Rozdział 4: "Gra skończona"

Czułam się beznadziejnie.
Byłam wykończona emocjonalnie i cały czas wściekła. Myślami błądziłam gdzieś daleko, bo cały czas zastanawiałam się nad Zaynem i sytuacją w którą sama się wplątałam. Nie rozmawiałam z nim od czasu tamtej pamiętnej nocy i nawet nie bardzo się o to starałam. Właściwie to i tak nie miałam jak się z nim skontaktować, jedynie poprzez e-maile, ale nawet nie otwierałam swojego laptopa.
James wyjeżdża dzisiaj i nie będzie go, aż do soboty. To tylko trzy dni. Chyba dam radę wytrzymać bez niego trzy dni, tak? Przez dwa ostatnie dni bardzo dużo mi pomógł. Amber zauważyła nagły wzrost zażyłości między nami. Chciałam jej wszystko opowiedzieć, ale sam fakt, że wiedział już James był dla mnie wystarczającym kłopotem. Miałam wrażenie, że Amber zaczyna czuć się lekko zepchnięta na bok, ale w końcu i tak z nas to wyciągnie. Jak zwykle. Ten sekret był jednak tak dużej wagi, że nie zamierzałam zdradzać jej go dobrowolnie, dopóki jakimś cudem wpadnie na to, żeby przegrzebać się przez moją skrzynkę pocztową w komputerze.
Moja przyjaciółka wiedziała na razie tylko tyle, że nie odzywam się do Zayna. Jeśli jego noga kiedykolwiek postanie jeszcze w naszym domu, najpierw będzie musiał zmierzyć się z Amber i Jamesem, żeby dostać się do mnie. Z jednej strony to świetne rozwiązanie, jednak z drugiej nieco trudne. Oboje sprawowali charakter moich ochroniarzy, jednak kierowały nimi inne pobudki. Jedno z nich znało prawdę, a drugie było jej całkiem nieświadome. Nienawidziłam tego całego pogmatwania.
- Re! Heloł! Re! - Amber rzuciła we mnie jakimś plastikowym śmieciem próbując przyciągnąć moją uwagę - Re.
- Co?! - syknęłam poirytowana na co zmarszczyła czoło.
- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Ted przyjeżdża pomóc rozpakować graty do kawiarni.
- Okej. Wszystko mi jedno. - skinęłam głową przewracając oczami. Amber ponownie zmarszczyła czoło, gdy przygryzłam swoją dolną wargę. - Będę przy kominku w ciszy planować swoje samobójstwo, zanim się tu pojawi. - zażartowałam, żeby rozluźnić atmosferę.
- W takim razie zacznę już spraszać ludzi na twój pogrzeb. - rzuciła zaczepnie pakując resztę plastikowych opakowań do worka na śmieci.
Wstałam i ruszyłam w stronę dwustopniowych schodków prowadzących do części wypoczynkowej. Obraz, który oprawił James stał oparty o jedną z kanap. Knajpa była prawie gotowa na otwarcie, które miało odbyć się chyba oficjalnie w piątek, ale nie jestem pewna. Amber mówiła mi o tym wczoraj, ale niezbyt uważnie jej słuchałam.
Momentalnie się czymś zajęłam, żeby przestać myśleć, ale niestety to podziałało odwrotnie. Przywiesiłam pierwszy obraz. Żaden z nich nie wydawał mi się znajomy, więc nie mogłam powiedzieć czyjego autorstwa są, jednak przyjemnie się na nie patrzyło i przebywało w ich otoczeniu. Innymi słowy, dobrze wyglądały w kawiarni.
- Ptaszki ćwierkają o tym, że znowu jesteś zła. - James pchnął mnie lekko swoim biodrem, prostując obraz, który właśnie zawiesiłam na ścianie. Zrobiłam krok w tył by ocenić moją pracę.
- Nie jestem zła. - bąknęłam półgłosem, przechylając głowę w bok, żeby spojrzeć na wiszące dzieło pod innym kątem.
- Wcześniej też tak mówiłaś.
- Obudziłeś mnie o ósmej rano, jasne, że jestem zła!
- Teraz już wstałaś, nie jesteśmy w domu. Złość powinna ci dawno przejść. Chodzi o Zayna?
- Przestań. - wymamrotałam podnosząc kolejny obraz.
- Cóż, mam nadzieję, że się lekko uspokoisz, bo Ted już tu jest. - mruknęłam niezadowolona i wydęłam usta, kiedy James zaczął chichotać pod nosem - Idź, odpocznij trochę. Przyda ci się to. Panno Naburmuszona.
Uśmiechnęłam się lekko i przewróciłam oczami.
- Sorry, wrócę za pół...
- Re?! - przerwał mi irytujący głos Teda. Westchnęłam, na co James posłał mi współczujące spojrzenie.
- Królowa oczekuje. - mój przyjaciel dorzucił półgłosem - Chyba jest w złym nastroju. To może być niezłe widowisko, może powinienem skoczyć po popcorn? - zażartował James próbując rozluźnić napiętą atmosferę.
- Przestań! - skarciłam go żartobliwie schodząc po niskich stopniach, by zostać przywitaną przez gapiących się na mnie Amber i Teda.
- Hej Cycuszku! - uśmiechnęłam się nieszczerze, a on momentalnie zaplótł swoje ręce na klatce piersiowej i posłał mi gromiące spojrzenie.
- Co to jest?! - zaczął wymachiwać rękami wskazując chyba stoły, ale nie jestem pewna.
Nie widziałam żadnego problemu. Kwadratowe stoliki miały ciemno-mahoniowy kolor, nie były ani zbyt małe, ani zbyt duże. Siedzenia przypominające literę "L" powleczone były czarną skórą i muszę przyznać, że wyglądały tak wygodnie, że zasnęłabym na nich w ciągu minuty. Poza tym z wystrojem kawiarni było wszystko okej. On sam zamówił meble. My je tylko ustawiliśmy. Dobrze wyglądały z naszą paletą kolorów. Jedyne, co kompletnie nie pasowało do tego miejsca to Ted.
- Co jest co?!
- Te stoliki?! - rzucił.
Ponownie rozejrzałam się po wnętrzu. Co jest z nimi nie tak?
- Chciałem, żeby były białe!
Prychnęłam pod nosem.
- Cóż, pewnie podałeś zły kod przy zamówieniu, kiedy wysyłałeś im papiery, bo jak możesz zauważyć, są brązowe.
Ted ułożył swoje usta w cienką, prostą linię i zrezygnowany wyrzucił swoje ręce w powietrze.
- Odwołaj otwarcie! Odsyłam je z powrotem.
- Ted, zostaw takie jakie są. Wyglądają dobrze. - zaoponowałam.
- Nie, odeślę im je.
- Już prawie skończyliśmy! Wczoraj mieliśmy tu prawdziwe urwanie głowy, bo dzięki tobie mieliśmy opóźnienie, więc nie utrudniaj dodatkowo sprawy i zostaw to tak jak jest!
- Nie!
- Ted, ona ma rację. Całą noc, żeśmy tu ślęczeli. Sam zobacz jak dobrze to wygląda. Jest świetnie. Java Hut wygląda zajebiście i na pewno wszystkie pójdzie świetnie. - uśmiechnęła się Amber. Jej głos był spokojny i stateczny, nie to co mój.
Ted westchnął cicho i wyraźnie zaczął się nad tym zastanawiać. Zgódź się, pipo! Zgódź się!
- Zobaczę co powie na to Zayn, kiedy się tu pojawi. - bąknął półgłosem Ted.
- Co?!
- Zayn zadecyduje co z tym zrobić. Ma tu być za niedługo. - Ted założył swoje ręce na klatce piersiowej i ponownie zaczął rozglądać się po wnętrzu kawiarni - Do tego momentu chcę, żebyście pościągali folię z tych siedzeń pod ścianą.
- Wracam do domu. - bąknęłam chwytając swoją kurtkę z lady i podeszłam do Amber. Nie mogę zobaczyć się z Zaynem. Jeszcze nie jestem na to gotowa. - Amber, proszę cię..Mogłabyś wypisać na tym całe menu? Obiecuje, że jutro zrobię całą resztę. - rzuciłam błagalnie wskazując na tablicę do pisania kredą , a ona skinęła głową.
- Jasne, przyda ci się przerwa. Napiszę ci smsa, kiedy Zayn wyjdzie.
- Nie mam...
- No tak, nie masz telefonu. Świetnie. No to nawet nie mam jak się z tobą skontaktować, żeby sprawdzić czy wszystko okej. Albo czekaj, weź mój telefon, a ja zadzwonię do ciebie od Jamesa. - Amber podała mi swój telefon, po czym uścisnęła mnie mocno, co nieco mnie zdziwiło.
- Dzięki. - mruknęłam skonsternowana - Do zobaczenia później?
- Tak. - uśmiechnęła się, ale widziałam, że jej smutno. Naprawdę chciałabym móc jej powiedzieć. Jest moją najlepszą przyjaciółką. - Widzimy się później!
Skinęłam głową zakładając swoją kurtkę, po czym przytuliłam Jamesa na pożegnanie i ruszyłam w stronę drzwi.
- Re, nigdzie nie idziesz. - usłyszałam głos Teda, gdy dotarłam już prawie do wyjścia.
- Możesz mi obciągnąć, Ted. - rzuciłam poirytowana, zamykając za sobą drzwi.

***

Kiedy znalazłam się w domu ruszyłam prosto do kuchni, żeby zrobić sobie coś do jedzenia, owinąć się kocem i móc spędzić całe popołudnie przed telewizorem. Zazwyczaj zajęłabym się rysowaniem, albo malowaniem, żeby jakoś odwrócić swoją uwagę, ale nic mi się ostatnio nie udawało. Miałam zamęt w głowie. Za dużo myślałam, analizowałam. Nawet bezmyślne wpatrywanie się w ekran telewizora nie dawało mi ukojenia. Czułam się jak jakieś zombi. Snułam się po kątach, ale w środku czułam kompletną pustkę, byłam nieżywa. Nie wiem czemu się tak czułam. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić i byłam z tego powodu strasznie zła na samą siebie. 

Może gdybym nie była tak pogmatwana, nie musiałabym mierzyć się z tego typu problemami. Ciągle byłabym z Zaynem, robiąc Bóg wie co, ale z drugiej strony, przecież my oboje jesteśmy nieźle pokopani. James miał rację, zresztą zawsze ją ma. Przez cały ten czas znałam już swoją odpowiedź. Po prostu bałam się wypowiedzieć ją na głos. Bałam się konsekwencji, które z pewnością wywoła, albo może to moja podświadomość wpajała mi, że to zły wybór. Jakąkolwiek odpowiedź dam Zaynowi nie będę szczęśliwa. 

Usłyszałam walenie do drzwi i aż podskoczyłam na kanapie. Jezus! 

Niezdarnie podnosząc się z wygodnej sofy ruszyłam sprawdzić kogo przywiało. Gdy już wyciągnęłam rękę do klamki głośne pukanie rozległo się ponownie na co przewróciłam oczami i zamaszyście otworzyłam drzwi. Sekundę później zbierałam szczękę z podłogi, gdy zobaczyłam przed sobą pięknego popierdoleńca w idealnie dopasowanym garniturze od Gucci'ego. 

- Victoria..

- Nie chcę cię widzieć! - zatrzasnęłam drzwi i cofnęłam się od nich na kilka kroków.

Kurwa mać! On tu jest!

- Chcę z tobą tylko porozmawiać. - anielski głos Zayna zabrzmiał przez ciężką, drewnianą płytę, rozsyłając natychmiast dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa. Gwałtownie potrząsnęłam głową, kiedy poczułam jaki wpływ wywiera na mnie sam dźwięk jego głosu. Moje własne ciało mnie zdradziło. Było gotowe mu się oddać w każdej chwili, jak zwykle.

- Nie! - nerwowo przeczesałam włosy palcami i najciszej jak umiałam przekręciłam zamek w drzwiach. 

- Proszę cię, Re. - rzucił błagalnie Zayn. On nigdy nie prosi.

- Nie chcę rozmawiać. 

- Od dwóch dni się do mnie nie odzywałaś, Victoria. 

Nie odpowiedziałam.

- Proszę cię, wpuść mnie. - dodał po kilkusekundowej ciszy.

- Nie! Idź sobie. - bąknęłam. Odwróciłam się na pięcie i pognałam na górę, jakby ktoś mnie gonił. Wiem, że to niemożliwe, bo przecież zamknęłam drzwi i nie miał innej możliwości wejścia do środka. Wbiegłam prosto do łazienki i opłukałam swoją twarz chłodną wodą. Pomogło mi to, ale tylko trochę, bo moje policzki nadal były zaczerwienione. Nie chcę, żeby tu był. Jak długo zostanie? Pewnie zaraz sobie pójdzie, przecież jest zbyt zajęty, żeby czekać, aż postanowię łaskawie zrzucić mu swój warkocz, jakbym była jakąś pieprzoną Roszpunką. Przewróciłam oczami widząc swoje potworne odbicie w lustrze i osuszyłam twarz ręcznikiem, zanim udałam się do swojego nadal nie do końca rozpakowanego pokoju.

Na szafce stało jeszcze kilka zamkniętych pudełek. Serio, zaczynam nienawidzić rozpakowywania, ale musiałam się czymś zająć, zanim znowu zacznę rozmyślać o Zaynie. Na pierwszy ogień poszło pudło z napisem "Ostrożnie! Kruche rzeczy". O, może jest tu moje serce? Pokiwałam głową w odpowiedzi na swój własny komentarz i wydobyłam z kartonu szklaną kulę, którą mój ojciec podarował mi jeszcze zanim rozwiódł się z moją mamą i wyprowadził do Londynu. Nie widziałam go od zeszłego roku. Zaczęłam nad tym myśleć i wydało mi się to strasznie dziwne. Częściej widywałam się z moją Matką, która mieszkała w Ameryce, niż z moim Ojcem, mieszkającym w tym samym mieście. Odwinęłam kulę z gazety, którą ją zabezpieczyłam i odrzuciłam papier, który miał wpaść z powrotem do pudełka, jednak wylądował gdzieś obok. Umieściłam śnieżny krajobraz na stoliku nocnym, ale szybko zmieniłam zdanie przestawiając kulę na najwyższą półkę w szafie na ubrania. 

Usłyszałam szeleszczenie papieru i momentalnie odwróciłam się za siebie. Zayn. Co do chuja?! Schylił się podnosząc z ziemi pomiętą gazetę i wrzucił ją do otwartego pudełka. Spojrzał na mnie uważnie obserwując moją reakcję. W jednej dłoni trzymał szkatułkę na biżuterię, która kiedyś należała do mojej mamy. 

- Jak tu wszedłeś?! - zaczęłam panikować. Moje oczy były szeroko otwarte, a oddech ciężki, po ledwo co odbytym mini zawale serca. Przyłożyłam dłoń do swojej klatki piersiowej, a on tylko wzruszył ramionami.

- Tylne drzwi były otwarte. 

- Nie jesteś tu mile widziany!

- Chcę z tobą porozmawiać.

- Ale ja nie chcę. Możesz już wyjść. - bąknęłam wyrywając z jego ręki szkatułkę i wskazałam palcem na drzwi. Zrobiłam krok do tyłu, a on tylko przyglądał mi się uważnie.

- Nie wyjdę. - powoli zaczął iść w moją stronę, na co moje usta ułożyły się w cienką linię.

- Właśnie, że wyjdziesz.

- Musimy porozmawiać. - wymamrotał rzucając swoją marynarkę na moje łóżko. 

- Nie musimy!

- Victoria! - bąknął poirytowany.

- Co?! - odgryzłam się momentalnie.

- Przestań. - potrząsnął głową, na co zgromiłam go wzrokiem.

- Nie chcę z tobą gadać. - założyłam ręce na piersi, po tym jak odstawiłam małe pudełeczko na jedną z szafek.

- Wiem, że jesteś na mnie zła, ale nie chcę zostawiać tego typu spraw bez rozwiązania. - chwycił mnie za dłoń, a ja aż się wzdrygnęłam. Wyrwałam ją z jego palców, a on zmarszczył brwi.

- Co pozwala ci, w ogóle, myśleć, że rozmowa w czymkolwiek pomoże? Po tym co zrobiłeś? Nie byłeś ani trochę zakłopotany, czy zmartwiony tym jak ja się będę czuła? 

- Oczywiście, że się martwiłem twoim samopoczuciem. Inaczej chyba by mnie tu nie było, Victoria. Nie masz o mnie najlepszego zdania widzę..

- W tym momencie nie mam. 

Westchnął cicho, jakby się poddał, ale wiedziałam, że tego nie zrobił. On nigdy się nie poddawał, w innym przypadku nie byłoby go teraz w moim pokoju. 

- Re, pierwszy raz zawsze jest szokiem. Zwłaszcza dla ciebie. Za drugim razem już nie będzie tak źle, bo wiesz czego możesz się spodziewać, będziesz wiedziała co mogę zrobić. Byłaś po prostu przytłoczona, a teraz pewnie nie wiesz co masz myśleć i jesteś zła. 

Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczyma, mrugając od czasu do czasu.

- Mam rację? - zapytał zbliżając się coraz bardziej. 

Z trudem przełknęłam ślinę i ledwo zauważalnie skinęłam głową. Kąciki jego ust lekko zadrżały w nikłym uśmiechu.

- Victoria, to całkiem normalne, że tak się czujesz. I polepszy ci się, kiedy ze mną porozmawiasz.

Zmarszczyłam brwi skonsternowana.

- Mogę cię pocieszyć, zaopiekować się tobą i kiedy wyjdę, będę miał pewność, że wszystko z tobą w porządku. Musisz nauczyć się mi ufać. Nigdy bym cię nie skrzywdził i dobrze o tym wiesz.

- Spoliczkowałeś mnie.

- To część kontraktu, Re.

- Wcale mi się to nie podoba. - bąknęłam nieśmiało.

Jego usta ułożyły się w dzióbek po jednej stronie twarzy.

- Możemy nad tym popracować.

Podciągnęłam rękaw i pokazałam mu swój nadgarstek. 

- Znowu mnie przykułeś, a teraz mam te cholerne rozcięcia na rękach. I ty mówisz mi, żebym ci zaufała?! - zmrużyłam oczy cały czas mu się przyglądać, kiedy kciukiem delikatnie przejechał po kości mojego nadgarstka.

- Victoria, przepraszam. To wszystko wyglądałoby całkiem inaczej, gdyby nie było tam mojej matki i Emmy. Nie byłoby tej całej sytuacji. 

- Jak to "wyglądałoby całkiem inaczej"? - wzruszyłam ramionami lekko już poirytowana.

- Po pierwsze nie byłabyś w stanie, w którym jesteś teraz. Byłabyś wyciszona, spokojna, zrelaksowana. - jego głos był ostrożny, a słowa wylewały się z jego ust niczym leniwy strumień miodu. Rozpraszał mnie z wielką łatwością, jedną dłonią trzymając mnie za rękę, podczas gdy drugą delikatnie pieścił linię mojej szczęki. - Powiedziałbym ci, że wszystko będzie dobrze, a ty byś mi uwierzyła. - oplótł mój policzek patrząc mi prosto w oczy. Jego dotyk powodował wybuchy iskier pod moją skórą, a w płucach już powoli brakowało mi powietrza.

- Trzymałbym cię za rękę, obiecując, że kiedy się obudzisz wszystko wróci do normy. Całowałbym wszystkie rozcięcia, które przeze mnie pojawiły się na twoim ciele. - uniósł moją dłoń do swoich ust delikatnie cmokając jej zewnętrzną stronę, po czym przeniósł swoje wargi na poranioną kość nadgarstka, na co w odpowiedzi przygryzłam dolną wargę. Ponownie podniósł na mnie wzrok, a ja głośno przełknęłam ślinę.

- A strach, który spowodowałem odpływałby powoli, kiedy leżałabyś w moich ramionach uspokajana moimi pocałunkami. - zmarszczyłam oczy słysząc te w ogóle nie pasujące do niego słowa, a on uśmiechnął się tym swoim przepięknym, pełnym uśmiechem, za który bez wahania zabiłabym, żeby tylko móc widzieć go codziennie.

- Żartujesz, tak?

- Nie. Na głos to brzmi nawet bardziej realistycznie i prawdziwie, niż w rzeczywistości. - uniósł swoje brwi, na co w odpowiedzi znowu zmarszczyłam swoje.

- Brzmi to raczej zbyt intymnie, jak na kogoś, kto nie jest zdolny do miłości. 

- Byłabyś zdziwiona tym, jak szybko mogę cię uspokoić. 

Przygryzłam wargę, starając się chociaż wyobrazić sobie ten scenariusz. Znając mnie pewnie by to zadziałało. Jestem bezbronna jeśli chodzi o Zayna, a jego dotyk może wymóc na mnie chyba wszystko. Sam fakt, że była tam Emma wprawił mnie w jeszcze większą złość i paranoję. 

- Przepraszam, Victorio. - wyszeptał Zayn opierając się swoim czołem o moje. Czułam jego gorący oddech na moich wargach. Nie, nie mogę pozwolić mu, żeby mnie pocałował. Tak bardzo tego nie chciałam, ale uległam. Jego miękkie usta opadły na moje. Zignorowałam przyspieszone bicie mojego serca, gdy oplótł moja talię rękoma, przysuwając mnie do swojego torsu. Oderwałam się od niego, zanim całkiem pozwoliłam ponieść się chwili.

Nie mogłam złapać oddechu i czułam się prawie tak, jakby odurzył mnie tym jednym pocałunkiem. Fuknęłam cicho i zrobiłam krok w tył.

- Nadal jestem na ciebie zła. - rzuciłam półgłosem odpychając od siebie jego ręce, gdy uśmiechnął się lekko.

- Ja też jestem na ciebie zły. - popatrzył mi prosto w oczy, kiedy powoli zwilżyłam swoje usta - Próbowałem cię wczoraj znaleźć, żeby móc z tobą porozmawiać, ale jakimś cudem wylądowałem przy jeziorze w Hyde Parku. 

- Nie byłam wczoraj w Hyde Parku.. - rzuciłam skonsternowana.

- Gdzie jest twój telefon?

Westchnęłam w końcu łącząc fakty. Och.

- Namierzyłeś moją komórkę?!

- Gdzie jest twój telefon? - powtórzył poirytowany.

- Bierze kąpiel w jeziorze. - uniosłam brwi, na co zmrużył lekko oczy.

- Wyrzuciłaś telefon do jeziora? - zapytał Zayn, a jego nozdrza rozszerzyły się w rosnącej złości.

- No, wygląda na to, że wyrzuciłam. 

- Czemu?

- Bo mnie wkurzyłeś! - syknęłam.

- Więc wyładowałaś swoją złość na Malik Cellu? 

Zacisnęłam swoje usta w cienką linię, kiedy Zayn uśmiechnął się pod nosem. Czy on stara się mnie wkurzyć jeszcze bardziej?! 

- Tak właśnie zrobiłam, bo to była jedyna rzecz, która przypominała mi o tobie! Myślisz, że powiedziałam Jamesowi o kontrakcie? Myślisz, że upadłabym tak nisko?!

Zayn zamrugał kilkakrotnie, a jego twarz momentalnie przybrała kamienny wyraz.

(Zazwyczaj tego nie robię, cóż nigdy jeszcze nie robiłam, ale... polecam puścić sobie teraz TO i czytać dalej :) - przyp. tłum. )

- Nic mu nie powiedziałam. Znalazł kontrakt w moich mailach. - poinformowałam go widząc, że nie ma nic więcej do powiedzenia.

Patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami.

- Jak to możliwe?!

- Zna moje hasło!

- Co, kurwa?! - zamilkł momentalnie, kiedy wykrzyczał pierwsze słowa - Akcja z Devonem nie była dla ciebie wystarczającą nauczką? On też dowiedział się o kontrakcie dzięki twoim mailom. Przeszło ci w ogóle przez myśl, żeby wyczyścić skrzynkę? - och, teraz to on jest na mnie wkurzony.

- Nawet nie waż się zwalać winy na mnie! 

- No to zacznij używać mózgu, Victoria! Jesteś wystarczająco inteligenta. 

- Tak też robiłam, ale nie pomagasz zbytnio, bo nadal tu jesteś. - bąknęłam.

- Co to ma niby znaczyć?

Nerwowo przygryzłam dolną wargę, gdy jego wzrok niebezpiecznie pociemniał.

- Nie martw się.

- Victoria? Powiedz mi. - nagle cała atmosfera się zmieniła.

Naprawdę chcę to powiedzieć? Dwa ostatnie dni pokazały mi jak to wszystko będzie wyglądać, bez niego. Dam radę wytrzymać, bez niego? 

- Nie dam rady. - wyznałam półgłosem.

- Co masz na myśli? 

- Ten kontrakt. - potrząsnęłam głową - Nie wydaje mi się, że będę w stanie dłużej to wytrzymać. 

Zayn zmarszczył brwi i dokładnie widziałam ruch jego jabłka Adama, gdy przełknął ślinę. 

- Re, dasz radę. Musisz mi tylko zaufać.

- Nie mogę. - z trudem przełknęłam ślinę i przygryzłam dolną wargę. Zamknął oczy, a gdy otworzył je po dłuższej chwili zmarszczył czoło.

- Re, proszę cię. Możesz.

- Nie mogę. - potrząsnęłam głową, znowu się powtarzając - Robię to dla własnego dobra. Nie chodzi tylko o to, że krzywdzisz mnie fizycznie, ale dodatkowo nie masz pojęcia co do ciebie czuję. 

- Co?

- Zakochuję się w tobie, Zayn. - zaszkliły mi się oczy, ale od razu zamrugałam kilkakrotnie by odgonić nieproszone łzy.

Znowu zamknął oczy a na jego twarzy pojawiła się jakaś mieszanka emocji. Kiedy ponownie je otworzył jego ekspresja była twarda, nie znosząca sprzeciwu. Pokiwał głową zaprzeczając moim słowom.

- Nie. Nie możesz. Nie zakochujesz się..

- Taka jest prawda. Oczekujemy od siebie zupełnie innych rzeczy i ani ty, ani ja nie możemy dać sobie tego czego byśmy chcieli. 

- Ty możesz. 

- Nie, nie mogę. Próbowałam i zobacz, gdzie teraz jestem. - niedbale wzruszyłam ramionami, a palące łzy bezlitośnie zagroziły wydostaniem się z kącików oczu.

- Możemy nad tym popracować. - tym razem to on wzruszył ramionami, starając się znaleźć jakieś łatwe wyjście z sytuacji.

- Nie, stąpam po cienkim lodzie, za każdym razem, kiedy o czymś z tobą rozmawiam. Ciągle muszę uważać na to, czy nie palnę czegoś głupiego, czegoś co cię rozzłości. Oczekujesz ode mnie zbyt wiele, a ja chcę tylko normalnego, przyzwoitego związku, który nie potrzebuje żadnego kontraktu do ustalenia granic. Spójrz prawdzie w oczy, Zayn. Nigdy nie będę nadawać się na twoją partnerkę seksualną. Nie mogę już tak dłużej. Nie lubię tego jak się potem czuję, a czuję się wykorzystana. A to jak traktujesz mnie, kiedy w pobliżu jest Emma, dodatkowo jest bardzo krzywdzące. Myślałeś kiedyś o tym, jak ja się czuje, kiedy rozmawiasz ze mną przy niej? Jak inaczej mnie wtedy traktujesz? Nie wydaje mi się. Cokolwiek was kiedyś łączyło, jest powodem dla którego teraz nie umiem ci zaufać. 

- Więc do tego to wszystko się sprowadza? Do Emmy? - pytająco uniósł brew i wyglądał na lekko urażonego. Zacisnął swoje powieki, jakby odczuwał fizyczny ból, a moje serce momentalnie załkało.

- I tak i nie. - wzruszyłam ramionami. Nie chcę się teraz kłócić o Emmę.

Zayn westchnął cicho.

- James ma rację. Powinienem zostawić cię w spokoju. - przygryzłam wargę, kiedy nóż powoli przewiercał się przez moje serce, spodziewając się najgorszego - Zasługujesz na wszystko co najlepsze. Znajdziesz mężczyznę, który da ci wszystko czego pragniesz i zaopiekuje się tobą, ale to nie będę ja. - przygryzł swoją dolną wargę, nie kalając swojej twarzy żadną emocją, jego brązowe oczy jednak były szeroko otwarte i ostrożne. - Jesteś pewna, że właśnie tego chcesz? Nigdy więcej?

Skinęłam głową i zwiesiłam ją nisko niemal do krwi wgryzając się już w moją wargę. 

- Nie chcę żebyś odchodził. - przyznałam nieśmiało, nerwowo bawiąc się moimi palcami. Chwycił mnie za dłoń pozbawiając mnie jedynego odwrócenia uwagi od jego obecności.

- Patrz na mnie, kiedy to mówisz. - oplótł moja twarz unosząc ją i zmuszając mnie, żebym spojrzała w jego błyszczące oczy.

- Nie chcę, żebyś odchodził.

Uważnie skanował moją twarz. 

- Ja też nie chcę odchodzić. - szepnął.

- Ale musisz. - bąknęłam - Nie mogę być tym, kim chcesz żebym była.

- Nie, Re. Możesz.

- Przykro mi. - wyszeptałam ledwie słyszalnie. Mój głos drżał i nie mogłam przewidzieć kiedy się załamie. - Nie mogę udawać, że nic do ciebie nie czuję.

Zayn ponownie zmarszczył brwi ukazując tę samą emocję, którą przyjął kiedy po raz pierwszy powiedziałam mu o swoich uczuciach. 

- Nie, Re. Nie czujesz, byłem dla ciebie okropny. To przeze mnie płakałaś. Nie jestem dla ciebie dobry. Nie jestem w stanie kogoś pokochać, Victoria. Mówiłem ci to. 

- Wiem. - przyznałam cicho - Właśnie dlatego nie mogę podpisać. Powinieneś już iść.

- Chcesz żebym wyszedł? - Zayn głośno przełknął ślinę, a w moim gardle uformowała się ogromna kula nie pozwalająca wydusić mi z siebie słowa.

Skinęłam głową przełykając łzy, a on spuścił głowę widocznie zdruzgotany. Zrobiłam krok w tył dając mu więcej swobody, a on podniósł na mnie wzrok. Ból w jego palących oczach był ewidentny. 

- Nie spodziewałem się takiego zakończenia tej rozmowy. - wyznał cicho.

Uśmiechnęłam się smutno i wzruszyłam ramionami. Zrobił krok w moja stronę oplatając mnie ramionami i wtulając twarz w moje włosy, po czym delikatnie i czule musnął ustami moją szyję. 

- Będę za tobą tęsknił. - odetchnął tuż przy mojej skórze. Jego głos przepełniony był bólem i smutkiem. Mocno zacisnęłam powieki, kiedy poczułam ukłucie w sercu po jego słowach. Jego dotyk w jakiś sposób mnie uspokajał, moje ciało jak zwykle mnie zdradziło. Chwilę później Zayn odsunął się ode mnie. 

- Żegnaj, Zayn. - rzuciłam półgłosem, kiedy spojrzeliśmy sobie w oczy.

- Victoria..Żegnaj. - odpowiedział miękko. Wyglądał na kompletnie załamanego odzwierciedlając idealnie moje wewnętrzne uczucia. Odwróciłam swoje wilgotne oczy i skupiłam je na ścianie, podczas gdy on skierował się do drzwi nie mówiąc już ani słowa. Dźwięk zamykanych drzwi frontowych wprawił mnie w stan kompletnego osłupienia, załamania i pustki.

Usiadłam na łóżku zszokowana i sparaliżowana faktem, że wszystko się właśnie skończyło. Łzy zaczęły powoli skapywać z moich policzków, kiedy przypomniałam sobie jaki szczęśliwy był, kiedy zgodziłam się na podpisanie tego kontraktu. Porównując ten moment do obecnego załamałam się jeszcze bardziej. Nigdy nie widziałam go tak zranionego. Zwinęłam się w kłębek i ułożyłam na materacu rozpamiętując wszystkie chwile, które spędziliśmy razem. Nie mogłam uporać się z myślą, że między nami wszystko już skończone. 

To koniec. 

______________________________________________________

Następny rozdział pojawi się w środę. 

Napiszcie mi w komentarzach, czy bylibyście chętni i w ogóle czy pomoglibyście mi w akcji #ColdZaynBeLike (hasło zaproponowała Chanel) moglibyśmy w ten sposób pięknie podziękować jej za cudne opowiadanie :) Jeśli macie jakieś pytania, pytajcie w komentarzach postaram się odpowiedzieć w miarę na wszystkie :) low ja, dziękuję, ze czytacie xx