Rozdział 40: "Cichy atak"

______________________________________________________________

(Mark)

Zamiast jej, kurwa, szukać, szef i i ta suka, Amber, kłócili się jak jakaś dwójka bachorów nad ostatnim kawałkiem pizzy. Może kiedy znokautowałbym ich oboje, razem z tym dzieciakiem, jak mu tam było? Jamesem? Moglibyśmy wreszcie znaleźć Re.

Rozwścieczony bardziej niż pieprzony Hulk, szef walnął pięścią o stół, a blondyneczka Amber aż się wzdrygnęła.

- Co to, kurwa, znaczy, że ją tu zostawiłaś?! Ona jest chora!

Formalnie rzecz biorąc, szefuńciu, ty też ją tu zostawiłeś, więc ani jedno z was nie jest niewiniątkiem. 

- Skąd, do cholery jasnej, mieliśmy wiedzieć, że  Devon się tu pojawi?! Bardziej martwiliśmy się, że to ty tu przyleziesz!

Malik przez chwilę wpatrywał się dziewczynie prosto w oczy, po czym zaklął półgłosem. 

- Kurwa, przysięgam na Boga, że jeśli cokolwiek jej zrobi..

- Co? Będziesz obwiniał mnie, bo zostawiłam ją samą w domu?! A, co z z tobą, Zayn?! Ty też ją zostawiłeś! - krzyknęła Amber. 

- Zamiast się kłócić, może powinniśmy spróbować ją znaleźć, co?! - zapytał sarkastycznie James.

No skapnął się wczas! Ja pierdole! Koniec, kurwa, pogaduszek i ruszamy!

Zayn westchnął pod nosem i po wymianie spojrzeń z Jamesem, ponownie zerknął na Amber.

- Korzystając z tego, że kilka razy go przeruchałaś - zaczął Zayn, a ona aż zachłysnęła się powietrzem. - Wiesz, gdzie może teraz być?

Amber zaplotła ręce na piersiach. 

- Nie jest głupi. Ma kilka kryjówek, a teraz może być wszędzie!

- Lepiej zacznij mu już kopać grób, bo skurwiel dzisiaj zdechnie - odparł nisko Zayn.

- Próbowałeś namierzyć jej telefon? - zapytał mnie James.

Zayn powoli przeniósł na mnie wzrok, a ja z trudem przełknąłem ślinę. Kurwa, nienawidzę się odzywać.

- Namierzyliśmy jej Malik Cell, ale okazało się, że został porzucony kilka przecznic stąd - odparłem pospiesznie.

Szef tylko z frustracją pokręcił głową.

- Podaj mi przynajmniej jedną lokalizację, gdzie Devon może teraz być, Amber. Tylko ty możesz to wiedzieć.

- Nie wiem! Przypomina mi się tylko jedno miejsce i to też niewyraźnie bo cały czas faszerował mnie jakimiś dragami. To było gdzieś na obrzeżach Londynu.

Stałem w miejscu, kiedy szef krążył nerwowym krokiem po kuchni. Nagle schylił się i podniósł z ziemi torebkę z kroplówką, z głuchym hukiem kładąc ją na kuchennym stole. 

- Jeśli się nie pospieszymy Re może umrzeć z głodu, albo kto wie, co ten popierdoleniec jej zrobi! Ona może stracić dziecko! - krzyknął Zayn. - Pomyśl. Bardziej. - dodał nisko.

- Czemu nie możemy po prostu zadzwonić po gliny?! - rzuciła kłótliwie Amber.

Przewróciłem oczami. Ona na serio myśli, że jesteśmy aż tak głupi?

- Bo nie można zgłosić zaginięcia kogokolwiek, jeśli od zniknięcia nie minęły minimum 24 godziny - wyjaśnił rozdrażniony Zayn. - Gdzie dzwonisz?!

- Do Devona! - skarciła go wzrokiem dziewczyna, dając do zrozumienia, żeby się uciszył.

- Przez cały ten czas miałaś jego numer telefonu?! - zgromił ją James. - Włącz na głośnik - zażądał.

Amber zawahała się, ale po chwili odłożyła wydającą dźwięk połączenia komórkę na blat.

- Amber, długo żeśmy się nie widzieli - głos Devona rozbrzmiał z głośnika, a wzrok szefa momentalnie stał się surowszy. 

- Namierz go - bąknął do mnie.

Amber wywróciła oczami.

- Devon, gdzie ona jest?

- Kto gdzie jest? - zachichotał. Jakby ostatni wpierdol nie był wystarczający.. Ten zjeb na serio chce, kurwa, umrzeć.

- Przestań się wydurniać, Devon. Gdzie ona jest?

- Spokojnie, blondi. Nic jej nie jest. Trochę odleciała, ale już jest okej, no nie, skarbie? Przywitaj się ze znajomymi, Tori.

Poczułem gęsią skórkę na rękach.

- Amber? Pomóż, proszę.. - Głos Victorii załamał się przy końcu, a ja zaryzykowałem zerknięcie na szefa.

Stał i wpatrywał się w telefon leżący na blacie z szeroko otwartymi oczami.

- O, mój Boże! Re! - Amber była bliska płaczu.

- Amber, proszę.. - urwała. - Okej, wystarczy na dzisiaj - skończył Devon.

Malik momentalnie sięgnął po komórkę.

- Devon, kurwa mać, przysięgam na Boga..

- Zayn! - krzyknęła Victoria, po czym na linii zapanowała głucha cisza, oznajmiając przerwanie połączenia. Samokontrola szefa uleciała w mgnieniu oka, razem z telefonem Amber, którym rzucił o ścianę.

Wyszedł z domu, zostawiając mnie sam na sam z tą dzieciarnią. Niekomfortowo zakołysałem się na stopach.

- Chcesz numer Devona? To znaczy, jeśli Zayn nie rozwalił doszczętnie mojego telefonu, będę mogła ci go podać.

Laska, telefonowi nic się nie stało. Kupił ci pieprzonego Malik Cella! Tego gówna nie da się zepsuć.

- Może się przydać. - mruknąłem, a ona ruszyła przed siebie, by podnieść komórkę z ziemi. Chwilę później stała już obok, wręczając mi telefon z numerem tego skurwiela na wyświetlaczu. 

- Pójdę pogadać z Zaynem - bąknął James. Nie! Nie zostawiaj mnie z nią sam na sam! 

- Okej, jak długo zajmie ci namierzenie jego telefonu? - zapytała Amber, w zaciekawieniu zerkając ponad moim ramieniem. Mogłaby łaskawie spierdalać z mojej komfortowej strefy osobistej?! Nawet Victoria nie podchodziła aż tak blisko mnie.
- To zależy - bąknąłem niemrawo, a ona westchnęła pod nosem.
- Dobra, jeślibyś czegoś potrzebował jestem do usług - powiedziała, po czym usiadła przy stole, a ja nadal czekałem na ustalenie lokacji.
- Lubisz pracować dla Zayna? - zapytała po chwili.
Nie odpowiedziałem, no bo, kurwa,  nie miałem pozwolenia na udzielanie jakichkolwiek informacji na temat szefa, czy pracy.
- Jakbym była na twoim miejscu, to już dawno bym się chyba pochlastała. Jak długo dla niego pracujesz?
Boże, była strasznie wścibska.
- Mark.
- Jestem zajęty, panno Coventry - odparłem surowo, a ona momentalnie zamknęła się w swoim blond świecie. Zluzuj trochę, dziewczyno.
Fuknęła cicho, a ja posłałem jej gromiące spojrzenie.
- Jak długo jeszcze ci zejdzie?!
Urządzenie do namierzania zabrzęczało, a po moim ciele momentalnie rozlała się fala adrenaliny.
- Co to znaczy?! - zapytała podniesionym głosem Amber, wstając z krzesła. Zachowałem kamienny wyraz twarzy.
- Wiem gdzie są - rzuciłem, wychodząc z kuchni i kierując się prosto do miejsca, gdzie stali szef z Jamesem.
- Gdzie on jest? - Jako pierwszy zapytał szef.
- Wschodni Londyn. Dzielnica Bethnal Greene. Opuszczony szpital dziecięcy królowej Elżbiety.
- Jedziemy - powiedział James.
- Ty zostajesz tutaj z Amber - poinstruował go Zayn, zbliżając się do SUVa.
- Chcę pomóc - zaoponował James.
- Pomożesz, mając oko na Amber.
Kiedy już mieliśmy wsiadać do auta, na podjeździe pod domem pojawił się jeszcze jeden samochód, ledwo wyhamowując. Opony zapiszczały, a ku mojemu zaskoczeniu z samochodu wyskoczyła Emma.
Och, no do kurwy nędzy!
- Zayn! - Szmata wyglądała na przerażoną. Jaka odmiana.
- Emma? - rzucił skonsternowany i lekko rozdrażniony szef. No to było nas dwoje.

___________________________________________________________

- Obudź się! Hej! - Ktoś pstryknął palcami tuż przed moją twarzą, wyrywając mnie ze snu, na co potrząsnęłam głową. Co, do chuja?!

- Obudź się. - Poczułam lekkie klepanie po policzku, a gdy otworzyłam oczy, w przyciemnionym świetle zobaczyłam Crewstona, pochylającego się nade mną.

Nie czułam się najlepiej. Było mi strasznie zimno.

Dopiero sekundy później zdałam sobie sprawę z tego, że jestem naga.

O, mój Boże!

- Jedzenie - powiedział, podsuwając mi tacę z czymś przypominającym owsiankę i rozmokły tost. Zmarszczyłam czoło. Gdzie ja teraz jestem i gdzie, do kurwy nędzy, podziały się moje ciuchy?!

Usiadłam i od razu podciągnęłam kolana do klatki piersiowej, zakrywając się. Zaczęłam rozglądać się wokół siebie, zauważając łańcuch okalający moją kostkę u stopy. Ręce miałam wolne, ale nadgarstki były nieźle poranione od kajdanek. 

- Nie moje jeść - bąknęłam nieśmiało.

Zdrajco.

- Musisz.

Pokręciłam głową. 

- Nie. - Przestań się na mnie gapić. - Gdzie są moje ubrania? Czemu mi to robisz? - zapytałam cicho.

Z niezbyt przyjaznym nastawieniem upuścił tacę tuż przede mną i skierował się do wyjścia. Chciałam wstać, ale zaraz ponownie opadłam na ziemię. Czułam się słabo, byłam zamroczona i nie do końca wiedziałam jak długo byłam nieprzytomna.

Dał mi coś? Nie powinnam czuć się, aż tak oszołomiona. 

- Gdzie jest Devon? - zapytałam cicho.

Brak odpowiedzi.

- Jak długo spałam? - spróbowałam ponownie.

- Zemdlałaś - odpowiedział jakiś głos, ale nie należał on do Crewstona.

Poczułam ciarki w dole kręgosłupa. Devon.

Zmarszczyłam czoło, próbując wyprostować się w pozycji siedzącej, a mój oddech momentalnie przyspieszył.

- Założę się, że twoi przyjaciele umierają z nerwów - rzucił, uśmiechając się pod nosem.

Wywróciłam oczami, mocniej przyciskając kolana do klatki piersiowej.

- Możesz już iść "Crewston" - zaakcentował ostatnie słowo, co kazało mi sądzić, że to nie jest jego prawdziwe imię. 

- Powinnaś coś zjeść. Jesteś chuda jak ja pierdolę. - Devon wskazał na tacę z obrzydliwym jedzeniem, leżącą na podłodze, na co tylko się skrzywiłam.

- Nie mogę jeść, dziękuję za troskę - odparłam sarkastycznie.

- Och. To dlatego miałaś to dziwne gówno w nadgarstku? Żeby podłączyć to co tak kapie?

- Kroplówkę - poprawiłam go.

Spuściłam wzrok na moją rękę i zdałam sobie sprawę, że wenflon zniknął. Jedynym śladem jego obecności był przyklejony plaster. 

O, nie! To było mi potrzebne!

- Czemu mi to wyjąłeś?!

- A co? To było coś ważnego? - zapytał powoli, unosząc brew, a ja zawahałam się i po krótkim namyśle postanowiłam nie odpowiadać.

- Jak długo spałam? - zapytałam w letargu, a on wywrócił oczami.

- Kurwa, wystarczająco długo - skrzywił się. - Wiesz, co jest zabawne, Tori? - zaczął, chwytając krzesło i stawiając je na przeciwko mnie. Z ograniczonym polem widzenia, zauważyłam jak siada na nim i wskazuje na mnie swoim scyzorykiem, uśmiechając się przy tym jak rasowy psychol. - Kochałem się w tobie jak cholera, kiedy chodziliśmy do szkoły.

Zmrużyłam oczy, przyglądając mu się uważnie i próbując powstrzymać odruch wymiotny, wywołany tą nową informacją.

Devon zaśmiał się cicho.

- Sądziłem, że jedynym sposobem, żeby się do ciebie zbliżyć jest Elena. 

- Nie wierzę ci. Zgwałciłeś mnie! Jeśli darzyłbyś mnie jakąkolwiek sympatią nigdy nie zrobiłbyś mi czegoś takiego - przypomniałam, bo wydawało mi się, że na każdym kroku zaczynając ze mną jakąś rozmowę zapomina o tym fakcie. 

- Zwodziłaś mnie - rzucił niskim głosem, a ja aż zachłysnęłam się powietrzem.

- Wcale nie!

- Proszę cię, Tori - fuknął pod nosem.

- Zrujnowałeś mi życie!

- Na twoim miejscu lepiej dobierałbym słowa. Czy ja samolubnie pozbawiłem cię pracy? Czy każda możliwość kolejnego zatrudnienia została ci wydzierana, bo twój były szef szastał na lewo i prawo twoimi najskrytszymi sekretami?!

Spojrzałam na niego z niechęcią.

- Zayn mnie zrujnował. Zniszczył każdą najmniejszą część mojego życia, a wszystkie pieniądze, które odłożyłem na koncie bankowym zniknęły jak za dotknięciem pierdolonej różdżki. Nie wiem jak to się stało, ale jakimś cudem wszystko łączy się z panem Malikiem.

- W takim razie, jakim sposobem dostałeś pracę w Java Hut?! Czemu nadal jesteś w Londynie? Już dawno powinni cię deportować! - rzuciłam, skonsternowana marszcząc czoło.

- Ted to kretyn. Oboje dobrze o tym wiemy. Crewston, jak go nazywacie, mnie z tego wyciągnął. 

Popatrzyłam na niego podejrzliwie.

- Kim jest Crewston?

- Moim kuzynem - odpowiedział po krótkim milczeniu, po czym uciął temat. - Ale teraz, kiedy mam ciebie, może.. powtarzam, może, uda mi się zyskać na tym trochę kasy. Jakiś mały szantaż, handelek. Nie wiem jeszcze. Jesteś zbyt cenna, żeby oddać cię Zaynowi tak szybko. 

- Jestem w ciąży, Devon. W takim stanie jestem dla niego bezużyteczna. - Te słowa zapiekły moje serce, ale pomyślałam, że wywołają one rysę na planach, które założył sobie Devon.

- Och, Zayn nie jest wspierającym ojcem? - zapytał z ironicznym przejęciem.

- Nie jesteśmy już razem! Zostawił mnie!

Sceptycznie zmierzył mnie spojrzeniem spod przymrużonych powiek.

- Nie wierzę ci.

- Bo masz popierdolone w głowie - syknęłam poirytowana.

- Tak samo jak twój zjebany chłoptaś.

- Daleko mu do tego.

Devon zachichotał sztucznie.

- Tak, Tori. Zmanipulował cię, żebyś myślała, że kontakt, który ci zaproponował nie ma nic wspólnego z BDSM. Wtedy, kiedy wydarzył się ten trójkącik z Emmą pewnie przemknęło ci przez myśl, jaki Zayn jest naprawdę. Prawdziwy, wymachujący biczem dominant. Sadysta z prawdziwego zdarzenia.

Jakim cudem wie o trójkącie?! Od Emmy?! Naprawdę przeszła na jego stronę? To dlatego, że Zayn wybrał mnie, zamiast niej? Nie mogłaby tego zrobić... Wydawała się taka... miła.

Pokręciłam głową. 

- Tak. Im szybciej w to uwierzysz tym lepiej.

- Nie - rzuciłam ponownie kręcąc głową. - Masz kompletnie nierówno pod sufitem. Jesteś jebnięty. Nie masz serca, życia...

Kiedy uniósł rękę, spróbowałam zrobić unik, ale był zbyt szybki wymierzając mi siarczysty policzek. Oczy momentalnie mi się zaszkliły, kiedy poczułam nieprzyjemne pieczenie.

- Dupek! - syknęłam półgłosem, ale wielki zimny i ciemny pokój miał dobrą akustykę, roznosząc mój głos po całym pomieszczeniu. 

- Mogę być dupkiem, jeśli chcesz. No, tylko spójrz, Tori. Jesteś taka słaba. Nie możesz się bronić. Jesteś całkowicie bezradna. - Wczepił palce w moje włosy, ciągnąc za nie mocno, czym uniósł mnie z ziemi. Skrzywiłam się z bólu i jęknęłam cicho. Jezu!

- Puść! - zaskomlałam.

- Błagaj, Skarbie - rzucił rozbawionym tonem.

- Spierdalaj!

- Naprawdę zaczynasz mnie wkurwiać, Tori. 

Nie odpowiedziałam. Puść moje włosy!

- Puść mnie!

- Chyba zaczniemy, skoro nie umiesz trzymać gęby na kłódkę - warknął i podciągnął mnie jeszcze wyżej. Ciężki łańcuch zabrzęczał odbijając się od ziemi, gdy przyparł mnie do ściany, przywierając do mnie swoim ciałem. Momentalnie skamieniałam i nie byłam w stanie ruszyć ani jedną kończyną. Nie mogłam złapać tchu, czując jego oddech oplatający moją szyję. 

- Ciągle masz ten swój charakterek. Dziwię się, że Zayn jeszcze nie wybił ci go z głowy.

Chwycił mnie za podbródek, zmuszając bym na niego spojrzała. Uśmiechnął się drapieżnie, a ja z trudem przełknęłam ślinę razem z moim strachem.

- Chyba nie uda ci się uciec tak szybko - szepnął.

- Jesteś chory!

- Och, wiem, kochana. Szkoda, że nie zrobiłem tego wcześniej. Mogłabyś teraz nosić moje dziecko. 

Zaczerpnęłam głęboki oddech, próbując wyiskać resztki sił, by go od siebie odepchnąć, ale on ani drgnął. 

- Proszę cię, Tori. Nawet nie próbuj. Wiesz, jaka jesteś słaba, co nie powiem, trochę mnie smuci, bo jednak lubię wyzwania. 

- Nie rób mi tego, proszę - jęknęłam żałośnie, kiedy jego dłonie zjechały w dół mojej talii. Nie. Nie! Zaczęłam cała się trząść i ponownie spróbowałam go odepchnąć, ale nie miałam szans. Moje wysiłki były daremne. - Proszę! - zapłakałam, nie mogąc już złapać oddechu.

Nagle spuścił wzrok i westchnął głośno, po czym przyłożył telefon do swojego ucha. 

- Amber, długo żeśmy się nie widzieli. . . Kto gdzie jest? - zachichotał pod nosem, sprawiając że od razu poczułam ciarki w dole kręgosłupa. - Spokojnie, blondi. Nic jej nie jest. Trochę odleciała, ale już jest okej, no nie, skarbie? - Spojrzał prosto w moje rozszerzone strachem oczy. - Przywitaj się ze znajomymi, Tori. 

Przyłożył komórkę do mojego ucha, pocierając swoim nosem o mój. 

- Amber? - Poczułam jak jego palec kreśli linie na moim policzku i mocno zacisnęłam oczy. - Pomóż, proszę... - Mój głos załamał się w połowie, dając jasne oznaki płaczu. Czułam jego oddech na mojej skórze i usta milimetry od niej. Zadrżałam pod jego dotykiem. 

- O, mój Boże, Re! 

- Amber, proszę... - urwałam, czując, że zaraz rozryczę się na dobre, a Devon odsunął słuchawkę od mojego ucha. - Okej, wystarczy na dzisiaj.

- Devon, kurwa mać, przysięgam na Boga.. - To Zayn?! Devon stał tak blisko mnie, że bez trudu udało mi się usłyszeć kogoś po drugiej stronie. Nadzieja błysnęła w moich przeczuciach w ułamku nanosekundy.

- Zayn! - krzyknęłam, a on zaraz się rozłączył, wymierzając mi bolesny policzek w efekcie czego opadłam z powrotem na ziemię. 

- Jesteś taka słaba - syknął zniechęcony.

Ostatkami sił dźwignęłam się z ziemi. Strąki moich posklejanych włosów, opadły wokół mojej twarzy, gdy bez podnoszenia głowy obserwowałam, jak krąży wokół mnie. 

- Wstawaj! 

- Nie mogę - jęknęłam, pozwalając łzom spłynąć po moich policzkach.

Pewnie złapał mnie za włosy i bez skrupułów pociągnął w górę. Wciągnęłam powietrze przez zaciśnięte zęby, podnosząc dłoń do mojej obolałej czaszki. Obrócił mnie jednym zwinnym ruchem, przyciskając moje plecy do swojego torsu, a jego usta znalazły się milimetry od mojego ucha. Jedną ręką podtrzymywał moje ciało, a drugą zakrywał moje usta.

- Uspokój się, Tori, zanim naprawdę zrobię ci krzywdę - szepnął chrapliwie.

Nie mogłam już powstrzymać łez, kiedy dotarło do mnie to co się dzieje. 

Uda mi się stąd kiedykolwiek wydostać?!

Wyjdę z tego żywa?!

- Grzeczna dziewczynka - rzucił półgłosem. Jego dłonie zjechały w dół mojego ciała. Po chwili jedną z nich przeniósł na moje miejsca intymne i pewnie objął moją kobiecość. Mój najstraszniejszy koszmar właśnie budził się do życia.

Próbowałam krzyknąć, ale szybko ponownie zakrył moje usta. Łzy lawinowo spływały z moich oczu, mocząc jego palce, ale wcale nie robiło to na nim żadnego wrażenia, gdy przyciskał swoje usta do mojej szyi.

- Nie płacz, maleńka. 

Załkałam, wiedząc, że nie mam innych perspektyw oprócz poddania się, gdy wargami przejechał po mojej łopatce. Nawet, kiedy próbowałam mu się wyrwać, czy sprzeciwić, nie przynosiło to żadnych efektów. Wszystko co przez lata wokół siebie budowałam, runęło w jednej sekundzie, kiedy mój największy strach odrodził się w najokropniejszej formie. 

***

Czułam się kompletnie brudna.

Smród, którym Devon naznaczył moje ciało był nie do wytrzymania i nie do zmycia.

Przyciskałam kolana do klatki piersiowej, siedząc w całkowitej ciszy. Moje ciało niemo błagało, żebym odpoczęła, zaczerpnęła trochę snu, ale nie mogłam tego zrobić. 

Bałam się, że wróci. Bałam się co jeszcze może mi zrobić, kiedy będę nieprzytomna.

Bałam się, że znowu mnie zgwałci.

Po tym, jak się mną zabawił, naznaczył mnie tak samo jak Amber i Waliyhę. Zrobił to chyba scyzorykiem, którym wcześniej wywijał mi przed oczami, a teraz rana piekła jak cholera.

Objęłam rękoma brzuch i pogładziłam się po nim. Jedynym pocieszeniem jakie wciąż mi towarzyszyło była obecność mojego dziecka. Wytarłam mokre policzki, ale zaraz ponownie całkiem zatraciłam się w niekontrolowanym płaczu.

- Re? - Usłyszałam szept, dobiegający z drugiego końca pomieszczenia i szybkim ruchem przetarłam oczy, próbując dostrzec do kogo należał głos.

- Re?!

Zmarszczyłam czoło.

- Emma? - szepnęłam niemrawo.

Mała latarka dająca nikłe światło rzuciła jasny słup na moja skuloną sylwetkę, na co zmrużyłam oczy, próbując usiąść, ale nie udało mi się.

Słyszałam jej szybkie kroki. Znalazła się przy mnie w ułamku sekund i zaraz przykucnęła obok. 

- O, Boże... Co on ci zrobił...

Nie chciałam znowu się załamać. Kobieta przyciągnęła mnie do siebie w przyjaznym uścisku, ale ten gest wcale nie był dla mnie pocieszający. Nie chciałam, żeby ktokolwiek mnie dotykał.

- Już nic ci nie grozi - szepnęła.

Widząc brak ruchu i reakcji z mojej strony, sięgnęła do moich nadgarstków, by uwolnić mnie z kajdanek, które po wszystkim zapiął mi Devon.

- Co ty robisz? Pracujesz dla niego - powiedziałam cicho, zaczynając widzieć mroczki przed oczami.

- Pracuję. No, przynajmniej jemu się tak wydaje. Naprawdę myślałaś, że pozwoliłabym mu zrobić to tobie, albo co lepsza, Zaynowi?

Moje nadgarstki zrobiły się lżejsze, kiedy odpięła ciężkie kajdanki. Chwilę później poczułam jak czymś mnie okrywa. Kiedy okazało się, że jest to kurtka, zaraz pociągnęłam jej suwak w górę, zapinając się pod samą szyję.

- Dziękuję - powiedziałam, czując jak drżenie mojego ciała wzmaga się z każdą chwilą.

- Nie dziękuj, nie ma za co.

Wiedziałam, że nie zrobiłaby czegoś takiego. Nie mogłam uwierzyć w to, że w ogóle przez myśl przeszło mi dać wiarę słowom Devona. 

- Wiem, że ci słabo, ale musisz iść szybciej. Musimy zdążyć, zanim wróci.

- Emma, nie dam rady - pociągnęłam nosem.

- Dasz - szepnęła. Pomogła mi wstać i zarzuciła sobie moją rękę na szyję, podtrzymując mnie na nogach.  - Obiecaj mi coś.

- Co? - Zmęczona zmarszczyłam czoło.

- Kiedy powiem "biegnij", masz zacząć biec. 

Głośno przełknęłam ślinę i skinęłam głową, ale po chwili zdałam sobie sprawę, że przecież ledwie widzi mnie w panującym półmroku. 

- Okej.

- Chodź, pomogę ci. Musisz zrobić tylko kilka kroków. Oprzyj się na mnie - powiedziała, zachęcając bym obarczyła ją swoim ciężarem, co też zrobiłam, bo nie miałam innego wyjścia. Nie odezwała się, ani nie skomentowała mojego ślimaczego chodu, ale strasznie ją spowalniałam. 

- Trochę szybciej, Re.

- Próbuję.

Nazwała mnie "Re". Nie robiła tego często... To dziwne...Okej, skup się, Re!

- Emma! - zabrzmiał głos przed nami, a ja podniosłam ciężki, zmęczony wzrok w górę.

Crewston.

Bez ostrzeżenia, Emma zamachnęła się i z całej siły jebnęła mu dużym kluczem do zmiany koła w samochodzie. Wypuściła powietrze i upuściła narzędzie powodując głośny, dźwięczny huk. 

- O, mój Boże. Musimy iść! - rzuciła pospiesznie, ale zaraz zostałyśmy zatrzymane przez Devona. 

Kobieta aż podskoczyła ze strachu, ale szybko się zreflektowała, schylając po klucz, by uderzyć nim Devona. Na nim jednak nie zrobiło to najmniejszego wrażenia, gdy bez trudu odparł jej atak. 

Z niezadowolonym wyrazem twarzy, objął jej szyję jedną ręką i rzucił nią o ścianę w efekcie czego zostałam sama po środku pomieszczenia, niepewnie chwiejąc się na własnych nogach. Nie trzeba było długo czekać, żebym wylądowała z powrotem na ziemi.

- Kurwa, wiedziałem! Wiedziałem, że nie można ci ufać! - syknął.

Po dźwiękach ciężkiego oddechu i sygnałów duszenia, domyśliłam się, że nie okazuje jej żadnej litości. 

- Podnoś dupę, Lucas. Weź ją przywiąż, bo zaraz ją tu uduszę.

Lucas?!

- Victoria, uciekaj! - krzyknęła Emma, ale zanim udało mi się wstać Devon już trzymał mnie przy sobie, podczas gdy Crewston, czy jak mu tam było, zajął się Emmą.

- Posadź ją, kurwa, na tym jebanym krześle - zażądał Devon, ciągnąc mnie w kierunku miejsca, gdzie byłam pierwotnie. - Przynieś mi drugie krzesło, kiedy skończysz z tamtą suką.

Crewston przytwierdził Emmę do jednego z krzeseł, a chwilę później Devon posadził mnie na drugim, zaraz na przeciwko Emmy. Sekundy po tym jego zaciśnięta pięść powędrowała prosto do mojej szczęki. Jęknęłam głośno, czując przeszywający ból, a Emma zaczęła się rzucać, próbując się wyswobodzić. 

- Puść ją! Ona jest w ciąży, ty dupku! - wrzasnęła, ale on tylko zaśmiał się głośno.

Jęknęłam ponownie, prostując plecy. Szczęka bolała mnie tak bardzo, jakby uderzył mnie więcej niż tylko raz.

- Gówno obchodzi mnie, czy jest w ciąży, czy nie - zatriumfował.

- Puść ją i weź mnie! - krzyknęła Emma.

- Już cię mam. Ty kłamliwa suko. - Wykręcił jej ręce i unieruchomił za plecami, ale to nie to wkurzyło mnie najbardziej. Sięgnął po klucz i wymierzył szybki cios prosto w jej ścięgno podkolanowe, a ona wydała agoniczny jęk.

- Emma - bąknęłam nieskładnie, a twarz Devona pojawiła się przed moją w ułamkach sekund. - Zamknij ryj - szepnął.

Po chwili walki z bólem, Emma zaśmiała się pod nosem, a ja na serio zaczęłam zastanawiać się, czy czasem nie padło jej na mózg.

- Z czego się, kurwa, śmiejesz?! - zgromił ją Devon.

- Umrzesz, chłopcze - obniżyła głos, a ślady łez na jej policzkach stały się widoczniejsze, gdy podniosła na niego wzrok. - Umrzesz.

Devon zbliżył się do niej i spojrzał jej prosto w oczy. 

- Czyżby?

- Za kilka sekund Zayn wejdzie przez te drzwi i skopie ci dupę. 

- Czemu miałbym ci wierzyć? - zapytał Devon.

- Bo wiem więcej od ciebie.

Fuknął głośno.

- Victoria. Uciekaj! - krzyknęła znowu.

Zerknęłam na swoje nadgarstki i zdałam sobie sprawę z tego, że jeszcze nie zdążył mnie przywiązać. Jak najszybciej zdołałam, podniosłam się na równe nogi i chwiejnym krokiem ruszyłam w stronę, jak mi się wydawało, wyjścia, ale byłam zbyt wolna. Devon znalazł się przy mnie w ułamku sekundy, a ja czułam się coraz bardziej słabo.

Chwycił mnie za włosy i przyciągnął do siebie. Przedramieniem przydusił moją szyję, ale skorzystałam z okazji i wbiłam łokieć w jego brzuch, co tylko bardziej go rozwścieczyło. 

- Puść mnie! - wymamrotałam, a on tylko mocniej ograniczył dopływ powietrza do moich płuc. 

Walcząc, ugryzłam go w rękę i usłyszałam głośne warknięcie.

- Ty szmato! - syknął, cofając dłoń, ale zaraz wymierzył cios prosto w środek mojego nosa, co skutecznie zwaliło mnie z nóg. 

Obezwładniający ból zaczął pulsować w mojej głowie, a jakby tego było mało Devon zamachnął się i zacięcie kopnął mnie w brzuch. Powietrze całkiem uleciało z moich płuc, a on już zabierał się do wymierzenia kolejnego kopniaka.

Nabrałam głęboki oddech i objęłam brzuch, czując gorące łzy na policzkach.

Moje dziecko...

- Wstawaj! - Sięgnął do moich włosów i pewnym gestem uniósł mnie z ziemi w efekcie czego znowu jęknęłam z bólu. 

- Puść ją!  - Usłyszałam męski głos i jedyne co czułam to ogromną konsternację. Emma nie brzmiała aż tak męsko!

- Czas na dobranoc, Victorio - zagroził cicho Devon.

Poczułam ukłucie w szyję, kiedy wbił w nią strzykawkę, powoli opróżniając zawartość ampułki. Kątem oka zauważyłam Marka i nie byłam pewna, czy dobrze widzę, czy może mam już omamy. 

- Mark! - krzyknęłam, ale zabrzmiało to bardziej jak bełkot. Błagałam Boga, żeby okazało się, że to naprawdę on. Że to nie mój mózg płata mi figle. Powoli traciłam kontrolę nad ciałem, a mężczyzna strasznie podobny do Marka zaczął iść w naszą stronę.

To on!

Szybko wyjął igłę ze strzykawką z mojej szyi i z całej siły odepchnął ode mnie Devona. Rejestrowałam wszystko jak zza mgły. Byłam oszołomiona jak cholera. Osunęłam się na ziemię, widząc lewitujące wokół mnie mroczki.

- Mark... - zaczęłam niemrawo.

Kręciło mi się w głowie.

- Victoria!

Zayn?!

Cała się spięłam, czując jak silne ręce przyciągają mnie do zdefiniowanego torsu, ale uspokoiłam się, rozpoznając znajomy zapach. Zayn. 

- Spójrz na mnie, Kochanie. Jestem przy tobie. 

Objął moją twarz, żebym na niego spojrzała, ale wszystko widziałam podwójnie. Co mi jest?!

- Zay... - zaczęłam, ale nie byłam w stanie dokończyć. Mój umysł zasłaniał się ciemną mgłą. Wszystko wokół mnie stawało się tylko pustką.

- Otwórz oczy, Re. 

Jest tutaj. Zayn tutaj jest.

- Jestem zmęczona...

- Nie, nie mów tak. Nie zasypiaj.

Nie mogłam. Oczy same mi się zamykały.

__________________________________________________________________

(Zayn)

Chwyciłem ją za dłoń, przyciskając usta do jej chłodnej skóry.
- Re, proszę cię. Skarbie otwórz oczy. Zrób to dla mnie. - Odgarnąłem włosy z jej twarzy, opierając ją na jednym z moich kolan. - Re, zostań ze mną, proszę! - rzuciłem błagalnie. - Do cholery, Victoria, otwórz oczy!
Emma przykucnęła obok, przykładając dwa palce do pulsu Victorii.
- Zayn, zajmę się nią. Nic jej nie będzie - powiedziała słabo.
- Nie. Nie zostawię jej - odparłem przytulając Re mocniej, ale Emma złapała mnie za przedramię by przyciągnąć moją uwagę.
- Krwawisz?! - zapytałem marszcząc brwi.
- Nic mi nie jest. Idź. Ja się nią zajmę. Będzie dobrze. Masz ważniejszą sprawę do załatwienia.
Przeniosłem wzrok z Emmy i zawiesiłem go na osłabionym ciele Victorii. Nie mogę znowu jej zostawić. Nie, kiedy jest taka słaba.
- Zayn! - ponagliła karcąco Emma.
- Gdzie on jest?! - zapytałem ostrzej, niż zamierzałem.
Na kilka sekund zapanowała cisza, ale zniecierpliwiony brakiem odpowiedzi, wreszcie zerknąłem na kobietę, która patrzyła w punkt ponad moim ramieniem z szeroko otwartymi oczami.
- Zayn - rzuciła cicho. Frustracja zaczęła dyktować moje ruchy, gdy poirytowany zerknąłem w tym samym kierunku, widząc dziwną scenę odgrywającą się na moich oczach.
Crewston, ten nowy ochroniarz, mierzył dwoma pistoletami prosto w głowę Marka.
Spojrzałem na Devona, a złość którą czułem kilka chwil temu zaczynała niemal gotować mi krew w żyłach.
- Emma - zacząłem nisko, nie spuszczając oka z tego psychola. - Zajmij się Victorią.
- Nie rób nic głupiego - ostrzegła cicho.
- Jedyną głupią rzeczą, którą mógłbym zrobić, to pozwolić temu skurwielowi dalej żyć - bąknąłem, podnosząc się z ziemi.
Zrobiłem pierwszy krok, a Crewston momentalnie wycelował jeden z pistoletów we mnie. Zamarłem w miejscu. Co tu się, do chuja pana, dzieje?!
Kurwa!
Adrenalina zaczęła pulsować w moich żyłach, a w uszach słyszałem swoją krążącą krew.
- Chyba masz mały dylemat, Zayn - odezwał się Devon, powoli mnie okrążając. Zrobiłem krok w tył, osłaniając swoim ciałem Victorię i Emmę.
- Emma, wychodźcie. Teraz - poleciłem półgłosem.
- Nie dam rady, nie udźwignę jej - rzuciła marudnie. Osz, kurwa mać!
- Wiedziałeś, że Crewston jest moim kuzynem? - zapytał Devon.
Nie odpowiedziałem. Zapanowała absolutna cisza. To niemożliwe. Crewston to mój...Nie, nie możemy przecież być... Mam teraz inne sprawy na głowie.
- Chyba nie. Musi pan bardziej uważać na osoby, które zatrudnia, panie Malik - odparł z uśmieszkiem, na co momentalnie zgromiłem go wzrokiem.
- Przynajmniej oboje wiemy jak to się dzisiaj skończy - odparłem w końcu, a on sarkastycznie uniósł brew. Boże, marzyłem tylko o tym, żeby oderwać mu ten głupkowaty łeb.
Cierpliwości.
- Już to sobie wyobrażam. Ja będę pierdolił twoją dziewczynę, kiedy ty będziesz leżał w swoim grobie - zaśmiał się, zadowolony z siebie.
Zacisnąłem dłonie w pięści, a moje usta ułożyły się w cienką linię. Słodki dźwięk łamiącego się karku byłby teraz jak najbardziej na miejscu.
- Dotknij ją jeszcze raz, a to ty dzisiaj będziesz leżał w grobie.
Znowu się zaśmiał.
- Wydajesz się nad wyraz spokojny, Zayn.
Och, nawet sobie, kurwa, nie wyobrażasz...
Zrobił krok w moją stronę, odbezpieczając broń i celując nią w Emmę.
Ruszyłem w jego stronę, ale szybko ponownie wycelował nią we mnie, więc chcąc nie chcąc musiałem się cofnąć.
- Przestałbyś wreszcie je w to mieszać - rzuciłem rozdrażniony.
Podszedł do Emmy, ale zanim miałem szansę go obezwładnić i zadusić jak psa, odepchnął ją i złapał Victorię. Moje oczy podwoiły swoje rozmiary.
- Puść ją!
- Albo co? - zapytał marudnie.
Walczyłem z samym sobą, żeby się na niego nie rzucić. Jedyną przeszkodą był ten pistolet, którym we mnie mierzył.
- Jeszcze jeden krok, Zayn, i jesteś trupem.
Zawahałem się. Devon stanął na równe nogi, dźwigając ze sobą wątłe ciało Victorii.
- Cholera, Devon! Puść ją! - wrzasnąłem, czując przypływ adrenaliny. Dłonie mi drżały, ale próbowałem zapanować nad rosnącą wściekłością. Poczułem nieprzyjemne ciarki rozchodzące się po całym moim ciele.
Z tylnej kieszeni swoich spodni wyciągnął jakąś strzykawkę. Zębami zdjął z niej wieczko i wypluł je na ziemię. Co on wyprawia, do kurwy nędzy?!
- Słyszałeś kiedyś o zastrzyku śmierci?
Moje oczy otworzyły się jeszcze szerzej.
- Ani się waż.
Jakim cudem w ogóle udało mu się to zdobyć?! Kurwa mać!
- Zawrzyjmy umowę, dobra? - Uśmiechnął się, po czym wsunął swój nos w potargane włosy Victorii. Cieszyłem się, że jest nieprzytomna i że prześpi całe to piekło. Z drugiej strony życzyłbym sobie, że w ogóle się tu nie znalazła.
Powstrzymaj się, Zayn.
- Dasz mi dwa miliony, a może wtedy pozwolę tej dziwce żyć. - Wskazał pistoletem na Emmę, a ja pokręciłem przecząco głową.
- Nie ma mowy.
- Dasz mi pięć milionów, a może ją wypuszczę - zaoferował.
- A co z Victorią?
- Ona zostaje ze mną - odparł z chorym uśmieszkiem.
- Nie ma mowy.
Devon załadował pistolet, automatycznie wprowadzając nabój do lufy.
- Pożegnaj się, Emmo.
- Nie! - krzyknąłem.
Pociągnął za spust, ale kula przeszła kilka centymetrów od Emmy, która momentalnie zaczęła drżeć.
Kurwa!
- No to jak będzie, Zayn? Jestem strasznie niecierpliwym człowiekiem.
- Siedem milionów i biorę je obie.
- Za mało.
- Czego jeszcze chcesz, do kurwy nędzy?!
- Wiesz, czego, kurwa, chcę, Zayn? Chcę zniszczyć całe twoje jebane życie, a jedynym sposobem żeby to zrobić jest zlikwidowanie tej małej zabaweczki do ruchania, Emmy, i twojej paniusi.
- Dam ci pieniądze, ale puść ją już - odparłem siląc się na spokój. Kurwa, jak ciężko było mi zachować spokój, to nikt tego nie pojmie! Cały czas tylko myślałem o tym jak zajebać tego skurwiela.
- O jakiej kwocie rozmawiamy? - zapytał Devon.
- Dziesięć milionów.
- Piętnaście.
Pokręciłem głową.
- Dwanaście i pół - oznajmiłem.
- Czternaście.
- Trzynaście i pół. To moja ostateczna decyzja - odparłem zdenerwowany.
- Chyba na serio, kurwa, nienawidzisz Emmy, no nie? - rzucił ironicznie. - Emmo, ostatnie słowo?
- Trzynaście milionów siedemset pięćdziesiąt tysięcy!
Ponownie pociągnął za spust, a ogłuszający skowyt Emmy spowodował, że ostatecznie straciłem cierpliwość.
Postrzelił ją!
- Emma!
Z trudem łapała powietrze, tracąc oddech i przytrzymując się za brzuch. Lufa pistoletu ponownie skierowała się w moją stronę, kiedy skoczyłem w stronę Emmy, żeby jej pomóc.
- Więcej! - zażądał.
- Czternaście! - rzuciłem niepewnie, cały czas zerkając na Emmę.
- Osiemnaście? - Devon ponownie podniósł cenę, na co zmarszczyłem czoło.
- Nie!
- Naprawdę nie chciałbym jej tego wstrzyknąć - powiedział, unosząc przy ramieniu Victorii strzykawkę wypełnioną śmiercionośną substancją, która zabijała więźniów w ułamkach sekund.
- Okej, dobra! Osiemnaście milionów! - potwierdziłem, a on tylko się zaśmiał.
- Nie. Nie jestem taki łatwy.
Wbił igłę w szyję Victorii a wokół mnie zapanowała martwa cisza. Czułem, jakby moje serce wydarło się z piersi i leżało teraz na tej zimnej, brudnej podłodze.
Devon skupił się na ampułce, więc szybko skorzystałem z okazji i pchnąłem go na ziemię, prawie przy tym uderzając Emmę. Byłem zbyt zajęty tym, żeby wyciągnąć to gówno z szyi Victorii. Odrażający dźwięk głowy Devona odbijającej się od betonu rozbrzmiał w pomieszczeniu i oddałbym wszystko, żeby móc ponownie usłyszeć ten niepokojący łoskot.
Zerknąłem na Marka, który już uważnie na mnie patrzył. Wystarczyło jedno małe skinięcie głową, żeby przeszedł do rzeczy. Momentalnie chwycił rękę Crewstona, wytrącając z niej pistolet i wykręcił ją za jego plecy skutecznie obezwładniając.
Odsunąłem się od Re, sięgając do kołnierza Devona. Uniosłem go trochę ponad ziemię, tylko po to by uderzyć go z największą siłą jaką mogłem z siebie wymusić. Jego głowa ponownie odbiła się od twardej posadzki.
- Spoczywaj, kurwa, w pokoju ty chory skurwielu! - wycedziłem przez zaciśnięte zęby, ale zamarłem w bezruchu słysząc odbezpieczanie broni.
- Puść go.
Crewston.
Gdzie, do chuja, jest Mark?!
- Odsuń się od niego, albo pociągnę za spust - ostrzegł. Tak naprawdę to już gówno mnie to obchodziło.
Uniosłem ręce, ale sekundę później usłyszałem drugi dźwięk sygnalizujący odbezpieczającą się broń i dopiero wtedy dostrzegłem Marka stającego za Crewstonem. Celował dokładnie w tył jego głowy.
- Opuść broń, Crewston - rozkazał Mark, ale tamten nie posłuchał.
W takim razie, nie będzie zbyt przyjemnie.
Posłałem mu zbolały uśmiech.
Zbliżyłem się do niego pewnym krokiem, a on cały czas mierzył mnie rozbieganymi oczami, niepewny tego co zrobię. Szybko chwyciłem pistolet i wykręciłem dłoń która go trzymała. Tak jak się spodziewałem, lufa natychmiast skierowała się ku sufitowi, kiedy wierzchem dłoni uderzyłem go w rękę. Pistolet momentalnie wypadł z jego uścisku. Kątem oka zauważyłem ruch na podłodze, więc wymierzyłem celnego kopniaka prosto w krocze Devona, żeby zatrzymać go na ziemi, a chwilę później moje kolano dwukrotnie zderzyło się z brzuchem Crewstona. Skurwysyn zasługiwał na każdy możliwy ból.
Słodki dźwięk jęków i postękiwania brzmiał w moich uszach niczym najpiękniejsza melodia, kiedy zwijał się w cierpieniu.
- Tylko spójrz...Kto teraz ma kłopoty? - rzuciłem podziwiając swoje dzieło.
Spuściłem wzrok na Devona, który kulił się w pozycji embrionalnej. Kurewsko trudno było mi wycelować kopniaka w jego brzuch, ale podołałem w efekcie czego zostałem nagrodzony dźwiękiem ulatującego z jego płuc powietrza.
Klęknąłem przy nim, by mógł mnie usłyszeć. Chciałem jasno nakreślić mu jego pozycję.
- Co to jest?! - Sięgnąłem po na wpół pustą strzykawkę, po czym ponownie spojrzałem na niego. - Chlorek potasu, czy pavulon?!
Wbiłem igłę w jego szyję, a on skrzywił się momentalnie.
- Odpowiadaj, śmieciu.
- Chlorek potasu - odparł, na co szybko przycisnąłem pięść do jego tchawicy.
- Chciałeś ją, kurwa, zabić?! - warknąłem.
Nie wiedziałem zbyt wiele o lekach. Wiedziałem jednak tyle, że chlorek potasu wywołuje atak serca.
- Wszystko dla ciebie, Z... - mocniej ścisnąłem jego gardło, a on zaczął zawzięcie kasłać.
- Daj mi jeden dobry powód, dla którego nie powinienem teraz zafundować ci tego samego - zagroziłem, kiedy krztusił się swoimi własnymi słowami.
- Czekaj, Zay!
Zay?! Nikt mnie tak nie nazywał od kiedy byłem dzieckiem.
- Jestem... Jestem twoim bratem.

___________________________________________________________________

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAAA

AAAAAAAAAAA

AAAAAAA

AAAAAAAAA

A

A

A

A

A

A

A

A

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!

CO KURWA!!!!!!!!!!! EJ SERIO TEGO SIĘ NIE SPODZIEWAŁAM TUTAJ! I MIMO ŻE JAKIŚ CZAS TEMU JUŻ CZYTAŁAM TEN ROZDZIAŁ TO EMOCJE NADAL ŻYWE JAK WIDAĆ! XD OŁ MAJ FAKIN GASZ! O.o TAK STRASZNIE SIE BOJE O VIXE I O BEJBSA I O EMMĘ TEŻ ;____;

ALE WAS W CHUJA ZROBIŁA WSZYSTKICH! XD MYŚLELIŚCIE ŻE SIĘ ZBRATAŁA Z DEVONEM, A JA TAM ZAWSZE PRZECZUWAŁAM ŻE Z NIEJ RÓWNA BABKA XD 

A TERAZ DEVON JĄ SHOT...BANG BANG...SHE HIT THE GROUND...BANG BANG... THAT AWFUL SOUND XD 

W OGÓLE TAK MNIE BAWIŁA TA SCENA Z TYM TARGOWANIEM SIĘ O RE I EMMĘ ŻE LOLOLZ XD "ZIELONI - TRZYSTA!" XD BOŻE, ZAYN WTF??! MYŚLAŁAM ŻE ODDAŁBYŚ ZA NIE CAŁĄ SWOJĄ KASĘ A TU TAKIE CYRKI XD 

NIE WIEM KIEDY POJAWI SIĘ KOLEJNY ROZDZIAŁ, GDYŻ TERAZ ZNÓW JESTEŚCIE NA BIEŻĄCO :P JEŚLI BĘDĘ WIEDZIAŁA TO SPRAWDZAJCIE TEN LINK PRZY UPDATES, PRZY OKŁADCE KSIĄZKI I JA TAM WAM PODAM INFO JAK SIĘ JUŻ POJAWI, NA KIEDY PRZETŁUMACZĘ, ZEBYM NIE MUSIAŁA ODPOWIADAĆ KAŻDEMU OSOBNO :) 

PS. Opowiem Wam co mi się dziś przytrafiło xD jeśli jeszcze ktoś nie czytał........

Siedzę sobie dzisiaj w pracy i przeglądam tumblr bo nudno jak chuj, moja szefowa siedzi na przeciwko mnie przy biurku i nagle wstała i stanęła obok, coś tam przy drukarce robiła. No i ja mówię chuj, przeskroluję w dół bo lipa trochę, żebym wgapiała się w zdjecie Zayna cały czas, pomyśli że jestem jakąś psycholką (niech się łudzi że nie jestem xD), chociaż przeczuwałam, że tumblr jest nieobliczalny i może mi wyskoczyć coś znacznie gorszego niż zdjęcia chłopców z początków ich kariery (ŻARTUJE XD KOCHAM ICH Z WTEDY TEŻ XD) no i długo nie trzeba było czekać. Jadę w dól, jadę jadę, delikatnie, powoli a tam jak zza rogu nie wyskoczy gejowskie porno, jak się nie zaczną w dupy zapinać! JA PIERDOLĘ. JESZCZE NIGDY TAK SZYBKO LAPTOPA NIE ZAMYKAŁAM. BURAKA SPALIŁAM I NIEŚMIAŁO OTWORZYŁAM KLAPĘ DOPIERO JAK USIADŁA NA SWOIM MIESJCU. 

JEZU, NIE WIEM CZY ZOBAYCZŁA CZY NIE NO ALE PRZECIEŻ NIE ZAPYTAM, CZY WIDZIAŁA, NO BO KURWA JAK?! "HEJ, MIGNĘŁA CI JAKAŚ PAŁA PRZED OCZAMI WŁAŚNIE?! BO WIESZ, JEST TAKA STRONA I JA NA SERIO NIE TEN TEGES, TYLKO TAM INNI LUDZIE RÓŻNE RZECZY WRZUCAJĄ, JA NIE MAM WPŁYWU NA TO CO OGLĄDAM........|" OŁ MAJ DIR GAD. 

Podsumowując jeszcze pracuję, więc może nie zauważyła xD ale już nigdy

NIDGY

nie otworzę tumblr, kiedy będę w pracy.

Okej, może w pracy tak, ale nie wtedy kiedy będą w pobliżu jacyś ludzie xD Wam też to radzę, bo jak to mówią "nie znasz dnia ani godziny, gdy wyskoczy chuj z formaliny" xD żartuje, nikt tak nie mówi xD sama to wymyśliłam xD

nawaliłabym jeszcze więcej XD ale już nie ma miejsca, wyczerpałam limit dzienny lolz 

OKS, TO DO NASTĘPNEGO I TAK JAK MÓWIŁAM, SPRAWDZAJCIE LINK POD OKŁADKĄ KSIĄŻKI. JEŚLI BĘDĘ WIEDZIAŁA, NA KIEDY PRZETŁUMACZĘ TO TAM POJAWI SIĘ TA INFORMACJA. :) NA RAZIE JESTEŚCIE NA BIEŻĄCO!