Rozdział 20: "Oaza"

Miękkie usta przejechały po linii mojej szczęki, gdy próbowałam wybudzić się z mojego głębokiego snu. Zaczęłam kręcić się w łóżku i prostować swoje słabe kończyny zmagając się z przygotowaniem oczu do surowego światła dziennego.
- Obudź się, Skarbie - szepnął Zayn, a ja z wielkim ociąganiem rozchyliłam powieki. Zamrugałam gwałtownie i skrzywiłam się, gdy mocne słońce, przebijające się przez okno, niemal mnie oślepiło. - Jak się czujesz? - zapytał, kiedy spróbowałam obrócić się na plecy. Nie bolało już tak jak wczoraj, ale nadal czułam małe pieczenie, przypominające mi o tym co się wydarzyło.
- Dobrze - wychrypiałam sennie, ale zaraz uśmiechnęłam się, żeby podkreślić prawdziwość mojej wypowiedzi. Jego wyraz twarzy pozostawał niezmienny. Był już ubrany i wyszykowany do pracy, na co tylko wydęłam usta niezadowolona. - Musisz iść?
Skinął głową lekko poirytowany.
- Za pół godziny mam spotkanie, no i muszę pogadać z Tedem o pracy Devona w Java Hut.
Zmarszczyłam czoło.
- Jedziesz do Bradford?
- Po spotkaniu. - Przytaknął. - Wieczorem będę z powrotem.
- Okej. - Pokręciłam trochę nosem i westchnęłam cicho.
- Jakie masz plany na dzisiaj? - zapytał ostrożnym tonem.
Wzruszyłam ramionami.
- Nie wiem... - zaczęłam, ale zanim zdążyłam powiedzieć coś więcej, jego komórka wydała z siebie ten denerwujący dźwięk, a on odetchnął głęboko, częściowo rozdrażniony, i odebrał połączenie.
- Tak, Mark? . . . Ugh, okej, zaraz zejdę. - Rozłączył się i szybko wstał z łóżka.
- Stało się coś? - zapytałam niespokojnie.
- Moja matka razem z twoją, są w drodze na górę.
Uniosłam brew.
- Okej?
- Emma jest z nimi - bąknął cicho.
- Och. - Chyba nigdy nie uda mi się uwolnić od tej kobiety. - Um, mogę wziąć prysznic? - zapytałam, momentalnie zmieniając temat.
Zayn zmarszczył czoło, ale szybko przybrał naturalny wyraz twarzy.
- Pokaż mi swoje plecy - wymamrotał.
Ułożyłam się płasko na brzuchu, a on podciągnął moją koszulkę, aż do szyi, odkrywając moje plecy. Delikatnymi opuszkami palców gładził ślady po zaciętych uderzeniach. Głośno zaciągnęłam się powietrzem, kiedy dotknął jednego z nich, a ja momentalnie poczułam przeszywające pieczenie.
- Przepraszam, Skarbie - szepnął. Łóżko lekko się zakołysało, gdy sięgnął po coś na stolik nocny. - Może trochę boleć, ale powinno pomóc w szybszym gojeniu się ran, poza tym zapobiegania powstawaniu blizn. Nie jest nawet tak źle. Jak nałożę Neospirin to zakryję wszystko jeszcze warstwą wazeliny, żebyś mogła wziąć prysznic.
Okej.
- No to smaruj.
Gdy skończył nakładanie dziwnych substancji na moje plecy, obciągnęłam swoją koszulkę wzdłuż ciała i zeszłam z gigantycznego łóżka.
- Mogę założyć coś z odkrytymi plecami, czy będzie to zbyt oczywiste? - Związałam swoje włosy w luźnego koka.
- Na pewno nie możesz założyć jeansów, Victoria.
- Czyli muszę założyć sukienkę? - załkałam w duchu.
Zayn przyglądał mi się uważnie, układając swoje usta w dzióbek po jednej stronie twarzy.
- Na to wygląda. Poza tym, i tak wolę cię w sukience. Powiem pani Conrad, żeby coś dla ciebie wybrała. Ma świetny gust.
Ma, niezaprzeczalnie.
Kiedy wyszłam spod prysznica, skierowałam się prosto do garderoby, gdzie już czekały na mnie dwie kupki idealnie złożonych ubrań. Pierwsza z nich zawierała aksamitnie miękką sukienkę. Była zbyt ciemna, żeby mogła mi się podobać, ale idealnie ukrywała moje plecy. Druga sukienka z krótkim rękawem, miała podobny krój, jednak jej jasno brzoskwiniowy kolor doskonale komponował się z odcieniem mojej skóry. Jej wnętrze podszyte było jedwabiem, dzięki czemu koiło i chłodziło skórę moich pleców.
W takim razie, niech będzie ta brzoskwiniowa.
W komplecie do sukienki był jeszcze czarny pasek spoczywający w górze talii, co bardzo przypominało mi styl ubierania się Amber. Jak ona nazywa tego typu kiecki? Mówiła mi kiedyś, ale zapomniałam...Nienawidzę sukienek. Po ostatnim rzucie oka w stronę swojego odbicia w lustrze, ruszyłam w kierunku schodów. Cała czwórka siedziała w salonie, na kanapach otaczających ogromny, płaski telewizor, który chyba jeszcze nigdy nie został włączony.
Zaynowi należały się słowa pochwały. Mimo, że był spięty jak cholera to trzymał się z dala od Emmy. Siedział, ku mojemu zdziwieniu, obok mojej matki, zamiast koło swojej, która zajęła miejsce na przeciwległej sofie, obok Emmy.
Moja mama zobaczyła mnie jako pierwsza na co uśmiechnęła się szeroko.
- Tori, nareszcie wyszłaś spod tego prysznica.
Uśmiechnęłam się lekko, gdy pozostałe trzy pary oczu skierowały się wprost na mnie. Przełknęłam swoje zakłopotanie, kiedy tak stałam pod baczną obserwacją całej czwórki. Nerwowym gestem zaczęłam bawić się moimi splecionymi palcami, po czym odchrząknęłam wymownie.
- Przepraszam, nie wiedziałam w co się ubrać - bąknęłam, a Trisha zakołysała się w swojej pozycji siedzącej. Zayn zeskanował moją sylwetkę od góry do dołu, a ja niepewnie przestąpiłam się z nogi na nogę, czując na sobie jego palący wzrok. - A gdzie Mandy?
- Została w domu, nie chciała przyjechać.
- No tak... - Skinęłam głową.
- Victoria, tak dobrze cię znowu widzieć. Pomyślałyśmy, że skoro wczoraj nie czułaś się zbyt dobrze, to może dzisiaj wyskoczyłabyś z nami na lunch? - Uśmiechnęła się Trisha, a ja momentalnie się zrelaksowałam. Nie chciałam tylko, żeby Emma też z nami "wyskoczyła". Popatrzyłam na Zayna, a on uniósł lekko swoją brew i uśmiechnął się pod nosem.
- Z przyjemnością - odparłam. Nie miałam nic innego do roboty, a to pozwoliłoby mi chociaż na jakiś czas odwrócić uwagę od natrętnych myśli dotyczących tej cholernej kary, której zostałam poddana na własne życzenie.
- Cudownie. Ja też mam spotkanie - odezwał się Zayn wstając z kanapy. - Victorio, miło było cię znów widzieć. - Skinął grzecznie do mojej mamy, po czym podszedł do swojej, by zostawić niewinny pocałunek na jej policzku. Gdy odsunął się od niej na jego twarzy malował się serdeczny uśmiech. - Opiekuj mi się nią, mamo - powiedział do niej, a ona tylko pokręciła głową.
- Oczywiście, Zayn. Powodzenia na spotkaniu, kochanie.
Zayn podziękował jej i zerknął zagubionym wzrokiem na przyjaciółkę swojej matki.
- Emmo. - Skinął do niej głową, a ona zatrzepotała rzęsami, wyraźnie zaskoczona.
- Zayn - odpowiedziała i był to pierwszy raz, kiedy się odezwała, odkąd tu weszłam.
Wymienili spojrzenia, po czym chłopak wspiął się po trzystopniowych schodkach i podszedł do mnie.
- Pięknie wyglądasz w tym kolorze - powiedział ciepło.
Zaczerwieniłam się na jego komplement, a on uśmiechnął się widząc moje rumieńce.
- Dzięki.
- Dasz sobie radę?
Odetchnęłam głęboko i powoli skinęłam głową.
- Tak, wszystko będzie dobrze.
- Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebować, okej?
Uśmiechnęłam się.
- Tak jest, proszę pana.
Uśmieszek zadowolenia wykwitł na ustach Zayna.
- Proszę cię, zabaw się dzisiaj trochę. Po prostu ją ignoruj.
- Spróbuję. - Niewinnie wzruszyłam ramionami. Objął moją twarz dłońmi i westchnął cicho, kiedy zdał sobie sprawę, że jego dotyk spowodował moje wstrzymywanie oddechu.
- Kocham cię.
- Ja ciebie też. - Zauważyłam jego wahanie co do tego, czy ma mnie pocałować, czy nie. Nie wiedziałam, czy jest to spowodowane moją reakcją na jego dotyk, czy tym, że Emma, wraz z jego matką stały tuż za nim. Postanowiłam przejąć stery. Zarzuciłam ręce na jego kark i uniosłam się na palcach, by móc dosięgnąć jego ust. Odpowiedział od razu, jednak jego pocałunek był łagodny i niepewny.
Był ostrożny i zbyt wyczulony, jakby bał się odrzucenia. Po kilku sekundach oderwałam się od jego ust, a gdy podniosłam na niego wzrok, jego oczy pociemniały od podniecenia w ułamku sekundy. Z trudem przełknęłam ślinę.
- Bardzo źle na mnie działasz, Victoria - bąknął. - Powinienem już iść.
- No tak, przecież masz to całe spotkanie, czy coś tam - rzuciłam zaczepnie, a on uniósł jedną brew w lekkim rozbawieniu. Wszystkie oznaki wcześniejszego pożądania rozeszły się po kościach, a Zayn z powrotem stał się moim kochanym, ciepłym chłopakiem.
- W rzeczy samej. - Ponownie odwrócił się w stronę kobiet zgromadzonych w salonie, by pożegnać się z nimi na dobre, po czym znowu cmoknął mnie w usta. - Na razie, Mała. Widzimy się wieczorem.
Przytaknęłam mu, a on ruszył w stronę Marka stojącego przy mahoniowych drzwiach, tym samym znikając z pola widzenia naszych gości. Przeszedł kilka metrów i zerknął na mnie ponad swoim ramieniem.
- Odwróć się. - Zakręcił swoim palcem wskazującym w powietrzu, akcentując swoją prośbę, którą z wahaniem wykonałam.
Zmarszczyłam czoło, skonsternowana jego dziwacznym poleceniem, po czym zaciekawiona odwróciłam głowę by dowiedzieć się o co mu chodzi.
Uśmiechnął się tylko i potrząsnął głową.
- Nie mogę wyjść, kiedy tak na mnie patrzysz.
Och. Zasłoniłam twarz dłońmi, lekko rozchylając palce, żebym mogła dokładnie go przez nie wiedzieć, a on zaśmiał się cicho.
- Odwróć się - ponowił swoje słowa.
Niezadowolona wydęłam usta, jak małe dziecko, któremu odmówiło się cukierka, a on pokręcił głową. Zerknął na Marka, po czym szybkim krokiem skierował się w moją stronę. Dłońmi objął moje policzki, przywierając rozgrzanymi wargami do moich. Pocałunek pozbawił mnie tchu i ledwo byłam w stanie zapanować nad szalejącym sercem. Kiedy w końcu się ode mnie odsunął, tak samo jak ja, miał problemy ze złapaniem oddechu.
- Wow - bąknęłam zawzięcie trzepocząc rzęsami, a on uśmiechnął tak przepięknie, chłopięco i jasno, jak tylko on potrafi. Tak dawno nie widziałam tego uśmiechu... Jego oczy zabłyszczały w nieopisanie przyjemny sposób, a moje serce prawie zaśpiewało z zachwytu.
- Dołącz do nich w salonie, wtedy nie będę cię widział przy wychodzeniu.
- Zaraz się spóźnisz.
Zayn fuknął pod nosem unosząc brew.
- Skarbie, ja się nigdy nie spóźniam. Po prostu cała reszta pojawia się za wcześnie.
- Wykorzystam to następnym razem, kiedy będziesz mnie budził do pracy.
Zayn uśmiechnął się lekko.
- Idź, zanim je stąd wykopię i odwołam spotkanie, żebym mógł zostać z tobą.
- Ta opcja podoba mi się najbardziej.
- Idź - ponaglił, na co westchnęłam gardłowo.
- Dobra. - Żartobliwie przewróciłam oczami, a on przygryzł dolną wargę obserwując uważnie, jak odwracam się i zmierzam w kierunku trzech kobiet pozostawionych w salonie, które wpatrywały się w nas jak w obrazek.
- Kocham cię - rzucił bezgłośnie, kiedy po raz ostatni zerknęłam na niego ponad swoim ramieniem, a ja momentalnie się uśmiechnęłam.
- Och, dajcie już spokój, gołąbki. Zayn, do pracy.
- Tak, mamo - rzucił sarkastycznie Zayn i puścił mi oczko. - Drogie panie. - Skinął głową do nas wszystkich, a ja wreszcie usiadłam na kanapie obok mojej mamy, cała zaczerwieniona i pobudzona.
- Miłego dnia w pracy, synku - dodała po chwili Trisha i usłyszałyśmy zamykające się drzwi frontowe. No i utknęłam z tymi dwiema, to znaczy.. trzema. Jeśli to, co wydarzyło się przed chwilą nie było dla Emmy ciosem prosto w trzewia to ja już nie wiem co ją ruszy.
Blaise eskortował nas do kawiarni w pobliżu Java Hut i mimo, że spędziłyśmy razem już około godziny, to nie odezwałam się do Emmy ani słowem. Jedyną osobą, z którą mogłam w tamtej chwili pogadać na luzie była moja mama. Nie mogłam nawet spojrzeć na Emmę. Cholera no, przecież ona wczoraj robiła mi minetę! Zadrżałam i złączyłam swoje uda. O, Boże...
Konwersacja przy stole toczyła się wciąż wokół jednego tematu. Na głównym forum dyskusji była Safaa. Nie byłam pewna kto to taki, ale imię wydawało mi się znajome. To chyba siostra Zayna. To ta, którą widziałam jeszcze w Bradford? Wtedy, kiedy po raz pierwszy spotkałam Zayna w Java Hut?
- Tak... Ostatnio zaczęła wymykać się z domu. Może powinnam ją wysłać do ciebie? Zaynowi udało ci się pomóc. - Zadławiłam się swoją herbatą, a moja mama, wyraźnie zaciekawiona moją reakcją zaczęła matczynym gestem poklepywać mnie po plecach. Szerzej otworzyłam oczy, kiedy usłyszałam co powiedziała Trisha.
- Nie! - Pokręciłam zamaszyście głową. Wszystkie trzy pary oczu momentalnie zatrzymały się na mnie, a ja zdałam sobie sprawę, że powiedziałam to na głos. - To znaczy..Może pani ją przysłać do nas, do mnie i Zayna. Ja też mam siostrę i chyba wywieram na nią całkiem niezły wpływ. - No, raczej nie.
Trisha popatrzyła na mnie zaskoczona, a Emma zmrużyła swoje oczy mierząc mnie ostrożnym spojrzeniem.
- Naprawdę? Nie wiem co na to Zayn...
- Mogę z nim to przegadać.
Tym razem to Emma wydała z siebie dziwny dźwięk dławiąc się swoim napojem, po czym odchrząknęła wymownie.
- Tak, z pewnością. Przegadaj to z nim, Victoria, na pewno zgodzi się przygarnąć do siebie swoją małą siostrzyczkę. - Uważnie przeskanowała moją twarz.
- Safaa da sobie radę. - Wzruszyłam od niechcenia ramionami, podczas gdy w mojej głowie odgrywały się dantejskie sceny morderstwa tej baby przy pomocy widelca stołowego.
Emma tylko przewróciła oczami upijając łyk swojej kawy. No to to by było na tyle z szacunku dla mnie...
- Zapytam Zayna, czy nie ma nic przeciwko. Doniya i Waliyha nie sprawiają kłopotów, z kolei Safaa i Zayn to niezłe ziółka. - Skonsternowana Trisha pokręciła głową.
- W każdej rodzinie trafi się jakaś czarna owieczka, prawda Tori? - Tym razem odezwała się moja mama, ale jej oczy uważnie skupione były na Emmie.
- Adam, mój brat, zawsze były z nim jakieś problemy, na szczęście już z tego wyrósł - zdradziłam Trishy. - Ja byłam normalna.
- Cóż, moja córka radzi sobie doskonale. Mieszka w Ameryce - dodała Emma wzruszając ramionami.
- Masz dziecko? - zapytała moja mama.
- To już nie dziecko. Młoda kobieta, ma 24lata. - Idealny wiek, żebyś zaczęła grzmocić się z jej chłopakiem.
Mama uniosła brew spoglądając na Emmę.
- Rozumiem...Um, muszę skoczyć do toalety.
- Och, pójdę z tobą, potem możemy się zbierać - Trisha również wstała od stolika, a moje oczy bezwiednie podwoiły swoje rozmiary. Ej, serio, nie zostawiajcie mnie z Emmą!
Kiedy obie zniknęły za rogiem korytarza podniosłam się z miejsca, ale Emma szybko chwyciła mój nadgarstek.
- Nie wychodź.
Mierzyłam się z jej lodowatym spojrzeniem, po dłuższej chwili przełykając swoją dumę i usiadłam z powrotem na swoim miejscu.
- Odstawiłaś niezłe przedstawienie z Zaynem, Victoria. - Kobieta uniosła jedną brew i rozsiadła się na swoim krzesełku sprawiając wrażenie wielce zrelaksowanej.
- Przedstawienie? - zapytałam udając zdezorientowaną, ale dobrze wiedziałam o co jej chodzi, mimo, że to nawet w najmniejszym stopniu nie było żadne "przedstawienie".
- Ale nie martw się... - rzuciła pochylając się nad stolikiem i uparcie wpatrując się w moje oczy. - Masz jakieś pomysły, dlaczego dzwoniła do mnie twoja przyjaciółeczka, Amber? - zapytała nieufnie.
Momentalnie zmarszczyłam czoło zbita z pantałyku. Amber dzwoniła do Emmy?!
- Kiedy?
- Wczoraj wieczorem, zaraz po tym jak wyszłam.
- Nie, nie mam pojęcia. - Potrząsnęłam głową. - Właściwie..Przyszła do nas wczoraj wieczorem, po tym jak już wyszłaś. Wkurzyła się na Zayna, bo zobaczyła moje plecy. - To ty je spierdoliłaś!
Na twarzy Emmy pojawił się grymas niezadowolenia.
- Powiedziałaś jej o trójkącie?
Ponownie pokręciłam głową.
- Nie. Nie byłoby mnie tu teraz, a już z pewnością nie byłabym z Zaynem, gdybym jej powiedziała. Co ci mówiła?
- Nie ufam jej.
Zmrużyłam oczy uważnie jej się przyglądając.
- Czemu? Nie znasz jej tak jak ja.
- Och, Victoria. Wytwarza dokładnie takie same zdzirowate wibracje jak byłe uległe i seks partnerki Zayna. Nie byłabym zdziwiona, gdyby okazało się, że daje dupy Devonowi za twoimi plecami.
Moje usta otwarły się w szoku.
- Nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego - szepnęłam zaciekle.
- No to o co innego może chodzić? Jaka inna umowa może ich łączyć? Spójrz prawdzie w oczy, Re. Twoja przyjaciółka pieprzy się z twoim gwałcicielem.
- Jak dużo powiedział ci Zayn? - Poirytowana potrząsnęłam głową. - Nie. Nigdy by czegoś takiego nie zrobiła.
Emma wpatrywała się w moją twarz ze współczuciem. Współczuciem?! Nie, musiało mi się przewidzieć.
- Połącz wszystkie fakty, Victoria. Nie jesteś aż taka głupia.
Mocno zacisnęłam powieki i znowu pokręciłam zamaszyście głową. Te wszystkie noce, kiedy Amber nie wracała do domu, poranki w Java Hut, kiedy pojawia się wykończona i ledwo patrzyła na oczy. Ta dziwna komitywa między nią, a Devonem za każdym razem kiedy byłam w pobliżu.
- Nie łudź się. Wiesz, że mam rację. Widzę, jak wszystko zaczyna ci się układać w jedną całość.
- Dlatego mnie ostrzegała... - bąknęłam sama do siebie. Skoro ona wyjechała, to kto teraz będzie przy Devonie, żeby spełniać jego popieprzone zachcianki? Nikt. Ja. - O, mój Boże.
- Co? - Emma zamrugała kilkakrotnie przypatrując mi się uważnie.
- Przyszła do nas wczoraj, żeby mnie ostrzec. Chodziło o Devona. - Emma nadal marszczyła czoło skonsternowana, więc postanowiłam kontynuować. - Wyjeżdża dzisiaj, a bez niej Devon nie ma nikogo, żeby...Muszę zadzwonić do Zayna. - Sięgnęłam po swoją komórę leżącą na stoliku, ale Emma odsunęła moją dłoń.
- Nie dzwoń do niego. I tak ma już przez ciebie wystarczająco dużo problemów. -Wzięła mój telefon i położyła go po swojej stronie blatu, żebym nie mogła go dosięgnąć. - Co masz zamiar zrobić?
- Nie wiem. - Wzruszyłam ramionami. - Nie mogę zrobić chyba nic poza odejściem..
- Nie odchodź.
Wywróciłam oczami i westchnęłam cicho.
- Jesteś na sto procent pewna, że Amber, moja przyjaciółka, mogłaby to zrobić?!
Emma przybrała sarkastyczny wyraz twarzy, jakby uporczywie zastanawiała się nad moim pytaniem.
- Tak, mogłaby.
- Nawet jej nie znasz!
- Och, kochanie...Wszyscy mamy tajemnice. - Mrugnęła do mnie jednym okiem, a ja zmarszczyłam czoło nie wiedząc do czego pije.
- Co powiedziała ci wczoraj wieczorem?
- Cóż - zaczęła Emma, robiąc sobie przerwę na zaczerpnięcie łyka kawy ze swojej filiżanki, co robiła bardzo, bardzo powoli. - Powiedziała, że potrzebuje mojej pomocy w pewnej sprawie.
Prychnęłam głośno.
- Słucham? - Emma uśmiechnęła się wyraźnie usatysfakcjonowana moim zdziwieniem. - Co? Pomocy z czym?
- Z Devonem, oczywiście.
Uniosłam brwi, po czym zmrużyłam sceptycznie oczy przypatrując się kobiecie siedzącej na przeciwko mnie.
- Zayn i Devon są do siebie podobni, Victorio. Rzeczą, która ich dzieli jest to, że Zayn jest troskliwy i szanuje płeć przeci...uśmiechaj się - urwała Emma i pociągnęła łyk swojego napoju. Posłałam jej skonsternowane spojrzenie.
Uśmiech  na twarzy Emmy poszerzył się, gdy odstawiła na stolik porcelanową filiżankę.
- Zaśmiej się i udawaj, że dobrze się bawisz. Wracają - rzuciła przez złączone zęby.
Marszcząc czoło wykrzywiłam swoje usta w uśmiechu i wydałam z siebie żenujący dźwięk mający imitować chichot rozbawienia, ale poddałam się w końcu i zajęłam się swoją niedokończoną herbatą.
- Możemy później o tym jeszcze porozmawiać? Może u mnie, albo u ciebie.
Emma przytaknęła, chociaż zauważyłam, że jest zdziwiona moją prośbą, gdy Trisha akurat sięgała po swoją torebkę.
- Panie gotowe do wyjścia? - zapytała śpiewnie.
Podałam torebkę mojej mamie, na co odpowiedziała uśmiechem i skierowałyśmy się do wyjścia.
- Podrzucimy Tori i potem pojedziemy w to miejsce, o którym mówiłaś, bo nie wydaje mi się, żeby moja córka miała ochotę dołączyć do nas, pań w podeszłym wieku - powiedziała moja mama, a ja przewróciłam oczami słysząc jej, kolejny, żenujący dowcip. Za to i ona, i Trisha zaczęły chichrać się jak nastolatki.
- Zaraz, gdzie wy jedziecie? - Ku mojemu zdziwieniu swój wzrok skierowałam najpierw na Emmę, a ona tylko wzruszyła ramionami, szukając odpowiedzi u mojej mamy i Trishy.
- Chciałyśmy z twoją mamą odwiedzić muzeum seksu.
Momentalnie się zaczerwieniłam, po czym wymieniłam z Emmą skrępowane, ale i rozbawione spojrzenia. Zayn ma swoje prywatne seks muzeum, które mogłybyście zwiedzić za friko.
- No, raczej wrócę do domu - wymamrotałam niezręcznie.
- Ja też odpuszczam - odparła Emma ledwo powstrzymując śmiech. Nie ma się co dziwić, była już wystarczająco doświadczona w temacie. Pewnie mogłaby być ich przewodnikiem na takiej "wycieczce".
- Och, ale z was pierdoły - wtrąciła Trisha odprawiając nas kiwnięciem dłoni, czemu przyglądałam się i słuchałam z niemałą trwogą.
Gdy podjechałyśmy pod mieszkanie Zayna, Blaise otworzył przede mną drzwi pomagając mi wygramolić się na zewnątrz. Musiałam powstrzymać go przed zamknięciem drzwi, żeby niechętnie zapytać o możliwość dalszej rozmowy z Emmą.
- Wejdziesz na górę? - zapytałam skrępowana. Boże, to mega dziwne...
Emma patrzyła na mnie przez dłuższą chwilę, aż w końcu skinęła głową.
- Okej.
W windzie atmosfera była już tak przepełniona niezręcznością, że niemal zaczęłam się dusić. Kiedy dotarliśmy na piętro przylegające do penthouse'u wypadłam z tej puszki prawie jak oparzona.
- Wina? - zapytałam idąc przez obszerny apartament, uprzednio siłując się z mahoniowymi drzwiami. Ruszyłam przez hol, jakbym była u siebie, aż w końcu dotarłyśmy do kuchni.
- Poproszę - odpowiedziała poirytowanym tonem Emma.
Usiadła na wysokim krzesełku przy barku kuchennym, a ja nalałam jej białego wina. Uważnie skanowałam jej rysy podsuwając kieliszek bliżej zasięgu jej rąk, a ona przygryzła dolną wargę.
- Często mnie zaskakujesz - bąknęła. Przechyliłam głowę w bok tak, jak robił to Zayn, a jej usta wykrzywiły się w lekkim półuśmieszku. - Nie doceniałam twoich możliwości i należą ci się przeprosiny.
Jej "przeprosiny" nic dla mnie nie znaczyły. Zayn też tak kiedyś do mnie mówił, teraz generalnie zatrzymał się na zwykłym "przepraszam" i wiem, że to szczere.
- Nie przyszłaś tutaj rozmawiać o mnie. Jesteśmy tu dlatego, że chciałam dowiedzieć się co powiedziała ci Amber. Co ona właściwie wyrabia z tym Devonem?
Emma uśmiechnęła się przenikliwie.
- Tak, w rzeczy samej. Jesteś bardzo niecierpliwa.
- Jestem, bo chcę znać prawdę. Chcę wiedzieć co Amber robi za moimi plecami!
- Jestem pewna, że ma dobre zamiary - odparła.
- No na bank. Jakim cudem znasz Devona na tyle dobrze, żeby porównywać go z Zaynem?
Emma westchnęła cicho.
- Natknęłam się na niego kilka razy w Java Hut.
- Rozmawiałaś z nim?
- Tak, bezczelny z niego młodzieniec, muszę przyznać.
- Tak. Nie wie, kiedy przestać...Ale gadałaś z nim tylko przelotnie, więc to nadal nie wyjaśnia twojego porównania. Zayn i Devon wcale nie są do siebie podobni.
- Jestem dobra w rozszyfrowywaniu ludzi..
- Dopiero co powiedziałaś, że mnie nie doceniałaś, więc raczej nie do końca dobrze mnie "rozszyfrowałaś".
Emma uśmiechnęła się pod nosem. Moje słowa nie wywarły na niej najmniejszego wrażenia.
- Czuję się dotknięta, Victorio. Ale nie jestem tu po to, żeby wysłuchiwać twoich przemądrzałych docinków. - Uniosła swoją wypielęgnowaną brew, a ja zamknęłam buzię na kłódkę. - Po tym co mi powiedziałaś o jej wyjeździe, wydaje mi się, że Amber chciała poprosić mnie o znalezienie jakiejś uległej dla Devona, żeby nadal trzymał się od ciebie z daleka. Tak to widzę..
- Co? - Popatrzyłam na nią zszokowana.
- Jestem seks asystentką Zayna, Victorio. To ja dostarczam mu wszelkie uległe, czy partnerki, a Amber jakimś cudem się o tym dowiedziała. Właśnie po to kontaktowała się ze mną, wiedziała, że mam dostęp do klubu BDSM. - Emma posłała mi sarkastyczne spojrzenie. - Skąd miałaby takie informacje? Oczywiście, ty jej nie powiedziałaś, a kto jeszcze ma w zanadrzu niezłe gówno na Zayna i ludzi, na których mu zależy?
- Devon. - Ale on wie tylko o kontrakcie... Wie więcej?! Nikt poza nim nie przychodził mi na myśl. Amber musiała wyciągnąć te informacje od Devona, bo przecież ja nic jej nie mówiłam o tym, że Emma jest jego seks asystentką. To znaczy..tak mi się wydaje.
- Zgadza się. Dominanci mają w sobie coś takiego, że od razu rozpoznają drugiego dominanta. To jak się zachowują... Na przykład Devon. Zayn, ja sama. Mamy silne osobowości. Władza, której trzeba się obawiać, chłodna aura, która mimo wszystko oczarowuje i zachęca do znajomości. Mam rację?
- Na to wygląda - przyznałam. Trafiła w sedno, ale nigdy nie spodziewałabym się, że Devon może być dominantem. - Więc wydaje ci się, że Devon jest dominantem?
- Nie. Nie wchodziłabym w to aż tak głęboko. Gdyby Devon był Dominantem to nie Amber prosiłaby o uległą, ale on sam. Ale otacza go ta aura... Nadążasz? - Uważnie przeskanowała moją twarz.
- Tak - bąknęłam wyrywając się z zamyślenia.
- Devon potrzebuje seksu, tak samo jak Zayn. Bez niego stają się innymi ludźmi. Zimnymi, bezuczuciowymi i tak dalej. Robią się z nich wtedy straszne chuje. Amber zadzwoniła do mnie tylko po to, żeby uposażyć Devona w jakąś uległą w efekcie czego koleś nie miałby ochoty dobrać ci się do dupy.
Pokręciłam głową.
- Cholera jasna.
- Ale to tylko moja teoria. Amber nie powiedziała nic specjalnego, kiedy wczoraj rozmawiałyśmy. Musiałam nad tym nieźle pogłówkować.
- A co powiedziała dokładnie?
Emma westchnęła rozdrażniona.
- Próbowała mnie zmanipulować, robiąc z siebie niczego nieświadomą dziewczynkę..Pytała o moje samopoczucie i różne pierdoły, ale powiedziałam jej, żeby przeszła do rzeczy bo nie wierzę w jej nagłą chęć przyjaźni. Zapytała, czy mam jakieś kontakty do uległych poszukujących dominantów, no to oczywiście zdziwiło mnie to, dlaczego mała, niewinna Amber miałaby interesować się taki sprawami. Nie udzieliła mi jednoznacznej odpowiedzi, zaczęła coś kręcić, że to dla Zayna.
Zaskoczona uniosłam obie brwi.
- Tak powiedziała?
Emma przytaknęła.
- Właśnie wtedy zaczęłam coś podejrzewać. Po pierwsze, jeśli Zayn interesowałby się nową seks partnerką sam dałby mi o tym znać, po drugie, dopiero co skończyliśmy scenę, więc nie wydawało mi się, że Zayn tak szybko chciałby puścić cię w odstawkę. Poza tym, chłopak jest całkowicie owinięty wokół twojego małego palca, więc i tak nie wróżę takiego scenariusza w najbliższej przyszłości. Wracając do tematu..Wtedy właśnie przypomniałam sobie o tym, że coś ją łączy z Devonem i pomyślałam, że to pewnie dla niego wykonuje brudną robotę.
- I to na podstawie tego wywnioskowałaś, że oni się..jakby...pieprzą?
Kolejne skinienie głową.
- O, Boże..To wszystko zaczyna mieć sens. To dlatego on nie zrobił mi żadnej krzywdy. Amber musiała być jego wyjściem awaryjnym od seksu przez ostatnie kilka tygodni, żeby trzymać go...nie wiem, przy zdrowych zmysłach.. On jest uzależniony od seksu?
- Okej, Victoria. Teraz już za bardzo to wszystko analizujesz - wymamrotała Emma.
- Wiem, wiem... No i znalazłaś mu tę partnerkę seksualną?
Kobieta pokręciła przecząco głową.
- Nie był wystarczająco usatysfakcjonowany.
Zrezygnowana ukryłam twarz w dłoniach.
- Nie rozumiem po prostu dlaczego Amber zwróciła się z tym do ciebie, skoro takie coś można łatwo znaleźć internecie. Można, tak?
- Jeśli szukasz otyłego, owłosionego faceta, który prawdopodobnie jest też pedofilem, to jasne, Victorio.
Okej, wezmę to jako "nie".
- Ale zaufałaby ci na tyle? - bąknęłam z niedowierzaniem.
- Zayn wybrał ciebie, Victorio, nie mnie. Amber pewnie wywnioskowała, że nie mamy już żadnego kontaktu, czy tym podobnych. Nie uda mi się unikać Trishy, ona też jest moją przyjaciółką, a nie jestem gotowa na to, żeby ją też stracić. Amber chyba zapomniała, że znasz się z Trishą i w pewnym stopniu jesteście w zażyłych stosunkach, więc sytuacje takie jak dzisiaj, mam na myśli ten mały lunch, będą się zdarzać.
Uśmiechnęłam się lekko i westchnęłam pod nosem.
- Dlaczego mi pomagasz, mimo tego, że zmusiłam kogoś, na kim ci zależy, żeby wymazał cię ze swojego życia?
- Bo wiele przeszłaś, Victorio. Jesteś silna i bardzo niezależna. Jesteś także strasznie wkurzająca..
Och, dzięki.
- Samą siebie czasem wkurzam. - Wzruszyłam ramionami, a ona uśmiechnęła się, próbując powstrzymać cichy chichot.
- Pomagam ci, bo nie tylko siebie dołujesz całym tym bagażem, który idzie w komplecie z Zaynem, ale w dół ciągniesz także jego. Jest szczęśliwy, wiem, ale jest granica, której nie możesz przekroczyć. Zayn potrzebuje kontroli.
Łał! Zmiana tematu!
- Cóż, doceniam twoją pomoc, dzięki tobie właśnie dowiedziałam się, że moja najlepsza przyjaciółka bzyka się z kolesiem, który mnie zgwałcił.
- To nadal tylko moja teoria, nic jeszcze nie jest potwierdzone. Ona robi to dla ciebie. Spójrz na to z szerszej perspektywy - odparła Emma, po czym wypiła cały kieliszek swojego wina. - Miło się z tobą rozmawiało - dodała wstając z wysokiego krzesełka.
- Wychodzisz? - zapytałam zaskoczona, ale i  w poczuciu ulgi.
- Tak, mimo, że bardzo chciałabym zostać, niestety nie mogę.
- Okej, może jeszcze kiedyś będziemy mogły się spotkać? - wypaliłam i obie, jak jeden mąż, zmarszczyłyśmy czoła na moje dziwaczne zachowanie.
- Może, Victorio. Dziękuję za wino - powiedziała, a już kilka sekund później otwierała sobie mahoniowe drzwi, kierując się do windy. Głowa rozbolała mnie od tej teorii Emmy i tego, jak poleciła mi patrzeć na wszystko z szerszej perspektywy.
Szersza perspektywa?! Amber pierdoli się z Devonem?! Przeze mnie...Robi to, żeby mnie chronić? Aż mi skóra ścierpła. No to cóż, niezły układ zawarli, wydawał się działać. Trzymał się ode mnie z daleka, nie zrobił mi krzywdy, bo ona dawała mu wszystko czego tylko sobie zażyczył. O, mój Boże. Poczucie winy wypełniło moje wnętrze, kiedy zdałam sobie sprawę z tego ile w moim imieniu musi znosić Amber. Nie...Nie zrobiłaby tego..Nie!
Szybko sięgnęłam po swoją komórkę i wybrałam numer do mojej przyjaciółki. Przycisnęłam urządzenie do ucha i z sekundy na sekundę robiłam się coraz bardziej niecierpliwa. Nie odebrała. Jęknęłam gardłowo i spróbowałam jeszcze raz. I jeszcze raz. Nic. Nadal nie odbierała.
- Kurwa mać! - Rzuciłam telefonem o blat kuchenny i sfrustrowana przeczesałam włosy dłońmi.
Czemu Amber miałaby robić coś takiego?! Czułam się taka winna. Nie miałam jeszcze pewności, czy to prawda, ale jednak czułam się winna. Pokręciłam głową i ponownie wybrałam jej numer, ale tak jak za poprzednimi razami, nikt nie odpowiedział. Zrezygnowana postanowiłam zadzwonić do Zayna i tak jak się spodziewałam, reakcja nastąpiła zaraz po pierwszym sygnale.
- Telefon pana Zayna Malika, mówi Adriana Neils.
Kto? Nie wiedziałam co mam powiedzieć. Czułam się jakby ktoś zabrał mi grunt spod nóg.
- Halo?
- Um..Cześć..Zayn jest zajęty? - zapytałam skonsternowana.
- Pan Malik jest właśnie na spotkaniu. Mam przekazać jakąś wiadomość? - Jej głos był miły i przyjazny, ale wyczułam w nim nutkę monotonii.
- Um, nie trzeba. Proszę mu tylko powiedzieć, że dzwoniła Re - wymamrotałam speszona.
Na linii zapanowała cisza, aż do momentu, gdy dziewczyna odchrząknęła cicho.
- Re, czyli Victoria Greene?
- Argh..tak - odpowiedziałam niepewnie.
- Proszę chwileczkę poczekać, panno Greene.
Co? Zanim nawet mrugnęłam, usłyszałam na linii jakieś trzaski i ponowne oczyszczenie odsłuchu.
- Victoria? - Głos Zayna od razu odepchnął na dalszy plan wszystkie moje problemy. Motyle wirowały w moim brzuchu jak szalone, a wszystkie zmysły momentalnie się wyostrzyły i to wszystko przez niego. Zayn. - Stało się coś? Emma nie daje ci spokoju? - zapytał surowym tonem, ale wyczułam zmartwienie w jego głosie.
- Nie, tylko.. - zawahałam się. Nie chciałam przysparzać mu dodatkowych kłopotów. A fakt, że właśnie przerwałam mu spotkanie tylko pogarszał sprawę. Myślałam, że już będzie po, ale może to było jakieś kolejne.
- Nie teraz, Adriana - powiedział onieśmielającym głosem do kogoś, zapewne stojącego obok niego. - Powiedz, żeby zaczekali - dodał ozięble.
- Wydajesz się być zajęty, może powinnam..
- Nie. Mów. O co chodzi, Skarbie? - zapytał, a jego głos zmienił się jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki kojąc mnie spokojną, miękką barwą.
- Przepraszam, nie chciałam ci przeszkadzać..
- Nie ma sprawy, jest okej. O co chodzi? - zapewnił ponawiając swoje pytanie, ale mimo łagodnego tonu wyczułam, że robi się coraz bardziej rozdrażniony.
- Opowiem ci, kiedy wrócisz do domu. Albo po tym spotkaniu.
- Victoria, zaczynasz martwić mnie coraz bardziej. Nie podoba mi się to. Po prostu powiedz co się stało.
Przygryzłam wargę. Jezu, to się nazywa wyczucie czasu.
- Chodzi o tą umowę Amber i Devona.
Po drugiej stronie zapanowała cisza, więc domyśliłam się, że Zayn pewnie zastanawia się nad potencjalnymi możliwościami dotyczącymi tego ich układu. Zastanawiał się też pewnie skąd wiem, skoro Amber nic mi nie powiedziała.
- Adriana! - Głos Zayna zadźwięczał w końcu w słuchawce, gdy ostro zwrócił się do swojej, jak przypuszczałam, pracownicy. - Odwołaj dwa następne spotkania. Jeśli zechcą umówić się na inny termin muszą skontaktować się ze mną. Zrozumiano?
Nie usłyszałam jej odpowiedzi, ale Zayn westchnął głośno, a ja nerwowo zwilżyłam swoje wargi.
- Możemy pogadać o tym później, przepraszam. Powinnam była napisać ci maila, albo SMSa - wymamrotałam w poczuciu winy.
- Nie przepraszaj. Po tym spotkaniu przyjadę do domu, zanim jeszcze wylecę do Bradford.
- Nie musisz.
- Muszę, Victoria. Chcę to usłyszeć osobiście, a nie przez telefon. Muszę kończyć, kocham cię.
- Ja ciebie też.
- Na razie, Mała.
- Pa. - Uśmiechnęłam się sama do siebie i po kilku sekundach zdałam sobie sprawę, że Zayn nadal jest na linii.
Cisza panowała jeszcze przez chwilę, zanim odetchnął głośno i odezwał się ponownie.
- Rozłącz się.
Uśmiech nie schodził mi z twarzy.
- Nie, ty się rozłącz.
- Panie mają pierwszeństwo - nalegał zaczepnie.
- Nie, nie, nie, ty się rozłącz pierwszy.
- Ty pierwsza.
- Zayn! - zachichotałam.
Zaśmiał się cicho i bardzo żałowałam tego, że nie mogłam widzieć jego pięknego uśmiechu.
- Uwielbiam ten dźwięk. Nie zejdzie mi tu długo.
- Okej, w takim razie do zobaczenia wkrótce.
- Tak, na razie, Mała.

***

Nie minęło dużo czasu zanim zostałam wybudzona przez kogoś, kto uporczywie gładził mnie po policzku. Jęknęłam gardłowo sygnalizując swoje niezadowolenie. Kiedy byłam w stanie pół świadomości, jakby coś mnie natchnęło i momentalnie otrzeźwiałam podskakując na kanapie zdając sobie sprawę z realności dotyku. Moje szeroko otwarte oczy napotkały błyszczące, ale zmartwione, złoto-brązowe tęczówki.

- To tylko ja - powiedział cicho Zayn.

Odetchnęłam głośno i odgarnęłam niesforne kosmyki włosów z mojej twarzy uśmiechając się z ulgą.

- Wróciłeś.

- Na to wygląda - uśmiechnął się.

Odpowiedziałam tym samym, chociaż tak właściwie nie przestałam uśmiechać się ani na chwilę odkąd otworzyłam oczy.

- To trochę dziwne, ale tęskniłam dzisiaj za tobą. 

Zmarszczył czoło, ale jego rysami w ułamku sekundy zawładnął zadowolony uśmiech. 

- Jeśli mam być szczery, to martwiłbym się, jeśli byś nie tęskniła, Victoria. - Nie o to mi chodziło. - Ja też za tobą tęskniłem.

- Jak poszło spotkanie?

Zayn westchnął pod nosem i przysiadł na drugim końcu kanapy, gdzie spoczywały moje nogi. Zrobiłam dla niego miejsce odsuwając swoje kończyny, a gdy już umościł się wygodnie gestem ręki zachęcił bym położyła nogi na jego kolanach. 

- Poza koniecznością siedzenia w jednym pomieszczeniu z dwunastoma mężczyznami dwukrotnie ode mnie starszymi, dobrze. To miłe uczucie, wiedzieć, że nie mogą rozkazywać mi na prawo i lewo. To ja wszystko kontroluję. - Uśmiechnął się dumnie, na co przewróciłam oczami. - A pani jak minął dzień, panno Greene? - zapytał unosząc brew.

Ułożyłam usta w dzióbek po jednej stronie twarzy. 

- Interesująco. Bardzo interesująco.

- A cóż takiego się wydarzyło?

- Chyba znalazłam nić porozumienia z Emmą.. nawet bardziej niż z twoją mamą. - Głośno przełknęłam ślinę, a on przechylił swoją głowę w bok w niemal mechanicznie.

- Naprawdę?

- Może jej język i umiejętności oralne jakoś zacieśniły nasze więzi. - Zaczerwieniłam się, a on zaśmiał się skrępowany. 

- Twój sposób wysławiania się jest z pewnością nie do podrobienia. 

Zadowolona, że udało mi się go zakłopotać, wzruszyłam ramionami.

- Wiem. 

- No to o co chodzi z tą umową Amber i Devona? Chodzi mi to po głowie, od kiedy tylko zadzwoniłaś. - Ton jego głosu przeszedł na w pełni biznesowy, a mnie aż przeszły ciarki, kiedy porzucił temat Emmy. Położył dłoń na moim kolanie, zjeżdżając palcem wskazującym wzdłuż piszczela, co miało mnie chyba uspokoić. 

Gdy tak rozpraszał mnie łaskoczącym dotykiem swojej delikatnej ręki, opowiedziałam mu wszystko, czego dowiedziałam się od Emmy. Przez cały czas zachowywał kamienny wyraz twarzy. Nie potrafiłam odczytać żadnej emocji z jego rysów, ale wiedziałam, że słucha uważnie i stara się poskładać to wszystko do kupy. 

- Amber zadzwoniła do Emmy wczoraj wieczorem?

Przytaknęłam. 

- Skąd miała w ogóle do niej numer? - zapytał, a ja wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem. Przypuszczam, że od Devona. On wie o naszym kontrakcie, co jeszcze może wiedzieć, albo czego jeszcze mógłby się dowiedzieć? Wydaje ci się, że Emma kłamie?

- Nie, Emma nie jest taka. Mówi wszystko, jak jest. W ogóle się nie pieprzy z owijaniem w bawełnę - odpowiedział wyraźnie zamyślony. - To możliwe. Emma może mieć racje, to wszystko zaczyna układać się w jedną całość. Masz wątpliwości?

- Amber jest moją najlepszą przyjaciółką. Wiem, że jest stuknięta, ale nie aż tak!

- A może jednak, Victorio - zaoponował.

- Nie! Nigdy by czegoś takiego nie zrobiła - rzuciłam na wydechu. - Ale teraz, gdy wyjechała, jest już bezpieczna.

- Owszem, za to ty nie jesteś.Nie mam zamiaru pozwolić na to, żeby ten skurwiel cię dotknął. Musi wrócić do Ameryki, a ja już upewnię się, że zrobi to raczej prędzej, niż później.

Przygryzłam wargę, gdy ponownie popatrzył mi prosto w oczy. 

- Dzięki tobie wszystko wydaje się takie proste.

- Może być proste... - urwał i sięgnął do wewnętrznej strony swojej marynarki wyjmując telefon, po czym przycisnął go do ucha. - Malik. . . Nie. . . Jutro może być. - Rozłączył się odkładając komórkę na podłokietnik kanapy.

- Amber robi to dla mnie. Gdyby faktycznie zabawiała się z Devonem to nie wydaje ci się, że byłaby...nie wiem.. osowiała, miała chwiejne nastroje, po prostu, nie byłaby sobą? - zapytałam.

- Z Amber nigdy nic nie wiadomo.

Westchnęłam cicho.

- Muszę z nią pogadać.

Zayn usiadł twarzą do mnie, poprawiając sobie moje nogi na swoich kolanach. 

- Nie chcę, żebyś wychodziła z tego budynku bez Marka, albo Blaise, kiedy nie będzie mnie w pobliżu.

- Dam sobie radę - zapewniłam, ale on tylko pokręcił głową.

- Wiem, Skarbie. To jemu nie ufam.

Uśmiechnęłam się lekko. Był taki opiekuńczy i nawet mimo, że trochę mnie to przytłaczało, nie miałam zamiaru się buntować. Usiadłam powoli i nieśmiało wdrapałam się na jego kolana. Wyprostował się ostrożnie, uważnie obserwując moje ruchy. Wyglądał na naprawdę niepewnego. Nie wiedział, czy może mnie dotknąć, czy lepiej zachować dystans, ale jego dłonie odpowiedziały automatycznie, oplatając moją talię. Chciałam być po prostu bliżej niego, dla własnego komfortu i pocieszenia.

- Chciałbym zedrzeć z ciebie tę sukienkę - mruknął ochryple Zayn, podczas gdy jego palce, kreśliły delikatne, ale zdefiniowane wzory na moich plecach. Serce momentalnie zaczęło mi bić szybciej. No, toś mnie pocieszył. 

- Nie byłoby to zbyt duże przedstawienie?

- Chciałabyś mieć publiczność? - rzucił zaczepnie.

- Cóż, nie mogę uprawiać seksu - ucięłam temat momentalnie się czerwieniąc.

Zayn uśmiechnął się w odpowiedzi.

- Masz okr...

- Tak - rzuciłam zanim zdążył dokończyć w efekcie czego usłyszałam jego cichy chichot.

- I myślisz, że to mnie powstrzyma?

Wzruszyłam ramionami, a rozbawienie nadal nie znikało z jego tęczówek.

- Dziewczyny są o wiele bardziej podniecone podczas co miesięcznych cykli. Ciężko znosisz miesiączkę?

Szerzej otworzyłam oczy ze zdziwienia.

- Serio będziemy o tym gadać? - popatrzyłam na niego z niedowierzaniem.

- Tak, to jakiś problem?

Zaczęłam wiercić się niekomfortowo.

- Malutki.

- Zaufaj mi, Victoria. Nie tylko mi to sprawia ogromną przyjemność, ale słyszałem też od wielu uległych, a nawet kobiet dominujących, że preferują penetrację właśnie podczas miesiączki.

Zatrzepotałam rzęsami z tępym wyrazem twarzy. O, mój Boże.

- Ja i moje płyny z chęcią wolelibyśmy pozostać przy tamponach. 

Zaśmiał się głośno i beztrosko, a ja tylko uśmiechnęłam się lekko mogąc podziwiać jego jaśniejące rysy. Rzadko kiedy widzę jego uśmiech, nie wspominając już o głośnym śmiechu, więc było to dość niespotykane doświadczenie. Był piękny, potrzebowałam czasu, żeby oswoić ten cudowny widok.

- Śmiejesz się ze mnie? - zapytałam unosząc jedną brew, siląc się przy tym na powagę. Jego twarz też zasnuła się autorytetem, a uśmiech odpłynął z ust.

- Tak. - Usiadł prosto w efekcie czego prawie stykaliśmy się nosami. - To jakiś problem, panno Greene?

- Nie, z pewnością, nie.

- To dobrze, bo jeśli mam zamiar uprawiać z tobą seks, to będę uprawiał z tobą ten cholerny seks - zagroził zaczepnie.

Uśmiechnęłam się pobłażliwie.

- Okej, okej. Nie musisz robić z siebie takiego desperata. 

Zayn uniósł jedną brew.

- Wydaje się być pani strasznie zawadiacka podczas okresu, panno Greene.

- Wolałbyś, żebym była zła i humorzasta?

Zayn tylko wzruszył ramionami.

- Nie mam nic przeciwko. Jesteś seksowna, kiedy się złościsz.

Zmarszczyłam nos i uśmiechnęłam się lekko.

- Chyba tracę swój seksapil, skoro uważasz, że podczas okresu nie jestem seksowna - odparłam sarkastycznie.

- Za dużo gadasz - bąknął Zayn i zanim jeszcze udało mi się wymyślić jakąś ciętą ripostę, on przywarł do mnie ustami. Jęknęłam miękko umożliwiając mu dostęp, gdy swoim językiem delikatnie masował mój. 

Poczułam jak Zayn zmienia pozycje, lekko podnosząc się z miejsca. Położył mnie na plecach i zawisł nade mną nie przerywając pocałunku. Jego wargi znaczyły linię wzdłuż mojej szyi i po dekolcie, gdy poczułam małe pieczenie na plecach, pochodzące z ciętych ran. Moje całe ciało reagowało na jego dotyk i mimo mini zawału serca, który przechodziłam, starałam się ignorować uczucie strachu.

Położyłam dłonie na jego ramionach, próbując zdjąć z niego marynarkę. Pomógł mi po chwili, a ja zajęłam się jego białą koszulą. Nie miałam cierpliwości, by bawić się z guzikami, więc po prostu szarpnęłam w okolicy jego piersi i rozerwałam ją, a małe guziczki posypały się z charakterystycznym dźwiękiem na posadzkę i kanapę. Widziałam jego tatuaże na gorącej skórze, a on tylko uśmiechnął się pod nosem, zanim ponownie wpił się w moje usta. Dźwignął się lekko w górę, by znaleźć się bliżej mojego ciała tym samym rozszerzając moje nogi i już w momencie, kiedy miałam zsunąć białą koszulę z jego ramion, usłyszałam wymowne odchrząknięcie. Moje oczy prawie wypadły mi z orbit, kiedy zobaczyłam Marka stojącego na górze trzystopniowych schodków.

- Cholera jasna - syknęłam zrzucając z siebie Zayna i od razu zaczerwieniłam się jak pomidor. Zayn podniósł wzrok na Marka i mimo, że był lekko zbity z tropu to nadal emanował rozdrażnieniem wywołanym faktem, że ktoś nam przerwał.

- O co chodzi? - fuknął Zayn, a spięty Mark przestąpił z nogi na nogę.

- Przepraszam, proszę pana. Helikopter jest już na lądowisku. Pan Henry prosi o podanie czasu wylotu.

Zayn odetchnął niepewnie i zerknął na zegarek na swoim nadgarstku. 

- Pięć minut. Dziękuję, Mark.

- Proszę pana. - Ochroniarz skinął głową i oddalił się szybciej, niż mysz ścigana przez kota.

Zamknęłam oczy modląc się, by Mark wymazał z pamięci wszystko co przed chwilą zobaczył. Zayn spojrzał na mnie, miał poburzone włosy, czarne od podniecenia oczy i rozpiętą koszulę ukazującą nago tors. Zniszczyłam jego kolejną koszulę. Świetnie.

- Jestem pewien, że Markowi podobało się przedstawienie - rzucił zaczepnie Zayn.

Był w takim dobrym nastroju. 

- Wyglądał tak, jakby czuł się conajmniej nieswojo przez to co właśnie zobaczył.

- Widział gorsze rzeczy - odparł beznamiętnie Zayn, na co uniosłam brwi. Mam nadzieję, że więcej czegoś takiego od niego nie usłyszę.

- O której godzinie myślisz, że uda ci się wrócić? - zapytałam cicho.

- 20:00, 21:00, niezbyt późno mam nadzieję w każdym bądź razie.

- Ja też mam taką nadzieję. - Uśmiechnęłam się pod nosem. - Chciałby pan może nową koszulę, panie Malik? - zapytałam schylając się po piekielnie drogą marynarkę, którą chwilę temu tak beztrosko rzuciłam na ziemię.

***

Nie chciałam być jedną z tych dziewczyn, które wydzwaniają do swoich chłopaków co pięć minut, ale już na poważnie zaczynałam się martwić. Było już prawie wpół do jedenastej wieczorem, a Zayn nadal nie wrócił. Co prawda towarzystwa dotrzymywała mi pani Conrad, razem z Blaisem, ale to i tak nie to samo. 

- Panno Gree..Re - poprawiła się pani Conrad, gdy podniosłam na nią wzrok. Kobieta uśmiechnęła się do mnie ciepło. - Dobrze się czujesz?

Skinęłam potakująco głową spuszczając wzrok na Malik Cell leżący w moich dłoniach. Kciuk w gotowości zastygł nad klawiszem z zieloną słuchawką. 

- Będę w pobliżu, jeśli czegoś byś potrzebowała. Z panem Malikiem i Markiem na pewno wszystko w porządku. 

Mam nadzieję.

- Dziękuję - odpowiedziałam z nikłym uśmiechem, a ona ponownie polepszyła nastrój swoją szczerą aurą.

- Dobranoc, Victorio.

- Dobranoc, miłych snów.

Posłała mi ostatni uśmiech i zostawiła mnie samą ze zmartwieniem i zgryzotą. Naprawdę miałam nadzieję, że wszystko z nim w porządku, nawet do mnie nie zadzwonił. Może ja powinnam spróbować się z nim skontaktować. Po kilku minutach udręki wybrałam jednak jego numer. Zazwyczaj odbierał po pierwszym sygnale, jednak tym razem doczekałam aż do trzeciego, zanim połączenie zostało przyjęte. 

- Panno Greene, coś się stało?

Zakrztusiłam się powietrzem, zaskoczona faktem, że telefon został odebrany przez Marka. A to niespodzianka. Zmarszczyłam czoło.

- Cześć, Mark. Jest tam gdzieś może Zayn? Albo czy w ogóle jest osiągalny?

- Pan Malik jest teraz zajęty, Re - Mark brzmiał na spiętego.

- Och, okej. Dziękuję i proszę przekaż mu, że dzwoniłam.

- Oczywiście, madam.

Zamknęłam oczy.

- Dziękuję. 

- Cała przyjemność po mojej stronie - odpowiedział, po czym usłyszałam dźwięk sygnalizujący zakończenie połączenia. 

Odetchnęłam z ulgą, wiedząc, że Zaynowi nic się nie stało, jednak nadal byłam niespokojna, bo nie miałam pojęcia co on może robić o jedenastej w nocy! Martwiłam się, wmawiając sobie, że wszystko będzie dobrze. Może powinnam zadzwonić do Amber?

Tak też zrobiłam, jednak dziewczyna nadal nie odbierała ode mnie telefonu, zamiast tego wysłałam jej SMSa o treści "Serio, muszę z tobą pogadać."

Obudziłam się nagle i od razu spojrzałam w stronę okna. Było ciemno, więc ciężko było mi stwierdzić, która jest godzina. Sięgnęłam do stolika nocnego, by włączyć lampkę i nie tylko okazało się, że jestem w łóżka sama, to również godzina była alarmująca. 5:23 rano. Spałam tylko przez trzy godziny. Naprawdę się martwiłam. Zayn powinien już dawno wrócić do domu. Gdzie on się podział, do cholery?! Mam zadzwonić?! Tak, muszę zadzwonić...Ale z drugiej strony było tak wcześnie. Może zatrzymali się w jakimś hotelu bo zeszło im do bardzo późna i nie chcieli wracać po nocy? Tak, to najsensowniejsze wyjaśnienie. No, ale przecież jakoś by mnie o tym uprzedził, powiadomił... A może przesadzam i wymyślam niestworzone problemy?

Dwie godziny minęły w ślimaczym tempie, aż w końcu dołączyła do mnie pani Conrad. Siedziałam na stołku barowym przy wysepce kuchennej jak zombi i tylko czekałam nie ruszając się z miejsca. Boże, okropnie panikowałam, ale to wcale nie pasowało mi do Zayna, żeby mówił jedno, a robił drugie.

- Dzień dobry, Re. - Jak to możliwe, że od rana jest w tak dobrym nastroju i wygląda nienagannie?

- Dobry. - Uśmiechnęłam się słabo. - To się często zdarza?

- Proszę?

- Zayn i Mark, często bez zapowiedzi zatrzymują się na noc poza domem?

- Czasem się zdarzy, ale niebyt często. Ale jestem pewna, że wszystko jest w porządku. Chcesz, żebym zadzwoniła do Marka?

- Prosiłabym.

- Nie ma problemu. Co chciałabyś zjeść na śniadanie?

- Nie jestem głodna. - Spuściłam wzrok, a ona przechyliła głowę w bok uważnie mi się przyglądając.

- Jesteś pewna? Wczoraj wieczorem prawie nic nie zjadłaś. 

- Tak, dziękuję - odpowiedziałam z mało przekonującym uśmiechem, a ona tylko pokręciła głową. 

- Dobrze, pozwolisz, że pójdę zadzwonić.

Skinęłam potakująco ponownie skazując się na czekanie, ale poczułam ogromny przypływ ulgi, kiedy wielkie drzwi mahoniowe uchyliły się i do mieszkania wszedł Mark. Momentalnie stanęłam na równe nogi, kiedy on akurat szerzej otwierał skrzydło drewnianej powłoki dla Zayna. Zamrugałam gwałtownie próbując przekonać się, czy mnie oczy nie mylą, kiedy na jego rękach zobaczyłam sylwetkę dziewczyny. Wyglądała tak krucho i mizernie, a kiedy przyjrzałam się bliżej zdałam sobie sprawę z tego, że to Emma. Co?!

Twarz Zayna przepełniona była cierpieniem, kiedy szedł korytarzem, a potem wgłąb pokoju, by ułożyć kobietę na jednej z kanap. Mimo, że zrobił to bardzo delikatnie ona jęknęła z bólu, gdy tylko jej ciało spoczęło na miękkim meblu. 

- Przepraszam - bąknął Zayn pogrążony w swoim własnym świecie.

Bardzo powoli i niepewnie ruszyłam w stronę salonu, ale zatrzymałam się w miejscu, kiedy Zayn podniósł na mnie wzrok. Ciało Emmy zwinięte w mały kłębek leżało na kanapie. Jedną rękę miała zabandażowaną jakimś czerwonym skrawkiem materiału, ale coś kazało mi myśleć, że pierwotnie płótno miało kolor biały, zanim jeszcze użyto go do zabezpieczenia rany. Wkrótce zauważyłam, że była to część koszuli Zayna. Taylor jej to zrobił? Z trudem otwierała oczy napuchnięte od czegokolwiek, co wywołało rany na jej twarzy. 

- C..co się stało? - Powoli przeniosłam wzrok na Zayna. Włosy miał kompletnie poburzone, a knykcie palców pokryte były zaschniętą krwią. Biała niegdyś koszula była mokra i naznaczona czerwonymi kropkami krwi.

- Nie martw się - odpowiedział tylko Zayn.

- Wszystko z nią dobrze?

- A wygląda, jakby było dobrze?! - rzucił urywając nagle, by zaczerpnąć głębokiego oddechu.

- Powiedz mi tylko co się stało.

Westchnął cicho i spojrzał na Emmę, która wyglądała jakby powoli traciła kontakt z rzeczywistością.

- Devon się stał. - Głos Zayna był spięty i niski. 

_________________________________________________

Okej, kochani :) Jest i rozdział! 

Przepraszam, że wczoraj go nie dodałam, ale serio miałam taki zapieprz w domu, że masakra. Święta z roku na rok pochłaniają w moim domu coraz więcej pracy i nie mam pojęcia z czym to się wiążę, ale podejrzewam, że moja Mama ma zamiar za parę lat startować w jakimś programie dla wybitnych  kucharzy, bo robi wszystko na co znajdzie przepis, a ja - jako przykładna córa - staram się jej pomagać. 

Na przykład, właśnie wczoraj postanowiła upiec pięć (5!) placków :) (nie tknę nic słodkiego przez najbliższe ćwierćwiecze). Ja placków nie piekę, gdyż mnie to nie jara, ale mówię: pomogę! Moja siostra miała do nas dołączyć, ale zajęła sie czym innym, udając, że wszywa Mamie suwak do spódniczki (lol, dwie godziny, sześciocentymetrowy suwak, lol) no i potem schodzi do nas do kuchni my już takie wyjebane obydwie, ledwo na oczy patrzymy, cukrzycy dostałam, itd. i z tekstem 

Siostra: No i jak tam, dziewczynki, są juz jakieś placki gotowe?

Mama: <spojrzenie typu, jak myje garnki i ktoś podrzuca jej widelec w między czasie do zlewu> Są.

Siostra: A ukroiłabyś mi mamuś?

Mama: A którego chcesz, tego co ty robiłaś, czy tego co my? 

XD LOL BK BO ONA NIE ZROBIŁA ŻADNEGO  XD MOJA MAMA JEJ POCISNĘŁA ACH! MOJA KREW! 

NADAL MNIE TO ŚMIESZY

ALBO DZISIAJ... BO MOJA MAMA MA COŚ TAKIEGO, ŻE MILION RAZY POWTARZA PLAN TEGO CO MA/MAMY ZROBIĆ(wprowadzając przy tym nerwową atmosferę). Sytuacja następująca, robiłam strogonowa, miałam robic dopiero właściwie. Nie po raz pierwszy bo zawsze go robię z małą pomocą Mamy. No i ona po raz czwarty powtarzała mi kolejność dodawania składników, no i już mówię do niej ok, idź ja umiem sama, a ona tak się zamieszała ze zaczęła się jąkać xD i mówi

"Dobra, no to ja się bie...biere.." (od biorę xD)

I tu jej przerwałam bo tak się zaczęłam śmiać i ona tez się już zaczęła śmiać i przestałyśmy i ja się pytam po kilku sekundach ciszy

"Żastine Biebiere"? 

XDDD I JUŻ PIZG TAKI ZNOWU POSZEDŁ, ŻE ŁZY OCIERAŁAM. 

ech.... lubię przygotowania do świąt :) 

apropos świąt :D

 CHCIAŁAM WAM ŻYCZYĆ KOCHANI DUŻO ZDRÓWKA, MIŁOŚCI, PINIENDZY, WŁAŚCIWIE TO TYLKO PINIENDZY, BO ZA PINIONDZE MOŻNA KUPIĆ WSZYSTKO I JEŚLI KTOŚ WAM MÓWI, ŻE SZCZĘŚCIA NA PRZYKŁĄD NIE TO WYBUCHNIJCIE MU ŚMIECHŁEM W TWARZ, BO JAKBYM MIAŁA KASĘ TO BYM SE KUPIŁA ONE DIRECTION ;__;

Takim oto akcentem kończe moją wypowiedź skromną i w ogóle, nie mogę uwierzyć w to, ze już jutro wigilia?!?!?!!?!? Jak ja dzisiaj psa wyprowadzałam w samej bluzce, lol, chyba się Bogu pomyliły święta z tą pogodą. Ale oks, juz kończę i tak....

Jak pewnie się skapnęliście, nie podałam daty dodania kolejnego rozdziału, bo sama jeszcze nie wiem kiedy będę w stanie go przetłumaczyć i dodać, bo jednak święta chciałabym spędzić z rodziną i przyjaciółmi, a potem sylwester no i sami wiecie. Obiecuję, że jak już wytrzeźwieję i wszystko to, co zeżrę podczas świąt przemieni mi się w tkankę tłuszczową, to wtedy dam Wam znac co i jak z nowym rozdziałem.

JESZCZE RAZ MERRY CHRISTMAS! MERRY CHRISTMAS, ZNALAZŁABYM RYM, ALE JESTEM BEZNADZIEJNA W PISANIU WIERSZY XD SORRY 

LOVE YA SO MUCH! :) 

Nie siedźcie za długo przy kompach w te święta idźcie poróbcie coś fajnego (byle nie dzieci, bo może to i przyjemne, ale pamiątka zostaje na całe życie, lol) :) xx