Rozdział 39: "Puste prześcieradła"

Wyszedł.
Nie zostało po nim nic, prócz pustych prześcieradeł.
Nie miałam pojęcia co powinnam czuć, bo tego właśnie się spodziewałam. Wiedziałam, że mnie zostawi, łudziłam się jednak, że to nieprzyjemne przeczucie było zwodnicze.
Czułam się jak otępiała. Miałam ochotę zwlec się na dół, żeby sprawdzić czy może nie siedzi gdzieś w salonie, chociaż dobrze wiedziałam, że już dawno wyszedł.
Miałam nadzieję obudzić się obok niego, ale ja jestem w ciąży, a on jest Zaynem. Chyba nigdy nie będzie tak, jakbym sobie tego życzyła. Westchnęłam pod nosem i sięgnęłam po telefon, żeby sprawdzić czy mam jakieś nieodebrane połączenia, albo wiadomości. Nic.
Strasznie zmęczona i osłabiona, skierowałam się w dół schodów, by upewnić się co do jego obecności i rozwiać swoje płonne nadzieje. Musiałam przekonać się, że naprawdę go tam nie ma.
Weszłam do jadalni, gdzie James razem z Amber jedli płatki śniadaniowe z mlekiem. Kiedy pojawiłam się w zasięgu ich wzroku, Amber spojrzała na mnie i od razu posmutniała, jednak nadal siliła się na uśmiech.
- Re..
- Wyszedł, tak? - bardziej stwierdziłam, niż zapytałam.
Dziewczyna nie odpowiedziała od razu, zamiast tego wymieniła z Jamesem porozumiewawcze spojrzenia, po czym chłopak zabrał głos.
- Zanim wyszedł powiedział nam, że..
- Przestań - przerwałam mu.
Odszedł.
- Powiedział, że zadzwoni - skończyła szybko Amber, ale moje serce już kurczyło się boleśnie, jakby ktoś bezlitośnie je ściskał.
- Zadzwoni? - ledwie wydusiłam. - Po co miałby jeszcze do mnie dzwonić? Sprawdzić, czy dobrze mnie przepieprzył i doszczętnie złamał mi serce?!
Amber wstała od stołu i podeszła do mnie, oplatając mnie ramionami. Nic nie było wystarczająco pocieszające, chyba że byłby to dotyk Zayna.
Odsunęła się, gdy przy nas pojawił się również James.
- Ma teraz naprawdę dużo na głowie - powiedział niepewnie, a Amber momentalnie zdzieliła go w ramię.
- Teraz żeś dowalił, palancie!
James popatrzył na nią skonsternowany.
- Co ja takiego powiedziałem?!
Przewróciłam oczami.
- Idę na górę.
Prędkością, której nie powstydziłby się żaden staruszek doczołgałam się z powrotem do swojego pokoju i opadłam na łóżko.
Nie miałam zamiaru robić nic. Dosłownie nic.
Tylko myślałam i myślałam.
I myślałam.
I myślałam.
Cały dzień myślałam wyłącznie o Zaynie i tęskniłam za nim. Kurwa! Wszystko kojarzyło mi się z Zaynem i na serio nienawidziłam tego uczucia.
Rozmyślałam nad wieloma sprawami, ale serce zakuło mnie mocniej, kiedy dotarła do mnie brutalna prawda. Odszedł.
Objęłam rękoma mój brzuch i zwinęłam się w kłębek na łóżku. Byłam zbyt zmęczona, żeby zmienić kolejną torebkę kroplówki. Byłam na serio cholernie zmęczona.
Po chwili usłyszałam jednak mój telefon i ostatnimi resztkami sił sięgnęłam po komórkę.
Wzięłam głęboki oddech i przystawiłam aparat do ucha.
- Halo?
- Cześć. - Zayn.
Jego głos miał właściwości niemal lecznicze, ale przecież powinnam być na niego zła.
- Cześć - odparłam płasko.
Nie pokazuj swojej słabości.
- Jak się czujesz?
Zraniona. Z ogromnym bałaganem w głowie. Beznadziejna. Zmęczona. Zła. Poirytowana.
Zdradzona.
- Dobrze.
Po drugiej stronie nastąpiło głębokie westchnięcie i domyśliłam się, że wcale nie uwierzył w moje kłamstwo.
Usłyszałam pukanie do drzwi mojego pokoju i wywróciłam oczami.
- Poczekaj - rzuciłam, po czym przycisnęłam telefon do klatki piersiowej.
- Proszę - powiedziałam zmęczona.
James wsunął głowę do mojej sypialni i skrzywił się przepraszająco.
- Sorry. Jedziemy z Amber miasta, chcesz żebyśmy ci coś przywieźli?
Wzruszyłam ramionami. Chciałam Zayna.
- Nie, dzięki. Nie trzeba.
- Na pewno? Mógłbym ci wypożyczyć jakieś filmy na DVD - odparł unosząc brew, na co uśmiechnęłam się lekko.
- Okej. Dziękuję, James.
- Nie będziemy długo, Mała. - Po chwili zamknął za sobą drzwi, a ja z powrotem przyłożyłam telefon do ucha i położyłam się na łóżku.
- Przepraszam. Chciałeś coś powiedzieć...
- Dużo myślałem o tej ciąży. Mogę się z tobą zobaczyć?
- Odszedłeś - wypaliłam gorzko.
- Przecież nie na zawsze. Chciałem tylko mieć trochę czasu dla siebie, żeby o tym wszystkim spokojnie pomyśleć. Naprawdę chcę dobrze.
- Co masz na myśli?
- Tak jak mówiłaś wczoraj, zostało jeszcze osiem miesięcy zanim urodzisz, więc może mógłbym... spróbować.
- Naprawdę? - rzuciłam szeroko otwierając usta ze zdziwienia.
Zayn wziął głęboki oddech.
- Chciałbym porozmawiać z tobą w cztery oczy.
- Nie dam rady prowadzić auta - bąknęłam zmęczonym głosem.
- Załatwię zaraz, żeby ktoś po ciebie przyjechał - zasugerował.
- Okej, ale czekaj, teraz?
- Jeśli tobie pasuje - wymamrotał.
- No dobra. W takim razie do zobaczenia wkrótce.
- Dobrze. Kocham cię, Re - dodał cicho, a ja momentalnie się zaczerwieniłam.
- Ja też cię kocham - odpowiedziałam i chwilę trwaliśmy w ciszy, zanim któreś z nas jako pierwsze odłożyło słuchawkę. Byłam słaba, ale musiałam zwlec się z łóżka, przebrać i wyszykować.
Wskoczyłam w jakieś jeansy i zwykłą, białą koszulkę, a na to wszystko zarzuciłam czarną, skórzaną kurtkę, której nie nosiłam ostatnimi czasy i prawie o niej zapomniałam. Stanęłam przed lustrem i byłam naprawdę zdziwiona, gdy zauważyłam jak dobrze komponuje się cały zestaw. To niezła odmiana. Zazwyczaj kiepsko wychodziło mi stylizowanie samej siebie.
Zostawiając rozpuszczone włosy, by zyskać na czasie, podwinęłam rękaw kurtki i zabrałam się do wymieniania torebki z kroplówką. Przyjęcie jednej po drodze powinno pomóc mi trochę się wzmocnić. Boże, byłam wyczerpana!
Zeszłam po schodach, cały czas szamocząc się jeszcze z kroplówką. Miałam wątpliwości co do tego, by ją zabierać, ale w rezultacie uznałam, że tak będzie najlepiej.
Jak na zawołanie, rozległo się pukanie do drzwi, więc pospieszyłam do nich niezwłocznie, a moim oczom ukazał się Crewston.
- Panno Greene - przywitał mnie, a ja uśmiechnęłam się lekko. Chyba po raz pierwszy słyszałam jak się odzywa, bo dopiero wtedy zauważyłam jego amerykański akcent.
Nadal wydawało mi się, że skądś go znam.

____________________________________________________________

(Mark)

To było kurewsko zabawne, oglądać jak ten biedak łazi po apartamencie, w tę i z powrotem jak jakiś maniak. Szef był ekstremalnie zestresowany, a nasza dwójka, Eve i ja, czekaliśmy aż wyda nam jakieś polecenie, czy cokolwiek, bo od jakiegoś czasu nie działo się absolutnie nic. Po co w ogóle kazał nam tam stać? Och, rozwieję wasze wątpliwości. Skurwiel chciał się poradzić. Nas!
Po pierwsze, jestem rozwiedziony i mam dziecko, ale ta suka, moja była żona, przejęła pełnię praw rodzicielskich. Eve straciła męża po ciężkiej walce z rakiem i ma dwójkę dzieci. Każde z nich siedzi za kratkami.
Na serio myślał, że zaoferujemy mu jakieś porządne rady z takimi historiami "związków"? No ale, kurwa. Jednak przylazł z tym do nas.
Do nas!
Do swoich dwóch pracowników, którzy dobrze wiedzieli, że ten gest był o wiele bardziej psychotyczny, niż to że lubił spuszczać laskom wpierdol przy użyciu jakiegoś bata.
Nigdy wcześniej nie prosił nas o radę.
Już po raz drugi, Eve starała się przemówić mu do rozumu, podczas gdy ja po prostu stałem tam tak kurewsko znudzony, że byłem bliski obłędu. Musiałem przyznać jednak, że Eve sypała radami jak z rękawa. Proponowała mu kilka rozwiązań, między innymi szczerą rozmowę z Victorią, która pewnie i tak nigdzie by go nie zaprowadziła; oddanie dziecka do adopcji, na co nigdy w życiu nie zgodziłaby się Re; no i najczarniejszy scenariusz...
Aborcja.
Jestem może pojebany, ale doskonale wiem, że Eve nigdy tak naprawdę nie zasugerowałaby nikomu aborcji. Nawet szef wyglądał na zszokowanego tym, że w ogóle o tym wspomniała. Może pomyślał, że Eve ma o nim aż tak złe zdanie?
Może nawet ja sam tak o nim myślałem, ale w głębi duszy wiedziałem, że ten bezuczuciowy dupek ma serce. Przecież nie mógłby zmusić jej do usunięcia ciąży, tak?
- Victoria by mnie zabiła, jeśli kazałbym jej usunąć dziecko - oświadczył.
- Albo, może mógłby pan po prostu spróbować - wypaliłem wzruszając ramionami i sam się zdziwiłem, bo po raz pierwszy zabrałem głos w tej rozmowie. Wyprostowałem się czując na sobie baczny wzrok szefa, a ten przyglądał mi się, jakbym przynajmniej stał tam nago. Koleś, weź się przestań gapić! Kurwa, wiem, że niezłe ze mnie ciasteczko, ale przestań już, bo to trochę przerażające.
- Spróbować? - powtórzył po chwili.
Eve uśmiechnęła się do mnie, a ja spojrzałem na nią z góry. Mam coś na twarzy, czy co?!
- Zgadzam się z Markiem, sir. Może mógłby pan spróbować? - wsparła mnie.
Szef jeszcze przez chwilę krążył po pokoju, po czym wyjął komórkę i przyciskając ją do ucha, podszedł do ogromnego okna, zerkając na zatłoczone ulice Londynu.
Wymieniliśmy z Eve porozumiewawcze spojrzenia.
- Nie wiem jak ty - szepnąłem. - Ale ja mam zamiar podsłuchiwać.
Kobieta przewróciła oczami, ale zauważyłem, że z trudem hamuje uśmiech.
- Ja też chcę - rzuciła po chwili.
Oboje przesunęliśmy się odrobinę bliżej Malika, ale nadal zachowywaliśmy bezpieczną odległość, żeby nie zorientował się o naszej niedyskrecji.
Szef westchnął głęboko, po tym jak zapytał jak czuję się Victoria i na kilka chwil zapanowała cisza. Niepewnie zerkał za okno i widziałem jak ciężko mu się do tego wszystkiego ustosunkować.
Sekundy później znowu się rozchmurzył.
- Dużo myślałem o tej ciąży. Mogę się z tobą zobaczyć? - bąknął niemrawo szef, a Eve uśmiechnęła się pod nosem.
- Aaww - zawołała cicho. - Mam nadzieję, że dał się przekonać.
- Przecież nie na zawsze. Chciałem tylko mieć trochę czasu dla siebie, żeby o tym wszystkim spokojnie pomyśleć. Naprawdę chcę dobrze - odpowiedział i uśmiechnął się zadowolony nie wiadomo z czego.
- Tak jak mówiłaś wczoraj, zostało jeszcze osiem miesięcy zanim urodzisz, więc może mógłbym... - zawahał się, jakby słowa nie mogły przejść mu przez gardło. - Spróbować.
Zayn zaczerpnął głęboki oddech, a ja gapiłem się na niego unosząc jedną brew w niedowierzaniu.
- Chciałbym porozmawiać z tobą w cztery oczy. . . Załatwię zaraz, żeby ktoś po ciebie przyjechał - zasugerował.
Alle-kurwa-luja!  Wreszcie będę miał jakieś zajęcie! No chyba, że wyśle po nią Blaise'a.
- Jeśli tobie pasuje - wzruszył ramionami. - Dobrze. Kocham cię, Re - zakończył szef, a ja stałem jak wbity w ziemię z trudem wierząc mojemu słuchowi. Właśnie byłem świadkiem jakiegoś zmiękczającego gówna.
Postanowiliśmy wycofać się z Eve niezauważeni z powrotem do kwater dla służby, ale w połowie drogi szef zdążył mnie jeszcze do siebie przywołać.
- Pojedziesz po Re. Tylko ostrożnie z nią, bo brzmiała na osłabioną.
- Oczywiście, sir.
Całą motywację skupiłem na tym jednym zadaniu, więc jechałem szybciej niż było to dozwolone. Cieszyłem się faktem, że wreszcie mam coś do roboty.
Ruch na drogach był ogromny i dojechałbym na miejsce o wiele wcześniej, gdyby nie te pieprzone samochody zagradzające mi drogę.
Wysiadłem z auta i ruszyłem do drzwi wejściowych domu Victorii. Zamarłem w duchu, kiedy okazało się, że są uchylone. Poczułem ciarki w dole kręgosłupa, lekko popychając drewnianą powłokę. Nie miałem najlepszych przeczuć.
- Victoria? - zawołałem, wchodząc głębiej. Sięgnąłem po swój pistolet, rozglądając się po zdemolowanym wnętrzu.
Wszystko było kompletnie zniszczone, przypominając mi trochę widokiem Java Hut.
Adrenalina skoczyła mi momentalnie, kiedy dostrzegłem notkę na stole.
"Uważaj komu ufasz. - Devon."
Devon! Ten skurwysyn!
- Re! - zawołałem jeszcze raz, ale odpowiedziała mi głucha cisza.
Dom był pusty.
Przeszukałem każde jedno pomieszczenie, nawet piwnicę, ale nigdzie nikogo nie było.
Szybko odszukałem swoją komórkę i wybrałem numer Blaise'a.
- O co chodzi? - Jak zwykle, odebrał zaraz po pierwszym sygnale.
- Musisz namierzyć telefon Victorii Greene - rzuciłem surowym, beznamiętnym tonem. Nie miałem czasu na miałkie pierdolenie o niczym.
- Robi się.
- Szybko!
- Mark, sam wiesz jak ślimaczy się cały proces namierzania.
Kurwa!
- Wyślij mi wszystkie szczegóły jak skończysz.
- Załatwione, księżniczko.
Rozłączyłem się i momentalnie zacząłem przygotowywać się na zadzwonienie do szefa. Kurwa mać!
Wybrałem jego numer i czekałem.
- Mark?
- Sir, mamy problem.

____________________________________________________________

Było zimno, a atmosfera przyprawiała mnie o gęsią skórkę.

Wszystko było zasnute czernią i nie miałam pojęcia gdzie jestem. Słyszałam tylko kapanie wody gdzieś w oddali i mój ciężki oddech.

Nigdy jakoś specjalnie nie bałam się ciemności, ale widząc jak chłodna, samotna i tajemnicza potrafi być, powoli zaczynałam się jej obawiać.

Ostatnią rzeczą, którą pamiętałam było zobaczenie Crewstona, potem wszystko wydawało się już strasznie zamglone. Ogłuszył mnie? Wstrzyknął mi coś? Nie mogłam sobie przypomnieć...

Gdzie ja jestem?!

Światła wokół mnie zaczęły powoli zwiększać swoją siłę i mimo, że były naprawdę przytłumione, skrzywiłam się próbując dostosować wzrok.

Adrenalina poskoczyła razem z szybkością bicia mojego serca. Całe moje wnętrze niemal wrzeszczało, dając mi do zrozumienia, że jestem w niebezpieczeństwie. Z oddali dostrzegłam kogoś ubranego w jeansy, zbliżającego się w moją stronę. Cień ledwie padał na jego tors i twarz.

Właśnie wtedy go rozpoznałam. 

Srebrne kajdanki zakołysały się na jego palcu wskazującym. Uważnie analizował moją reakcję, kiedy zamarłam na krześle. Uśmieszek nie znikał z jego ust, gdy zbliżał się w moją stronę. Bicie mojego serca przyspieszało z zawrotną prędkością proporcjonalnie do tego, jak blisko był. Czułam się, jakbym zaraz miała przejść zawał. Płytki oddech i intensywne scenariusze przesłoniły mój umysł, gdy zasłaniał mi oczy czarną przepaską.
Palcem wskazującym delikatnie kreślił linię wzdłuż mojego policzka. Jego dotyk wywoływał nieprzyjemne ciarki, kiedy powoli muskał moją skórę opuszkiem swojego palca. Wzdrygnęłam się czując gęsią skórkę i to, jak krew w żyłach budzi się do życia dzięki nowej fali adrenaliny. Chwycił mnie za nadgarstek i szybkim ruchem zapiął na nim kajdanki, wykręcając moje ręce do tyłu. Ostry metal od razu wbił się w moją skórę. Szarpnęłam dłońmi, ale nie mogłam ich wyswobodzić. Nie mogłam nawet ruszyć rękami, żeby nie czuć przeszywającego bólu.
- Nie ruszałbym się, gdybym był na twoim miejscu - bąknął.
Posłuchałam go, mierząc się ze smutną prawdą. Im więcej będę się ruszać, tym większą krzywdę zrobię samej sobie. Palcami chwycił mnie za podbródek i uniósł moją twarz do góry. I tak nic nie widziałam z opaską zasłaniającą moje oczy. Jego zapach uderzył moje nozdrza i od razu przypomniałam sobie o tamtej nocy. I o tym, jak bardzo go nienawidzę.
- Nie chciałem, żeby to się tak skończyło, Tori - wyszeptał Devon. Mimo, że brzmiał życzliwie i sprawiał wrażenie przejętego, cholernie dobrze wiedziałam jaką przyjemność czerpie z każdej sekundy tego co się dzieje. Ze swojej zemsty.
Udało mi się wykręcić spod jego dotyku, a on zaśmiał się złowieszczo.
- Jesteś chory psychicznie! - syknęłam.
- Serio? Nie mógłbym czuć się już bardziej urażony... Na pewno masz jakieś bardziej wyszukane epitety, żeby mnie opisać.
Pociągnęłam za kajdanki, ale były zbyt ciasno zapięte.
- Nie jestem już z Zaynem, więc cokolwiek masz zamiar mi zrobić, w ogóle go to nie obejdzie.
Zerwał przepaskę z moich oczu, a ja momentalnie się skrzywiłam. Jezu... Po co mi ją zakładałeś, palancie, skoro teraz mi ją zdejmujesz?!
- Gówno prawda - warknął poirytowany. - Naprawdę musisz uważać komu ufasz, Victoria. Dwoje ludzi, och, czekaj... - zachichotał pod nosem. - Trójka ludzi zdążyła już was zdradzić. Ciebie i Zayna. - Oparł się plecami o przylegającą ścianę, scyzorykiem kieszonkowym czyszcząc swoje paznokcie.
Zmarszczyłam czoło.
- Co? - Nie powinnam w ogóle go słuchać. - Wypuść mnie!
- Amber, Crewston, Emma. No daj spokój, Tori. Na serio przydaliby ci się jacyś prawdziwi przyjaciele.
- Emma?! - rzuciłam półgłosem.
- Och tak. Ta suka Zayna była bardziej niż chętna pomóc mi cię tu ściągnąć.
- Nie wierzę ci.
- Lepiej uwierz - rzucił ostrzegawczo.
Potrząsnęłam głową, przerywając nasz kontakt wzrokowy.
- Proszę cię, po prostu mnie wypuść!
- Dając ci satysfakcję wolności?! Nie ma, kurwa, mowy. Och, no i gratulacje odnośnie nowego dodatku do tej waszej popierdolonej rodzinki, którą macie zamiar stworzyć z Zaynem - dodał, wskazując małym nożykiem na mój brzuch. Uśmiechnął się żałośnie, a ja  z trudem przełknęłam ślinę.
- Czemu mi to robisz? Co ja ci takiego zrobiłam?!
Wzruszył ramionami.
- Nic. Po prostu zajebiście cieszy mnie fakt, że boisz się nawet przebywać ze mną w jednym pomieszczeniu.
- Nie boję się ciebie - odparłam poirytowana. - Wkurwiasz mnie.
Devon zmierzył mnie spojrzeniem spod przymrużonych powiek, a następną rzeczą, którą zarejestrowałam był siarczysty policzek, który mi wymierzył.
- Suka! - warknął, przysuwając swoją twarz do mojej.
- Pierdol się - wypaliłam i mimo, że była to chyba najobrzydliwsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam, naplułam mu prosto w twarz.
Znowu poczułam nagłe pieczenie na policzku. Tym razem bolało bardziej.
Jęknęłam czując jak w moich oczach gromadzą się łzy, ale było warto.
- Nawet nie masz pojęcia jak cię załatwię, Greene. Pamiętasz, co zrobił mi Zayn?!
Tym razem byłam bardziej powściągliwa w wygłaszaniu swoich opinii. Przypomniałam sobie opłakany stan w jakim był Zayn i nieprzytomnego Devona. Osz, kurwa...
Mocno chwycił mnie za podbródek, wolną ręką wycierając moją ślinę ze swojej twarzy.
- Tak jak powiedziała Emma, zemsta jest suką.

____________________________________________________________

Kochani, kolejny rozdział pojawi się jakoś w piątek/sobotę :) 

Nasza ukochana autorka ma dzisiaj urodziny więc jeśli będziecie mieli ochote złożyć jej życzenia - gorąco zapraszam! Tutaj macie jej twittera, gdyby nie wszyscy się jeszcze orientowali: @malikcuntland :) 

NO i dziękuję za wczorajsze "wolne" :D świetnie bawiłam się ze znajomymi i byłam bliska przefarbowania się na blond ale zamiast rozjaśniacza, zakupiłam farbę bo głupia cipka z rossmana chyba nie zrozumiała co do niej mówiłam xD w każdym bądź razie! Jeszcze nie jestem blondynką bo farba jest za słaba do moich włosów i rozjaśniła mi je tylko o dwa tony :/ JEDNAK JA SIĘ NIE PODDAM I BLOND ZAGOŚCI, tylko za jakiś czas bo może to był znak, żebym nie tego nie robiła i jeszcze muszę to przemyśleć xD 

W poniedziałek idę pierwszy dzień do pracy na 7:15 i już umieram jak pomyślę, że muszę wstać tak wcześnie. Wiele osób pytało mnie jako kto będę pracować, ale ja sama jeszcze nie wiem xD W poniedziałek dowiem się gdzie mnie oddelegują :P oficjalnie jestem "pomocą administracyjną" cokolwiek to znaczy. Także trzymajcie za mnie kciuki, bo ten poniedziałek będzie dla mnie stresujący! :D 

Dziękuję, że czytacie i komentujecie i LUV YA SO MUCH BABIEZ <3