Rozdział 21: "Bipolarny"

Stałam w miejscu jak zaklęta, byłam w doszczętnym szoku. Devon jej to zrobił?! Czemu to zawsze Emma obrywa?

- Dlaczego nie zabrałeś jej do szpitala?! - zapytałam wpatrując się w słabnące ciało Emmy, rozłożone przed Zaynem na kanapie.
- Nie chciała jechać do szpitala, Victoria! Chyba nie myślałaś, że jej tego nie zaproponowałem?! - Zayn potrząsnął głową, wyraźnie poirytowany, po czym spuścił zatroskany wzrok na Emmę. - Mark, dzwoniłeś do dr Caldur?
- Tak, sir.
- Proszę pana. - Pani Conrad pojawiła się w pokoju w rękach trzymając apteczkę pierwszej pomocy. Mark musiał uprzedzić ją, gdy do niego zadzwoniła. - Chce pan, żebym...
- Tak, tak, tak - rzucił pospiesznie Zayn, odsuwając się na krok, by zrobić miejsce pani Conrad. Kobieta od razu zajęła się opatrywaniem otwartych ran Emmy, podczas gdy Zayn stał tuż za nią uważnie śledząc jej ruchy.
- Co się stało? - zapytałam.
- Nie musisz wiedzieć, Victoria - bąknął w odpowiedzi.
- Zayn! - skarciła go słabym głosem Emma, a ja zamrugałam skonsternowana.
- Nie będę jej nic mówił, dopóki jesteś w tym samym pokoju.
- Czego mi nie będziesz mówił? - zapytałam nie mając pojęcia dokąd to wszystko prowadzi, a jego usta ułożyły się w cienką prostą linię.
Pani Conrad popatrzyła na mnie pytająco, ale szybko wróciła wzrokiem na Emmę, gdy zauważyła, że również na nią patrzę. Ostrożnie odsunęła materiał koszuli Zayna z ręki Emmy. Na ranie pod nim zdążył już utworzyć się strupek z zaschniętej krwi, przylegając do prowizorycznego bandaża. Emma syknęła z bólu, gdy pani Conrad delikatnym, ale zdecydowanym ruchem odciągnęła materiał. Zayn zmarszczył czoło.
- Ostrożnie - zażądał łagodnym głosem.
Pani Conrad zamknęła oczy częściowo poirytowana, ale pozostawała spokojna.
- Panie Malik, zajmę się nią dopóki nie przyjedzie doktor Caldur. Musi pan odpocząć.
- Nigdzie się stąd nie ruszam - odparł formalnie.
- Sir, doktor Caldur jest już w drodze - poinformował Mark wchodząc do pokoju.
- Dobrze.
Mark zerknął w moją stronę uśmiechając się niepewnie, ale jego wyraz twarzy pozostawał obojętny, więc nic nie mogłam z niej wyczytać. Naprawdę chciałam wiedzieć, co się stało.
- To może być krwawienie wewnętrzne, tu, po prawej stronie - pani Conrad rzuciła niewyraźnym głosem do Zayna.
Z powrotem skupiłam swoją uwagę na Emmie. Czas, jakby zwolnił i nie byłam pewna, czy mogę się ruszyć. Znowu poczułam się dziwnie. Jak wyrzutek, jakbym w czymś im przeszkadzała...Nie, przestań wymyślać. Potrząsnęłam głową. Spojrzałam na Zayna, który uparcie trzymał dłoń Emmy. Był zmartwiony i wiedziałam, że naprawdę mu na niej zależy. Jak ja miałam na to zareagować? To wyglądało tak, jakby Zayn był jej.
Poczucie winy, które czułam względem niej w zaistniałej sytuacji było ewidentne. Została skrzywdzona przeze mnie. Amber też zawarła jakąś dziwną umowę z Devonem przeze mnie. Wszystko działo się przeze mnie i Devona. Mam nadzieję, że dzisiaj nie będzie go w pracy, bo serio był ostatnią osobą na którą miałam ochotę patrzeć.
- Dr Caldur, sir - odezwał się Mark, zapraszając do środka dobrze ubranego mężczyznę w średnim wieku. W jednej ręce trzymał walizkę i przypominał mi trochę Taylora, gdyby nie te jego ciemno brązowe włosy. Wydawał się szczery i spokojny.
Zayn przywitał się z nim krótkim uściśnięciem dłoni, po czym niezwłocznie poprowadził dobrego doktorka do Emmy.
Pani Conrad przekazała mu wszystkie informacje i opisała to co do tej pory udało jej się zrobić przy rannej, a Zayn przysłuchiwał się temu "raportowi" z wielką uwagą.
Po krótkiej chwili pani Conrad pożegnała się z doktorem Caldurem i opuściła salon. Zanim jeszcze wyszła popatrzyła na mnie współczująco i uśmiechnęła się słabo.
- Wszystko w porządku, panno Greene?
Skinęłam głową, nie kłopocząc się by zajmować stanowisko z całym zajściu.
- Pójdę wyszykować się do pracy.
- Dobrze.
- Eve, czy ona wyzdrowieje?
Pani Conrad przygryzła niepewnie dolną wargę i zerknęła na Emmę.
- Nie jestem pewna. Musimy poczekać na diagnozę doktora Caldura.
- Okej, wie pani co się w ogóle wydarzyło?
- Victoria! - Zayn posłał mi gromiące spojrzenie, a ja tylko przewróciłam oczami. Jezus!
- Nie było pytania, Eve - westchnęłam cicho i ruszyłam w stronę schodów, by dostać się na piętro do pokoju. Łóżko zostało już posłane, pewnie pani Conrad zrobiła to w między czasie. Usiadłam na skraju materaca i zaczęłam tępo wpatrywać się w ciemny ekran telewizora. Byłam skonsternowana do granic możliwości. Nie wiedziałam co powinnam czuć. Byłam skołowana, poirytowana i zła. Chciałabym, że zadzwonił wcześniej i powiedział mi co się dzieje. Przywiezienie Emmy do mieszkania było ogromnym błędem. Powinien był zabrać ją do szpitala!
Nie mogłam spędzić w sypialni całego dnia.
Wzięłam prysznic i przebrałam się w coś wygodnego, by nie drażnić moich lekko jego poranionych pleców i postanowiłam zejść na dół do tego całego kotła, ale gdy już się tam znalazłam, okazało się, że salon jest pusty. Na białej kanapie, na której leżała wcześniej Emma widniała czerwona plama krwi, dowód jej cierpień. To moja wina, że znajdowała się w takim stanie. Ukryłam twarz w dłoniach i odetchnęłam niespokojnie. Wyjdzie z tego. Mam nadzieję. Jakby na to nie patrzeć, to mi pomogła... Gdzie oni tak właściwie się podziali?
- Zapłacę każdą kwotę, to nie ma znaczenia. Proszę jej tylko pomóc - rzucił zdenerwowany Zayn.
- Panie Malik, jej żebrami można się zająć wyłącznie w szpitalu. Nie jestem w stanie zrobić tego w domu. Potrzebujemy wyraźnego zdjęcia z prześwie...
- Ona nie chce jechać do szpitala! Po prostu jej pomóż!
Po tych słowach nastąpiła krótka pauza, a gdy wyszłam zza rogu na korytarz dostrzegłam Zayna i doktora, stojących przed drzwiami sypialni dla gości.
- Dobrze, zobaczę co będę mógł zrobić.
Zayn momentalnie się rozluźnił i podał doktorowi dłoń, którą ten uścisnął formalnie.
- Dziękuję. - Caldur zniknął z powrotem w pokoju, a Zayn nerwowym gestem przeczesał swoje włosy i dopiero wtedy mnie zauważył. Stał w dość sporej odległości ode mnie i po krótkiej chwili wreszcie znalazłam w sobie wystarczająco dużo odwagi, żeby się odezwać.
- Co się stało Emmie? - zapytałam cicho.
- Została cholernie mocno pobita, Victorio - odpowiedział z poirytowaniem i odwrócił się na pięcie, by wejść do pokoju, gdzie spoczywała Emma.
Serce prawie wyskoczyło mi z piersi, a poczucie winy uderzyło ze zdwojoną siłą. Jeszcze wczoraj byliśmy tak kurewsko szczęśliwi. Czy kiedykolwiek uda nam się zatrzymać taki stan rzeczy dłużej niż jeden dzień?! Nawet obecność Emmy mi nie przeszkadzała tak bardzo i nagle wszystko zrujnowane. Nie mam prawa do szczęścia?! Pierdole, idę do roboty. Jeśli Devon tam dzisiaj będzie, to przysięgam, że wbiję mu nóż tam, gdzie już dawno powinien być. Nikt nie będzie zadzierał z moją najlepszą przyjaciółką i mimo nawet, że z Emmą nie miałam zbyt dobrych stosunków, to i tak ten palant nie miał prawa zrobić jej czegoś tak okropnego.
Gdy dotarłam do pracy, okazało się, że jestem sama, nie licząc kucharzy, do których i tak mało co się odzywałam, chyba że było to konieczne. Byłam taka rozkojarzona... Myślami cały czas błądziłam po apartamencie Zayna. Czułam się tak, jakby specjalnie chciał wywołać we mnie wyrzuty sumienia z powodu w jakim znajdowała się Emma, ale może tylko moja podświadomość płatała mi figle.
- Cześć... Tori? - Zostałam wyrwana z zamyślenia i okazało się, że przede mną, po drugiej stronie lady stoi moja mama, próbująca przykuć moją uwagę. Co?
- Mama? - zapytałam skonsternowana i przeniosłam wzrok na moją siostrę, która stała tuż obok niej. - Dee?
- No hej, kochanie. Wybieramy się z Mandy na zakupy, kiedy kończysz pracę? Może mogłabyś oprowadzić nas po okolicy?
- Kończę o drugiej.
Moja mama spuściła wzrok na swój zegarek oplatający jej nadgarstek i uśmiechnęła się.
- No to chodź.
- Mamo, jest za piętnaście..
- Och, no chodź. Zasady są po to, żeby je łamać. Tak naprawdę jeszcze nie miałyśmy okazji spędzić trochę czasu jak matka i córka.. i jeszcze jedna córka.
Trochę czasu... Hm, w sumie przydałoby mi się coś, co odwróci moją uwagę od sytuacji w domu Zayna. Zerknęłam w stronę kucharzy, którzy wyglądali na cholernie znudzonych. W sumie dzisiaj nie było żadnego ruchu, więc może Marcel mógłby zastąpić mnie przez te kilka minut.
- Marcel? - zawołałam, a on pojawił się przy mnie niemal od razu, przygotowując się na wykonanie każdego polecenia.
- No?
- Ted nauczył cię jak używać kasy? - Przechyliłam głowę w bok, a on skinął potakująco.
- Może byłbyś w stanie, tak pięknie cię proszę, zastąpić mnie przez piętnaście minut? Nie czuję się zbyt dobrze, a i tak kończę o drugiej, więc... Jeśli nie miałbyś nic przeciwko, oczywiście. Jacob powinien być za niedługo - zapewniłam go.
- No pewnie. I tak prawie w ogóle nie ma ruchu, a ja kończę dopiero o trzeciej. - Wzruszył ramionami  i uśmiechnął się.
Sięgnęłam po torebkę z półki na garderobę dla pracowników i rozpuściłam swoje związane w kucyk włosy.
- Wielkie dzięki. Jestem twoją dłużniczką!
- O tak, Greene.
Uśmiechnęłam się pod nosem.
- Marzy ci się podwyżka, no nie? - zażartowałam obchodząc ladę, by dołączyć do mojej mamy i Mandy, które już tylko na mnie czekały. - Więc, jakie plany? Gdzie najpierw?
- Chciałam iść do TopShopu.

***

Po dniu zapełnionym szaleńczą manią zakupów ubrań, których niekoniecznie potrzebowałam, usiadłyśmy na chwilę w kawiarni, w której zatrzymałyśmy się wczoraj z Emmą i Trishą. Mandy i mama zamówiły swoją ulubioną kawę mrożoną, a ja popijałam zwykłą herbatę. Moja rodzicielka zaprosiła mnie i Zayna dzisiaj wieczorem, ale z uwagi na stan Emmy i to, jak bardzo martwił się Zayn, odwiedziny nie wydawały mi się dobrym pomysłem. 

- Jesteś pewna?

- Tak, mamo. Może innym razem?

Kobieta zatrzepotała rzęsami.

- Wyjeżdżamy za dwa dni i chciałabym jeszcze zjeść kolację z moją własną córką. 

Westchnęłam cicho.

- Zayn nie będzie miał nic przeciwko, jeśli pójdę sama. Jest naprawdę zajęty.

- Mamo, podoba ci się ta bluzka, którą sobie kupiłam? - wtrąciła Mandy, ale mama szybko ją spławiła.

- Jest śliczna, Dee. Tori, chcę ci tylko powiedzieć, że Zayn mnie czasem martwi.

- Wszystko z nim w porządku - odparłam poirytowana.

- Wiem, Tori. Chodzi o to, że czasem wysyła takie dziwne sygnały, niezbyt dobre wibracje...

Zmarszczyłam czoło.

- Czemu? Bo jest bogaty? To dlatego, że powodzi mu się tak dobrze, o ile nie lepiej, jak temu facetowi, który złamał ci serce, kiedy byłaś młoda? Kimkolwiek on był, już dawno zniknął z twojego życia. Nie możesz cały czas porównywać do niego wszystkich ludzi, którzy mają trochę więcej gotówki w portfelu. Zayn jest dobrym człowiekiem!

- Staram się cię tylko chronić...

- O, mój Boże! Nie potrzebuję ochrony!

- Victorio! - skarciła mnie mama.

- Nie mam dwunastu lat, tylko dwadzieścia jeden i potrafię zaopiekować się sama sobą. Czemu ani ty, ani Amber nie potraficie zaakceptować tego, że jestem z nim szczęśliwa!

- Wow, ale z ciebie psycholka. Mama chce ci tylko pomóc. - Mandy popatrzyła na mnie marszcząc brwi.

- Zamknij się, Mandy - syknęłam.

- Nie odzywaj się tak do siostry, Tori - przerwała finalnym tonem mama.

Przewróciłam oczami.

- Przepraszam - mruknęłam. Co się ze mną dzieje, do cholery? - Mamo, przepraszam, nie powinnam była mówić ci takich rzeczy.

- Masz rację, nie powinnaś była. Uważasz, że nie potrzebujesz opieki, tak? Jestem twoją matką, Tori. Lepiej uważaj do kogo kierujesz takie słowa, bo im częściej to powtarzasz odrzucając wzajemną lojalność, tym bardziej ludzie zacznynają w to wierzyć. - Moja mama wyglądała na urażoną, ale szybko udało jej się to ukryć. Dzisiejszy dzień mijał mi pod znakiem poczucia winy. Cały czas, w kółko jedno i to samo. Kiedy to się wreszcie skończy?!

***

Dłuższą chwilę zajęło mi dotarcie do apartamentu Zayna. Nie było to spowodowane tylko wystawnym obiadem, który uparła się ugotować moja mama, ale także tym, że nie całkiem miałam ochotę wracać do Zayna, który pewnie albo pracuje, albo jest z nią. Kiedy jednak dotarłam do mahoniowych drzwi i przeszłam przez nie, od razu go zauważyłam. Chodził nerwowo w kółko w niedużej odległości od wejścia. Kiedy drzwi za mną zamknęły się, jego wzrok momentalnie spoczął na mojej sylwetce, a oczy zasnuły się ciemnym odcieniem. Z trudem przełknęłam ślinę i resztki jakiejkolwiek odwagi, kiedy jego postura momentalnie się zmieniła. W co ja, do cholery, wdepnęłam?

- Gdzieś ty, kurwa, była?! - zapytał Zayn ochrypłym i surowym tonem. Poczułam jak po moim ciele rozpływa się fala dreszczy. Zatrzepotałam rzęsami i niepewnie zwilżyłam zaschnięte wargi.

- Ja.. B..byłam. 

- Do kurwy nędzy, Victoria! Miałaś tu być już siedem jebanych godzin temu. Czemu nie zabrałaś ze sobą telefonu?!

Zmarszczyłam czoło nie wiedząc co powiedzieć.

- Za..

- Czemu nie zadzwoniłaś do mnie z Java Hut?! - podniósł głos, a ja wzdrygnęłam się momentalnie.

- Nie wiedziałam, że chcesz, żebym zadzwoniła. Dlaczego się tak wściekasz?

- Emma leży w pokoju za ścianą przez Devona, a ty się gdzieś szlajasz o dziewiątej kurwa wieczorem! Jak twoim zdaniem powinienem reagować, Victoria!

- Przep...przepraszam. Ale patrz, wszystko ze mną okej, nic mi się nie stało.

Zayn potrząsnął głową.

- Zadzwoń następnym razem, kiedy będziesz miała zamiar pałętać się po okolicy jak ten szczur uliczny. 

Szeroko otworzyłam usta ze zdziwienia i zmarszczyłam brwi, a on tylko odwrócił się na pięcie i zniknął z mojego pola widzenia. 

- Co do chuja... - mruknęłam pod nosem.

Co teraz jest jego cholernym problemem? Znowu ja? Pokiwałam głową i ruszyłam w stronę schodów na piętro, by zostawić wszystkie swoje torby z zakupami w garderobie. Nie kłopotałam się nawet ich rozpakowaniem. Klapnęłam po prostu po środku wielkiej garderoby i zaczęłam rozglądać się na boki. Wczoraj o tej porze zamartwiałam się na śmierć tym, że Zayn jeszcze nie wrócił z Bradford. 

On w ogóle spotkał się z tym Tedem i gadał z nim o Devonie? Nawet nie chciałam go o to pytać, bo odkąd tylko wrócił jest na mnie cięty jak cholera i to dlaczego? Bo nie pojawiłam się w domu na czas. No serio?! Nie spodziewałam się, że będzie miał czas pomyśleć o mnie z uwagi na to, co stało się z Emmą i jak był nią zaaferowany. Nie powinnam być taka samolubna...Może powinnam iść ją odwiedzić, zobaczyć jak się czuje?

Zeszłam na dół i z wahaniem zapukałam do drzwi, gdzie mieściły się kwatery dla pracowników. 

Mark pojawił się przy mnie jako pierwszy.

- Mogę ci jakoś pomóc, Re?

- Ach...Jest tu może Eve?

- Jestem, Re. - Pani Conrad wyjrzała zza rogu, na co uśmiechnęłam się lekko.

- Um, cześć. - Zaczerwieniłam się, jakbym po raz pierwszy miała z nią styczność. - Zastanawiałam się, czy mogłaby mi pani pomóc z..kwiatami.

Kobieta wyprostowała się i uśmiechnęła łagodnie.

- Oczywiście, z ogromną przyjemnością, ale nie jest zbyt późno na uprawianie ogródka?

- Och, nie. Właściwie chodziło mi o cięte kwiaty na prezent. 

- Rozumiem. Mam pełen wachlarz kwiatów do wyboru, musimy tylko przejść na dach. 

Uniosłam brew. 

- Naprawdę? Hoduje pani kwiaty na dachu? - zapytałam z niedowierzaniem, ale wyszło to tak, jakbym powiedziała to z sarkazmem. O, mój Boże. Jestem niegrzeczna. - To znaczy... Super. Um.. Może mogłaby mi je pani pokazać?

- Z przyjemnością.

Po chwili rozmowy o kolorach i symbolice poszczególnych roślin, pani Conrad pomogła mi skomponować całkiem ładny bukiet. Ona wybrała kolor, a ja kwiaty - chryzantemy. Wyglądały przepięknie, miały żywy kolor, a ich zapach prawie nie istniał, więc nie było obawy, że przytłaczające aromaty zawładną pokojem chorej. Płatki kwiatów zaczynały się kolorem mocnego różu, by przy podstawie przejść w jego pudrowy odcień. Bukiecik wyglądał naprawdę ładnie i byłam z niego całkiem dumna. Musiałam zrobić zdjęcie naszemu dziełu, pod którego wrażeniem była nawet sama pani Conrad.

- Dziękuję pani tak bardzo - powiedziałam do kobiety obserwując jak wkłada kwiaty do przezroczystego wazonu. Jeśli mam być szczera to chciałam zachować go dla siebie.

- Nie ma za co. Zawsze z radością służę pomocą. - Obie skierowałyśmy się do wejścia do apartamentu. Gdy znalazłyśmy się w salonie pani Conrad niemal od razu odprawiła się do kwater dla służby, a ja z ociąganiem ruszyłam do pokoju Emmy. 

Kiedy weszłam do środka, pierwszym co rzuciło mi się w oczy był Zayn, siedzący na krześle tuż przy nieruchomym ciele kobiety. Zasłony w oknie były szczelnie zaciągnięte, a jednym źródłem światła okazały się dwie lampki ustawione po obu stronach łóżka. Obok jednej z nich piętrzyły się różne monitory z dziwnymi wykresami i aparatura, którą powinno widzieć się tylko w szpitalu. 

Kiedy w pokoju rozległ się dźwięk zamykanych drzwi Zayn poruszył się lekko na krześle i zerknął na mnie ponad swoim ramieniem.

- Jak ona się czuje? - zapytałam cicho.

- Stabilnie - bąknął z powrotem skupiając na niej swoją uwagę. - Nie powinnaś tu wchodzić.

Zmarszczyłam brwi.

- Czemu?

- Ona potrzebuje odpoczynku.

- Ty też.

- Idź już - mruknął poirytowany.

Przygryzłam wargę i nerwowo zaczęłam miętosić w palcach jeden z płatków w bukiecie.

- Um, tak właściwie to coś jej przyniosłam.

Zayn ponownie zerknął na mnie ponad swoim ramieniem i zmarszczył czoło.

- Połóż je tam. - Wskazał na stolik nocny po drugiej stronie łóżka. Powoli okrążyłam leżącą Emmę i ostrożnie odłożyłam bukiet w wazonie na sterylnie czystą powierzchnię. Poprawiłam kilka łodyg, kątem oka zauważając na sobie uporczywy wzrok Zayna. Jego wyraz twarzy momentalnie się zmienił i nagle wyglądał jakby z czegoś zdał sobie sprawę.

- Co to za kwiaty? - wypalił surowym, ale cichym głosem.

- Chryzantemy, czy coś takiego - odpowiedziałam wzruszając ramionami, a on wstał z krzesła i z prędkością światła pojawił się przy moim boku.

Sięgnął po wazon z kwiatami, a zmarszczka między jego brwiami jeszcze bardziej się pogłębiła. 

- Ma na nie alergię. 

Zamknęłam oczy i westchnęłam głęboko. 

- Przepraszam, ja.. - Skąd ja to niby, kurwa, miałam wiedzieć?!

- Próbujemy ją wyleczyć, Victoria, a nie pogorszyć jej stan - ciągnął Zayn.

- Nie wiedziałam, że jest alergiczką. Chciałam tylko pomóc.

Zayn przewrócił oczami poirytowany.

- Cóż, nie pomagasz, ale wręcz odwrotnie. 

Popatrzyłam na niego z niedowierzaniem. Jezu, już i tak wyrwałeś mi serce i rzuciłeś na podłogę. Nie musisz go dodatkowo deptać.

- Może powinnam była zostać z moja matką.

- To twój wybór, nie mój - odpowiedział ozięble Zayn.

Wyrzuciłam ręce w powietrze w geście całkowitego poddania, a on odwrócił się do mnie plecami sygnalizując, że mam wyjść i skupiając swoją uwagę tylko na Emmie. 

- Zapamiętam to, kiedy następnym razem będę musiała podjąć jakąś decyzję. Na przykład teraz, wychodzę dzisiaj wiecz...

- Nie, nigdzie nie idziesz. Przestań robić problemy.

- To mój wybór, nie twój. - Zmusiłam się do najbardziej nieszczerego uśmiechu, jaki udało mi się wyiskać i chwytając bukiet skierowałam się do kosza na śmieci ustawionego przy biurku po drugiej stronie pokoju. Sekundy później kwiaty wraz z wazonem wylądowały na jego dnie. Zrobiłam to tylko po to, żeby podkreślić swoją irytację i złość, co było całkowicie głupie i dziecinne z mojej strony. Wazon rozbił się z hukiem, a Emma poruszyła się na swoim łóżku, budząc się w tym piekle, zwanym rzeczywistością.

- To było konieczne? - syknął Zayn. Pochylił się nad Emmą ostrożnie, po czym zerknął na mnie ciemniejącym od złości i nieprzyjemnym wzrokiem. 

- Myślałam, że to plastikowy wazon!

- Przestań się ze mną kłócić!

Wyrzuciłam ręce w powietrze podkreślając swoją poddańczą pozycję.

- Okej, w porządku. Już wychodzę, przecież tylko o to ci chodziło, prawda?

Zayn popatrzył na mnie przez przymrużone powieki.

- Wyjdź w spokoju i przestań zachowywać się jak to cholerne dziecko!

Zamrugałam kilkakrotnie przypatrując mu się jakby był niespełna rozumu. Jezus, przecież przeprosiłam!

Zanim jeszcze wyszłam zerknęłam na Emmę. Miała otwarte powieki, to znaczy tak jakby... Jedno oko nadal miała strasznie spuchnięte. Próbowała się uśmiechnąć, ale widziałam ile bólu sprawia jej ten mały gest. Szybko wyszłam z pokoju, czując coraz większe poczucie winy. Było mi jej szkoda. Byłam jednym z powodów dla którego musiała teraz znosić te katusze. Czułam się strasznie niepewnie. Chciałam wiedzieć co dokładnie jej się stało.

***

W wyniku tej małej, niepotrzebnej kłótni, która przydarzyła mi się z Zaynem, nawet nie miałam ochoty nigdzie wychodzić. Tak mijała mi kolejna nieprzespana noc i nie miałam pojęcia, jak ja wytrzymam cały dzień w pracy. 

Zayn nie spał w naszej sypialni. Nadal siedział na dole, a była już prawie druga nad ranem. Nie chciałam mu przeszkadzać, był na mnie strasznie wściekły. Nie mogłam go nawet pocieszyć, czy zapewnić, że wszystko jakoś się ułoży, bo cały czas mnie od siebie odpychał. Dlaczego? Mimo później pory ponownie wybrałam numer Amber, ale i tym razem nie odebrała, ani nawet nie odpisała na mojego SMSa. Naprawdę miałam nadzieję, że u niej wszystko w porządku. Odrzuciłam telefon na bok i opadłam z powrotem na łóżko, tępo wpatrując się w sufit. 

Od tego całego myślenia, aż rozbolała mnie głowa a dodatkowo ból brzucha wywołany miesiączką nie poprawiał mojego samopoczucia. Zdecydowałam się wstać i iść na dół po jakąś aspirynę. Gdy dotarłam do kuchni nalałam sobie szklankę soku pomarańczowego, ale moją uwagę przykuło coś innego. Szafka z winami. Naprawdę potrzebowałam jakiegoś znieczulenia i czegoś, co chociaż na chwilę wyłączyłoby moje natarczywe myśli i pozwoliło przespać jedną spokojną noc. Odstawiłam szklankę z sokiem i sięgnęłam po pierwszą lepszą butelkę wina, która wpadła mi w ręce.
- Nie będziesz tego piła. - Podskoczyłam nagle, a butelka wysmyknęła się z moich dłoni i z hukiem rozbiła na kuchennej posadzce. Jęknęłam pod nosem oceniając zniszczenia i bałagan, który zrobiłam, po czym powoli przeniosłam wzrok na Zayna, który nadal stał w wejściu do kuchni.
- Wystraszyłeś mnie! - odpowiedziałam, gdy zmartwienie zastąpiło uczucie ulgi.
- To było drogie - odparł sfrustrowany i westchnął głośno.
Z trudem przełknęłam ślinę i spuściłam wzrok na czerwone wino rozlane na podłodze.
- Posprzątam.
- Nie, nie kłopocz się. Pani...
- Ona nie będzie po mnie sprzątać. - Przykucnęłam i ostrożnie zaczęłam zbierać większe kawałki rozbitej butelki.
- Victoria, zostaw to cholerne szkło! - Jego zdenerwowanie wzrosło momentalnie, a ja posłuchałam go bezzwłocznie odrzucając ostre kawałki z powrotem na ziemię. - Czemu nie śpisz?!
Przygryzłam wargę i zerknęłam na szklankę ze swoim niedopitym sokiem pomarańczowym.
- Potrzebowałam aspiryny.
- Z pewnością nie znajdziesz jej w szafce z winami.
Zmarszczyłam brwi.
- Cały czas będziesz zwracał się do mnie tak, jakbym była idiotką?!
-  Jeśli nie przestaniesz się zachowywać jakbyś nią była to tak.
- No to do bani jest pewnie kochać idiotkę, nie? - Uniosłam brew i odwróciłam się na pięcie, by wyjść z kuchni uprzednio obchodząc wysepkę, żeby ominąć moje potłuczone serce..To znaczy, potłuczone szkło. Kiedy mijałam Zayna chwycił mnie za rękę, ale szybko odsunęłam się od niego wyrywając ją z jego uścisku.
Przesunął w moją stronę szklankę z sokiem i sięgnął po moją dłoń ignorując moje opory. Rozprostował moje palce i podał mi dwie tabletki. Knykcie jego palców były pokryte małymi rankami i od razu zaczęłam się zastanawiać, czy przyszło mu stanąć z Devonem twarzą w twarz.
- Mnie przydałaby się bardziej niż tobie - bąknął Zayn mrużąc oczy.
Czemu jest taki oziębły?! No to oboje się zabawimy, bo ja mam już dość tego gówna.
- Jakoś nie widzę, żeby z twojego kutasa kapała krew, nikt też nie ściska twoich wnętrzności co chwilę. Ale może masz pojęcie jak to jest mieć jebany okres i użerać się z tym wszystkim co się dzieje pozostając przy tym anielsko spokojnym? W takim wypadku możesz sobie wziąć te pierdoloną aspirynę. - Rzuciłam tymi głupkowatymi tabletkami w Zayna i wyszłam zostawiając za sobą cały bałagan na podłodze.
Słyszałam za sobą jego kroki, ale nie zdążyłam nawet wejść na pierwszy stopień schodów, gdy mocno szarpnął mnie za rękę w efekcie czego jęknęłam głośno.
- Przestań ode mnie uciekać - rzucił z niezadowolony.
- Przestań być takim fiutem! - odpowiedziałam podobnym tonem. - Martwiłam się o ciebie przez całą noc, a ty nie raczyłeś zadzwonić nawet raz! Miałeś wczoraj taki dobry humor, byłeś szczęśliwy, ale kiedy już wróciłeś to lepiej było się do ciebie nie zbliżać, na domiar złego jeszcze przywiozłeś tu Emmę. Powinieneś był zabrać ją do szpitala niezależnie od jej protestów - zamilkłam na chwilę, by uwolnić swoją rękę z jego uścisku.
- Próbuję jej pomóc!
- Pomaganie jej nie ma nic wspólnego z darciem się na mnie i traktowaniem mnie, jakbym była jakąś twoją niewolnicą.
- Jesteś... - urwał w połowie i zmrużył oczy, kiedy zgromiłam go wzrokiem.
- Nie jestem! - syknęłam. - Jestem twoją dziewczyną. Nie mogę cię nawet pocieszyć, ani nic bo cały czas mnie odpychasz.
- Nie odwracaj kota ogonem.
- O, mój Boże... Wcale tego nie robię, mówię ci tylko jak to wszystko wygląda.
Zayn westchnął gardłowo i podniósł na mnie wzrok.
- Co dokładnie chcesz przez to powiedzieć, Victoria?
Odetchnęłam głośno i przeczesałam swoje włosy palcami.
- Nie ważne, odezwij się do mnie, jak będziesz w lepszym nastroju.
- Mów!
- Nie! Jedyne co tym osiągnę to dalsze kłótnie. Mam rano pracę.
- Dobra, w takim razie porozmawiamy rano - warknął.
- Dobra. - Wzruszyłam ramionami, a on stał tam po prostu i się na mnie gapił. Widziałam, że był wkurzony i poirytowany, ale nie wiedział czego ma się spodziewać.
Przygryzłam wargę odwracając się, by wejść po schodach. Zayn ponownie sięgnął po moją rękę, więc westchnęłam zmęczona ciągłą szarpaniną i popatrzyłam na niego.
- Myślałem, że coś ci się stało - bąknął cicho. Jego chłodna aura zasnuła się zmartwieniem i chwilę zajęło mi zanim zarejestrowałam jego nagłą zmianę nastroju. Na serio, muszę się przyzwyczaić do tych jego ciągłych huśtawek emocjonalnych.
- Byłam z moją mamą - wyznałam.
- Czemu mi nie powiedziałaś?! - rzucił lekko podniesionym głosem na co momentalnie się wzdrygnęłam.
- Nie dałeś mi zbyt wiele czasu na jakiekolwiek wyjaśnienia. Byłeś zły. - Wzruszyłam ramionami, a on westchnął pod nosem.
- Zadzwoń do mnie następnym razem.
Żadnego "przepraszam"? Okej.
- Zadzwonię, sorry - mruknęłam z ociąganiem.
- W porządku już. Idź do łóżka.
- Przyjdziesz też? Nie spa...
- Nie. Muszę zostać z Emmą.
Spuściłam wzrok, by na niego nie patrzeć.
- Okej. Dobranoc. - Odwróciłam się, ale zdałam sobie sprawę, że Zayn nadał trzyma mnie za nadgarstek. Uniósł moją dłoń do swoich ust i delikatnie cmoknął jej wewnętrzną stronę, po czym uwolnił ją i odszedł wzdłuż korytarza, do niej.

***

Gdy tylko postawiłam nogę w Java Hut od razu chciałam się stamtąd wydostać. Devon miał zmianę razem ze mną, a z każdym krokiem bliżej niego moje serce waliło jak jak oszalałe i w pewnym momencie już trudno było mi złapać oddech. Miał podbite oko i lekko rozciętą dolna wargę. Trochę kulał, więc od razu zdałam sobie sprawę, że Zayn faktycznie dobrał mu się do dupy. Zayn, albo Mark. Na szczęście właśnie kończyłam pracę i już nie mogłam doczekać się momentu, kiedy wyjdę z kawiarni. 

Devon obserwował mnie uważnie, mrużąc oczy.

Nie odezwawszy się do niego ani słowem minęłam jego sylwetkę, by pozbyć się fartucha i odwiesić go na miejsce. Co dziwne, Devon przez cały dzień również się do mnie nie odzywał i ani razu mnie nie zaczepił. Westchnęłam cicho odkładając fartuch do mojej szafki i napiłam się porządnego łyka wody. Szafka zatrzasnęła się z hukiem tuż przed moim nosem i minęło kilka sekund zanim zdałam sobie sprawę, że zrobił to Devon. Jego oczy przepełnione były czarną furią, więc z trudem przełknęłam wodę w ustach. Jego dłonie szybko zacisnęły się na mojej szyi zostawiając niewiele miejsca dla przepływającego powietrza. Zaczęłam naprawdę tracić oddech i pisnęłam cicho.

Ścisnęłam go za nadgarstki wbijając w jego skórę paznokcie, ale to tylko dolało oliwy do ognia. 

- Gdzie jest Amber?! - krzyknął wystarczająco głośno, żeby mnie przestraszyć.

Zakasłałam ponownie desperacko walcząc o odrobinę powietrza, podczas gdy jego dłonie zacieśniały się wokół mojej szyi z coraz większą siłą. Serce prawie wyskakiwało mi z piersi, a głowa dudniła od zablokowanego przepływu krwi. 

- Jest... - zakrztusiłam się czując wzmagający dyskomfort.

- Gdzie?!

- Nie mogę o...oddy - zaczęłam okładać jego ręce podkreślając to, że nie mogę oddychać. Uśmiechnął się złowieszczo zadowolony z mojego stanu i lekko poluzował uścisk wokół mojej szyi, nadal jednak trzymając ją ciasno. Zachłysnęłam nagłym dopływem powietrza.

- Jest... Pojechała na wakacje - rzuciłam na wydechu.

Nie spodobała mu się ta odpowiedź, a bazując na tym, że mocniej oplótł moją szyję domyśliłam się, że nie miał pojęcia o jej wyjeździe. 

- Cóż, niezbyt kurwa dobrze to wygląda, no nie? Nie ma Amber, nie ma umowy. - Uśmiechnął się obleśnie wywołując eksplozję nieprzyjemnych dreszczy w moim ciele. Próbowałam wykręcić się z jego stręczycielskich dłoni, ale to tylko zachęciło go do agresywniejszego przyduszania. Starałam się krzyknąć, ale nie mogłam, naprawdę nie mogłam wydusić z siebie głosu. Zaczynałam widzieć mroczki przed oczami, kiedy znowu lekko poluzował swój uścisk.

- Jak tam dziewczyna Zayna? Och, to znaczy jego seks asystentka. - Zmarszczyłam czoło, a na jego ustach wymalował się zadowolony z siebie uśmieszek. - Jest ostra, muszę przyznać. Szkoda tylko, że jest taką pierdoloną szmatą. Zayn zawsze pojawia się tam, gdzie go kurwa nie potrzeba. - Devon pochylił się nade mną, a ja mocno zacisnęłam oczy, czując rodzący się we mnie strach. Jego gorący oddech odbił się od mojego ucha, na co momentalnie zamarłam. - Powiedziałem mu, że zapłaci za to, jeśli coś mi zrobi. Konsekwencje spotkają ciebie, Tori. - Przejechał palcem wzdłuż linii mojej szczęki i poluzował nieco uścisk wokół mojej szyi przypatrując się z góry temu jak wiję się ze strachu i bólu.

- Chyba nie masz zamiaru mi się tutaj popłakać, maleńka? - zaśmiał się nisko. - Widzę, że Zayn nie zostawił na tobie żadnego śladu, może to jednak oficjalne... Pan Malik, gorąca partia, faktycznie przywiązał się do małej, biednej, zgwałconej Tori. Będę czynił honory w jego imieniu.

Szerzej otworzyłam oczy, a on uśmiechnął się złowieszczo. 

- Witaj w pracy, Tori - szepnął. Chwycił mnie za włosy odrzucając je na jedną stronę, czym zrobił sobie doskonały dostęp do mojej szyi. Unieruchomił moje nadgarstki, więc nie miałam najmniejszej możliwości sie poruszyć. Jego oddech odbił się od mojej szyi, na co momentalnie zadrżałam. Gorące łzy skapywały z moich oczy, gdy jego wargi zjeżdżały po mojej skórze. Nagle wgryzł się w nią i zassał mocno przejeżdżając językiem po lekko napuchniętym miejscu, podczas gdy ja wiłam się i płakałam próbując wyrwać się z jego uścisku. Piszczałam, ale szybko zakrył moje usta wolną dłonią nadal wpijając się w skórę mojej szyi. Kiedy wreszcie oderwał się od mojej szyi odchylił się nieco i skubnął mój policzek z uśmiechem na ustach.

- Nie cuduj - skomentował i odszedł, jak gdyby nigdy nic. Zatrzymał się w drzwiach i spojrzał na mnie ponad swoim ramieniem. - Uważaj na siebie, Tori.

Szybko otarłam swoje łzy, kiedy już wyszedł, ale one nie przestały strumieniami wylewać się z moich oczu. Ledwo widziałam. Ledwo oddychałam. Byłam bliska hiperwentylacji. Strach w połączeniu z adrenaliną przepływał przez moje ciało i nie mogłam przestać się trząść. Czułam, że moja szyja nadal jest mokra od śliny Devona. Skrzywiłam się i zerknęłam w lustro. Moja twarz była cała czerwona, a oczy już napuchnięte od palących łez. Kiedy lekko przechyliłam głowę w bok dostrzegłam ciemno brązową malinkę. Nie zrobił mi jej Zayn, tylko Devon. Łzy ponownie uniemożliwiły mi widoczność, a moje łkanie przypominać zaczęło napad czkawki.

Kiedy w końcu wyiskałam z siebie jakieś znikome pokłady odwagi i resztki godności, szybko zebrałam swoje rzeczy i ruszyłam do drzwi. Świeże, londyńskie powietrze uderzyło moją twarz, a ja wzięłam najgłębszy oddech w całym moim życiu. Poczułam jak ktoś kładzie rękę na moim ramieniu i strąciłam ją pospiesznie, zdając sobie sprawę chwilę później, że dłoń ta należała do Marka. Uniósł swoje ręce w górę w geście poddania, a na jego twarzy pojawiło się zdziwienie i konsternacja, jednak szybko wrócił do swojej naturalnej, obojętnej ekspresji.

- Prze..przepraszam Mark - powiedziałam przełykając swój strach. 

- Nie masz za co. - Uśmiechnął się otwierając przede mną drzwi do SUVa. Wsiadłam do środka po ostatnim, przeciągłym spojrzeniu w stronę kawiarni. 

Podczas drogi powrotnej do domu cały czas starałam się zająć czymś rozedrgane dłonie. Jeśli Zayn znowu pobije Devona, to co tamten zrobi mi następnym razem?! Nie chcę żyć w ciągłym strachu. Bardzo się tym martwiłam. Westchnęłam cicho i zmarszczyłam czoło dotykając pulsującego miejsca na szyi. Naznaczył mnie. Przygryzłam wargę, żeby powstrzymać się od płaczu. Co zrobi Zayn, kiedy to zobaczy?! A może nie zauważy...

- Panno Greene?

Momentalnie popatrzyłam na Marka, który zdążył już otworzyć dla mnie drzwi samochodu i stał przypatrując mi się uważnie. Skonsternowana zatrzepotałam rzęsami.

- Och, przepraszam - rzuciłam z uśmiechem, ale nawet on wiedział, że nie był to szczery uśmiech. - Dziękuję, Mark.

- Cała przyjemność po mojej stronie.

Skinęłam do niego w podzięce i ruszyłam do windy z wysoko uniesioną głową. Wybrałam odpowiedni kod i czekałam cierpliwie na jej przybycie. Odetchnęłam głęboko i weszłam do małego, metalowego pudełka. Z całych sił starałam się powstrzymać płacz, kiedy drzwi windy zasunęły się. 

Dam sobie radę.

Tylko bez płaczu.

Wszystko będzie dobrze. 

Kiedy zbliżyłam się do penthouse'u wciągnęłam na usta uśmiech, który miałby przekonać wszystkich, że nic się nie stało. Nie wyszło mi to jednak tak, jak planowałam. Zostanę przy pomyśle zamknięcia się w sypialni. Zayn i tak ma za dużo zmartwień na głowie. Emma została sprana na kwaśne jabłko, a mi tylko grożono i mam pierdoloną malinkę.

Niepewnie przeszłam przez mahoniowe drzwi i pierwszą osobą, którą zobaczyłam była pani Conrad. Uśmiechnęła się na mój widok, ale jej uśmiech szybko zbladł, kiedy zeskanowała moją twarz. 

- Wszystko w porządku, panno Greene?

Dolna warga zaczęła niebezpiecznie drżeć, a oczy wypełniać się łzami. W gardle czułam formującą się wielką gulę. Otworzyłam usta, żeby coś odpowiedzieć, ale stchórzyłam i rzuciłam się biegiem do swojego pokoju, żeby uniknąć ciekawskich spojrzeń. 

Zatrzasnęłam za sobą drzwi. Nie chciałam zrobić tego tak głośno, ale cóż... Osunęłam się na podłogę i zaczęłam płakać. Znowu czułam, ze mam problemy z oddychaniem. Przyłożyłam dłonie do piersi, jakbym zaraz miała dostać ataku serca. Po kilku chwilach ciągłego płaczu zmusiłam się do wstania i ruszyłam do garderoby. Dowlokłam się do lustra, a kiedy w nie spojrzałam przywitał mnie obraz nędzy i rozpaczy. Twarz miałam całą czerwoną, oczy przekrwione i załzawione, usta napuchnięte lekko, a włosy poburzone we wszystkie strony. Malinka na mojej szyi wydawała się większa, niż ją zapamiętałam. Rozczesałam swoje włosy i po kilku próbach postanowiłam zakryć znamię długimi falami. 

Usłyszałam pukanie do drzwi i zamarłam momentalnie. Powoli i niepewnie ruszyłam z powrotem do pokoju. Pukanie nie ustawało.

- Victoria? Jesteś tam? - Kurwa. - Otwórz drzwi.

Zayn.

Przygryzłam wargę. Nie, nie mogę się z nim zobaczyć. 

Po raz kolejny podjął próbę otwarcia drzwi, ale nie udało mu się.

- Re! Proszę cię...Pani Conrad się o ciebie martwi. Re, otwórz drzwi.

Z wahaniem i ociąganiem uchyliłam drewnianą płytę, a on wparował do środka szybciej, niż się spodziewałam. Objął moją twarz dłońmi, a ja od razu wstrzymałam oddech. Fobia zaczęła przejmować kontrolę nad moim ciałem. Zayn zauważył moją reakcję na swój dotyk i zmarszczył czoło. Byłam strasznie spięta.

- Co jest?! - zapytał z szeroko otwartymi oczyma, które przepełniało zmartwienie.

Zatrzepotałam gwałtownie rzęsami starając się unormować mój postrzępiony oddech. Dotykalski, tak bardzo dotykalski. Potrzebowałam dystansu.

- Zayn, proszę cię...

- Powiedz mi co się dzieje!

Nie mogę. Kto wie co Zayn zrobi Devonowi, a potem co Devon zrobi mi. Byłam przestraszona. Bałam się tego co może się stać. Byłam tak zagubiona w swoim własnym świecie, że nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego, że znowu zaczęłam płakać. Zayn skonsternowany i zmartwiony moją reakcją od razu mnie przytulił. Nie było to jednak ani trochę pocieszające, mojemu ciału nie podobało się to co oferował mu Zayn. 

Odepchnęłam go od siebie szybko potrzebując powietrza, a on stał i z niedowierzaniem obserwował moje ruchy. Pobladł na twarzy w momencie, kiedy jego oczy spoczęły na moim dekolcie.

- Co ty masz na szyi? - Jego ton był śmiertelnie niski i mimo, że moje serce zdążyło już się nieco uspokoić to w tamtym momencie ponownie rozszalało się w mojej piersi. Przełknęłam swój strach, a on lekko zmrużył oczy. - Powiedz mi, że to nie on ci to zrobił! - Podniósł głos, a ja zamarłam.

- Za..

- To był Devon, tak? - domagał się odpowiedzi, ale ja trzymałam język za zębami. - Odpowiedz mi!

- T..tak.

Zayn zbladł jeszcze bardziej, o ile było to w ogóle możliwe. Wszelkie wcześniejsze emocje, konsternacja, zmartwienie, zniknęły. Jego aurę pochłonęła całkowita ciemność.

- Zabije go, kurwa. - Odwrócił się na pięcie i skierował w stronę drzwi, ale szybko złapałam go za rękę.

- Nie rób nic głupiego, proszę cię!

- Głupiego?! On cię, kurwa, dotknął, Victoria! - Wyrwał swoje ramie z mojego uścisku, na co momentalnie się cofnęłam. 

- Nie, błagam cię. On zrobi mi krzywdę, jeśli nawet tkniesz go palcem!

- Emma leży przez niego na dole. Nie pozwolę na to, żeby ten pojeb znowu skrzywił kogoś kogo kocham.

Mocno zamknęłam oczy.

- Nie słuchasz mnie. On właśnie skrzywdzi mnie, jeśli cokolwiek mu zrobisz. Proszę cię, nie rób tego.

Zayn zamilkł na chwilę wyraźnie nad czymś rozmyślając. Minęło kilka sekund, po czym jego sylwetka lekko się rozluźniła. 

- Pobił Emmę, a tobie zrobił to... Nie popuszczę mu tego.

- Więc poświęcisz mnie w imię zemsty za Emmę?

Zayn zmarszczył czoło.

- Czemu tak mówisz?

- Bo tak się czuję.

- Nic ci nie zrobi.

- Zrobi.

- Nie zrobi, Victoria! Co jeszcze ci zrobił?!

Zamrugałam kilkakrotnie. Naprawdę go to obchodzi?

- Nie chcę dłużej o tym rozmawiać. - Szybko wytarłam mokre oczy, a on westchnął poirytowany.

- Po prostu mi powiedz, Victoria.

Potrząsnęłam głową.

- Nic takiego.

- Jak to "nic takiego"? Właśnie, że...

- Zostaw mnie samą i idź opiekować się swoją Emmą - syknęłam ściągając buty. Położyłam się na łóżku i skuliłam w kłębek wykończona ciągłym płaczem. Materac zakołysał się lekko, gdy Zayn położył się obok mnie. Jego ręce z wahaniem oplotły moją talię. Poczułam lekki strach, ale unikalny zapach Zayna pozwolił nieco go zmniejszyć. 

Przycisnął usta do nienaznaczonej skóry mojej szyi i westchnął cicho.

- Proszę cię, nie nienawidź mnie - wyszeptał niepewne.

- Ostatnio jesteś naprawdę strasznym fiutem. Ciężko jest cię nie nienawidzić.

Poczułam jak uśmiecha się przy mojej skórze, ale jego uśmiech szybko zniknął. 

- Jesteś całkiem zadziorna, kiedy masz miesiączkę. 

- Nie, po prostu mam dosyć tej twojej ciągłej huśtawki nastrojów - odgryzłam się.

- Przepraszam - odparł cicho.

- Za co dokładnie?

- Za bycie fiutem, jak to ujęłaś. Naprawdę jestem wkurwiony na Devona. Najpierw Emma, a teraz ty?! Jak ja mam na to wszystko reagować? Cała sytuacja wymsknęła się spod kontroli i kurewsko mnie to frustruje. 

Przekręciłam się na plecy i położyłam na boku, by spojrzeć na Zayna. Jego wyraz twarzy był obojętny i nie udało mi się odczytać jego emocji. Jego wzrok spoczął na mojej szyi, na co wzdrygnęłam się niekomfortowo.

- Co się stało Emmie? - zapytałam zaciekawiona i zmartwiona jednocześnie.

Zayn westchnął cicho.

- Devon był w domu Emmy, ale nie jestem pewien, czemu ją zaatakował.

Zmarszczyłam czoło.

- Skąd wiesz, że był u niej w domu?

Chłopak skrzywił się lekko, ale szybko wrócił do swojego naturalnego wyrazu twarzy. Chwilę zajęło mu, zanim odpowiedział na moje pytanie. Chwycił mnie za dłoń i westchnął cicho, po czym przygryzł dolną wargę.

- Bo byłem z nią.

Minęło kilka sekund, aż wreszcie dotarła do mnie ta nowa informacja, którą mi wyjawił. Był z Emmą?

- Co?!

_____________________________________________________

OKEJ KOCHANI FIRST OF ALL CHCIAŁABYM ZAPROSIĆ WAS DO ODWIEDZENIA CUDNEGO BLOGA (pamiętacie kochaną istotę, która pomogła mi przy tłumaczeniu jednego z rozdziałów? to właśnie ona współtworzy tłumaczenie na tamtym blogu). SAMA ZBIERAM SIĘ DO CZYTANIA TEGO OPO JUŻ JAKIŚ CZAS, ALE NA RAZIE NIE MOGĘ ZNALEŹĆ GO WYSTARCZAJĄCO DUŻO I TAK KISI SIĘ W SAVED STORIES NA MOIM WATTPADZIE :/ TAK WIĘC GORĄCO POLECAM:

PSYCHOTIC

KOLEJNY ROZDZIAŁ POJAWI SIĘ (powiedzmy) W PIĄTEK. PEWNIE JAKOŚ WIECZOREM. 

Dziękuję dzióbazzzki za wyrozumiałość i cierpliwość :) do następnego.