś się w jego życiu jest strasznie rozkojarzony. Ty sprawiasz, że Zayn czuje się bezbronny, zatroskany i przestraszony. To trzy rzeczy, których najbardziej starał się uniknąć.
- Co? Czego się boi? Nie rozumiem. - Potrząsnęłam głową próbując to zrozumieć.
- Nigdy się do tego nie przyzna, ale boi się, że cię straci. - Emma wzruszyła ramionami i z wielką gracją wstała z krzesełka. Gdzie ona idzie?
- Muszę napić się czegoś mocniejszego. Niedobrze mi się robi od tego całego ckliwego gadania - wymamrotała sama do siebie.
- Jeśli boi się, że mnie straci to czemu się tak zachowuje? - Zapytałam ignorując jej oświadczenie. Emma zachowując się, jakby była u siebie, sięgnęła po wódkę i napełniła nią mały kieliszek.
- Chcesz jednego, Victorio? - Zapytała. - Słyszałam, że po kilku głębszych robisz się odważniejsza.
- Nie, dziękuję - bąknęłam.
Wzruszyła ramionami i wypiła swojego szota.
- O co pytałaś? - skrzywiła się i potrząsnęła głową, po czym uśmiechnęła się przebiegle.
- O to, że skoro boi się, że odejdę, to czemu się tak zachowuje?
Emma przewróciła oczami i usiadła obok mnie.
- Jak? Jest na ciebie zły, poirytowany i lekceważący?
Ułożyłam swoje usta w dzióbek po jednej stronie twarzy.
- No.
- Musiał zrobić coś co jest kompletnie nie w jego stylu, albo jest to spowodowane po prostu tym, że kazałaś mu wybierać między sobą, a mną, ale to już inna historia.
Suka.
- Nie, Zayn nie zrobił nic dziwnego - odparłam rozkojarzona. - Jaki jest morał twojej opowieści? Nadal nic z tego nie rozumiem.
- To dlatego, że jeszcze nie skończyłam - odpowiedziała Emma.
- Okej, konytu... - urwałam w połowie zdania, gdy do kuchni wszedł Zayn. Wyglądał na głęboko zamyślonego. Jego włosy były poburzone nieco bardziej niż zwykle, co kazało mi sądzić, że przeczesywał je z uporem maniaka w nerwowym geście.
- Minęło pięć minut - powiedział formalnie zajmując wolne miejsce obok mnie. Naprawdę nie chciałam siedzieć teraz między nimi. Zwłaszcza, że nadal nie zregenerowałam się po tym, jak Emma opowiedziała mi o całowaniu szesnastoletniego Zayna. Zadrżałam w duchu.
- Jeszcze nie skończyłam całej historii, Zayn, ale wydaje mi się, że mogę kontynuować w twojej obecności. - Emma przeniosła na mnie wzrok i uniosła brew. Przyjęłam dokładnie taki sam wyraz twarzy jak ona, po czym przewróciłam oczami spoglądając na Zayna, który przekręcił się na swoim krześle by siedzieć twarzą do mnie. Chwycił moją dłoń i kciukiem delikatnie zaczął pocierać knykcie moich palców.
- Mów dalej - odezwał się. - Ignorujcie mnie.
Nie mogę cię ignorować, kiedy tu siedzisz!
- Okej..
- Możesz dać nam jeszcze pięć minut, proszę? - Zapytałam Zayna, tym samym przerywając Emmie.
Zayn zmarszczył czoło i pokiwał przecząco głową.
- Proszę - bąknęłam.
- Nie, jest w porządku. Będziemy kontynuować od głównego wątku - tym razem to Emma przerwała mi, na co tylko przewróciłam oczami, wlepiając wzrok na przeciw siebie, czyli w lodówkę. To będzie jedyna rzecz na którą będę patrzeć, aż do końca tej rozmowy. Upiłam łyk swojego wina, a Emma ponownie zaczęła mówić.
- Kiedy stałam się uległą Zayna..
Zakrztusiłam się słysząc ją mówiącą "stałam się uległą Zayna". Zayn lekko ścisnął moją dłoń w geście zapewnienia, ale jakoś nie bardzo mnie to pocieszyło. Właściwie wcale. Myśl o jego rękach dotykających jej ciało. Nie mogę z nią o tym gadać!
- Wody? - Zapytał Zayn.
Pokręciłam głową próbując się uspokoić i uwolniłam dłoń z uścisku Zayna, nie patrząc ani na jedno, ani na drugie. Ta konwersacja była destrukcyjna i w niczym mi nie pomagała.
- Jak już mówiłam, kiedy Zayn był moim dominantem zachowywał się jak urodzony Lider, przychodziło mu to naturalnie. Mimo, że orgazm czynił go bezbronnym, to nadal był dominantem, umiał kontrolować wszystko i na swój własny sposób maskować tę swoją bezbronność. Bezbronność jest dla niego oznaką słabości. Kontrola i dyscyplina zawsze była obecna w jego związkach z uległymi, czy partnerkami seksualnymi, włączając w to ciebie, kiedy jeszcze rozważałaś podpisanie kontraktu.
Wydaje mi się, że to prawda, chociaż tylko raz ukarał mnie upokarzając publicznie. Po seksie był taki uroczy i słodki, ale ukarał mnie z całą swoją stanowczością i dominacją.
- Czuje się słaby bez możliwości kontroli. Kontrola dostarcza mu władzy, gdy czuje się bezbronny. Kiedy poczuję władzę to głupiutkie uczucie bezbronności odpływa w zapomnienie.
- Czegoś tu nie rozumiem. - Zmarszczyłam czoło. - Czyli od zawsze czułeś się bezbronny, dlatego ukrywałeś to dominując swoje partnerki, żeby nie czuć się słabym. I to wszystko po to, żeby uniknąć tego, co czułeś jako dziecko. - Urwałam próbując sobie to wszystko jakoś poukładać. Nawet nie wiedziałam, czy dobrze to zrozumiałam i czy moje wyjaśnienie ma jakiś sens, ale zaniedbanie jego ojca mogło mieć wpływ na to jak czuł się teraz, bezbronny.
- Zayn potrzebuje kontroli, dyscypliny i posłuszeństwa, Victorio. Ty generalnie sprawiasz, że jest bezradny. Rozpraszasz go, wytrącasz go z równowagi. Umysł Zayna jest skoncentrowany wyłącznie na związkach seksualnych, a przestawienie i dostosowanie do normalnego związku nie jest dla niego rzeczą łatwą. Całe swoje życie unikał intymności, miał nad wszystkim kontrolę i nie musiał powstrzymywać się w łóżku. - Zamilkła na chwilę i westchnęła pod nosem. - Nie da się przystosować do czegoś takiego od zaraz. Ty, szczególnie ty, powinnaś to wiedzieć, sama zmagasz się z tą swoją małą fobią dotykania. On z kolei, zmaga się z własną samokontrolą, dziwię się, że jeszcze nie wybuchnął. Walczy z tym zwierzęciem, który w nim siedzi. Nie minie dużo czasu, zanim ten malutki potwór wydostanie się na zewnątrz, żeby się trochę pobawić. Wanilia nie jest wystarczająca, on potrzebuje prawdziwej zabawy.
- Emma - ostrzegł niskim głosem Zayn.
Z trudem przełknęłam ślinę.
- Victoria o tym wie. Jestem pewna, że zdaje sobie sprawę również z tego, jak bardzo za tym tęsknisz. Ale coś mi mówi, że ona nigdy tego nie zrozumie. - Emma popatrzyła na mnie z góry, ale ja nadal nie odrywałam wzroku od tej głupkowatej lodówki. - Nie jest dobrym materiałem na partnerkę seksualną. Jest nieposłuszna, nielojalna i nie można jej zaufać.
- Emma! - Warknął coraz bardziej rozdrażniony Zayn.
- Nie, ona ma rację. Nie jestem, ale jakimś cudem nadal tu siedzę - odpowiedziałam w końcu odważając się na nią spojrzeć.
- Gdyby Zayn ukarał cię tak, jak dominant, którym naprawdę jest, możesz mi wierzyć, kochaniutka, po wszystkim nawet byś na niego nie spojrzała.
- Emma! - Głos Zayna wciął się w jej wypowiedź, a ona tylko przewróciła oczami. - Ona jest moją dziewczyną, a nie uległą.
Emma pokręciła głową rozżalona.
- Niech ci będzie.
Zayn sięgnął po moją dłoń, jednak cała jego uwaga skupiona była na Emmie.
- Emmo, muszę przez chwilę porozmawiać z Victorią. - Zayn wstał i pociągnął mnie za rękę, żebym do niego dołączyła. Przeszliśmy obok Emmy, gdy rzucił jeszcze "zaczekaj, nie zejdzie nam długo", jakby mówił do małego, grzecznego pieska, którym z pewnością była. Zayn zaprowadził mnie pod drzwi biblioteki i otworzył je przede mną. Weszłam do środka ze sceptycznym nastawieniem i niepewnie usiadłam na jednej z kanap otaczającej kominek. Zayn zamknął drzwi i po chwili usiadł obok mnie. Jego dłoń instynktownie odszukała moją.
- Coś nie tak? - Bąknęłam.
- Emma tylko pogarsza sprawę. - Jego brwi niemal złączyły się po środku, gdy skrzywił się w poczuciu winy i zmartwienia. - Wydaje mi się, że mogę już sam dokończyć całe to wyjaśnianie, skoro poznałaś już niektóre przyczyny moralne.
Skinęłam głową.
- Niektóre - potwierdziłam.
Mocniej ścisnął moją dłoń, jakby ten gest miał dodać mu odwagi.
- Victoria, jesteś jedyną osobą na tym świecie, która mogłaby mnie skrzywdzić.
Skonsternowana zatrzepotałam rzęsami.
- Co? - Mój głos był niewiarygodnie cichy.
- Kiedy jestem przy tobie czuję się słaby i bezsilny. Moją główną bronią wobec całej tej bezbronności jest dominacja, a nie mogę używać jej w stosunku do ciebie. Bardzo bym chciał, ale nie mogę patrzeć na to, jak się mnie boisz. A twoje nieposłuszeństwo dodatkowo nie ułatwia nam sprawy. Boję się, że jeśli wykorzystam ją na tobie to w końcu cię stracę.
Wnioskując z tego co powiedziała mi Emma, Zayn potrzebuje "naprawić" swój seks. Nie całkiem może dostosować się do normalnego związku, jeśli był tylko w tych seksualnych i to przez siedem lat. Zayn nauczył się eliminować bezbronność poprzez coś co kochał i znał najlepiej, dominację, siłę i kontrolę. Ale tych rzeczy nie może używać przeciwko mnie, bo um..., jak już wspomniałam nie jesteśmy w związku seksualnym. Żadnej dominacji, albo kontrolowania.
Zayn z kolei powiedział, że jako jedyna mogę go skrzywdzić. Nie chce mnie onieśmielać, ani sprawiać, że będę się go bała. Chyba rozumiem.
Nie jest przyzwyczajony do związków, bo nigdy nie był w żadnym prawdziwym. Zna tylko te seksualne, w których nie było żadnej intymności, uczucia, nie mówiąc już o miłości, czy strachu o drugą osobę. W związkach seksualnych funkcjonują tylko "hasła bezpieczeństwa", to one zapewniają redukcję strachu i zyskanie zaufania do partnera. Ale w normalnym związku mogłabym odejść kiedy tylko bym chciała i właśnie tego boi się Zayn. Boi się, że go zostawię przez to jego popierdolone zachowanie. A potem nagle zdarzają się chwilę jak ta, kiedy wszystko omawiamy wspólnie i próbujemy coś wypracować.
Zero kontroli w połączeniu z bezbronnością skutkuje rozzłoszczonym Zaynem? Na to wygląda.
- Przeze mnie czujesz się bezbronny? - Zapytałam, a on przytaknął. - To dlatego czasem się na mnie złościsz?
- Ja zawsze się złoszczę, Victoria - odpowiedział niskim głosem.
- Ale wiesz o co mi chodzi...
- Nie, jestem zły na samego siebie.
- Czemu?
- Bo chcę kochać. Chcę mieć możliwość funkcjonowania w normalnym związku, bez ciągłej potrzeby dominowania, żeby ukryć to, co naprawdę do ciebie czuję i to, że sprawiasz, że staję się słabym człowiekiem. - Zayn zamknął oczy, jakby jego własne słowa wywoływały w nim ból. - Nie lubię tego uczucia, nie znoszę bycia bezradnym, bo wiem, że mogłabyś zostawić mnie w każdej chwili, a to by mnie złamało. Nie jestem wystarczająco silny, żeby znowu przez to przechodzić.
- Przecież ciągle tu jestem, tak? - Wzruszyłam ramionami.
- Wiem, ale ile jeszcze będziesz w stanie wytrzymać, zanim się wybuchniesz? - Nieśmiało spuściłam wzrok. Ma rację. - Zanim ja wybuchnę? - Dodał w efekcie czego momentalnie na niego popatrzyłam.
- "Wybuchniesz"?
Używając swoich obu dłoni przytrzymał moje, jakby bał się, że zaraz go puszczę.
- To prawda, co mówiła Emma. Męczę się z tym nowym związkiem. Nie wiem co robię źle i nie wiem, czy to co czuję, to miłość. Nie mam pojęcia.. Chcę, sprawiać, żebyś była szczęśliwa, chcę, żebyś pływała w tych wszystkich luksusach i chcę dać ci miłość, na którą zasługujesz, ale w tym samym czasie chcę pieprzyć cię tak, że nie będziesz mogła powiedzieć jak się nazywasz, chcę zdominować twoje ciało i posiąść jako moją własność.
Z trudem przełknęłam ślinę.
- Victoria, jesteś dla mnie najważniejsza, ale nie wiem ile jeszcze rzeczy będę musiał zakwestionować, bo nie wiem czy robię coś dobrze, czy źle. Po prostu nie wiem, jak powinien zachowywać się normalny chłopak. Nie chcę żyć w ciągłym strachu.
Kurwa, miałam w głowie kompletną sieczkę. Jeszcze dwanaście godzin temu Zayn nie chciał mieć ze mną nic wspólnego. Myślał o swojej byłej uległej, kiedy mnie całował, ale teraz mówi mi, że jestem dla niego wszystkim.
- Nie musisz się zmieniać, Zayn. Zakochałam się w tobie, kiedy byłam jeszcze twoją partnerką seksualną. Martwię się tylko o seks, no i o Emmę. Teraz już rozumiem  i przykro mi, że tak się przeze mnie czułeś. Może i nie uważasz się za idealnego chłopaka, ale ja kocham cię takim, jakim jesteś.
- Rozumiesz? Naprawdę?! - Jego brązowo-złote tęczówki zabłyszczały nadzieją, a ja przytaknęłam.
- Muszę tylko się do tego przyzwyczaić, to wiele do przyjęcia.
Zayn wzruszył ramionami.
- Pewnie tak, ale wiedz, że to wszystko co powiedziałem, było prawdą. Głęboko w sercu chowam słowa, które z utęsknieniem czekają na ich kolej. Boję się wyznać to, co czuję...Boję się, że wyślizgniesz się z pomiędzy moich palców.
Wstałam nagle, a Zayn popatrzył na mnie zdziwiony i niepewny moich ruchów. Usiadłam na jego kolanach, przerzucając swoje po obu stronach jego ud. Jego dłonie powędrowały do mojej talii, a brązowe tęczówki zaszły ciemniejszą barwą, gdy przyglądał mi się z dołu. Zatraciłam się w jego zapachu. Ujęłam jego twarz w dłonie czując pod opuszkami palców lekki zarost.
- I co ja mam z tobą zrobić? - Zapytałam samą siebie, przedrzeźniając jego ton. Zmarszczył czoło lekko skonsternowany, ale zaraz ukrył to pod uśmiechem.
- Droczysz się ze mną? - Rzucił unosząc brew, a na jego twarzy pojawiły się wszelkie oznaki rozbawienia.
- Tak. - Potarłam swoim nosem jego, chwilę przed tym, gdy poczułam na sobie jego miękkie usta. - Kocham cię - szepnęłam wtulając swoją głowę w zagłębienie między jego szyją, a ramieniem. Oplótł mnie ramionami i westchnął cicho.
Zayn chwycił moją dłoń i rozpostarł jej palce przy swoich, kiedy zaciekawiona obserwowałam jego gesty. Po chwili przeniósł ją do swojego torsu i położył na nim płasko w efekcie czego popatrzyłam na niego pytająco.
- Właśnie tak na mnie działasz - wyszeptał przyciskając swoją dłoń do mojej. Poczułam mrowienie, kiedy jego klatka piersiowa unosiła się i opadała miarowo, ale gdy dłuższą chwilę skupiłam się na tym dotyku poczułam o co naprawdę mu chodzi. Jego bicie serca było przyspieszone i w jakimś stopniu dzięki temu poczułam się bezpieczniej, jak w domu. Ponownie na niego popatrzyłam, a kiedy złapaliśmy kontakt wzrokowy, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki jego serce zakołatało jeszcze mocniej, na co uśmiechnęłam się ciepło.
- Moje serce należy do ciebie. Jesteś jedyną osobą, która daje mi nadzieję. - Jego oczy wypełnione były bólem i zmartwieniem. - Jestem cały twój, duszą i sercem.
Patrzyłam na niego z lękiem, dla mnie był nieskazitelny. Mój, ten piękny mężczyzna jest mój.
- Będę się nim opiekować - szepnęłam.
- Nie zostawiaj mnie - powiedział cicho, po czym delikatnie cmoknął moje usta.
Potrząsnęłam tylko głową.
- Nigdy.
Minęło kilka minut zanim zdałam sobie sprawę, że Emma nadal jest w kuchni. Mimo, ze to ja przypomniałam o tym Zaynowi, to jakoś nie bardzo miałam ochotę ponownie ją widzieć. Czyżby Zayn zapomniał o swoim wcześniejszym zachowaniu? Tak bardzo chciał się z nią zobaczyć, a teraz olewał Emmę tylko po to, by całkiem skupić się na mnie.
- Powiem Markowi, żeby się jej pozbył - bąknął.
- Zayn. - Obniżyłam swój ton.
- Okej, okej, już wstaję...Ale nie mogę tego zrobić, jeśli nadal będziesz na mnie siedziała - zauważył, a ja zachichotałam cicho. Westchnęłam zaciągając się jego pięknym zapachem i wtuliłam głowę w jego szyję.
- Racja - przyznałam, ale nie miałam najmniejszej ochoty odsuwać się od niego.
- No to...kiedy tylko będziesz gotowa - bąknął Zayn widząc mój brak ruchu.
Uśmiechnęłam się do siebie.
- Kiedyś w końcu wstanę. - Niedbale wzruszyłam ramionami.
- Kiedyś..
Przygryzłam wargę zjeżdżając palcem wzdłuż jego klatki piersiowej po koszuli, którą lekko zmięłam przez ciągłe wtulanie się w jego tors.
- Jak bardzo ci tego brakuje? - Zapytałam zaciekawiona. - Wiem, że za tym tęsknisz, pytam tylko jak bardzo.
Zayn poruszył się pode mną i poprawił mnie lekko, żeby spojrzeć mi prosto w twarz.
- Czemu mnie o to pytasz?
Wzruszyłam ramionami, czując jak jego dłonie zjeżdżają w dół moich rąk.
- Nie wiem, tak z ciekawości..
Zayn przez dłuższą chwilę wpatrywał się w moją twarz.
- Bardzo, ale nie warto wszczynać znowu całego dramatu.
Przytaknęłam mu, mimo, że mój umysł wcale się z nim nie zgadzał i w końcu zeszłam z jego kolan. Zayn wstał sekundę później i chwycił moją dłoń prowadząc mnie w stronę drzwi.
- Wiesz, że nie miałabym nic przeciwko. Musiałbyś być tylko trochę...mniej intensywny.
Zayn zatrzymał się w pół kroku i popatrzył na mnie z góry. Na jego twarzy malowało się poirytowanie, ale i akceptacja.
- Nie chcę o tym rozmawiać - uciął twardo.
Zamrugałam skonsternowana.
- Prze..przepraszam. Ja tylko...Myśl o tym, że miałbym cię znowu ukarać. Nie mogę. Mimo, że bardzo bym chciał i twoja propozycja jest bardzo kusząca... Po prostu nie mogę - zawahał się. Pokręcił głową i otworzył przede mną drzwi, gestem dłoni wskazując, żebym wyszła jako pierwsza. Jego słowa dały mi wiele do myślenia.
- Dlaczego?
- Nie odważę się znowu ci tego zrobić. Wcześniej wstrzymywałem się nie bez powodu. Nie mogę ryzykować, że zrobię ci krzywdę.
- Ufam ci - szepnęłam, kiedy zbliżyliśmy się do kuchni. Nie chciałam, żeby Emma podsłuchała o czym gadamy. Zayn zatrzymał się w miejscu patrząc na mnie z góry ze zdziwionym wyrazem twarzy.
- Po co to mówisz? - Zapytał ostrożnym tonem, ale jego wyraz twarzy był kompletnie obojętny.
Przełknęłam ślinę i rozejrzałam się na boki w poszukiwaniu odpowiedzi, unikając udzielenia mu tej najprostszej i najbardziej oczywistej.
- Chcę dać ci to, czego potrzebujesz.
Zayn przyglądał mi się uważnie, jakby układał w swojej głowie puzzle z moich słów. Kilka sekund później zdał sobie sprawę z tego co mu powiedziałam.
- Nie warto. - Pokręcił przecząco głową. - Nie martw się tym, czego ja chce. Ty jesteś wszystkim, czego potrzebuję - odpowiedział cicho.
- To nie jest prawdą.
- Jest. Chodź. - Zayn zmarszczył czoło i pociągnął mnie za dłoń prowadząc do kuchni. Przestanę naciskać tylko do momentu, aż Emma wyjdzie.
Zayn obszedł wysepkę kuchenną przy której nadal siedziała Emma zajęta swoim telefonem. Podniosła na mnie wzrok i uniosła jedną brew uśmiechając się pod nosem.
- Oferuje ci swoje ciało, Zayn, a ty odrzucasz jej propozycję? - Pokręciła głową.
Zayn zastygł w bezruchu, ale nie odpowiedział. Ja z kolei czerwieniłam się bardziej z każdą sekundą. Nie miałam pojęcia, że słyszała. Myślałam, że byłam wystarczająco cicho.
- Mogę już iść? - Zapytała Emma.
Zayn zerknął na mnie, a ja posłałam mu pytające spojrzenie.
- Zostań - odpowiedział marszcząc czoło skonsternowany, ale ja postanowiłam nie kłopotać się jego reakcjami.
Emma przewróciła tylko oczami i westchnęła cicho.
- Mogę z tobą porozmawiać w takim razie?
Zayn momentalnie przeniósł na mnie wzrok.
- Na mnie nie patrz - bąknęłam poirytowana.
- Tak - już odsuwał dla siebie krzesło, ale Emma podniosła się szybko.
- Nie, na osobności - odparła przechodząc obok mnie. - Nie zejdzie nam długo.
Zayn odetchnął głośno i podszedł do mnie pytając o pozwolenie z lekko zmartwionym wyrazem twarzy.
- To nie będzie problem?
Kiwnęłam głową w kierunku Emmy.
- Idź. - Uśmiechnęłam się słabo, gdy zewnętrzną stroną swojej dłoni potarł mój policzek, po czym ruszył za Emmą. Przynajmniej będę miała chwilę, żeby pomyśleć.
Usiadłam przy wysepce kuchennej i w myślach zaczęłam odtwarzać rozmowę, którą odbyliśmy. Oparłam łokieć o blat kładąc na dłoni swoją brodę. Chciałabym, żeby to wszystko było prostsze, ale wiedza o tym, że ciężko mu w takim normalnym związku naprawdę mnie smuciła. Czułam się tak, jakbym zmuszała go do tego, żeby się zmienił, bo nie akceptowałam go, jako dominanta. A przecież wcale tak nie było, po prostu hardcore to nie mój styl. Jest zbyt obrazowy. To tak, jakbym za każdym razem od nowa przeżywała coś, co staram się zapomnieć. Normalny związek i jego powalone, perwersyjne zachcianki seksualne chyba da się jakoś połączyć.
Chciałam dać mu swoje ciało, ale odmówił. Jestem pewna, że wytrzymałabym jeszcze jedną karę, zwłaszcza teraz, kiedy już wiem czego mogę się spodziewać. Ale z drugiej strony...Jak daleko może posunąć się, kiedy nie będzie się powstrzymywał? Mogę się dowiedzieć tego jedynie poprzez obejrzenie tych seks taśm, albo jeśli zgodziłby się sam mnie ukarać. Ale nie chce tego zrobić, bo boi się, że zrobi mi krzywdę. Nie chcę oglądać jego seks taśm z jakąś panienką, którą rucha jak pojebany, aż będzie miała siniaki. Nie, dziękuję.
- Victorio. - Emma wyrosła obok mnie, jak spod ziemi, opierając się jedną ręką o blat wysepki. Uśmiechnęła się podstępnie wywołując momentalnie wybuch nieprzyjemnych ciarek w dole mojego kręgosłupa. - Powiedz mi, jak bardzo chcesz, żeby Zayn cię ukarał?
Zayn wszedł do kuchni zły, rozdrażniony i zaalarmowany. Z trudem przełknęłam ślinę. Co się dzieje?
- Emma. Powiedziałem, nie. Ona nie będzie w stanie tego wytrzymać.
- Wytrzymać, czego? - Zapytałam pozwalając dojść do głosu swojej ciekawości.
- Chcesz lepiej go zrozumieć, a to najlepszy moment, żebyś poniosła swoją karę, za to wszystko przez co kazałaś mu przechodzić.
Zmarszczyłam czoło całkiem osłupiała.
- Co?
- Tak, czy nie, Victoria? Chcesz, żeby Zayn cię ukarał, czy nie? - Kobieta uśmiechnęła się, a ja spojrzałam na Zayna, który kręcąc głową nakazywał mi odpowiedzieć "nie".
- Zayn sam powiedział, że nie może nawet myśleć, o tym, żeby sprawić mi ból.
Emma zaśmiała się pod nosem i spojrzała ponad swoim ramieniem na Zayna.
- To się zmieni, kiedy będę w pobliżu.
Zayn popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami, jakby była nienormalna.
- Nie!
- Tak, Zayn. - Skinęła do niego głową, po czym ponownie przeniosła swoją uwagę na mnie. - Chcesz prawdziwej kary? - Szepnęła pochylając się w moją stronę. Uniosła jedną brew, a jej głos indykował rzucane wyzwanie. - Chcesz poczuć prawdziwego Zayna, ukrytego za tą beznadziejną fasadą, którą wywleka za każdym razem, kiedy jest blisko ciebie? Ménage trois to jedyne rozwiązanie. - Uśmiechnęła się pod nosem.
Szerzej otworzyłam swoje oczy ze zdziwienia. Nie pomyślałam nawet, zanim z moich ust wydostały się słowa.
- Nie jestem lesbijką.
Emma wybuchnęła głośnym śmiechem, na co momentalnie poczułam ciarki i gęsią skórkę na rękach. Zayn też wyglądał na rozbawionego, kiedy na niego spojrzałam, ale momentalnie przyjął kamienny wyraz twarzy, kiedy zdał sobie sprawę, że na niego patrzę. Mentalnie przywaliłam sobie w głowę.
- Nie martw się, kochanie, ja też nie. Wydaje mi się jednak, że możemy zaaranżować coś specjalnie wedle twoich potrzeb, jeśli oczywiście chcesz. - Emma potrząsnęła głową. - I co ty na to? Jedynym sposobem, żebyś doświadczyła prawdziwego Zayna jest to, żebym była obecna. Tylko wtedy Zayn nie będzie się powstrzymywał.
- Emma, nie mam zamiaru tego robić - bąknął Zayn.
- Nie okłamuj samego siebie. W momencie, kiedy postawi nogę w tamtym pokoju od razu się na nią rzucisz. - Emma przewróciła oczami. - No, Victoria. Namyślaj się szybko.
Popatrzyłam na nią z szeroko otwartą buzią. Ona naprawdę myślała, że to zrobię?
- Chcesz zobaczyć prawdziwego Zayna, prawdziwiej już nie będzie - nakłaniała.
Zayn podszedł do nas i stanął między mną, a Emmą w efekcie czego był jedyną rzeczą, którą widziałam.
- Nie rób tego, Victoria. Powiedz nie. Nie zgadzaj się na to.
- Czemu? Co zrobi, jeśli się zgodzę? - Wskazałam głową na Emmę, kierując drugą część swojego pytania odnośnie jej osoby, a ona tylko przewróciła oczami.
Zayn zawahał się i przygryzł wargę. Na jego twarzy malowało się tak duże zmartwienie, że chyba po raz pierwszy widziałam u niego tak wyraźną emocję.
- Intensywność - szepnął. - Ona nie ma litości. Proszę cię, nie rób tego.
Mocno zacisnęłam swoje powieki, a on objął moja twarz dłońmi.
- Popatrz na mnie. Otwórz oczy i popatrz na mnie, Re. - Wykonałam jego prośbę i pierwszym co zobaczyłam, były jego przepełnione zmartwieniem brązowe tęczówki. - Nie zgadzaj się - szepnął. - Nie chcę cię stracić.
- Nie odejdę - zapewniłam go.
- W takim razie nie zgadzaj się na trójkąt.
Przygryzłam wargę. To było mega popierdolone, ale chciałam to zrobić. Nie dla Emmy, chciałam po prostu doświadczyć prawdziwego, dominującego Zayna.
- Heloł?! Ja tu czekam. Nie mam całego dnia! - Przerwała Emma. - Jaka decyzja, Victorio, tak, czy nie?
Zayn popatrzył na mnie jeszcze szerzej otwartymi oczyma.
- Powiedz nie - powtórzył półgłosem, po czym odsunął się spomiędzy nas i stanął przy moim boku twarzą do Emmy.
Nerwowo przygryzłam dolną wargę i zaczęłam zastanawiać się nad swoją odpowiedzią. To jedyna szansa na to, żebym zobaczyła w pełni dominującego Zayna, bo serio nie miałam ochoty oglądać tych seks taśm, żeby się przekonać jaki jest naprawdę. Ale że z Emmą? Nie chcę robić tego przy niej, ale inaczej Zayn nie zrobi nic, bo boi się sprawiać mi ból.
- Tak.
- Co?! Re! - Zayn popatrzył na mnie z niedowierzaniem, po czym momentalnie skarcił mnie wzrokiem, a wyraz twarzy Emmy przeszedł ze zdziwienia do wilczego uśmiechu.
- Zayn, zechcesz czynić honory? - Zapytała tylko, ignorując jego szok.
- Odpierdol się - warknął w odpowiedzi Zayn, a ja z trudem przełknęłam ślinę.
- Okej, ja się tym zajmę. - Wzruszyła ramionami i wyszła z kuchni.
Zayn nie odezwał się do mnie ani słowem, ale był nieziemsko zły. Oparłam swoją głowę na jego ramieniu, kiedy usiadł, ale nadal milczał i nie reagował.
- Nie każ mi tego robić, Re.
- Myślałam, że za tym tęsknisz - oświadczyłam cicho.
- Victoria, nie rozumiesz... Po prostu się nie zgadzaj! Nadal możesz odmówić!
- Zayn, ufam ci. Doświadczyłam już wcześniej trochę tych kar, więc wiem, czego mogę się spodziewać.
Pokręcił głową. Gwałtownie odwrócił się przodem do mnie i chwycił mnie za przedramiona.
- Nie rób tego. Ja nie mogę ci tego zrobić! Dopiero co cię odzyskałem.
- Nie odejdę od ciebie.
Zayn przygryzł swoją wargę w nerwowym tiku. Boże, jeszcze nigdy wcześniej nie widziałam go tak zmartwionego i spiętego.
- Proszę cię, Skarbie, nie rób tego.
- Dam sobie radę.
- Nie, nie dasz. Nie rób tego.
- Chcę wiedzieć kim naprawdę jesteś. Ty już mnie poznałeś, teraz moja kolej.
- Proszę cię..
- Zayn.
Jego usta ułożyły się w cienką prostą linię, po czym przyciągnął mnie do siebie w ciasnym uścisku. Trwaliśmy w kompletnej ciszy, gdy cmoknął moją szyję, nadal mocno mnie przytulając.
- Hasła bezpieczeństwa. Pamiętasz je? - Zapytał opiekuńczo oplatając mnie ramionami.
Przytaknęłam.
- Tak.
Odsunął się nieco upewniając się, że patrzy mi prosto w oczy.
- Użyj ich, Victoria. Nawet jeśli to będzie tylko strach, masz ich użyć. Nie chcę, żebyś znowu to przemilczała.
Skinęłam głową przełykając swoją dumę.
Zayn pieścił dłonią mój policzek przenosząc wzrok z moich oczu na usta. Westchnął głośno po chwili i ponownie mnie przytulił. Jezu, cóż mnie tak ściska? Chyba wiem dlaczego..
- Myślisz, że odejdę... - powiedziałam cicho, a jego twarz mocniej wtuliła się w moją szyję.
- Ja to wiem - szepnął.
Moje serce roztrzaskało się na drobne kawałeczki.
- Nie mów tak.
- To prawda. Przerazisz się mnie, Victoria. Nie mogę ci tego zrobić.
- Nie przerażę i nie mam zamiaru cię zostawić.
- Zostawisz - odparł cicho.
- Proszę cię, nie mów tak - rzuciłam niewyraźnie. Przez dłuższą chwilę, między nami panowała cisza, ale to nie powstrzymało go przed dodaniem czegoś jeszcze, gdy lekko i z wahaniem otworzył swoje usta. Typowy Zayn.
- Kocham cię - szepnął.
O, mój Boże.

___________________________________________________

I JAK?!?!?!?!?!?!?!!~?!?N MASAKRA CO NIE SFIEADO?!?!?!?! W KOMENTARZACH MOŻECIE PISAĆ SWOJE PRZEWIDYWANIA DO TEGO JAK TO SIE SKOŃCZY I CO SIĘ WYDARZY ITD. XD TO TAKIE EKSCYTUJĄCE! CZYTAŁAM TEN ROZDZIAŁ DAWNO, ALE NADAL TŁUMACZĄC GO MIAŁAM TAKIE EMOCJE I TERAZ TAK SAMO AŻ MI SIĘ RĘCE TRZĘSĄ Z TEGO WSZYSTKIEGO XD 

DO REZCZY: KOLEJNY ROZDZIAŁ JEST OKROPNIE DŁUGI. MÓWIĄC OKROPNIE MAM NA MYŚLI SERIO STRASZNIE DŁUGI. NAJDŁUŻSZY JAKI CHANEL KIEDYKOLWIEK  NAPISAŁA I SERIO POTRZEBUJĘ CZASU NA JEGO PRZETŁUMACZENIE.
KOLEJNY ROZDZIAŁ POJAWI SIE W OKOLICACH SOBOTY/NIEDZIELI BO NAPRAWDĘ JESZCZE NIE WIEM ILE MI ZEJDZIE, ALE JESTEM JUŻ W TRAKCIE TŁUMACZENIA :) 

Ach, no i soras za obsuwę, ale nie miałam neta, bo Ksawery się przyjebał i kaszanka :/ 

PISZCIE JAK WRAŻENIA I NIE ZAPOMINAJCIE TAGOWAĆ #CHILLS NA TT BO JA UWIELBIAM TO CZYTAĆ ADFNSBGV <3 DZIĘKUJĘ PIĘKNIE WAM! :) xx