Rozdział 5: "Więcej, niż piekło"

Piosenka do części POV Victorii  jest TU. :)

Gdybym była sama, to nie wiem jakbym to zniosła.

Jamesa nie będzie do soboty, więc została mi Amber. Nie chodzi o to, że narzekam, po prostu zbyt uporczywie odgrywała rolę dobrej przyjaciółki, a mi przydałoby się trochę oddechu. Nie mogę co godzinę zdawać jej relacji z tego jak się czuję. To tak, jakbym miała przy boku swojego osobistego psychiatrę. Przyciągnęłam ją do siebie w uścisku, dziękując, że spędza ze mną cały ten czas.

Popatrzyła na mnie skonsternowana, ale odpowiedziała uśmiechem. Szczerym uśmiechem. 

- Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebować. Powiem Tedowi, że się rozchorowałaś. - odparła.

Rozchorowałam? Czuję się gorzej, niż podczas choroby. Byłam osłabiona, wiotka i nieuleczalna. Jeszcze nigdy wcześniej się tak nie czułam. Skinęłam głową i spuściłam wzrok na swoje dłonie.

- Nie otwieraj drzwi, okej? Wejściowych, tylnych, żadnych. Nawet okien nie otwieraj. 

- Dobrze. - rzuciłam półgłosem.

- Zajrzę do ciebie, kiedy wrócę, kocham cię. Zjedz trochę lodów. Czekolada też powinna gdzieś jeszcze być. Mi to zazwyczaj pomaga. - przepraszająco wzruszyła ramionami, jakby to było jedyne lekarstwo na moje potłuczone serce.

Ponownie skinęłam głową, a ona smutno wydęła usta, jakby czując mój wewnętrzny ból. 

- Mam nadzieję, że dasz sobie radę. - wyszeptała, zanim ruszyła w dół schodów i prosto do Java Hut. Cisza znowu zawładnęła całym domem, kiedy z powrotem opadłam na swoje łóżko. Znowu byłam całkiem sama. Ale właśnie tego przecież chciałam. Samotnie myślałam. Samotnie istniałam. Nigdy nie myślałam, że bycie sam na sam ze sobą, może być takie wygodne i tak pustoszące zarazem. 

Nadal żyłam, tak mi się przynajmniej wydawało, ale czułam się martwa. Leżałam spokojnie w jednym miejscu, ale mój mózg pracował na najwyższych obrotach. Żołądek wywracał mi się na drugą stronę, za każdym razem, kiedy przypominałam sobie naszą rozmowę. Moje serce zamierało co jakiś czas, tylko po to by wznowić swoje bicie z coraz bardziej wzmożonym bólem, którego nigdy wcześniej nie znałam i nie spodziewałam się poznać. Przychodziły momenty, gdzie prawie nie mogłam oddychać. Wszystko bolało. Już nigdy nie chciałam przebywać wśród ludzi.

To więcej niż piekło.
Byłam daleko od przejścia do stanu normalności. Czułam się jakbym przez cały ten czas brodziła po kolana w błocie i nie mogła się z niego wydostać. Wykonywanie codziennych czynności stało się dla mnie niemal niemożliwe. Oddychanie bolało. Jedzenie bolało. Rozmawianie z ludźmi bolało. Jestem już w stanie zrozumieć, czemu ludzie umierają z miłości. Gdyby tylko ktoś mnie wcześniej ostrzegł, powiedział, jak wygląda złamanie serca, nigdy nie uwikłałabym się w taki związek z Zaynem. Czułam się tak, jakby ktoś po prostu wyrwał mi serce z piersi i zostawił mnie z ziejącą dziurą w środku. Pustki w mojej duszy nikt nie mógł zapełnić. Przecież minęło tak niewiele czasu odkąd go poznałam, a już zdążył wywrzeć na mnie tak ogromny wpływ, a teraz to wszystko zniknęło. Wszystko zostało po prostu wyrzucone do śmieci, jakby było nic niewartym przedmiotem.
Nie ruszałam się z mojego łóżka. Leżałam tu już od wczoraj. Żałowałam sama siebie, czułam się beznadziejna, nikomu nie potrzebna i zapomniana. Mój umysł torturował mnie non stop odtwarzaną jedną sceną. Nie miałam zamiaru w ogóle wychodzić z tego łóżka. Nigdy. Chociaż minął dopiero jeden dzień. Jak będę czuć się potem? Może za tydzień będzie lepiej? Albo gorzej.. Ale z drugiej strony, czy mogę czuć coś jeszcze gorszego niż teraz? Jestem kompletnie wyzuta z emocji. Nie było już złości, ani łez. Tylko to biedne, złamane serce. Nikt nie będzie w stanie pojąć tego bólu, dopóki sam go nie doświadczy.
A ja głupia jeszcze łudziłam się przez jakiś czas, że on coś może do mnie czuć. Że ta jego niezdolność do miłości, jest tylko wymówką i próbą uniknięcia zażyłości, ale może on faktycznie nie potrafi kochać. Obchodzi go tylko on sam. Jest samolubny i z łatwością manipuluje ludźmi, a ja przez cały ten czas byłam ślepa i głupia, że w ogóle zgodziłam się na ten jego "okres próbny". Mimo jego ciemnej strony widziałam tę jaśniejszą, kiedy był opiekuńczy, miły, zabawny, to jak odnosił się od swojej Matki. Z miłością i swobodą.
Nikt nie widział tej strony jego osobowości, poza naprawdę garstką ludzi, a kiedy opowiadałam o niej Jamesowi i Amber patrzyli na mnie jakbym z księżyca spadła. Każdy ma swoja bezbronną naturę, Zayn jest po prostu zbyt uparty, żeby ją pokazać. Zwlekłam swoją zbolałą dupę z łóżka i ciasno otuliłam się kocem schodząc do kuchni. Nie mogłam nic przełknąć, ale przecież musiałam przynajmniej spróbować coś zjeść. Nie jadłam nic od czasu, kiedy ostatni raz byłam u Zayna. Wtedy kiedy mnie ukarał. Na samą myśl cierpła mi skóra.
Sięgnęłam po pierwszą rzecz, która rzuciła mi się w oczy, czyli po podwójny torcik czekoladowy, który Amber kupiła na parapetówkę. Najwyżej jutro kupi jeszcze jeden. Jak zaczęłam się zastanawiać nad tą imprezą, naszła mnie jedna myśl. Żeby tylko Zayn nie postanowił przyjść. Jeśli jednak się tu pokaże zbiorę dupę w troki i ulokuję się w jakimś hotelu.
Przez cały dzień nie robiłam nic innego oprócz zapychania się ciastem czekoladowym, popijania go gorącą czekoladą i oglądaniem jakichś łzawych filmów. Wiem, to takie oklepane, ale cóż innego mogłam robić? Nic, bo za cokolwiek sie zabrałam, zaraz wybuchałam płaczem. Może jednak powinnam była iść do pracy. Zaczęłam się nad tym poważniej zastanawiać, aż w końcu przebrałam się w szare spodnie do ćwiczenia jogi, luźny biały podkoszulek i czarny sweter do połowy uda, po tym jak sprawdzając pogodę na zewnątrz okazało się, że zaczyna się przejaśniać.  

_______________________________________________________

(Mark)

Czułem się tak kurewsko bezużyteczny. 

Daj mi jakiś cel, daj mi coś w co mogę wycelować, daj mi uzbrojonego kolesia wielkości całego Teksasu, który życzy sobie śmierci, daj mi kogokolwiek, żebym mógł opleść swoje dłonie wokół jego szyi i udusić z zimną krwią. Daj mi COŚ DO ROBOTY.

Niestety, znajdujemy się w rzeczywistości.

Zamiast spełniania moich wygórowanych wyobrażeń udałem się do swojego biura popracować trochę nad papierami, przejrzeć nagrania z monitoringu, sprawdzić alarmy przy wejściach i wyjściach, przeczytać raport dzienny Blaise'a. Nic z tych rzeczy nie było w stanie ponieść mojej adrenaliny, albo dostarczyć rozrywki. O Devonie też słuch zaginął. Fakt, że zaszył się gdzieś i nie miałem pojęcia gdzie zaczynał poważnie działać mi na nerwy. Wiedzieliśmy tylko tyle, że nadal przebywa w Londynie, ale nie posługiwał się już kartami kredytowymi, więc nie było sposobu, żeby go namierzyć. Ostatni przelew zrobi za bilety do Londynu, więc nadal musi się gdzieś tu pałętać. Jebnięty psychol, ani na chwilę nie opuszczał moich myśli.

Szef cały czas siedział w swoim gabinecie, skupiając się na małych cyferkach, którymi zapisane były całe arkusze papieru. Jak długo już go znam, a znam od jakichś czterech lat, to nigdy nie widziałem go w takim stanie. Miał dwa rutynowe sposoby radzenia sobie z gorszymi dniami: ruchanie swoich partnerek seksualnych do nieprzytomności, albo wycisk na siłowni dający upust wzbierającemu wybuchowi.

Odkąd Emma z powrotem wpełzła do jego życia, nawet palenie nie dawało mu już ukojenia i łaził jak ta tykająca bomba, tylko, że jego zapalnik mógł odpalić w każdej, najmniej oczekiwanej chwili. 

Ale teraz, nie robił żadnej z tych rzeczy, co tylko wprawiało mnie w większe zdenerwowanie. Moja robota polega na przewidywaniu nieprzewidywalnego. To nie jest łatwe zadanie, zwłaszcza przy moim szefie, ale nauczyłem się już rozpoznawać pewne sygnały, które momentalnie wprawiały mnie w stan najwyższej czujności. Ta sytuacja, jednak, była dla mnie całkiem nowa i nie miałem zielonego pojęcia jak na nią zareagować.

Victoria odeszła i nawet nie muszę zgadywać dlaczego. To ja musiałem posprzątać jego rozpierdolony pokój, po tym jak przerżnął ją tak, że nie mogła ustać na nogach i przelewała się przez ręce. Pani Conrad nie było tu tamtej nocy i w sumie się z tego cieszę, bo nie musiała tego wszystkiego oglądać. Szef pewnie odesłał ją wcześniej do domu i na mnie zwalił ogarnięcie całego tego bajzlu. Pamiętam Re, owiniętą czerwonym prześcieradłem, kiedy niósł ją korytarzem. Pamiętam jej przestraszone oczy, kiedy się na chwilę ocknęła, ale szef jest zbyt wielkim pojebem, żeby sam dostrzec cokolwiek poza swoimi samolubnymi potrzebami. Nawet mimo tego, że nienawidzę go za to co zrobił, za to, że zgasił jedyne światło w tej swojej popieprzonej ciemności, to jest mi go szkoda. 

Ruszyłem w stronę jego gabinetu sprawdzić czy wszystko z nim okej. Spodziewałem się znaleźć go gadającego z Emmą przez telefon, uzgadniającego szczegóły wyboru nowej partnerki seksualnej, albo ślęczącego nad niezliczonymi kolumnami cyfr, od których normalny człowiek by oślepł, ale zamiast tego zobaczyłem całkiem innego mężczyznę. Siedział tępo gapiąc się w ekran swojego laptopa, wyglądał na kompletnie zagubionego, był nijaki, całkowicie pozbawiony emocji. Przegrywał wewnętrzną walkę z samym sobą, pokazując to co czuje naprawdę. Ból.

Szef nawet nie zauważył mojej obecności, ale nie miałem zamiaru mu przeszkadzać. Nie wiedziałem jakby zareagował. Na serio, nie wiem już kurwa co mam myśleć.

- Mark. - zastygłem w półkroku i odwróciłem się do bezbronnego mężczyzny siedzącego przy swoim biurku z przepięknym widokiem na Londyn za sobą, który wydawał się ignorować. Przynajmniej przez większość czasu.

Kamienny wyraz twarzy, jak zwykle, kurwa, ale było w nim coś innego. Jego ton głosu był niezwykle łagodny.  

- Tak, proszę pana?

- Miałem zjeść dzisiaj obiad z moją Matką, odwołaj go, proszę. 

Czy on właśnie powiedział "proszę"?!

- Tak jest, proszę pana.

- Dziękuję, Mark. 

I jeszcze mi podziękował?! Co tu się do chuja dzieje?! Stałem w miejscu jak słup soli, a on nadal wgapiał się w ten swój komputer. Może jest chory. Gdzie, kurwa, jest Zayn i kim jest ten koleś siedzący w jego fotelu? Lekko zszokowany udałem się wreszcie do swojego pokoju, który sprawował funkcję biura, żeby zająć się codziennymi sprawami. Jako priorytet potraktowałem telefon do pani Malik, żeby uprzedzić ją o niezbyt dobrym samopoczuciu jej syna i odwołać ich spotkanie.

- Mark? - usłyszałem za sobą głos pani Conrad, kiedy przeczesałem palcami swoje włosy. 

- Eve. Wszystko w porządku? - zapytałem mając nadzieję, że jest i będę mógł się zająć swoja robotą. 

- Tak. Co z panem? Nic nie jadł. - była kompletnie zmartwiona i wiedziałem co czuje. Żadne z nas jeszcze nigdy nie widziało go w takim stanie. 

Westchnąłem głośno i wzruszyłem ramionami.

- Nie wiem. Wydaje mi się, że jest jakiś szurnięty.

Uderzyła mnie lekko w ramię z poważnym wyrazem twarzy. 

- To nie jest śmieszne, Mark. Martwię się. Porozmawiaj z nim. 

Z trudem zaczerpnąłem powietrza. 

- Nie! Cóż ja miałbym mu powiedzieć?! "Przykro mi, stary, że nie wyszło ci z partnerką seksualną, ale może powinieneś przestać być takim samolubnym pojebem i dać sobie spokój"?!

- Samuelu Darcy Mark, tak nie traktuje się swojego szefa. 

Przewróciłem oczami. 

- Eve, nie mogę iść z nim porozmawiać. Łączą nas wyłącznie zawodowe relacje, nie żadna przyjaźń. To czysty biznes, nic więcej.

- Przynajmniej spróbuj. Jesteś taki uparty...

- Każdy mężczyzna jest uparty. - zmarszczyłem brwi skupiając się na monitorze wyświetlającym obraz z kamery przemysłowej. Usłyszałem burknięcie niezadowolenia ponad swoim ramieniem wydostające się z ust Eve, hmm... Pani Conrad. 

- Wygląda na to, że pan Malik ma gościa. - mruknąłem wstając od biurka w efekcie czego kompletnie górowałem nad drobnym ciałem Eve.

- Naprawdę nie lubię tej kobiety, Mark. - zmarszczyła czoło Eve.

- Ja też nie. Muszę poinformować szefa. - odprawiłem się i szybko ruszyłem do gabinetu Malika po raz drugi dzisiejszego dnia.

- Jakiś problem, Mark? zapytał zmęczonym głosem Zayn.

- Pani Donaldson jest w drodze na górę, proszę pana. - rzuciłem zwięźle. 

Momentalnie zmarszczył brwi, ale cierpienie nie zniknęło z jego twarzy nawet na ułamek sekundy. Zamknął oczy i westchnął cicho. 

- Nie chcę jej widzieć.

- Tak jest, proszę pana. 

- Mark, w razie gdyby tu jednak przyszła, zostań z nami. Proszę. 

- Oczywiście, proszę pana. - odparłem skonsternowany i skinąłem głową, ruszając do wielkich mahoniowych drzwi. Usłyszałem jak winda otwiera się ze znajomym brzdęknięciem, a sekundę później przez drzwi wejściowe przedarła się ona. Panna Kamienna Twarz z ustami jak po ugryzieniu pszczoły, niebieskooka Emma. 

- Dobry wieczór, Mark. - jak zwykle, ubrana była cała na czarno. Czarna skórzana marynarka od Gucci'ego, czarny top i czarne, opięte jeansy.

- Pani Donaldson. - przywitałem ją formalnie widząc, że zaraz zacznie zadawać mi multum pytań tym swoim wkurzającym głosem tylko po to, żeby jeszcze bardziej mnie wkurwić.

- Gdzie jest Zayn? - pytanie numer jeden.

Nie odpowiedziałem tak, jakby tego oczekiwała.

- Pan Malik chce być sam.

- Mark. Gdzie on jest? - powtórzyła rozdrażniona faktem, że w ogóle musiała. 

- Dostałem wyraźne polecenie, pani Donaldson..

- Zayn?! - Emma zachowała się jak typowa suka, którą jest i przepchnęła się obok mnie. Nic nie mogłem zrobić. A z wielką chęcią przerzuciłbym ją przez ramię i wywalił za okno, bo doskonale wiedziałem, że to właśnie ona była jednym z powodów odejścia Victorii. Ale nie mogłem.

- Pani Donaldson, proszę.. - próbowałem zaoponować, ale mnie zignorowała.

- Daj mi z nim porozmawiać. - syknęła - Zayn! - szybko ruszyła w stronę schodów, kierując się prosto do jego gabinetu. Wiedziała, że tylko tam może być. Poirytowany zamknąłem swoje oczy, żeby się nieco uspokoić. Na serio nie chcę być przy ich rozmowie, ale z jakichś popieprzonych powodów, kazał mi zostać. 

- Czego chcesz, Emma? - rzucił zmęczonym tonem Zayn.

Kobieta podparła się jedną ręką na biodrze wpatrując się w strzępy człowieka za biurkiem.

- Wylizać ci buty, Zayn. Czy ja naprawdę muszę wlec się, aż tutaj, żeby móc z tobą normalnie porozmawiać?

Zayn mocno zacisnął swoje powieki wyraźnie już zdenerwowany. 

- Czego. Chcesz. Emma. - powtórzył, ale tym razem nie udało mu się już ukryć grymasu niezadowolenia na twarzy. Och, dobrze wiem, jak szef nie lubi się powtarzać. Oboje są siebie warci. Uparci, pełni pychy, samolubni, ale nawet mój szef bez serca ma go więcej niż ta cała Emma. A wnioskuję tylko po ubiegłych dwóch dniach. 

- Och, Zayn. Nie bądź taki nadąsany. Chciałam tylko zobaczyć jak tam poszła twoja rozmowa, którą miałeś odbyć parę dni temu. 

Cisza.

- No i? Twoja dziewczynka okazała się tak urocza, jak zwykle? Zrozumiała, że sprawy lekko wymsknęły ci się spod kontroli? 

- Odpierdol się, Emma.

- Och! Aż tak dobrze ci poszło? Co się stało? Nie przyjęła twoich wygórowanych przeprosin? 

Cisza.

- Wszystko z nią w porządku...Ze mną też.

- Nie udawaj, Skarbie! Poznaje po samym twoim głosie! Bądźmy szczerzy Zayn, znam cię lepiej niż ty sam. Powiedz mi co się stało. Zrobiłeś tak jak ci radziłam? Pokazałeś jej... kim naprawdę jesteś? Ona musi wiedzieć, jaki jesteś naprawdę, zanim postanowisz zrobić coś głupiego.

To szmata, no! 

- To nie było tak, Emma.

- Więc, jak było? Czekam.

- Tak, pokazałem jej jaki jestem naprawdę. Rozmawialiśmy o tym.

- I? Była w stanie to przyjąć?

- Nie.

- Więc, co zrobiła?

- Zostawiła mnie. 

- Nie mogę powiedzieć nawet, że jestem zdziwiona, Zayn. Tak właśnie się dzieje, jeśli zadajesz się z kimś z innej bajki. Naprawdę, co ty sobie myślałeś?! Spodziewałeś się, że jakieś dwudziestojednoletnie dziecko będzie w stanie ot tak przystosować się do tego wszystkiego? Zwłaszcza jeśli jeszcze kiedyś została zgwałcona, Zayn..

Co?! Victoria... Nie! Ona została... zgwałcona?!

- Ja się do ciebie przystosowałem, a miałem 16lat.

Kurwa! Miał tylko 16lat?! Czemu on ciągle gada z tą jebaną pedofilką?!  To jakieś popierdolone! Jego rodzice o tym wiedzą?!

- Tak, ale właśnie tego chciałeś, Zayn, prawda? Tego właśnie potrzebowałeś. Byłeś takim małym, trudnym chłopcem. Prawda jest taka, że Victoria nie mogła dać ci czego pragnąłeś. Nie mogła sprawić, że poczułbyś tę ulgę, której tak pożądasz. To szalejące bydle, nie wyjdzie z ciebie dopóki naprawdę nie dostaniesz tego, czego potrzebujesz. Czekaj, zaraz skontaktuję się z Annie i znajdę ci odpowiednią...

- Nie.

- Słucham?!

- Nie chcę.

Cisza.

- Proszę, przypomnij mi, jak wspaniale czułeś się po wszystkim, Zayn? Proszę. Przypomnij mi, jak się czułeś?

Brak odpowiedzi.

- Czułeś się świetnie, prawda? Wreszcie dałeś upust swojemu wewnętrznemu monstrum, po dwóch miesiącach ciągłego powstrzymywania się i braku oficjalnej partnerki seksualnej. Waniliowy seks nigdy nie był twoim ulubionym, Zayn i możesz na mnie liczyć, zawsze będę ci o tym przypominać. Zaaranżuję kilka spotkań z potencjalnymi partnerkami seksualnymi...

- Powiedziałem, nie, Emma.

- Czemu nie?

- Chcę... Chcę Victorię. Ona jest inna.

- Nie bądź dziecinny, Zayn. Zostawiła cię. Dała ci jasno do zrozumienia, gdzie leżą jej granice. Zayn, ona się ciebie bała..Bała się tego, kim jesteś naprawdę.

- Ona coś do mnie czuje. 

- I spodziewasz się, że przyjmie cię z otwartymi ramionami, tylko dlatego, że żywi do ciebie jakieś dziwne uczucia? - zapytała ironicznie Emma - Więc twoja niezdolność do miłości nagle gdzieś wyparowała?

Brak odpowiedzi.

- Zayn, nigdy nie mieszaj pożądania z tym gównem. To zasada numer jeden i doskonale o tym wiesz. A może znowu powinniśmy to obgadać?

- Emma, nie mam ochoty niczego z tobą obgadywać. Ostatni raz, kiedy cię posłuchałem, powiedziałaś mi, żebym pokazał Re, jaki jestem naprawdę i właśnie to, kurwa, zaprowadziło mnie kompletnie donikąd. 

- Zayn, jesteś całkiem nierozsądny. Porozmawiajmy o tym. 

- Powiedziałem, nie! Wyjdź. 

- Zayn.

- Emma, kurwa mać. Wyjdź!

Momentalnie zakończył konwersację uderzając pięściami o blat biurka. Kobieta nie wydawała się w najmniejszym stopniu zaskoczona jego wybuchem, jedynie westchnęła cicho.

- Staram się o ciebie dbać, Zayn. - bąknęła na odchodne mierząc mnie lodowatym spojrzeniem, kiedy odwróciła się dostrzegając moją obecność. 

Kiedy ponownie zwróciłem się w stronę jego biura zatopił się w swoim wielkim fotelu ukrywając twarz w dłoniach i nie drgnął przez dłuższą chwilę. To jakieś kurewsko wielkie załamanie!

***

Trzeci dzień kompletnej agonii i abso-kurwa-lutnej nicości. 

Zrezygnowałem z prysznica na rzecz ogolenia się w razie gdyby szef zdecydował się trochę dzisiaj pobiegać, ale kiedy go zobaczyłem byłem w kurewskim szoku. Nie jestem pewien, ale wydaje mi się, że nie ruszył się ze swojego fotela nie zmieniając pozycji przez całą noc. Siedział przy biurku nadal gapiąc się na ten swój cholerny laptop. 

- Proszę pana? 

Podniósł głowę. Jego oczy w porannym świetle wyglądały na prawie czarne. Był tak wyzuty z emocji, że aż się wzdrygnąłem. Siedział przede mną, ale obecny był tylko ciałem.

- Wybiera się pan pobiegać dzisiaj rano?

- Rano? - wyglądał na speszonego, po czym odwrócił się i spojrzał ponad swoim ramieniem, jakby nie dowierzał, że słońce ponownie postanowiło wznieść się ponad horyzontem. Spojrzał w dół na swój zegarek na nadgarstku i powtórzył bezgłośnie.

- Rano?

- Tak, proszę pana. Jest szósta rano.

- Nie, nie będę dzisiaj biegał. Dziękuję, Mark.

Dziękuję? Znowu?! On nigdy mi nie dziękował. Kurwa! On serio musi być chory. 

Udałem się do kwater personelu, żeby wziąć zaległy prysznic i zjeść jakieś śniadanie. Żaden ze mnie Jamie Oliver[1], ale mieszkanie z Eve ma swoje zalety. Podebrałem jej kilka rzeczy z kuchni i w między czasie wrzuciłem na ruszt. Spała jeszcze i nie chciałem jej budzić. Przez chwilę nawet zastanawiałem się, czy nie zrobić czegoś do jedzenia szefowi, ale po krótkim namyśle doszedłem do wniosku, że gotowanie dla tego skurwiela to stanowczo za duża wygoda. Przemogłem się jednak i zrobiłem mu kawę. A kawę robiłem zajebistą, jeśli miałbym oceniać. 

Ruszyłem do jego gabinetu i postawiłem przed nim kubek parującego, czarnego napoju. Podniósł głowę i zamrugał kilkakrotnie. No, ja tez się dziwie, szefie. Znaj me dobre serce.

- Kawa. - powiedziałem stwierdzając największą, kurwa, oczywistość. To było głupie.

Skinął głową i miałem nieodparte wrażenie, że ten palant się ze mnie śmieje. Okej, poprzez "śmieje" mam na myśli grymas i napięcie jego mięśni twarzy w taki sposób, że wyglądał jakby miał się zesrać, to był chyba jakiś męski uśmieszek. Nieważne. W każdym bądź razie tym czymś właśnie podziękował mi za moje kulinarne podboje. Och, tak. 

Więc, z abso-kurwa-lutnie niczym do roboty przez cały dzień, zająłem się przeglądaniem starych rachunków. Nic specjalnego nie działo się na nagraniach z kamer przemysłowych. Nawet ten koleś spod szóstki, który co chwilę bzykał się z najlepszą przyjaciółką swojej dziewczyny w samochodzie na parkingu podziemnym, zrobił sobie wolne. 

Szkoda, bo w telewizji też nie było nic ciekawego. Coś jednak przykuło moją uwagę. Jutrzejsza data była wyraźnie zaznaczona w kalendarzu. Następnego wieczora miała się odbyć parapetówka u Victorii i Amber. Nie mam pojęcia co z tym teraz zrobić.

Wziąłem głęboki oddech i ruszyłem z powrotem do jego biura, tylko po to, żeby znaleźć go na wpół martwego. Dosłownie. Nie wiem czy spał, czy dopiero zasypiał, ale momentalnie wyprostował się na fotelu, gdy wszedłem do środka. 

- Mark? - zapytał. Samo patrzenie na niego sprawiało, że chciało mi się spać.

- Proszę pana, będzie pan uczestniczył w jutrzejszym przyjęciu u panny Coventry i panny Greene? - z trudem przełknąłem ślinę.

Zamrugał kilkakrotnie lekko skonsternowany.

- Parapetówka. - zmarszczył brwi.

- Tak, proszę pana. Jutro wieczorem. 

- U Victorii? - zapytał, ciągle marszcząc brwi.

- Tak, proszę pana. 

_______________________________________________________

***

Wystarczyło jedno spojrzenie na Amber i już wiedziałam w jakim jest szoku. Ja też ledwo mogłam w to uwierzyć, mimo, że nadal niewiele czułam. Niewiele bo wszystko przyćmione było przeszywającym bólem w sercu. Ted zdziwiony obserwował naszą reakcję, kiedy ciarki powoli zaczęły błądził wzdłuż mojego kręgosłupa. 

- Nie możesz mówić serio. Jeszcze raz, jak się nazywa i skąd jest?! - rzuciła nerwowo Amber.

- Z Ameryki. Devon Anderson. Czemu, znasz go? - zapytał Ted.

- Nie. On nie może..On nie...On nie może tu pracować! - z trudem napełniałam płuca powietrzem z całych sił starając się zachować spokój patrząc na jego list motywacyjny. 

- Po prostu zaproś go na rozmowę, jeśli na razie nie jesteś pewna. Był pierwszą osobą, która się zgłosiła. Daj mu szansę, Re. Przyleciał tu aż z Ameryki. - skubnęłam czubek swojego nosa, podnosząc wzrok na Amber, kiedy Ted akurat wychodził z kawiarni. Już nie mogę się doczekać, aż wreszcie wróci do Bradford. 

- Ty do niego zadzwoń. - wcisnęłam telefon w dłoń Amber, na co ona tylko pokręciła zamaszyście głową.

- Będziemy udawały, że do niego dzwoniłyśmy i powiemy Tedowi, że nie możemy go zatrudnić, bo jest przestępcą seksualnym!

- Taa, a co będzie naszym dowodem?

- Ty?!

- Ted mi nie uwierzy. Po prostu do niego nie zadzwonimy. - potrząsnęłam głową.

- A co ty na rozmowę wstępną twarzą w twarz? - skóra mi ścierpła ze strachu, gdy podniosłam wzrok i przy ladzie zobaczyłam Devona. Momentalnie zrobiłam krok do tyłu, a Amber zmarszczyła brwi.

- Och, to jest Devon?! - szepnęła jednak jej głos był czymś w rodzaju panicznego, cichego krzyku. 

- Tak, Kwiatuszku. We własnej osobie.  - Devon przewrócił oczami patrząc na Amber.

- Wyjdź! - bąknęłam półgłosem, a bicie mojego serca słyszałam w swoich własnych uszach.

- Słuchaj, rozumiem, że pozbyłaś się Zayna ze swojego życia, ale mogłabyś się wykazać odrobinę lepszym wyczuciem czasu. - Devon lekko zmrużył swoje oczy pochylając się powoli nad ladą, po czym zwinnym ruchem chwycił mnie za rękę. Amber próbowała odepchnąć jego dłoń, na co tylko spiorunował ją wzrokiem, zacieśniając uścisk wokół mojego przedramienia. Jęknęłam cicho dając ujście bólowi. Uśmiechnął się pod nosem zadowolony tym, że nadal wywołuje we mnie strach.

- Cichutko...Malik zapłaci za wszystko co mi zrobił i mam nadzieję, że mi w tym pomożesz. Pracę zaczynam w poniedziałek. - puścił do mnie oko, po czym uśmiechnął się pod nosem, puszczając moją rękę. Wstrząsnęły mną nieprzyjemne dreszcze. 

Amber odepchnęła go od lady, na co uniósł swoje ręce. 

- Okej, spokojnie. Już wychodzę. Wrócę po ciebie Tori. Pewnego dnia. - ponownie się uśmiechnął i ruszył do wyjścia. Amber patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami oddychając ciężko.

- Wszystko w porządku?! Przepraszam, powinnam była odpychać go mocniej..

- Nie, jest okej. Wszystko jest dobrze. To nie twoja wina. - przerwałam jej w połowie zdania.

- Czemu on ciągle do ciebie wraca?! Czemu nie może się odczepić?! - bąknęła półgłosem. Prawdziwe pytanie brzmiało, dlaczego nawet nie próbował zrobić mi krzywdy? To tak jakby dawał mi jakąś drogę wyboru, albo ostrzeżenie...

Przyłożyłam dłoń do swojego mocno bijącego serca, kiedy niepokój powoli zaczął maleć. 

- Nie wiem, ale... Amber, nie byłam z tobą do końca szczera. 

- Co?

- Muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o mnie i o Zayna. 

Amber zmarszczyła czoło i chwyciła mnie za dłoń. Przyciągnęła dwa stołki i usiadła na przeciwko mnie. 

- Mów. 

Wszystko czego nie powiedziałam jej o Zaynie właśnie wydostało się ze skrzętnie zamkniętego miejsca w mojej duszy. Powiedziałam jej dosłownie wszystko i nie wiedziałam jak zareaguje. Nie wiedziałam, czy zacznie się wściekać, czy po prostu wyjdzie, zostawiając mnie samą. Tak czy inaczej to będzie dość intensywne, bo taka właśnie jest Amber. Jeśli wyjdzie to nie będę miała do kogo odezwać się przez cały dzień, dopóki nie ochłonie. Jeśli się wścieknie pewnie urwie Zaynowi głowę. 

Tak czy siak, Amber zawsze obróci wszystko w największą dramę świata. Miejmy tylko nadzieję, że tym razem będę ją w stanie przekonać, żeby tego nie robiła.

_______________________________________________________

Przypisy:

[1.] JAMIE OLIVER - coś jak Magda Gessler :)

_______________________________________________________

OKS, KOLEJNY ROZDZIAŁ POJAWI SIĘ W SOBOTĘ.

Powstało specjalne konto na twitterze dzięki któremu będziecie mogli być informowani o nowych rozdziałach Chills :) każdy kto follownie @ColdFFPoland będzie automatycznie informowany o aktualizacji na blogu. Na razie będzie to w formie zwykłych tweetów, potem gdy przekonamy się ile osób jest chętnych (i jeśli będzie ich dużo) to dziewczyna, która się tym zajmuje będzie chyba zmuszona rozsyłać powiadomienia przez DM, bo tam chyba da się wszystkich hurtem objechać, nie wiem dokładnie lolz.

Na powyższym koncie będziecie również mogli znaleźć zapowiedzi kolejnych rozdziałów :)

No to tyle chyba na razie. 

A! I moje przyjaciółki prowadzą super bloga z opowiadaniem, ale niestety nie cieszy się on taką popularnością na jaką zasługuje, więc zajrzyjcie a nóż się Wam spodoba :)

Hearts On The Line.

Ach! No i odnośnie wytłumaczenia #ColdZaynBeLike bo widziałam, że kilka osób to tweetowało, jednak chyba nie do końca rozumieją założenie akcji, czemu w ogóle się nie dziwie, bo to zwrot typowo zagraniczny, więc spieszę wyjaśnić iż po takim hashtagu powinniśmy pisać typowe zachowania Zayna z Cold/Chills i powinno mieć to charakter wyłącznie rozrywkowy, czyli nie brać tego na serio :) 

Powinny to być sytuacje przerysowane i karykaturalne czyli np. 

To oczywiście tylko przykład xD wiem, że głupi, ale własnie takie powinny być to tweety. A ta laska co tam jest "pobita" to oczywiście Nina Dobrev odzwierciedlająca postać Re w tym fanfiku po testowaniu limitów przez Zayna xD lolz, oks kończę :) C'YA. DO NASTĘPNEGO!