Rozdział 22: "Złamane obietnice"

Usiadłam gwałtownie, a jego oczy momentalnie podwoiły swoje rozmiary. Również się podniósł i od razu chwycił mnie za rękę, jakby bał się, że zaraz mu ucieknę.

- Byłeś z nią?! - wypaliłam.

- Daj mi wyjaśnić.

- Co wyjaśnić?! To, że spotkałeś się z Emmą za moimi plecami, po tym, kiedy wybrałeś mnie zamiast niej?!

- Victoria, pozwól mi po prostu wszystko wytłumaczyć! - Nie zdawał sobie z tego sprawy, ale uścisk jego ręki wokół mojego przedramienia zwiększał się z każdym jego słowem. - Proszę cię!

Fuknęłam zdenerwowana.

- Nie wiem czy w ogóle zasługujesz na możliwość wyjaśniania mi czegokolwiek.

- Proszę jedynie o to, żebyś mnie wysłuchała.

Wiele kosztowało mnie to, żeby go tam nie spoliczkować, ale przecież musiał mieć jakiś konkretny powód, żeby się z nią spotkać.

- Dobra.

Zayn odetchnął z ulgą i przejechał językiem po swoich wargach.

_______________________________________________________

(Mark)

Gdy wróciliśmy po spotkaniu z Bradford, byłem kurewsko zaskoczony, kiedy szef powiedział, że chce jechać do tej suki, Emmy. Przecież ledwo co wylądowaliśmy.

Nawet mimo tego, że od dziesięciu lat byłem rozwiedziony, wiedziałem cholernie dobrze, że cyrki, które odstawiał szef były jakieś pojebane. Musiał mieć naprawdę wielkie jaja, żeby spotykać się z tym diabłem wcielonym za plecami Victorii. Czy ten dupek w ogóle to przemyślał? Pewnie nie, bo skurwiel jest zbyt dużym egoistą, żeby brać pod uwagę uczucia swojej własnej dziewczyny.

Ale patrząc na to z drugiej strony, po raz pierwszy widziałem szefa w tak daleko rozwiniętym związku z kimś oprócz Emmy. Cipki zawsze przesłaniały mu krajobraz, ale jeśli odpieprzy taką akcję jeszcze raz, kto wie jak to się wszystko skończy. 

Zajechaliśmy pod dom tej ździry, po czym zaparkowałem na kiedyś stałym miejscu Malika i otworzyłem mu drzwi. 

- Trzymaj się przy mnie - bąknął szef, kiedy Emma stanęła w drzwiach wejściowych, żeby nas przywitać. Na serio nie chciałem włazić do jej domu, czułem ciarki, kiedy tylko na nią spojrzałem, nie wspominając już nawet o byciu w środku tej pieczary.

- Cieszę się, że znalazłeś czas - zaczęła Emma, ale Zayn przerwał jej w połowie zdania.

- Co takiego ważnego masz mi do pokazania? - zmarszczył brwi częściowo poirytowany, ale na pewno był też kurewsko ciekawy, skoro przywiało go aż tutaj.

Emma westchnęła rozdrażniona.

- Porozmawiamy o tym w środku - powiedziała, gestem ręki wskazując na uchylone za sobą drzwi. 

- Wolałbym nie. Wydaje mi się, że powinniśmy spotkać się w nieco bardziej publicznym miejscu. - Zayn zmarszczył brwi, a Emma powtórzyła jego wyraz twarzy.

- Dobrze, w takim razie poczekaj. Muszę włączyć alarm, zanim wyjdziemy. - Kobieta odwróciła się na pięcie i posłała mi chłodne spojrzenie.

- Zaktualizowałaś swój system alarmowy? - zapytał marszcząc czoło Zayn.

- Wczoraj mi go zainstalowali - odpowiedziała z uśmiechem Emma.

- Um, nie wydaje mi się, żebyśmy musieli od razu gdzieś wychodzić - odparł zniecierpliwiony. - Po prostu powiedz mi o co chodzi tutaj.

- Chodzi o Taylora i mnóstwo papierkowej roboty. Nie mogę dyskutować o tym na schodach przed moim domem. Czekaj, wezmę tylko odpowiednie dokumenty i...

- Okej, okej, tylko się pospiesz. To miejsce wywołuje we mnie zbyt dużo wspomnień.

Emma zmarszczyła czoło i popatrzyła na mnie ukradkiem. 

- Dobrych wspomnień, mam nadzieję. - Jakimś cudem jej ton wydał mi się zraniony.

Zayn nie odpowiedział. No i kurwa, zajebiste posunięcie.

Emma pospiesznie zniknęła w środku. Niekomfortowo zakołysałem się na stopach. Na serio, kurewsko nie podobało mi się to, dokąd to wszystko zmierzało. Co on, do cholery, zamierza zrobić?! Zerknąłem na szefa i zauważyłem, że również nie czuje się najlepiej w zaistniałej sytuacji. Wiedział, że nie powinno go tam być. Stąpał po zajebiście cienkim lodzie.

Był mądrym facetem, ale chyba nie wystarczająco.

***

Kiedy dotarliśmy do małego baru, który wyglądał na bezpieczniejszy niż szparka laski w knajpie dla gejów oboje, i Zayn i Emma, gadali jak dwójka dobrych znajomych. Niestety, nie mogłem wyzbyć się przeczucia, że ona coś kombinuje. Może był to tylko mój sposób reagowania na babę, która zarywa do kolesia o osiemnaście lat od siebie młodszego, a może po prostu nie lubiłem tej ździry. Pewnie normalnie nie stwarzała zagrożenia, dopóki w ręce nie wpadł jej jakiś bicz.

Poczułem wibrację w jednej z kieszeni i okazało się, że dzwoni telefon szefa. Kiedy na ekranie wyświetlił się numer Victorii odebrałem od razu.

Nie mogłem jej ignorować, pewnie martwiła się o swojego pierdolonego chłopaka, który aktualnie odbywał spotkanie ze swoją eks-czymkolwiek-by-ona-nie-była.

Pff, baby.

- Panno Greene, coś się stało?

Re odchrząknęła. 

-  Cześć, Mark. Jest tam gdzieś może Zayn? Albo, czy w ogóle jest osiągalny? - dosłyszałem szok w jej głosie i nie byłem tym zaskoczony. Byłem pewnie ostatnią osobą, która mogłaby odebrać telefon Malika. Zerknąłem na szefa, który w najlepsze ucinał sobie sentymentalne, kurwa, pogaduszki z Emmą.

Szef podniósł na mnie wzrok, ale odwróciłem się do niego plecami. Weź, nie udawaj, że żałujesz, że tu przylazłeś.

- Pan Malik jest teraz zajęty, Re - odpowiedziałem spiętym głosem.

- Och, okej. - Było mi jej szkoda. - Dziękuję i proszę, przekaż mu, że zdzwoniłam. - Wszystko jasne, dziewczyna po prostu martwiła się o swojego chłopaka. Chciałem powiedzieć jej, żeby spierdalała gdzie pieprz rośnie, póki ma na to szansę.

- Oczywiście, madam.

- Dziękuję.

- Cała przyjemność po mojej stronie. - Uśmiechnąłem się, mimo, że nie powinienem był tego robić. Ja się, kurwa, nie uśmiecham!

- Mark. - Usłyszałem za sobą głos Zayna. Jebany mnie zaskoczył.

- Sir.

- Emma chciałaby wrócić do domu.

- Oczywiście, proszę pana. - Zrobię wszystko, żeby tylko nie musieć dłużej patrzeć na tę jędze.

Szybko podjechałem pod wejście do baru i zebrałem tę dwójkę, by odwieźć ich do domu. Nic podejrzanego nie działo się na tylnym siedzeniu, więc dzięki Bogu, nie musiałem wywlekać tej baby z auta, prawdopodobnie za włosy, gdyby tylko dotknęła Zayna choć jednym palcem. Gdy zatrzymałem się pod jej domem zerknąłem we wsteczne lusterko i złapałem kontakt wzrokowy z szefem, który lekkim kiwnięciem głową dał mi znać, że mam zostać w środku, po czym sam wysiadł i otworzył przed nią drzwi kreując się na jakiegoś perwersyjnie popieprzonego dżentelmena. 

Emma podziękowała mi i zgrabnie wysiadła z samochodu, zaczynając kolejną, krótką pogawędkę z szefem. Nie wymienili się uściskami na pożegnanie, co było nowością, ale również dobrą zmianą. Trzymaj swoje brudne łapy z dala od niego.

Wszystko wydawało się zmierzać do szczęśliwego zakończenia, gdy kobieta zniknęła w środku swojego domu, jednak szef nadal kręcił się w pobliżu jej drzwi wejściowych. Zbliżył się do jednego z dużych okien frontowych, po czym pospiesznie podbiegł do auta. Był wytrącony z równowagi otwierając moje drzwi, zanim zdążyłem zrobić to samemu, po czym szybko wyskoczyłem na podjazd. 

- O co chodzi, sir? - Mój instynkt ochroniarski uderzył we mnie ze zdwojoną siłą i od razu poczułem uspokajający ucisk broni przy pasku, przypominający, że moja dziecinka zawsze jest na moje zawołanie i nigdy mnie nie zawiedzie, jeśli przyjdzie mi zastrzelić jakiegoś skurwiela.

- Ktoś jest w środku.

Poczułem dreszcze.

- Framuga w oknie jest pęknięta. Musiała zostać podważona śrubokrętem, albo...

Z wnętrza ogromnego domu dobiegł nas odgłos tłuczonego szkła. Adrenalina momentalnie wzburzyła krew w moich żyłach, gdy pospiesznie ruszyłem do drzwi wejściowych, żeby ocenić co tam się wyprawia.

- Emma...

Zanim szef miał w ogóle okazję zajrzeć do środka, odsunąłem go za siebie.

- Proszę zostać tutaj. - Sięgnąłem po broń i wsunąłem się do domu. Sprawdzałem pokój po pokoju. Kiedy cichcem zbliżyłem się do miejsca skąd dobiegały niepokojące odgłosy akurat wysiadł prąd. 

- Kurwa - bąknąłem pod nosem. 

Dźwięk łamiących się mebli zabrzmiał głośniej i właśnie wtedy w holu, na przeciwko siebie dostrzegłem, kurwa, mojego jebanego szefa. Poznałem go po sylwetce, stał twarzą do mnie, ale było zbyt ciemno, żebym mógł ją dostrzec. Przecież kazałem mu, do chuja, zostać na zewnątrz. Uparty skurwysyn.

Uniósł swoje dłonie w powietrze, kiedy dostrzegł mój pistolet wycelowany w swoją osobę. Mimo, że adrenalina galopowała w moich żyłach, jak koń na sterydach to poczucie ulgi, że chujowi nic się nie stało było porównywalne z orgazmem. No, nie było to aż tak przyjemne, bo miałem ogromną ochotę przyjebać mu tą bronią za to, że nas tu przywlekł. 

Doszedłem jednak do wniosku, że to Emma jest w niezłych tarapatach, a moja praca przecież nie ma nic wspólnego z opiekowaniem się jakimiś ździrami.

- Gdzie ona jest? - bąknął Malik. Światło zapaliło się w całym domu oznajmiając ponowne włączenie prądu, na co oboje odetchnęliśmy z ulgą. 

- Nie jestem pewien, sir. Ten dom...

- Och, kogóż my tu mamy. - Adrenalina ponownie odrodziła się w moich żyłach i niemal od razu namierzyłem Devona.

To jebany dupek.

Jego jedna ręka oplatała ciało Emmy przyduszając jej szyję. Całą twarz miała pokrytą krwią i z trudem utrzymywała się na własnych nogach. Była kompletnie zmasakrowana i nawet nie chciałem myśleć o tym, co ten chory dzieciak jej zrobił. Nigdy nie podniósł bym ręki na kobietę, nawet mimo tego, że nie jestem zbyt dużym fanem Emmy. Są pewne granice, których nie powinno się przekraczać, a on właśnie, kurwa, przekroczył jedną z nich.

- Emma! - krzyknął szef wyrywając się na przód, jednak szybko chwyciłem go za przedramię. Ja pierdole. Nie ułatwiał mojej i tak skomplikowanej roboty, próbując się wyrwać. Zacieśniłem uścisk wokół jego cholernego ramienia i mięczak się w końcu poddał. Za chuja nie ufałem temu Andersonowi.

Jakąkolwiek szurniętą gierkę sobie ubzdurał, nie miałem zamiaru w nią grać.

- Zayn, Zayn, Zayn... - zawołał milutkim głosem Devon. Na jego twarzy rozciągnął się ten zadowolony z siebie uśmieszek, który tak kurewsko chciałem zmieść przy pomocy mojej pięści. - Myślałem, że już masz dziewczynę... Przyłapałem tę małą sukę, kiedy węszyła w moim mieszkaniu. 

- Puść ją!

- Albo co?

- Albo cię, kurwa, zabije, Anderson! - zagroził Zayn.

- Nie obiecuj czegoś, czego nie jesteś w stanie spełnić. - Devon  popatrzył w dół na Emmę. Była ledwo przytomna i miała pewnie wstrząśnienie mózgu. Przejechał palcem wzdłuż linii jej szczęki i uśmiechnął się przebiegle. - Czyż nie jest piękna?

- Puść ją! - zażądał ponownie Zayn.

- Okej, okej. Już ją puszczam. Jezus, człowieku. - Po tych słowach poluzował uścisk swojego ramienia wokół jej szyi, a ona opadła na ziemię jak worek kartofli. Zanim zdążyłem do niego doskoczyć, żeby zabrać go na jebaną policję, Zayn już się z nim rozprawiał. Jezu Chryste. To było kurwa gorsze od obserwowania dwójki lejących się dzieci. Każdy cios Zayna był idealnie wymierzony i widziałem, że robi to z największą siłą, jaką może uzyskać ze swoich mięśni. Mimo, że było to niezłe widowisko, nie powinienem był nawet pozwolić na to, żeby szef zbliżył się do tego psychola.

Mógł stracić dosłownie wszystko.

To moim zadaniem było wpierdolić Devonowi.

Natrudziłem się, żeby oderwać Malika od Devona i przywołać go do rzeczywistości. Widziałem go w takim stanie tylko dwa razy, ale teraz, chyba po raz pierwszy, nie odepchnął mnie po to, żeby z powrotem rzucić się  na tego kogo obrał jako cel.

- Sir, proszę przestać. Ja się tym zajmę. Niech pan zobaczy co z Emmą - poinstruowałem zwięźle.

Zayn przytaknął mi niechętnie i przykucnął na podłodze podnosząc Emmę, by zabrać ją z pokoju, podczas gdy ja miałem zająć się oszołomem leżącym u moich stóp. Szybko wstał na równe nogi i wypluł pokaźną ilość krwi na biały dywan.

Szef serio dobrał mu się do dupy, ale ten amant z Beverly Hills 90210 nawet go nie drasnął. 

Kipiałem z wściekłości i patrzenie na tego śmiecia dolewało jedynie oliwy do ognia. Starałem się kontrolować, ale ten jego kpiący wyraz twarzy naprawdę nie ułatwiał mi sprawy.

- Przekaż Zaynowi, żeby lepiej na siebie uważał. Tori jest następna! - Uśmiechnął się złowieszczo.

Osiągnąłem apogeum, a samokontrola wyparowała momentalnie. Re! Nie ma, kurwa, mowy, Anderson! Nikt nie tknie Re.

Zbliżyłem się do niego i zwinnym gestem oplotłem dłonią jego tchawicę obserwując jak powietrze ze świstem ulatuje z jego płuc. Jego twarz najpierw przybrała kolor czerwony, by sekundy później zmienić się w fioletowy odcień. Walczył by zaczerpnąć oddech mimo mojego silnego uścisku.

Gdybym zwiększył siłę z jaką go przyduszałem jego tchawica zostałaby zmiażdżona w mgnieniu oka. Może miałem więcej samokontroli niż mi się wydawało? Beznamiętnie obserwowałem jak zmaga się z brakiem powietrza. Jego usta posiniały, a on osunął się na kolana. Moje człowieczeństwo jednak wygrało, kiedy puściłem jego gardło wymierzając kopniaka prosto w brzuch. Byłem usatysfakcjonowany słysząc świst z jakim zaczerpnął upragniony oddech, napełniając płuca. Widzicie? Pomogłem mu. Znowu może oddychać. Cóż, dyszeć... Alle-kurwa-luja! Mógłbym zostać jego osobistym doktorem. 

Skulił się na ziemi formując ze swojego ciała zwartą kulę. Podchwytliwa pozycja, ale nie ma rzeczy niewykonalnych. Szybkim ruchem wymierzyłem cios prosto w jego lewą nerkę. Zaskomlał z bólu. Powtórzyłem uderzenie, a żałosny jęk momentalnie ucichł.

Przykucnąłem obok niego.

- Spierdoliłeś sprawę, Anderson. Kurewsko ją spierdoliłeś.

Podniósł na mnie załzawiony wzrok. Zauważyłem jak z jego nosa ciągnie się glut.

- Dał ci szansę...Tak właśnie robi, daje ludziom szanse. Nawet mimo tego, że doskonale wiedział o tobie i twoich wszystkich asystentkach...

Jego oczy podwoiły swoje rozmiary i błysnęło w nich coś mrocznego, jednak kurtyna szybko opadła. Odwrócił wzrok.

- Jesteś nikim. Mniej niż nikim. Nawet, jeśli wiedziałbyś, że jesteś nikim to już byłoby coś, ale nie wiesz. A teraz posłuchaj mnie uważnie. Powiem to tylko raz, bo w odróżnieniu od Malika ja nie daje ludziom kolejnych szans. Jeszcze raz dotkniesz pannę Greene i cię, kurwa, zabiję. Wiem o wszystkim co zrobiłeś. Zapamiętaj moje słowa, pierdolony tchórzu.

Wyprostowałem się i po krótkim namyśle kopnąłem go w żebra, żeby podkreślić moje słowa.

- A teraz, kurwa, wstawaj.

_______________________________________________________

Zayn cały się spiął pogrążając się w zamyśleniu. Spuścił wzrok na swoje zaciśnięte i pobielałe pięści i rozprostował palce. Kostki na jego dłoniach nadal chowały znamiona walki.

- Mark cię powstrzymał? - zapytałam cicho.

- No. Devonowi udało się uciec, kiedy Mark z nim skończył. - Zayn potrząsnął głową. - Jebany tchórz - syknął zdenerwowany. - Mark niezaprzeczalnie chce cię chronić.

Uśmiechnęłam się lekko. Mark wydaje się być miły. To znaczy, onieśmiela mnie czasami, ale czuję od niego taką ojcowską opiekuńczość. Nie mogłam go sobie w ogóle wyobrazić w sytuacji o której opowiedział mi Zayn.

- Devon coś ci zrobił?

- To nie ma znaczenia, Victoria. Skrzywdził Emmę! - Znowu podniósł głos, na co spuściłam wzrok, jakbym znowu się poddała. - Nie odzyskiwała przytomności przez tak długo...

- Jest mi przykro z jej powodu, tylko...

Szybko zmienił temat bagatelizując go, na co przygryzłam wargę. 

- Nie robiliśmy nic poza tym. Tylko rozmawialiśmy...

- Ale zamiast zadzwonić do mnie, jak tylko wylądowaliście, od razu pojechałeś do niej - przerwałam mu, a gdy skończyłam cierpliwie milczałam czekając na odpowiedź. - Muszę dodać, że spotkałeś się z nią za moimi plecami. - Ponownie się zawahał co odebrałam, jako możliwość kontynuacji. - Myślę, że oboje zdajemy sobie sprawę z tego, że zależy ci na niej bardziej, niż byś chciał.

- Na tobie też mi zależy!

Prychnęłam pod nosem.

- Okazujesz to w zabawny sposób. - Zsunęłam nogi z łóżka i wstałam, a on przyglądał się uważnie każdemu mojemu ruchowi, gdy skierowałam się w stronę drzwi, jednak szybko powstrzymał mnie od wyjścia.

- Przepraszam, nie powinienem był do niej jechać, ani się z nią spotykać, ale zrobiłabyś dokładnie to samo dla Jamesa, kiedy dowiedziałabyś się, że coś złego dzieje się w jego życiu - odparł oskarżycielsko Zayn, na co fuknęłam głośno. Obróciłam się na pięcie stając twarzą do niego, a on popatrzył na mnie zdzwiony nie spodziewając się takiego gestu z mojej strony.

- Nie, nie. Pominąłeś tę część, w której zadzwoniłabym do ciebie, zanim jeszcze nawet pomyślałabym o tym, żeby spotkać się z Jamesem za twoimi plecami. Wiesz dobrze, że nie jestem jej wielką fanką, Zayn, i nawet po tym jak powiedziałeś mi, że jestem dla ciebie tą jedyną i po wygłoszeniu całej tej chwytającej za serce przemowy o tym, jak to pozbyłeś się jej ze swojego życia, umówiłeś się z nią za moimi plecami!

- Przepraszam!

Potrząsnęłam głową.

- Amber miała rację. Dałam ci zbyt wiele szans.

- Teraz będziesz brała pod uwagę rady od swojej przyjaciółki, która prawdopodobnie zabawia się z kolesiem, który cię zgwałcił? Mądry ruch, Victoria - prychnął Zayn mrużąc swoje oczy. Nie zawahałam się unosząc dłoń i spoliczkowałam go siarczyście. 

- To był cios poniżej pasa - rzuciłam. - I tak, będę brała pod uwagę rady mojej przyjaciółki, która dogadała się z Devonem, tylko po to, żeby mi nic nie zrobił. Ale teraz, kiedy wyjechała jestem dla niego łatwym celem. Zwłaszcza, jeśli masz zamiar ścigać go w geście zemsty za Emmę. - Zmrużyłam powoli oczy. - Tkniesz go, tym samym wystawiając mnie na ostrzał.

Minęłam go, robiąc kilka kroków wgłąb pokoju, by uniknąć jego, nagle zmartwionego, wzroku. 

- Nadszedł czas na udowodnienie tego, gdzie leżą twoje priorytety, kiedy staniesz z nim twarzą w twarz. 

- Ja już wybrałem. Moim wyborem jesteś ty. Ile jeszcze razy będę musiał to powtórzyć?!

Przewróciłam oczami.

- Gówno prawda. Twoje zachowanie pokazuje całkiem co innego. Mam już dość tego wszystkiego. Wybrałeś mnie, ale tak naprawdę wybrałeś ją, to zawsze była ona. Cholera jasna, byłam taka głupia, że nawet przez chwilę myślałam, że faktycznie mnie kochasz...

- Nie, nie mów tak! Kocham cię! - Cała sylwetka Zayna się spięła. Jego oczy wypełniły się bólem i urazą.

- Wcale nie. - Potrząsnęłam głową.

Zayn zmarszczył brwi i pobladł, kiedy uderzyła w niego realność chwili.

- Zostawiasz mnie, prawda?

Przygryzłam wargę, starając się powstrzymać łzy. Nie mogłam nawet na niego spojrzeć.

- Odpowiedz mi, Victoria. - Jego głos był władczy, ale łagodny jednocześnie. Cała aura wokół nas momentalnie się zmieniła. W jednej chwili się kłócimy, a w następnej na poważnie zmierzamy ku czemuś głębszemu. - Odpowiedz... - powtórzył szeptem.

Nie mogłam tego zrobić. Nie wiedziałam co miałabym powiedzieć. Gdybym tylko otworzyła usta od razu bym się rozpłakała.

- Nie - wyszeptał z niedowierzaniem Zayn. Kiedy w końcu znalazłam  w sobie wystarczająco dużo odwagi, żeby na niego spojrzeć, miał całkowicie zrozpaczony wyraz twarzy, ale nie zamierzał poddać się tak łatwo. - Obiecałaś mi! - dodał zagorzale, ale było w tym coś z desperackiego błagania. - Nie, nie, nie. To nie może znowu się dziać.

- Potrzebuję przerwy - odezwałam się w końcu, a on momentalnie zmarszczył czoło. Nienawidziłam go w takim stanie. Nie wiedziałam, czy był zły na mnie, czy na siebie.

- Nie odchodź. Nie możesz mnie zostawić. - Gwałtownie chwycił się za głowę, jakby dopiero co zdał sobie sprawę, że była tam przez całe jego życie. - Nie.

- Przykro mi - zaszlochałam.

Objął moje przedramiona w geście kompletnej desperacji. 

- Nie odchodź, ja cię potrzebuję.

- Masz Emmę.

Potrząsnął głową i mocno zacisnął powieki, a kiedy ponownie je rozchylił jego oczy zaszklone były od łez. Och, mój Boże. Jeszcze nigdy wcześniej go takiego nie widziałam. Rozpacz i desperacja były jedynymi emocjami, które wypełniały jego rysy.

- Chcę tylko ciebie, potrzebuję cię - odparł błagalnie. - Nie odchodź, nie zniosę tego. To mnie złamie, Victoria, proszę cię. - Mówił z szeroko otwartymi oczami, które przepełnione były bólem i zmartwieniem. Wyglądał na zdesperowanego.

- Każdy człowiek ma swoje granice, a ja właśnie je przekroczyłam - wymamrotałam. - Potrzebuję czasu dla samej siebie. Czasu, żeby się wykurować. W ciągu tygodnia dowiedziałam się o tobie rzeczy, których nigdy nie chciałam wiedzieć i nadal dziwię się, że jeszcze się nie załamałam.

Pojedyncza łza zdołała wyrwać się z kącika jego oka i mimo, że szybkim gestem ręki wytarł swój policzek to i tak ją zauważyłam. 

- Jeśli mnie kochasz, pozwolisz mi odejść - wydukałam nieskładnie.

- Nie mogę ci na to pozwolić. - Głośno przełknął ślinę. - Obiecałaś mi, że mnie nie zostawisz. - Objął moją twarz dłońmi budząc we mnie wszelkie formy życia. - Kocham cię, Re.

Pociągnęłam nosem i wytarłam swoje mokre od łez policzki. 

- Więc pozwól mi odejść, muszę się.. naprawić, pozbierać do kupy. Muszę uciec od Londynu, od ciebie i Emmy, Devona i wszystkich pozostałych. Jeśli naprawdę mnie kochasz, Zayn, pozwól mi odejść.

Bardzo powoli przycisnął swoje usta do moich, a ja zamknęłam oczy. Mimo, że serce waliło mi jak młotem, przerwałam pocałunek i mocno go przytuliłam. Ukrył swoją twarz w zagłębieniu między moją szyją, a ramieniem a po krótkiej chwili poczułam jak koszulka która miałam na sobie, zaczyna przemakać. 

On płakał.

Zayn płakał.

Nie..Nie płacz.

Cholera jasna.

Mocniej przytuliłam go do siebie, a on zaczerpnął głęboki, urywany oddech.

- Kocham cię - powiedziałam cicho. - Robię to tylko dla samej siebie.

Zayn nie odpowiedział. Może starał się zapanować nad swoimi emocjami.

Odsunął się po chwili i spojrzał na mnie z góry. Jego policzki były zaczerwienione i lekko mokre od łez, usta nieco bardziej napuchnięte, a oczy otwarte szeroko i przekrwione od słonych kropel. W porównaniu do mnie i mojego beznadziejnego stanu, Zayn nadal wyglądał pięknie.

- Nie chcę, żebyś odchodziła. - Jego głos załamał się przy ostatnim słowie, a moje serce dosłownie wyrwało się z piersi słysząc jego zmagania.

- Muszę - odpowiedziałam biorąc głęboki oddech, na co przygryzł swoją dolną wargę. Łzy paliły moje oczy i musiałam mrugać gwałtownie, żeby ponownie nie popłynęły po moich policzkach. - Przepraszam.

- Chcesz dla siebie jak najlepiej - rzucił niewyraźnie.

- Chcę prosić cię tylko o jedną rzecz. - Niepewnie przygryzłam wargę, a on sięgnął do mojego podbródka i lekko za niego pociągnął uwalniając ją spomiędzy moich zębów, po czym przejechał po niej delikatnie kciukiem. To był tak bardzo naturalny gest z jego strony...

- Proś o cokolwiek.

- Nie przychodź do Java Hut i nie dzwoń do mnie. Zachowuj się normalnie, tak, jakbym nigdy nie istniała. Tak, jak żyłeś zanim mnie poznałeś - wyjąkałam, a on zmarszczył czoło i pokręcił głową.

- Jesteś ogromną częścią mojego życia. Nie mogę tego zrobić - rzucił niemal błagalnie.

- Spróbuj.

- Zanim cię poznałem byłem tylko w związkach seksualnych.

Smutno skinęłam głową.

- Wiem.

- I mówisz mi, że mam po prostu zapomnieć i ruszyć do przodu?! - Zamrugał z niedowierzaniem.

- Mówię, że możesz zostać tym Zaynem, którego znam, ale beze mnie. Nie potrzebujesz, żebym w czymkolwiek tobą kierowała. To zadanie Emmy. Tak jak mówiłeś, ona jest twoją najlepszą przyjaciółką. Nie chcę stawać między wami.

- Odchodzić przez Emmę.

- Odchodzę z wielu powodów, Zayn, nie tylko przez Emmę. - Cmoknęłam go w policzek, a on zacisnął swoje powieki w bólu. - Dziękuję za wszystko co dla mnie zrobiłeś.

- Nie odchodź - rzucił półgłosem ciągle się nie poddając.

- Nie utrudniaj mi tego, i tak nie jest mi łatwo - jęknęłam. - Muszę już iść, przepraszam. - Ruszyłam do drzwi, ale Zayn pojawił się przy nich pierwszy otwierając dla mnie drewnianą powłokę.

- To ostatni raz, kiedy mnie widzisz - wymamrotał cicho.

- Zawsze będziesz mógł na mnie liczyć.

Potrząsnął głową.

- Kiedy wyjdziesz już z tego pokoju, nie będę wiedział komu mogę ufać.

Zmarszczyłam czoło zdezorientowana i zanim jeszcze wyszłam na mały korytarz, objęłam jego twarz dłońmi i pocałowałam go w usta ten jeden ostatni raz. Nawet nie pamiętałam, kiedy ostatnio tak go całowałam. Chyba wtedy, kiedy wyjeżdżał, czyli dwa dni temu.

Byłam zaskoczona, gdy odpowiedział na mój pocałunek. Delikatnym, ale zdecydowanym gestem oplótł moja talię, uważając na moje poranione plecy i całkiem zawładnął nade mną swoim językiem, dominując mój wewnętrzny świat jak wiele razy przedtem. Odsunęłam się po chwili z trudem łapiąc oddech.

- Kocham cię - powiedział chwytając mnie za dłoń w geście pocieszenia.

Westchnęłam cicho, próbując uwolnić rękę z jego uścisku.

- Żegnaj, Zayn.

Wszystkie negatywne emocje, ból, poczucie zdrady i zranienia uderzyły go w tej jednej chwili, gdy nagle puścił moją dłoń. Pożałowałam swojej decyzji, kiedy tylko zrobiłam krok za drzwiami. 

Zacisnęłam powieki i skryłam twarz w dłoniach, czując łzy spływające strużkami po moich policzkach. Nagły głośny dźwięk, przypominający łomot dobiegł mnie zza drzwi sypialni z której dopiero wyszłam i momentalnie skierowałam się do jej środka, nawet o tym nie myśląc.

Weszłam do pokoju rozglądając się za Zaynem, ale pierwsze co rzuciło mi się w oczy to dziura w ścianie. Usłyszałam głośne pociąganie nosem i kiedy spuściłam wzrok, wtedy go zobaczyłam. Siedział na ziemi opierając się plecami o ścianę, w której chwilę temu zrobił dziurę.

Kolana podciągnął do swojej klatki piersiowej, opierając na nich swoje łokcie, a twarz ukrył w dłoniach. Jego prawa ręką lekko drżała, a po jej skórze powoli sączyła się krew. Kucnęłam na przeciwko niego i sięgnęłam po jego łokieć, ale Zayn nawet się nie ruszył. 

- Zayn. Popatrz na mnie - wyjąkałam z trudem panując nad oddechem. - Proszę cię, nie rób sobie krzywdy. Spójrz na mnie.

Żadnego ruchu. Nadal zachowywał się kompletnie jak skała, nic nie było w stanie wydobyć z niego jakiejś reakcji.

- Spójrz na mnie - powiedziałam nieco surowszym tonem, przysiadając na swoich kolanach i wycierając mokre policzki. - Proszę, spójrz na mnie. - Chwyciłam jego przedramię i lekko nim potrząsnęłam, ale to również w ogóle na niego nie wpłynęło.

- Już dawno nie powinno cie tu być - bąknął w końcu.

Odetchnęłam z ulgą, że jednak się do mnie odezwał, ale to nie do końca mi wystarczyło. 

- Nie chcę, żeby przemawiała przez ciebie złość, Zayn. Proszę cię, popatrz na mnie.

Bardzo powoli i z wielkim ociąganiem uniósł lekko swoją głowę i spojrzał na mnie zasnutymi żalem i bólem oczami. Moje serce płakało razem ze mną.

- Kocham cię, robię to nie tylko dla siebie. Robię to dla nas obojga. 

- Dla nas obojga? Wcale mi to nie pomaga! - rzucił z desperacją i zmartwieniem, na co głośno przełknęłam ślinę.

- Wiem, ale może dzięki temu zdasz sobie sprawę z tego, dlaczego odeszłam i jeśli wrócę, będziesz traktował mnie lepiej. Tak, jak powinieneś był robić to od samego początku. Kocham cię, Zayn i nie chodzi o to, że specjalnie chcę cię skrzywdzić. To jedyny sposób, żeby naprawić nasze stosunki. Żeby naprawić nas samych, jako parę.

- Potrzebuję cię teraz.

Mocno zacisnęłam oczy. On wcale nie słuchał. 

- Pomyśl o tym, co właśnie powiedziałam. - Wzięłam głęboki oddech. - Poproszę panią Conrad, żeby opatrzyła twoja rękę, a potem wyjdę.

Potrząsnął głową, ponownie chowając twarz w dłoniach. Naprawdę był załamany, ale zależało mi na tym, żeby wiedział jaki jest cel tego wszystkiego. Chciałam pomóc nam obojgu.

- Proszę cię, nie złość się na mnie - bąknęłam.

Nie odpowiedział, ale wcale nie miałam mu tego za złe. Umierałam w środku, kiedy patrzyłam na niego w takim stanie. Chciałam go przytulić, chciałam, żeby on przytulił mnie. Chciałam powiedzieć mu, że wszystko się ułoży i będzie dobrze, ale nie mogłam tego zrobić. Ja już nie miałam prawa go przytulać. Wszystko zniszczyłam. Zniszczyłam też zaufanie, którym mnie obdarzył. 

- Kocham cię - wyszeptałam, pochylając się nad nim po raz ostatni, żeby objąć go ramionami. Spiął się czując mój dotyk, ale zaraz rozchylił swoje kolana, przyciągając mnie i chowając w swoich objęciach. 

- Kocham cię. - Westchnął ciężko i delikatnie cmoknął mnie w czubek głowy. 

___________________________________________________

Nie jestem w stanie napisać nic dodatkowego, wybaczcie, emocje wciąż żywe.

Kolejny rozdział pojawi się w okolicach środy. 

Tyle. 

AAAAAAA

Do osób, które NADAL mimo moich wielu próśb spojlerują w komentarzach: