Rozdział 11: "Droga donikąd"

Przeszedł mnie dreszcz, kiedy poczułam dotyk czyichś palców na moim policzku. Pierwszym instynktem było strącenie natarczywej dłoni i niezadowolone burknięcie, co spotkało się cichym śmiechem, który powoli wyrwał mnie z ciemnego świata moich snów. Zmarszczyłam czoło poirytowana. Nie. Mocno zacisnęłam powieki, żeby jeszcze pospać, ale było za późno.
- Obudź się. - odezwał się miękko, jak mi się wydawało, Zayn.
- Nie. - bąknęłam w odpowiedzi.
- Victoria, spóźnisz się do pracy.
Jakby mnie to coś obchodziło. Zawsze się spóźniam.
- No i co.
- No wstawaj. - jego ton głosu spoważniał i właśnie wtedy upewniłam się, że to on.
Nie odpowiedziałam, tylko nadal leżałam próbując usnąć.
- Victoria.
Zaciągnęłam pościel na swoją głowę, ale Zayn zwinnym ruchem odkrył ją z mojego ciała. Gdy w końcu otworzyłam oczy od razu zgromiłam go wzrokiem.
- Już nie śpię. - syknęłam.
Wyglądał na wyraźnie rozbawionego.
- Jesteś dzisiaj wyjątkowo zrzędliwa. - nie spodziewałam się usłyszeć od niego takich słów.
Uparcie zacisnęłam usta w cienką linię, żeby powstrzymać się od uśmiechu, ale nie do końca mi się to udało.
- Dzień dobry, panno Greene. - uśmiechnął się wpatrując się w moją twarz z góry. Jego pięknie poburzone włosy i te ciepło-brązowe tęczówki błyszczące przyjemnym światłem sprawiały, że chór aniołów śpiewał w mojej duszy wznosząc tym samym moje biedne serce nad wyżyny ziemskiego padołu. Czemu on musi być tak bardzo przystojny?
- Dobry. - bąknęłam, na co westchnął pod nosem.
- Widzę, że nadal nie jesteś rannym ptaszkiem.
- Ciągle taka sama. - uśmiechnęłam się sarkastycznie, a  on popatrzył na mnie wymownie przez przymrużone powieki.
- Zabiorę cię do Java Hut.
- Jest już wpół do?
Skinął głową, a ja wydałam z siebie przeciągłe warknięcie zdradzające moje niezadowolenie. Po cholerę brałam poranną zmianę?
- Masz. - wręczył mi Malik Cell, który wzięłam jednak z małym wahaniem - Kazałem im przesłać wszystkie dane z twojego starego telefonu do tego.
Uniosłam jedną brew zaskoczona.
- Ten jest nowy?
- Tak. Nie wrzucaj go do jeziora, proszę. - ostrzegł cicho.
- Dzięki. - rzuciłam.
- Jesteś jeszcze na mnie zła? - zapytał nagle.
Ułożyłam usta w dzióbek po jednej stronie twarzy.
- Tak.
- Dlaczego?
- Wiesz dlaczego.
- Czemu jej nie lubisz? - starał się zachować kamienną twarz, ale widziałam jego zdenerwowanie.
- Kogo? Emmy? Mam spisać ci całą listę rzeczy, czy mogę wyrecytować z pamięci?
- Nie zaczynaj.
Sam zacząłeś.
- Nie pytaj mnie o coś, czego starasz się uniknąć.
Spiorunował mnie wzrokiem, a ja ucichłam nie chcąc jeszcze bardziej zaogniać sytuacji. Zayn wyglądał, jakby zastanawiał się nad tym co ma powiedzieć, ale w rezultacie sięgnął po najlepszą z możliwych alternatyw.
- Idź się ubrać. - warknął.
A może wcale nie chciał o tym rozmawiać? Westchnęłam pod nosem i zwlekając się z łóżka ruszyłam w stronę swoich szafek z ubraniami. Wyciągnęłam czarną, firmową koszulkę, która była moim uniformem do pracy i jasne, sprane jeansy. Dobrze wiedziałam, że Zayn uważnie przypatruje się każdemu mojemu ruchowi. Zdążył się przebrać zanim jeszcze się obudziłam, a teraz leżał na łóżku, co mimo wszystko wyglądało dla mnie nieco dziwnie. Nie odezwałam się do niego, ani zanim weszłam do łazienki, ani po tym, gdy z niej wyszłam. Ciągle leżał w tej samej pozycji, w której go zostawiłam, jednak teraz robił coś na swoim Malik Cellu.
Wrzuciłam swoje ubrania do kosza na pranie, a on w końcu zdecydował się podnieść na mnie wzrok. Obwiałam się trochę rozmowy z nim.
- Byłeś w domu? - zapytałam.
Pokiwał przecząco głową.
- Nie. Czemu? - uff...nie jest zły. To znaczy ogólnie jest, ale nie aż tak bardzo  jak się spodziewałam.
- Wczoraj wieczorem nie miałeś na sobie tych ubrań. - teraz ubrany był w garnitur i to właśnie to powodowało dziwny kontrast między nim, a moim nieposłanym łóżkiem. Sprawiał, że mój pokój wyglądał jak tandetna rudera. Naprawdę tandetna.
- Mark tu jest. - poinformował mnie krótko Zayn.
Och. Skinęłam głową i ponownie zamilkłam. Więc to Mark przywiózł mu ciuchy na zmianę i jeszcze pewnie zawiezie mnie do Java Hut. Czemu to takie niezręcznie?
- Gotowa? - zapytał w końcu Zayn.
- No, zjem coś w pracy. - odparłam i kiwnęłam nieśmiało głową, gdy wstał i wyprostował się z chłodnym i obojętnym wyrazem twarzy. Zamknął dystans między nami, pochylając się z ogromnym erotyzmem i zostawiając mnie bez tchu przez swój przeciągły pocałunek. Zbił mnie z tropu, gdy oplótł moją talię jedną ręką i mocno przyciągnął mnie do swojego torsu.
- Nie lubię tego pokoju. - mruknął, gdy już się ode mnie odsunął, podczas gdy ja nadal próbowałam wyregulować oddech. Jego oczy były niemal czarne, ale nie było to spowodowane podnieceniem. Nie. Był zły.
- Czemu? To przecież mój pokój.
- Przypomina o dniu, kiedy cię zostawiłem. - zmarszczył czoło i chwycił mnie za dłoń - Nigdy więcej. - bąknął do siebie tak cicho, że aż poczułam się niezręcznie, to jakbym podsłuchiwała jego rozmowę z kimś innym, ale w tym przypadku, prowadził ją z samym sobą. Usłyszałam jednak to czego nie powinnam i wiem, że jego słowa będą robiły mi sieczkę z mózgu przez cały dzień. Trzymając mnie za rękę Zayn poprowadził mnie w dół schodów. Chciałam pożegnać się z Adamem zanim wyjdę, ale wiedziałam że razem z nim w jadalni jest James. Nie miałam ochoty na niezręczne milczenie, zwłaszcza w obecności Adama, który nie miał pojęcia co się dzieje.
Ciekawe czy Amber wyszła już do pracy?
Gdy zrobiłam pierwszy krok na zewnątrz i uderzyło mnie chłodne, poranne powietrze, musiałam się naprawdę bardzo postarać, żeby z powrotem nie wbiec na górę i zakopać się pod ciepłą kołdrą. Mark stał cierpliwie czekając przy samochodzie i zaczęłam zastanawiać się ile silnej woli i samo zachowania musi posiadać. Lubiłam Marka.
- Panie Malik. - skinął formalnie do Zayna.
- Mark. - odparł równie formalnie Zayn, na co przewróciłam oczami.
- Dzień dobry, Re. - ochroniarz otworzył mi drzwi, a ja uśmiechnęłam się do niego w odpowiedzi. Przynajmniej ja mogę liczyć na nieco bardziej optymistyczne przywitanie.
- Cześć Mark. - natrudziłam się nieziemsko, żeby z choć odrobiną gracji wdrapać się na tylne siedzenie Audi SUV'a podczas, gdy Zayn obszedł auto z drugiej strony, by zająć miejsce obok mnie.
Podróż do Java Hut przebiegła w całkowitej ciszy i zastanawiałam się czy jest to spowodowane naszymi odmiennymi zdaniami na temat Emmy, czy może odmiennymi zdaniami na temat Emmy...Oczywiście, że chodziło o nią, a Zayn wyraźnie nie chciał poruszać tego drażliwego tematu. Byłam ciekawa jak zareaguje na moją sugestię, gdy wysiądę wreszcie z tego samochodu.
Gdy Mark zaparkował przed knajpą czułam się tak, jakbym zaraz miała stchórzyć. Musiałam to zrobić mimo wszystko. Gdy drzwi po mojej stronie otwarły się momentalnie zostałam wyrwana z zamyślenia. Zayn chwycił mnie za dłoń pomagając wysiąść z auta, ale gdy chciał ruszyć w stronę wejścia do Java Hut pociągnęłam go za rękę, zwracając na siebie jego uwagę.
- Mam pewną propozycję odnośnie dojścia do jakiegoś kompromisu.
Zayn zastygł w miejscu wpatrując się we mnie, jakby rozważał, czy dać mi możliwość kontynuowania.
- Mów dalej. - odezwał się po krótkiej ciszy podejrzliwie mierząc mnie wzrokiem spod wpół przymrużonych powiek.
- Nie wiem jak na to zareagujesz. - wiem, ale boje się twojej reakcji i w sumie nawet nie wiem, jak mam zacząć.
Zayn zmarszczył czoło.
- Nie teraz, Victoria. - kurwa! Wie o co mi chodzi.
- Właśnie, że teraz, Zayn. Nawet nie wiesz, co chcę powiedzieć! - westchnęłam poirytowana, a on nie przestawał wpatrywać się we mnie tym swoim uporczywym wzrokiem. Z trzaskiem zamknął drzwi od samochodu, a ja aż podskoczyłam w miejscu.
- Jeśli to ma jakiś związek z...
Przewróciłam oczami.
 - Tak, to ma związek z Emmą i Jamesem.
- Nie będę o tym teraz dyskutował. - zmrużył lekko oczy, a linia jego szczęki stała się wyraźniejsza. Robił się coraz bardziej poirytowany.
- Ja będę. Wysłuchaj mnie po prostu.
- Nie. - zgromił mnie wzrokiem.
Zaplotłam ręce na piersiach w defensywnej pozycji, a on uniósł jedną brew, jakby nie dowierzał moim gestom.
- Jeśli ja nie mogę rozmawiać z Jamesem..
- Powiedziałem, nie. - przerwał mi.
- Zayn! - warknęłam.
- Przestań.
Tupnęłam jedną nogą z rosnącą złością.
- Posłuchaj mnie chociaż jeden, cholerny raz.
Westchnął rozdrażniony.
- Wejdź do środka, Victoria. - otworzył przed sobą drzwi samochodu, ale zamknęłam je z impetem, na co jego źrenice jeszcze bardziej się rozszerzyły. Przełknęłam swoją dumę i zdecydowałam się kontynuować.
- Jeszcze nie skończyłam. - zgromiłam go wzrokiem, a linia jego szczęki ponownie zadrżała - Jeśli ja nie mogę rozmawiać z Jamesem, wydaję mi się, że jedynym uczciwym rozwiązaniem będzie, jeśli ty przestaniesz rozmawiać z Emmą. Jeśli nadal będziesz z nią utrzymywał kontakt wezmę to za wolną kartę do mojej dalszej przyjaźni z Jamesem. To działa w dwie strony. Nie jestem już twoją partnerką seksualną i powinieneś o tym pamiętać. Zawsze.
- Vi..
- Nie! Daj mi skończyć. Masz przestać rozmawiać z Emmą.
Po tych słowach ruszyłam w stronę wejścia do kawiarni zostawiając Zayna samego na chodniku. Jeśli wydaje mu się, że może mnie kontrolować, to muszę wreszcie zacząć się buntować. Nie mogę ciągle funkcjonować według tych głupich zasad, o których naiwnie myślałam, że odeszły już w zapomnienie, jednak Zayn nadal ma je głęboko zakorzenione w głowie. Jego rozum jest psychicznie nieustabilizowany jeśli chodzi o związki. Jego pierdolnięte związki seksualne były nasycone zbyt dużą dominacją, żeby móc je przeskoczyć ot tak. Wiem jak bardzo przyzwyczajony był do kontrolowania ludzi i tego, żeby wszystko działo się po jego myśli, ale przecież już trochę się zmienił. Równie dobrze mógł zostawić mnie już na zawsze i znaleźć sobie jakąś nową seks zabawkę, a ja żyłabym sobie spokojnie z Jamesem. Właściwie to nie. Nie bardzo widziałam swoją przyszłość u boku Jamesa.
Dzwoneczek nad moją głową zadźwięczał znajomo, gdy przeszłam przez próg restauracji i niemal od razu musiałam zbierać koparę z podłogi, kiedy zobaczyłam go za ladą. Jak ja, kurwa, mogłam zapomnieć o Devonie? Prawie zerwałam się do ucieczki, ale przypomniałam sobie, że Zayn jest jeszcze na zewnątrz i na pewno zaciekawi go fakt, czemu wybiegam z knajpy jak oparzona. Devon przeniósł na mnie wzrok, gdy dzwoneczek zadźwięczał ponownie sygnalizując zamknięcie drzwi i uśmiechnął się pod nosem. Och, Boże.
- To ona? - usłyszałam Teda, nawet zanim go jeszcze zobaczyłam. Wyszedł z zaplecza pogarszając tylko dodatkowo mój humor. Cudownie. Palcem wskazującym poklepał tarczę swojego zegarka na nadgarstku zbliżając się do mnie.
- Jesteś spóźniona. Jak zwykle. - oświadczył oczywiste.
- Sorry, gadałam z Zaynem. - właściwie się z nim kłóciłam.
Uniósł jedną rękę powstrzymując mnie od dalszego mówienia.
- Z Zaynem?
- Tak, Zaynem! - kolesiem, z którym pieprzę się za twoimi plecami - I co, do cholery, on tutaj robi?! - wskazałam na Devona i właśnie wtedy dostrzegłam Amber jakieś 15 metrów od niego.
- Nie jestem w nastroju na kłótnie, Re. A on.. - Ted również wskazał na Devona - jak się okazuje jest naprawdę dobrym pracownikiem.
- Nie zatrudniałam go. - zaplotłam ręce na piersiach.
- Nie. Ja to zrobiłem. Mówiłem ci już wcześniej.
- Nie będę z nim pracować. - potrząsnęłam głową i zniecierpliwiona zaczęłam wybijać tylko mi znany rytm stopą.
- Nie zgrywaj diwy, Re. Nawet go nie znasz. Muszę zająć się zaopatrzeniem, a ty miej oko na kawiarnie, kiedy mnie nie będzie.
Nie, Cycku. Kurwa, to ty go nie znasz!
- Wszystko mi już jedno..
- Lepiej zajmij się robotą.
- Lepiej już sobie idź. - bąknęłam pod nosem wymijając go, ale nie odpowiedział już na moja zaczepkę, może nie usłyszał. Co on właściwie tu robi? Nie powinien czasem być w Bradford? Tylko mnie frustruje.
Marszcząc czoło szłam w stronę lady. Dystans między mną a Devonem zmniejszał się z każdym moim krokiem, ale musiałam dotrzeć do Amber, bo nie widziałam jej od wczoraj, a koniecznie musiałam dowiedzieć się jaką umowę zawarła z Devonem. Czy on naprawdę musi tu być? Nienawidzę Teda. Kurwa, już nawet myśleć spokojnie nie mogłam, bo w mojej głowie kołatało się zbyt wiele spraw.
- Cześć, nieznajoma. - Devon uśmiechnął się nieprzyjemnie, a mnie aż  przeszły ciarki. Odwróciłam wzrok na co zaśmiał się pod nosem.
- Hej, Re! - zawołała wesoło Amber, ale wydawała się lekko przygaszona, pewnie z uwagi na obecność Devona.
- Możemy pogadać? - zapytałam sięgając po bułkę na półkę z pieczywem. Skinęła głową i ruszyła w stronę zaplecza, a ja podążyłam za nią w ciszy.
- Co tam? - zapytała zaciekawiona - Wyglądasz na zestresowaną, Re.
Skubnęłam kawałek bułki i włożyłam do swoich ust.
- Um..Co to za umowa, którą masz z Devonem?
Amber westchnęła cicho.
- Re, nie mogę ci powiedzieć, ale przysięgam, że on cię nie tknie.
Zmarszczyłam czoło poirytowana.
- Proszę cię, powiedz mi o co chodzi.
Potrząsnęła głową w odpowiedzi.
- Nie musisz wiedzieć, Re. Poza tym, wszystko dobrze?
Zmęczona skinęłam potakująco, na co zmrużyła lekko oczy.
- Nie kłam!
- Nie kłamię.
- Chodzi o Zayna? Nie mów, że z nim jesteś!
Zacisnęłam usta w cienką linię.
- Re! - popatrzyła na mnie z niedowierzaniem na co posłałam jej wymowne spojrzenie.
- Przecież nic takiego nie powiedziałam! - zaprotestowałam.
- Ale widzę...
- Nie chcę wam przeszkadzać, ale ludzie czekają. - naszą konwersację przerwał Devon na co zgromiłam go wzrokiem. Amber przyglądała mi się uważnie, jakbym przynajmniej zaraz miała pchnąć go nożem.
- Dokończymy potem. - mruknęła i minęła wysokiego chłopaka.
Chwyciłam swój fartuch z wieszaka, a Devon oparł się o futrynę przy wejściu na zaplecze. Wpatrywał się we mnie z uporem maniaka i z każdą mijającą sekundą czułam się coraz bardziej niekomfortowo.
- Jak tam Zayn? - zapytał z przebiegłym uśmieszkiem. Ominęłam go, jakby był przedmiotem stojącym mi na przeszkodzie,  a on zaśmiał się cicho. Strach, który czułam względem niego powoli zmieniał się w złość. - Nie bądź taka, Tori.
- Nie odzywaj się do mnie. - bąknęłam udając, że wycieram blat lady. Położył dłoń na moim ramieniu w efekcie czego momentalnie odskoczyłam do tyłu. - Nie dotykaj mnie!
- Boże, brzmisz jak Zayn. Rządzicielska i wredna po całej linii. - rzucił zaczepnie opierając się o blat po drugiej stronie, a ja po prostu patrzyłam na niego z przeszywającą moje ciało odrazą. Poczułam dreszcze i przesunęłam się bliżej Amber, bo przy niej czułam się bezpieczniej. Devon potrząsnął głową uśmiechając się lekko i zaczął wycierać stoliki ustawione w kawiarni.
- Nie zrobi ci krzywdy, Re. Zaufaj mi. - szepnęła po chwili Amber.
- Ufam ci, to jemu nie ufam. - odpowiedziałam spoglądając w stronę Devona. No kurwa, nie mogę uwierzyć w to, że z nim pracuję!
- Victoria? - co do chuja? Odwróciłam się w stronę kolejki klientów, którą obsługiwała Amber i zobaczyłam Emmę. Emmę i Trishę, matkę Zayna. No chyba sobie jaja robisz. Takie coś zdarza się tylko w gównianych filmach, przysięgam.
- Och, witam! - zawołałam zaskoczona, bo naprawdę taka byłam.
- Jak miło znowu cię widzieć, Victorio. Jak się masz? - Trisha uśmiechnęła się szeroko i nie mogłam powstrzymać się od odpowiedzenia jej takim samym wyrazem twarzy.
- Dobrze, dziękuję. A pani? - nie jestem chyba duszą towarzystwa.
- Wszystko u mnie w porządku, dziękuję. Pomyślałyśmy z Emmą, że wskoczymy po małą kawę podczas mojej przerwy w biurze. Nie miałam pojęcia, że tu pracujesz, jakaż cudowna niespodzianka.
Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się. Nie miałam nawet zamiaru spojrzeć na Emmę. Ciekawe gdzie pracuje Trisha..
- Cześć, Victoria. - w moich uszach zabrzmiał głos Emmy.
Spierdalaj.
- Emma, miło znowu cię widzieć. Minęło trochę czasu.
Czemu ona musi być taka atrakcyjna?!
- Tak.. - skinęła głową, gdy wreszcie na nią popatrzyłam. Mój uśmiech był spięty i wymuszony, tak samo jak jej. Ten zaborczy błysk w jej oczach przyprawiał mnie o mdłości. Cóż za poranek.
- Z pewnością powinnyśmy się jakoś umówić, Victoria. Bardzo chciałabym jeszcze się z tobą spotkać. - odezwała się Trisha.
Emma przewróciła oczami słysząc słowa swojej przyjaciółki, ale postanowiłam ją ignorować.
- Tak, powinnyśmy. Byłoby super.
Trisha zerknęła na swój zegarek na nadgarstku, po czym posłała mi przepraszające spojrzenie i przeniosła wzrok na Emmę.
- Naprawdę muszę już lecieć, przepraszam. Do następnego razu, Victoria. - uśmiechnęła się szeroko, po czym obie z Emmą wyszły.
Aż do momentu, gdy zamknęły się za nimi drzwi nie zdawałam sobie sprawy z tego, że wstrzymuję oddech.
- Kto to jest?
- Mama Zayna.
- A blondyna?
Zacisnęłam swoje usta w cienką linię.
- Jedyna w swoim rodzaju, Emma. - przewróciłam oczami.
- Emma? - Amber bąknęła sama do siebie lekko skonsternowana. Nagle głośno zaciągnęła się powietrzem i z szeroko otwartymi oczyma wskazała na mnie palcem. - Ta Emma?!
Skinęłam głową.
Jej wyraz twarzy momentalnie spochmurniał.
- Nie przesadzałaś, Re. Serio, niezła sztuka z niej.
- Łał! Amber, to naprawdę podbudowało moją pewność siebie. - rzuciłam sarkastycznie, a ona wydęła swoje usta.
- Przepraszam! Ja tylko... Ona wygląda dobrze, ale ty wyglądasz lepiej.
- Taa...- wzruszyłam ramionami, a jej usta przeniosły się na jedną stronę twarzy.
- Więc ty i Zayn... To już oficjalne? - zmieniła temat.
Skinęłam głową, a ona zmarszczyła brwi.
- To czemu ciągle jesteś taka zestresowana?
- Nie jestem. - pokiwałam przecząco posyłając jej niezadowolone spojrzenie.
- Jesteś, Re. Przecież widzę.
- Wszystko jest okej.
- Na bank. James powiedział mi o tym wszystkim co się między wami wydarzyło i o tym, że Zayn jest zazdrosny..
Przewróciłam oczami i westchnęłam teatralnie.
- Może idź daj ogłoszenie do gazety, żeby już wszyscy się o tym dowiedzieli!
- Sorry, że cię wkurzam. Oddychaj spokojnie. Jesteś zestresowana, a twoje włosy.. Nie. Lepiej przypatrzeć się twarzy. - popatrzyła na mnie z odrazą, na co zmarszczyłam brwi - Spałaś coś w ogóle?
- Nie potrzebuję snu.
- Nawet już mówisz tak jak on.
- Na pewno nie brzmię jak facet!
- Nie, chodziło mi raczej o to co mówisz... Um.. no wiesz, cholera nie jestem najlepsza w dobieraniu słów. Zayn i ty.. No  nie wiem. - wzruszyła ramionami skonsternowana - Bez niego byłaś szczęśliwsza. Jesteś na serio zestresowana, ale jak tam chcesz... Ważne, że twoje cycuszki mają z tego dodatkowe korzyści. - Amber zażartowała zaczepnie, a ja uśmiechnęłam się szeroko, w duchu rozbawiona jej dezorientacją.

***

Byłam naprawdę zdziwiona, gdy wychodząc z pracy zobaczyłam Marka czekającego na mnie. Nie spodziewałam się go. Przez cały dzień Devon był wrzodem na dupie, a Amber nie przestawała trajkotać o Emmie, więc czułam dużą ulgę widząc Marka.

- Dobry wieczór, panno Greene. - uśmiechnął się ochroniarz otwierając przede mną drzwi auta. 

- Hej, Mark. Jak się masz? - próbowałam nawiązać z nim rozmowę, bo tak na dobrą sprawę jeszcze nigdy z nim nie gadałam. Oprócz oczywiście tego dnia, gdy próbował odciągnąć mnie od Zayna i Devona. 

- Dobrze, dziękuję, Re. - odpowiedział z uśmiechem i zamknął drzwi, zanim zdążyłam powiedzieć coś jeszcze. Jak zwykle, reszta podróży przebiegała w milczeniu, więc myślałam o Zaynie i Emmie. Kiedy tak siedziałam w kompletnej ciszy uderzyła mnie rzeczywistość. Zayn ma seks taśmy. Nawet uprawiał seks z Emmą i jeszcze teraz bezczelnie zabrania mi rozmawiać z Jamesem. Światła ostrzegawcze zaczęły migotać w mojej głowie, ale zignorowałam je. Seks taśmy, to już grubsza sprawa.

Powiedział, że nigdy ich nie oglądał, oprócz mojej i Emmy. Wzdrygnęłam się, oglądał seks taśmę Emmy. Poczułam straszny niepokój, gdy auto zwolniło i miałam chęć poprosić Marka, by odwiózł mnie do mojego domu, bo nie byłam gotowa stanąć przed Zaynem po tak dokładnej analizie całej całej sytuacji. To obrzydliwe... I pomyśleć, że miałam wyrzuty sumienia, bo pocałowałam Jamesa. To znaczy, to nadal nie było zbyt mądre, ale nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby pozwolić mu oglądać mnie nago. Potrząsnęłam głową wyrzucając z niej wyimaginowane obrazy.

Zayn i Emma.

Emma i Zayn.

Nie.

- Panno Greene?

Podniosłam głowę do góry i dostrzegłam nad sobą Marka, który stał z wielkim uśmiechem na twarzy przytrzymując szeroko otwarte drzwi auta. Och. Niezdarnie wysiadłam z samochodu, po czym ruszyliśmy do windy, gdzie Mark wprowadził odpowiedni kod odblokowujący metalowe drzwi. Skinął głową na pożegnanie, gdy znalazłam się w środku i tyle go widziałam. Gdy denerwująca muzyczka rozbrzmiała w moich uszach zaczerpnęłam głęboki oddech, który był mi niewiarygodnie potrzebny. Nie byłam pewna czy będę się teraz mogła zobaczyć z Zaynem, zwłaszcza z wyobrażeniem jego i Emmy wciąż świeżym w mojej pamięci. Zadrżałam. Nie, po prostu nie.

Zabrzmiał charakterystyczny dźwięk oznajmiający dotarcie na właściwie piętro. Ruszyłam przed siebie niepewnie napierając na mahoniowe drzwi. Gdy znalazłam się w środku, poczułam się niemal jak intruz.

Przeszłam przez salon i do części kuchennej, ale nikogo tam nie zastałam. Potem przeszłam w pobliżu jego siłowni, też pusto. Kiedy zdecydowałam się wejść na piętro, dostrzegłam go w gabinecie. Nie zauważył mnie, bo był zbyt skupiony na swojej pracy, a ja nie miałam zamiaru mu przeszkadzać.

- Malik! - odebrał telefon swoim stałym, onieśmielającym tonem i w końcu podniósł wzrok. Głęboko zmarszczka między brwiami lekko się wygładziła, gdy jego oczy spoczęły na mojej twarzy. - Porozmawiamy później. - odezwał się nerwowo, po czym zakończył połączenie. Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałam, żeby mówił coś takiego przez telefon. 

- Przepraszam, nie chciałam ci przeszkadzać. - bąknęłam.

Zayn i Emma.

- Nie przeszkadzasz mi, Victoria. Wejdź, jak ci minął dzień? 

Powoli ruszyłam do środka pomieszczenia, jednak zatrzymałam się po zaledwie trzech krokach, zachowując między nami zbyt duży dystans. 

- Był dość długi. - skinęłam głową, a Zayn zmarszczył czoło.

- Wszystko okej?

Zayn i Emma.

- Tak.

- Chodź tutaj. - zachęcił.

Zayn i Emma.

Podeszłam bliżej jego biurka i niepewnie usiadłam na jednej z kanap ustawionych na przeciwko drewnianego mebla. 

- Muszę ci coś powiedzieć. - wymamrotałam.

- Tak? - odezwał się Zayn unosząc brew, jakby tylko czekał na zaczęcie kłótni.

- Widziałam dzisiaj twoją mamę i um... z Emmę.

- Och. - przechylił lekko głowę przyglądając mi się uważnie - Moją matkę?

Skinęłam głową.

- I co u niej słychać? Nie.. Nie widziałem się z nią dłuższy czas. - zawahał się co jak na niego, było rzadkością.

Co?

- Wszystko w porządku. - powiedziałam, po czym przytaknęłam swoim słowom, a on podejrzliwie zmrużył oczy.

- Coś jeszcze?

Znowu skinęłam głową.

- Kontynuuj.

Westchnęłam cicho, a on czekał cierpliwie palcem wskazując przejeżdżając po swojej dolnej wardze w efekcie czego ja przygryzłam swoją. 

- Devon...Um..Ted zatrudnił Devona. 

Twarz Zayna momentalnie przyjęła kamienny wyraz twarzy, a linia jego szczęki stała się o wiele bardziej wyrazista, podczas gdy jego źrenice rozszerzyły się w złości.

- Możesz powtórzyć?

- Devon pracuje w Java Hut, ale..

- Ted go zatrudnił? - zapytał Zayn wyjątkowo spokojnie, ale jego zdenerwowanie zdradzały palce niebezpiecznie stukające o blat biurka. 

Skinęłam potakująco.

Zayn po prostu się we mnie wpatrywał, a w jego gabinecie zapanowała śmiertelna cisza. Nie ruszał się, nie odzywał i z łatwością mógłby zostać pomylony z figurą woskową pieczołowitej roboty. Nawet nie drgnął co spowodowało, że zaczęłam kwestionować jego człowieczeństwo.

- Zayn?

- Porozmawiam z Tedem. - odparł.

Rozmowa nie powinna mieć nic wspólnego z oderwaniem głowy rozmówcy, Zayn. 

- Okej. - przytaknęłam.

- Dotknął cię? - zapytał.

Och, zajebiście, zaczynają się pytania.

- Nie.

- Odzywał się do ciebie?!

- Zayn, nic mi nie jest.

- Odpowiedz!

- Tak, ale go spławiłam. Cały czas byłam z Amber. 

- Nie ufam Amber.

- Ty nikomu nie ufasz. - wzruszyłam ramionami i akurat wtedy zadzwonił jego Malik Cell.

Uniósł palec wskazujący w górę uciszając mnie i przycisnął komórkę do ucha. 

- Malik. - syknął - Nie. . . Odwołaj, nie jestem zainteresowany. . . Nie, poinformuj pannę Gorje, gdzie i o której ma być. Ona to odbierze. - rozłączył się, ale aparat zadzwonił ponownie - Malik! . .  Nie mam teraz czasu. - zaczął przeglądać papiery na swoim biurku i pokręcił głową poirytowany - Nie, w sierpniu. - rozłączył się i westchnął rozdrażniony.

- Przepraszam, mów dalej. - odezwał się w końcu po trzy sekundowym milczeniu.

- Jesteś zajęty..

I ten jego cholerny telefon zadzwonił po raz kolejny. Do kurwy nędzy, no!

- Malik! - rzucił poirytowany a zmarszczka między jego brwiami zniknęła momentalnie, kiedy podniósł na mnie wzrok - Emma? - brzmiał na zaskoczonego, więc popatrzyłam na niego sceptycznie.

- Nie, ja.. - zamilkł - Emma.

Kurwa, on z nią gada? Łał. To tak jakby wymierzył mi policzek. Kiedy wstałam, by wyjść z jego gabinetu, uniósł rękę powstrzymując mnie i pokręcił głową. 

- Nie. Nie rób tego! - odezwał się z szeroko otwartymi oczami, kiedy podjęłam drugą próbę opuszczenia pokoju. Do kogo to właściwie miało być? Do mnie, czy do niej?

Pokręcił ponownie głową i palcem wskazującym wskazał, żebym usiadła na wcześniej zajmowanym miejscu. 

- Jestem zajęty. . . Mam parę rzeczy do zrobienia. 

Tym razem wstałam pewniejsza siebie i wyszłam z jego gabinetu ignorując jego nieme próby zatrzymania mnie w środku. 

- Nie przychodź. - po tych słowach rozłączył się. Chyba mnie wołał, ale nie byłam pewna z uwagi na to, że znajdowałam się już w połowie schodów w dół.

- Victoria! - krzyknął znowu, na co wywróciłam oczami.

- Co?! - odwróciłam się na pięcie i dostrzegłam go na górze schodów.

- Nie wychodź. - powiedział niewinnym głosem.

Wyprostowałam przed sobą ręce i wzruszyłam ramionami oddając swoją daremność.

- Albo ja, albo ona. Namyśl się, albo... - zamilkłam - Pozwól mi przyjaźnić się z Jamesem.

Zayn westchnął poirytowany i powoli zaczął schodzić w dół schodów. Chwycił mnie za dłoń i poprowadził do kuchni, wskazując żebym zajęła miejsce na jednym ze stołków. 

- Siadaj. 

Rządziciel. Przewróciłam oczami, robiąc to co mi polecił, podczas gdy on sięgnął po butelkę wina i dwie lampki. Wyglądał na zamyślonego, ignorując swój telefon wibrujący na wysokiej wysepce na której go położył, co również wydało mi się dziwne, bo przecież telefon to dla niego świętość i odbiera go zawsze już po pierwszym sygnale. Zayn przesunął w moją stronę jeden z kieliszków i popatrzył mi w oczy, gdy mu dziękowałam.

Milczał siadając obok mnie i dopiero po głębokim westchnięciu i uprzednim upiciu swojego napoju, zdecydował się na mnie spojrzeć.

- Chcesz, żebym wybrał między tobą, a Emmą?

- Jeśli nadal masz zamiar trzymać mnie z daleka od Jamesa, tak. - wzruszyłam ramionami i odsunęłam od siebie lampę wina.

Zmarszczył brwi.

- Victoria, ta sytuacja jest bardzo podobna do tej, gdybym to ja kazał ci wybierać między Jamesem, a mną. Kogo byś wybrała?

Uparcie zacisnęłam usta w cienką linię. 

- Dokładnie. - uniósł jedną brew udowadniając swoje racje, na co zwilżyłam językiem swoje usta. 

- Sytuacja jednak trochę się różni. Ja nie miałam kontaktu seksualnego z Jamesem i...

- Pocałowałaś go. 

- Uprawiałeś seks z Emmą! - odgryzłam się.

Cisza.

- Utrudniasz sprawę. - odparł Zayn, a jego złość wyraźnie wzrastała.

- Sam sobie ją utrudniłeś. - odpowiedziałam ostrożnie i zdecydowałam się jednak zaczerpnąć łyk cierpkiego wina. Potrzebuję jakiegoś wspomagacza do kłótni, która zbliżała się wielkimi krokami.

Usłyszeliśmy wymowne odchrząknięcie i oboje podnieśliśmy wzrok, by zobaczyć Marka.

- Pani Donaldson przyjechała, proszę pana. - odezwał się ochroniarz po czym odprawił się skinięciem głowy.

Emma tu jest?!

- Kurwa. - rzucił półgłosem Zayn, a ja westchnęłam tylko cicho.

- To może być ciekawe. - mruknęłam do siebie na co momentalnie zgromił mnie wzrokiem.

- Przestań. 

- Powiedziałeś jej, żeby przyszła? - zapytałam, po czym wyzerowałam alkohol ze swojego kieliszka i chwytając butelkę ponownie napełniłam go winem. 

- Nie! - popatrzył na mnie z wyrzutem i sekundę później w pomieszczeniu rozległo się echo kroków - Powiedziałem, żeby nie przychodziła. Aż tak nisko bym nie upadł, Victoria. - chwycił mnie za dłoń, a ja wzdrygnęłam się niezamierzenie - Jesteś moja.

Zmierzyłam się z jego twardym spojrzeniem.

- A ty jesteś jej. - mruknęłam, a on posłał mi urażone spojrzenie, ale nie odpowiedział, gdyż mój wzrok zwinnie przeniósł się ponad jego ramię w kierunku Emmy. Była ubrana na czarno, jak zwykle zresztą. Dokończyłam swój drugi kieliszek wina w mgnieniu oka, a uścisk dłoni Zayna wokół mojej nieco się zwiększył.

- Emma. - przywitał go Zayn. Um, to znaczy ją. Zachichotałam sama do siebie.

- Zayn. - popatrzyła na mnie unosząc brew wyraźnie zaskoczona - Myślałam, że mówiłeś coś o tym, że musisz pracować.

- Och, nie on starał ci się tylko dać do zrozumienia, że..

Zayn spiorunował mnie wzrokiem i momentalnie ucichłam. 

- Muszę. 

Przewróciłam oczami.

- Jest wtorek. - oświadczyła na co zmarszczyłam czoło.

- Zdaje sobie z tego sprawę. - odpowiedział Zayn.

- A jutro jest środa. - dodałam po to tylko, żeby wkurzyć Zayna jeszcze bardziej.

- Przestań. - bąknął do mnie Zayn i z powrotem przeniósł wzrok na Emmę - Cokolwiek cię sprowadza Emma, będziemy musieli wrócić do tego kiedy indziej. 

Prychnęłam pod nosem, a on ścisnął moją dłoń tak mocno, że przez chwilę do moich palców nie dopływała nawet kropla krwi w efekcie czego zwinnym ruchem wyrwałam ją z jego ręki.

- Kiedy indziej? - zapytała Emma z niechęcią wymalowaną na twarzy.

- Tak. - odpowiedział Zayn.

- Okej, w porządku. Nic nie szkodzi, bo widzę, że masz pewne sprawy do rozwiązania. - Emma uważnie zmierzyła mnie wzrokiem, a ja w odpowiedzi zmrużyłam lekko oczy przyglądając jej się zaalarmowana jej słowami. Co to, do chuja, w ogóle miało znaczyć?

- Innym razem, Emma. - rzucił Zayn bardziej poirytowanym głosem, niż wcześniej.

- Miło było cię znowu widzieć, Emma. - uśmiechnęłam się, co zrobiła również ona, jednak jej grymas twarzy mówił że był to fałszywy i wymuszony uśmiech. Sajonara, suko! Potrzebuję więcej wina.

- Ciebie też, Victorio. - odparła.

- Re. - poprawiłam ją sięgając po butelkę, jednak Zayn był szybszy - Nie pijesz więcej. - ostrzegł niskim głosem, na co westchnęłam cicho.

- Do następnego razu, Zayn. - powiedziała Emma. Popatrzyła sympatycznie na Zayna, po czym przeniosła swój drapieżny wzrok na mnie. - Victoria. - skinęła głową i w końcu ruszyła do wyjścia. Tak, idź sobie. Czas najwyższy. Wypad.

- Co to wszystko miało, kurwa, znaczyć? - zapytał Zayn, opuszkami palców skubiąc czubek swojego nosa, po czym westchnął rozdrażniony.

- Przecież nic nie zrobiłam.

- Nie zgrywaj niewiniątka, Victoria. - przewróciłam oczami, a on chwycił za mój podbródek zmuszając mnie bym spojrzała w jego pociemniałe oczy - Testujesz moją cierpliwość i wcale mi się to nie podoba. Przestań.

Milczałam nie ruszając się z miejsca, podczas gdy on oparł się łokciami o blat i ukrył twarz w swoich dłoniach. Postanowiłam się nie odzywać, żeby mógł w ciszy uspokoić swoje nerwy. Jeśli mam być szczera, to nawet nie pamiętałam co do niej powiedziałam, ale ta butelka wina wyglądała coraz bardziej zachęcająco.

- Nie rozmawiaj z Emmą. - odezwał się w końcu Zayn.

Zacisnęłam swoje usta w cienką linię. Mój język, aż się palił żeby mu coś odpysknąć, ale nie chciałam przeginać. Nienawidziłam go denerwować, zważywszy jeszcze na to, że trochę się go wtedy bałam. 

- Więc co mam robić? - zapytałam niewinnie.

- Chociaż raz zachowaj się jak dorosły człowiek.

- Gdybym zachowywała się jak dorosły, już dawno by mnie tu nie było. Wyszłabym jeszcze zanim Emma się tu pojawiła. Tak byłoby najmądrzejsze z mojej strony, jednak zostałam dając ci tym samym szansę, żebyś wyjaśnił mi co ci chodzi po głowie. - wypaliłam.
Zayn wyprostował się na krzesełku patrząc na mnie z rosnącą frustracją.
- Tak też zrobiłem i skończyło się na kłótni.
- Nie wiedziałam, że się pokłóciliśmy. - uniosłam brew, na co zmrużył oczy zaciskając swoje dłonie w pięści. Jezus.
- Przepraszam. - poddałam się, a on fuknął cicho i wstał od wysepki kuchennej.
- Słucham?!
- Przepraszam. Nie chcę się o to kłócić. - pokręciłam głową, a on popatrzył na mnie skonsternowany. Jego telefon zadzwonił, ale po raz kolejny go zignorował. - Nie masz zamiaru odebrać?
Potrząsnął przecząco głową.
- W tym momencie ty jesteś ważniejsza.
Prychnęłam wbrew mojej woli, ale wydawał się nie zwrócić uwagi na moją reakcję.
- Jesteś kurewsko frustrującą kobietą, panno Greene. - mruknął pod nosem. Sięgnęłam po butelkę wina, ale ponownie mnie wyprzedził. Stanął za mną i nie wiem czemu, ale mój oddech wyraźnie spłyciał.
- Wina? - pochylił się nad moim ramieniem w taki sposób, że jego usta znalazły się zaledwie kilka centymetrów od mojego ucha, gdy wypłynął z nich przyjemnie miękki głos.
- Poproszę. - bąknęłam. Napełnił mój kieliszek, drugą ręką powoli zjeżdżając w dół mojego ramienia.
- Ty też jesteś frustrujący. - odpowiedziałam - Dziękuję. - podniosłam wino i odwróciłam się na krześle, by na niego spojrzeć.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - jego twarz była bez najmniejszego wyrazu i nie potrafiłam nic z niej odczytać.
Och, Boże. Jest zły. Odstawił butelkę na blat, a ja odsunęłam się lekko, gdy zbliżył się o krok. Kciukiem delikatnie zaczął pocierać mój policzek, uśmiechając się przy tym jakby ukrywał jakiś sekret. Przebiegle i tajemniczo.
- Nie złość się na mnie, proszę. - wymamrotałam.
- Oddychaj, Victorio.
Łał, już od dłuższego czasu tak do mnie nie mówił. Nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, że wstrzymuję oddech. Zayn wydawał się zdystansowany, co na pierwszy rzut oka nie pasowało mi do jego zachowania, ale przecież taki właśnie był. Cold Zayn, onieśmielający jak sam skurwysyn, którego nie obchodzi żadne gówno. Z trudem przełknęłam ślinę, gdy wpatrywał się we mnie chłodnym wzrokiem. Nie, nie lubię go takiego.
- Zayn..
- Shhh... - potrząsnął głową dając mi jasno do zrozumienia, że mam się zamknąć - Mam już dość tych wszystkich kłótni. Dość, okej?
Nie odezwałam się, a jego telefon znowu wydał denerwujący odgłos informujący o nadchodzącym połączeniu.
- Skiń głową, Skarbie.
Zrobiłam co powiedział, jednak szybko potrząsnęłam głową, jakby wyrywając się z letargu.
- Ale..
- Nie. - pokiwał głową, na co zmarszczyłam czoło - Przestań. Nie kłóćmy się już.
Upiłam łyk swojego wina i podejrzliwie zmrużyłam oczy uważnie mu się przyglądając. Zayn zrobił to samo, na co westchnęłam pod nosem.
- Przestań mnie onieśmielać.
- Przestań zachowywać się jak dziecko.
- Nie musiałabym, gdybyś odpuścił całą tę sprawę z Jamesem.
Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki cały jego nastrój momentalnie się zmienił.
- Do kurwy nędzy, Victoria! Czy ty kiedykolwiek przestaniesz?! - popatrzył na mnie groźnie, a jego pięści z wielką siłą opadły na kuchenną wysepkę. Dźwięk odbił się echem po całym pomieszczeniu. Byłam zbyt przestraszona, żeby się poruszyć. Był nieziemsko wkurwiony. Weź się uspokój!
Wzdrygnęłam się gdy podniósł rękę, ale szybkim ruchem wplótł palce w swoje włosy i przeczesał je gwałtownym ruchem.
- Nie. - pisnęłam.
Oddech Zayna był głośny i głęboki, gdy zamknął oczy na kilka sekund. Kiedy otworzył je ponownie popatrzył na mnie z taką siłą, że czułam się niemal, jakbym została przybita do tego krzesła. Jakby mój ruch równoważny był z tym, że może zrobić mi krzywdę, że może mnie ukarać. Nie jestem jego partnerką seksualną, nie może zrobić mi nic poza, oczywiście, onieśmielaniem mnie do tego stopnia, że nie mogę kiwnąć palcem.
- Dobrze, jeśli właśnie tego chcesz. - odparł w końcu Zayn, jednak jego głos przepełniony był wahaniem i nie mogłam wprost uwierzyć w to, że faktycznie wygrałam. Objął moja twarz dłońmi, a ja skrzywiłam się lekko spodziewając się czegoś więcej.
- Nie chciałem cię przestraszyć. - szepnął. Łał, zmiana nastroju. To tak, jakbym rozmawiała teraz z zupełnie kimś innym. To znaczy, nie rozmawiałam, bo nie byłam w stanie wydusić z siebie głosu.
Pozwala mi przyjaźnić się z Jamesem? To dlatego, że sam chce dalej utrzymywać kontakty z Emmą? Musiałam zignorować natarczywe myśli, bo nie chciałam znowu wywoływać kłótni. Robimy to ciągle, od kiedy nasz związek stał się "oficjalny". To niezbyt zdrowe, no nie?
- Re? - odezwał się Zayn patrząc na mnie zmartwionym wzrokiem, podczas gdy ja powoli wracałam do rzeczywistości. Czułam się lekko podpita, jeśli mam być szczera.
- Mo..mogę widywać się z Jamesem? - zapytałam ostrożnie.
Zayn skinął głową z zawiedzionym wyrazem twarzy, kiedy sam zdał sobie sprawę na co przystał.
- Tak. Ale jesteś moja.
- Dobrze. - odparłam wstając, a on odsunął się nieco, żeby zrobić mi miejsce. Ruszyłam przed siebie czując za sobą jego obecność.
- Gdzie idziesz?
Z dala od ciebie.
- Przebrać się.
Weszłam po schodach, a Zayn przez całą drogę dreptał mi po piętach jak ten mały, zagubiony szczeniak. Moje myśli krążyły wokół Jamesa, Emmy i tego jak sprawy by się miały, gdyby ta baba całkiem zniknęła z mojego życia. Z życia Zayna. Zaczęłam zastanawiać się jaki Zayn byłby bez niej przy swoim boku, bez tego, że ona "trzyma go przy zdrowych zmysłach". Może to ja doprowadzam go do szału tymi ciągłymi sprzeciwami i kiedy coś nie idzie po jego myśli, leci do niej żeby mu obciągnęła. Wzdrygnęłam się na samą myśl. To akurat niezbyt przyjemne do wyobrażenia.
Powoli otworzyłam drzwi do jego sypialni, a on wskazał żebym weszła do środka. Pamiętam, jak powiedział mi kiedyś, że jego sypialnia jest na dole, ciekawe dlaczego mnie okłamał.
- Pamiętasz, kiedy po raz pierwszy pokazałeś mi pokój seksu? - zapytałam spoglądając na niego ponad moim ramieniem, na co przechylił głowę w bok.
- Tak..
- Powiedziałeś mi wtedy, że twój pokój jest na dole. - uśmiechnął się tylko lekko.
- Wiem, przepraszam. Ten pokój na dole jest właściwie wolny. Wyobrażałem sobie wtedy nasz związek całkiem inaczej w porównaniu z tym co łączy nas teraz.
- Więc dlaczego powiedziałeś, że twoja sypialnia jest na dole?
Westchnął pod nosem.
- Bo nie lubię wpuszczać tu ludzi.
- Ale ja tu jestem... - zmarszczyłam czoło skonsternowana.
- Wiem, ale ty jesteś moją dziewczyną. Co moje, to i twoje.
Nigdy się chyba do tego nie przyzwyczaję. Dziewczyna. Uśmiechnęłam się lekko, a on chwycił moją dłoń i usiadł na łóżku dając znać, żebym zrobiła to samo. Wyglądał na poważnego.
- Muszę ci coś powiedzieć.
Popatrzyłam na niego ostrożnie.
- Co?
- Wtedy, kiedy cię ukarałem..to nie całkiem było tak przyjemne, jak przyjemna byłaby standardowa kara.
Zamrugałam kilkakrotnie uważnie mu się przyglądając.
- Okej.
- Powstrzymywałem się, Victoria, a to tylko niebezpiecznie odblokowało wspomnienia.
Potrząsnęłam głową.
- Nie musimy o tym rozmawiać. - bąknęłam.
- Ale to może odpowiedzieć ci na kilka pytań. Nie chcę ci tego mówić już teraz, ale wydaje mi się, że powinnaś wiedzieć.
Westchnęłam. Przecież dopiero co rozwiązaliśmy problem z Jamesem.
- To wywoła kłótnię?
- Mam nadzieję, że nie. - odpowiedział z przykrością w głosie.
- Okej, no to mów.
Zayn skinął głową i przygryzł dolną wargę.
- Kara, której cię poddałem nie była normalną sceną. W kontrakcie, który ci dałem, wymazałem kilka elementów pod punktem kary.
Zmarszczka między moimi brwiami pogłębiła się, gdy wstał.
- Chodź.
Zayn zaprowadził mnie do garderoby, po czym wybierając odpowiedni kod otworzył szufladę, w której spoczywały owiane złą sławą płyty i papiery. Schylił się i wyjął z niej kilka kartek, albo jakąś teczkę, nie byłam do końca pewna, i położył na wysepce po środku.
- To twój kontrakt. - podsunął mi papiery, które szybko przeskanowałam wzrokiem. Wyglądały tak samo, jak je zapamiętałam. - A to oryginał. - podniosłam kartki i faktycznie, po krótkiej chwili, dostrzegłam różnicę. W oryginalnym egzemplarzu było więcej kar.

Łał.

- Myślałam, że biczowanie i chłosta to elementy Sadomaso i BDS..

- To prawda, rzadko kiedy to robię. 

Och. 

- Co to.. - zamilkłam wskazując na napis "ménage a trois".

- Trio. - odpowiedział Zayn.

Zmarszczyłam czoło. Co?

- Trójkąt. - wyjaśnił tak, że prościej się już nie dało, ukazują tylko moją głupotę.

Och.

- Trójkąt? - zapytałam - Czemu to jest napisane w innym języku?

Wzruszył ramionami.

- Lepiej brzmi. - odchrząknął po chwili - Emma.

- Co z nią?

- Ona jest.. była. - poprawił się od razu - Ona była moją, um... - zawahał się. Ostatnio często mu się to zdarza. To na pewno Zayn?

- Ona była twoim czym? - zapytałam.

- Moją seks asystentką. 

Seks asystentką?!

Emma?!

SEKS asystentką?!

Patrzyłam na niego z niedowierzaniem mrugając tylko oczami. Zapanowała między nami tak głęboka cisza, że usłyszałabym nawet muchę fruwającą w sąsiednim pokoju. Wzięłam głęboki oddech starając się nieco uspokoić, ale na niewiele się to zdało, a nawet zadziałało odwrotnie, namnażając tylko moją złość i szok. 

- Twoim, kurwa, czym?! 

______________________________________________________

JOŁ. kOLEJny rozdział pojawi się jakoś koło poniedziałku/wtorku. 

Chciałam prosić żebyście napisali mi szczerze, czy jest coś w moim tłumaczeniu czego nie lubicie, coś co wam przeszkadza, jakiś denerwujący zwrot, przyzwyczajenie które mam i może sama nie zwracam na nie uwagi itd. Z chęcią poznam Wasze uwagi i przyjmę je sobie do serca, tym samym starając się zmienić/ulepszyć swój sposób tłumaczenia. :D

"Cold Zayn" to wyrażenie pojawiło się juz dwa razy w tym opowiadaniu i używam tego zwrotu nie tłumacząc go, gdyż podejrzewam, że wszyscy wiecie co znaczy 'cold' (a znaczy zimny/chłodny) i jest oczywistym nawiązaniem do Zayna z pierwszej części opowiadania, czyli właśnie "Cold". :)  

Dziękuje za komentarze i wejścia i w ogóle uwielbiam Was za wszystko! :D