Rozdział 24: "Nieproszony gość."

Chyba wypiłam o jednego drinka za dużo.
To znaczy, tak właściwie wypiłam tylko trzy, ale z uwagi na moją słabą głowę, byłam chyba najbardziej beznadziejnym imprezowiczem w całym tym domu. Nie wiedziałam nawet gdzie ulotnił się Matt, czy James. Gdzie oni wszyscy się podziali? Stałam obok nich jeszcze jakieś dwie minuty temu. Tak mi się przynajmniej wydawało...
Odstawiłam swój pusty kubek na stolik w kuchni i odetchnęłam głośno. Odskoczyłam momentalnie, gdy poczułam jak ktoś łapie mnie za ramię.
- Tu jesteś.
- Matt, przeraziłeś mnie - odparłam na wydechu, łapiąc się za łomoczące serce.
- Sorry, próbowałem cię znaleźć. Serio, jesteś strasznie płochliwa, kiedy cię dotykam.
- No. - Zaśmiałam się nerwowo. - Ja..Um...Mam taką fobię...Bycia dotykaną.
- Naprawdę? To musi być do kitu...Najlepsi są ci ludzie, którzy lubią się przytulać. - Żartobliwie trącił mnie ramieniem, a ja rozluźniłam się lekko. - Gdzie James?
Stanęłam na palcach i zaczęłam rozglądać się na boki, ale mój niski wzrost nie bardzo ułatwiał mi znalezienie Jamesa w morzu głów, które wirowały mi przed oczami z powodu wypitego alkoholu, który również nie pomagał w wyostrzeniu wzroku.
- Nie wiem. - Wzruszyłam ramionami.
- Pójdziemy go poszukać.
Chwyciłam Matta za dłoń, zanim zdążył się oddalić, a jego reakcja na mój dotyk była całkiem naturalna. Był jedynie trochę zaskoczony. Musiałam mieć kogoś, przy kim czułabym się bezpiecznie, kiedy Jamesa nie było w pobliżu. Zapoznałam się z kilkorgiem znajomych Matta, ale nie wiązałam z nimi żadnych dalszych planów na znajomość. Na serio nie lubiłam tego typu domówek, a nastroju nie poprawiało mi nawet to, że byłam podchmielona.
Matt zatrzymał się na chwilę przy stoliku z drinkami, zanim wyruszyliśmy w poszukiwania Jamesa.
- Masz. - Podał mi kubeczek wypełniony alkoholem, ale potrząsnęłam przecząco głową. - No weź, zasady domu... - dodał zaczepnie.
- Ty jakoś nie pijesz - odparłam pewna siebie. Nie mogłam wlać w siebie już żadnej ilości napojów procentowych. Najprawdopodobniej zerzygałabym się czując sam zapach tego drinka.
- Pije. - Sięgnął po jeden z wolnych kubków stojących na stoliku i podniósł go w górę. Z wahaniem odebrałam od niego ten przeznaczony dla mnie, a on uśmiechnął się zadowolony ze swojego sukcesu.
- Dobra, no to chodź, znajdziemy te twoją dziwkę.
Zachichotałam pod nosem i pociągnęłam łyk swojego drinka. Ruszyłam za Mattem podążając za nim jak zagubiony szczeniak.
Za dużo wódki.
Nieświadoma swoich czynów, zaczęłam gadać sama do siebie. No nie tak całkiem sama do siebie, mówiłam do Matta, ale on w ogóle mnie nie słyszał. Właściwie to nawet nie miałam pewności co do tego, że mnie nie słyszał. Modliłam się tylko o to, żebym nie wyskoczyła z czymś, co wolałabym, żeby pozostało moją tajemnicą. Nie powinnam ryzykować otwierania buzi w takim stanie z uwagi na to ile rzeczy ukrywałam przed ludźmi.
- Muszę przetrzeźwieć - bąknęłam pod nosem.
- Hej, Ziema do Re! - Matt pstryknął palcami przed moimi oczami, co momentalnie wciągnęło mnie do rzeczywistości. Jego usta znowu się poruszyły, na co zmarszczyłam czoło.
- Co? - zapytałam.
Uśmiechnął się.
- Ileś ty wypiła?
- Wystarczająco dużo. - Zaczerwieniłam się upijając kolejnego łyka swojej wódki z sokiem.
Matt zaśmiał się cicho.
- Jak już mówiłem, znalazłem Jamesa. Wydaje się dobrze bawić - powiedział Matt wskazując kciukiem za siebie. Zmrużyłam oczy, żeby wyostrzyć swój wzrok i dopiero wtedy go dostrzegłam. James zarywał właśnie do jakiejś panny. No, a cóż innego mógłby robić.
- Dobra zabawa zawsze kończy się w łóżku - wymamrotałam i dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, co palnęłam. Nie spodziewałam się, że mój towarzysz usłyszy moje słowa poprzez tę dudniącą muzykę.
- Nie mogę się z tym nie zgodzić. - Odparł posyłając mi rozbawione, ale i skonsternowane spojrzenie.
- Czy ta muzyka musi tu być tak głośno?! - krzyknęłam.
- Czemu?! Chcesz wyjść na zewnątrz?
- Jeśli tam jest ciszej, to tak! - odparłam nadwyrężając swój głos.
- Okej, no to chodźmy, wasza wysokość. - Matt uśmiechnął się pod nosem i poprowadził mnie do tylnych drzwi. Na dworze było faktycznie ciszej, ale wokół domu kręciło się trochę ludzi. Właśnie mijaliśmy grupkę, która usadowiła się wokół stołu ogrodowego, podając sobie skręta z rąk do rąk.
- Znowu złapałaś zawiasa? - zapytał Matt.
- Co?
- Dopiero co zadałem ci pytanie.
- Och, nie słyszałam.
- Nie słyszałaś, albo wiesz... Preferujesz po prostu słuchanie selektywne.
- Co? - powtórzyłam zaczepnie.
- Słuchanie selektywne.
Zmarszczyłam czoło.
- Co?
- No weź!
- Żartuję tylko. Nie jestem głucha. To co właściwie mówiłeś? - zapytałam finalnie odkładając kubek na jeden ze stolików i usiadłam na krześle ogrodowym.
Minęło chyba coś koło godziny. Tak mi się przynajmniej wydawało. Przez cały ten czas po prostu rozmawialiśmy. Dowiedziałam się o nim więcej, niż bym chciała, ale pewnie jutro i tak zapomnę połowy rzeczy, których mi powiedział. On chyba też był trochę pijany. Chociaż właściwie, wyglądał na trzeźwego. No nie wiem, może jednak nie. Zachichotałam w odpowiedzi na swoje przemyślenia, a on zmarszczył brwi.
Wstał po chwili sięgając po nasze puste kubki.
- Chcesz dolewki?
Potrząsnęłam przecząco głową.
- Chyba już mi starczy.
- Zaraz wracam, nie ruszaj się stąd, albo będę musiał cię zastrzelić.
- Wow, okej, psycholu. Zostanę, zostanę... Nie martw się - wymamrotałam.
Matt wskazał na mnie wymownie palcem. Na jego twarzy powaga przegrywała właśnie walkę z rozbawieniem. Nadal siedziałam przy stoliku, a gdy się rozejrzałam zdałam sobie sprawę z tego, że ogród opustoszał, nie licząc jedynie grupki wytrwałych małolatów w rogu ogrodzenia, którzy nadal się upalali. Chwilę zajęło mi, zanim zdałam sobie sprawę z tego, że dzwoni mój telefon. Szybko go wyjęłam i odebrałam pospiesznie.
- Ha..halo?
- Re?
- Amber?! O, mój Boże!
- Hej, gdzie jesteś? Słyszę jakąś głośną muzykę w tle?
- Jestem na imprezie z Jamesem i tym nowym kolesiem od nas z pracy. Jak tam twoja podróż?
- Dobrze...Czekaj, jakim nowym kolesiem? Jesteś pijana?
Zmarszczyłam czoło. Czemu dzwoni akurat teraz? Próbowałam skontaktować się z nią przez cały ubiegły tydzień, a ona nie raczyła odpisać mi nawet na jednego smsa, a teraz dzwoni, jak gdyby nigdy nic.
- Po co dzwonisz?!
- Chciałam pogadać - odparła skonsternowana.
- Ale przecież ignorowałaś wszystkie moje telefony i smsy i w ogóle? Myślałam, że mnie nienawidzisz.
- Co?! Dzwoniłaś do mnie? To ja nie mogłam się do ciebie dodzwonić.
Zmarszczyłam czoło.
- Nie mam pojęcia o co tu chodzi.
- Przepraszam, ale... - Usłyszałam za sobą czyjś głos, ale nie miałam najmniejszego zamiaru skupiać się nad tym kimś. Nie rozmawiałam z Amber wieki, a tak bardzo za nią tęskniłam.
- Amber.. - zaczęłam, ale ktoś wyrwał mi komórkę, na co momentalnie odwróciłam się za siebie.
Serce prawie wyskoczyło mi z piersi. Devon.
Uśmiechnął się obrzydliwie i przycisnął telefon do swojego ucha.
- Amber, kupę czasu... Tori jest teraz troszeczkę zajęta. Mam nadzieję, że dobrze bawisz się na tych jebanych wakacjach, o których zapomniałaś mi powiedzieć - syknął, po czym rozłączył się, odrzucając telefon na blat stolika. Szybkim ruchem sięgnęłam po niego i po swoją torebkę i zaczęłam oddalać się od stolika niepewnym krokiem.
- Szukałem cię - powiedział Devon z przerażającym uśmieszkiem, majaczącym na jego ustach. Kiedy podniosłam na niego wzrok, wyglądał tak jakby gotowy był dosłownie urwać komuś łeb.
- Jakimś cudem, zawsze udaje ci się mnie znaleźć.
- Namierzyłem twój telefon. - Zrobił krok w moją stronę i podniósł dłoń do mojego policzka, po czym przejechał opuszkami palców po linii mojej szczęki. Zadrżałam ze strachu, ale szybko się opanowałam i strąciłam jego dłoń. Odsunął się na krok, podnosząc swoje ręce w geście obrony.
- Spokojnie, piękna.
- Czemu nie możesz po prostu zostawić mnie w spokoju?! - Zgromiłam go wzrokiem, ale strach i panika wciąż budowały w moim wnętrzu.
- Zostawić cię w spokoju? Nie ma mowy. Twój pierdolony chłoptaś..Och, ujmę to inaczej. Były chłopak. Zrujnował wszystko co miałem i spierdolił jakiekolwiek widoki na przyszłość, a tak się składa, że jesteś jedyną osobą, na której mu zależy, więc... Znasz jakiś lepszy sposób, żeby dobrać mu się do dupy, jeśli nie poprzez jego cudowną, zgwałconą dziewczynkę?
- Zayna i mnie nic już nie łączy. Nie widziałam się z nim od dnia, kiedy włamałeś się do Emmy.
- Emma. - Devon uśmiechnął się tak, jakby coś sobie przypomniał. - Co tam u niej?
- Wszystko w porządku. - Mam nadzieję.
- Więc mówisz, że nie podobają ci się te nasze przypadkowe spotkanka?
- No chyba nie myślałeś, że mam ochotę na ciebie patrzeć. - Zmrużyłam oczy uważnie mu się przyglądając.
- Re? - Zdziwiony, jak jasna cholera, Matt wolnym krokiem zaczął iść w naszą stronę. Rozproszyła mnie jego obecność, z czego skorzystał Devon chwytając mnie za rękę. Przyciągnął mnie do swojego ciała i oplótł moją talię ramieniem. Adrenalina buzowała w moich żyłach jak szalona, kiedy próbowałam odepchnąć jego rękę, ale to tylko zachęciło go do mocniejszego unieruchomienia mojego ciała. Poczułam jego zapach i momentalnie zrobiło mi się słabo.
- Tylko piśnij i nie żyjesz - zagroził niskim, cichym głosem Devon.
- Kim ty, kurwa, jesteś? - zapytał Matt, gromiąc Devona spojrzeniem.
- Chłopakiem Re. - Devon uniósł brew. - A ty coś za jeden?
Matt zamrugał zdziwiony.
- Chłopakiem? - Popatrzył na mnie w poszukiwaniu potwierdzenia, na co słabo pokręciłam głową.
- Tak, chłopakiem.
- Zabawne. Ostatnio, kiedy o tym rozmawialiśmy, powiedziała mi, że nie ma chłopaka - odparł pewnym siebie głosem Matt, sceptycznie obserwując Devona.
Unieruchamiający mnie chłopak westchnął głośno.
- Cóż, jak mi przykro. Kłamała, a teraz się odpierdol.
- Woah - rzucił Matt podnosząc w górę ręce. - Spokojnie, stary.
- Matt! - krzyknęłam przestraszona, kiedy Devon chwycił mnie za dłoń i zaczął ciągnąć za sobą w kierunku drogi.
- Koleś, ona w ogóle nie chce z tobą iść. Stój - zaczął z wahaniem Matt.
Devon westchnął ponownie.
- Kimkolwiek, kurwa, jesteś, po prostu spierdalaj i wracaj do domu. Re nie jest tobą zainteresowana.
Udało mi się wyrwać rękę z objęć Devona, po czym dosłownie rzuciłam się w kierunku Matta. Był kompletnie zbity z pantałyku, ale niechętnie patrzył na chłopaka, który jeszcze chwilę temu odciągał mnie od niego.
- Co tu się, do chuja, dzieje?!
- On nie jest moim chłopakiem. - Moje oczy powoli zasnuwały się łzami, kiedy twarz Matta trzeźwiała z każdą kolejną sekundą.
- Co?! - Spojrzał na mnie ponad swoim ramieniem, kiedy chowałam się za nim, jak za tarczą bezpieczeństwa.
- Wyjaśnię ci potem, proszę cię. Po prostu powiedz mu, żeby stąd szedł - szepnęłam. Stanęłam na palcach, wyglądając zza pleców chłopaka. Devon stał w niedużej odległości od Matta mierząc go nieprzyjemnym spojrzeniem.
- To moja impreza i nie przypominam sobie, żebym cię zapraszał - odezwał się Matt.
- Oddaj mi moją dziewczynę i wyjdę, potem wszyscy będziemy szczęśliwi - syknął Devon.
Na dźwięk tego, jak nazywał mnie swoją dziewczyną cierpła mi skóra i zbierało mnie na wymioty.
- To nie jest mój chłopak, nie słuchaj go - szepnęłam do Matta, wbijając palce w jego ramię.
- Powiedziałem, wynoś się stąd - rzucił Matt, a Devon tylko zaśmiał się w odpowiedzi.
- Okej, czarujący książę. Pobawiłeś się trochę w rycerza, a teraz spierdalaj  z powrotem do swojego zamku i pozwól mi wyjść z Tori.
- Nie. - Matt zrobił krok do przodu, a ja mocniej chwyciłam go za ramię. - Mówiłem, że nie byłeś zaproszony.
- Jakby ci to powiedzieć...Chuj mnie to obchodzi - syknął Devon, ku mojemu zdziwieniu całkowicie zamykając dystans między nim i moją opoką. Co zdziwiło mnie jeszcze bardziej, Matt nie zawahał się, żeby go odepchnąć.
- Matt! - krzyknęłam, właściwie nie wiem po co, a jego ciało wyraźne posztywniało.
- Na serio, zaczynasz mnie już wkurwiać - zachichotał poirytowany Devon.
- Po prostu wyjdź z mojego podwórka i wtedy przestanę cię wkurwiać.
- Taki z ciebie twardziel? - Devon nie przestawał go podjudzać.
- Ostatnia szansa - odpowiedział surowo Matt.
- Nie wyjdę, chyba, że ona wyjdzie razem ze mną.
- Ona nigdzie nie idzie.
- Ja pierdole, nie mam czasu na te dziecinady. - Nie wiem jakim cudem udało mu się sięgnąć ponad ramię Matta, ale złapał mnie za rękę. Adrenalina dyktowała ruchy mojemu ciału, więc wyrwałam się, kiedy tylko mnie dotknął.
Powiedzieć, że byłam zdziwiona, kiedy Matt uderzył Devona prosto w szczękę, to stanowczo za mało. O, mój Boże.
- Idź do środka, znajdź Jamesa i wracajcie do domu.
- Ale...
- Nie martw się o mnie. Napiszę ci smsa, kiedy z nim skończę. Jesteś mi winna wyjaśnienia.
Kurwa!
- Matt...
- Idź, Re.
Przełykając resztki swojego poczucia godności, zerknęłam jeszcze na Devona, który aktualnie spluwał krwią na ziemię, a moja twarz wykrzywiła się w obrzydzeniu.
- Dziękuję ci tak bardzo - mruknęłam jeszcze, zanim zniknęłam za tylnymi drzwiami, prowadzącymi do domu. W czasie, gdy szukałam Jamesa, zdążyłam już zamówić taksówkę i lekko wytrzeźwiałam, ale nadal trochę kręciło mi się w głowie. James ciągle stał z tą samą dziewczyną, z którą widziałam go ostatnio i było mi szczerze głupio, że blokuję mu bzykanko.
- James! - Poklepałam go po ramieniu, a on odwrócił się momentalnie z poirytowanym wyrazem twarzy.
Westchnął głośno, ale kiedy mnie zobaczył niepokój błysnął w jego rysach.
- Co się stało?
- D..Devon - wyrzuciłam półgłosem, próbując unormować oddech. - Devon tu jest. Muszę już iść.
- Jest tutaj?! - zapytał, po czym przeciągle zawiesił wzrok na ładnej blondynce stojącej przy ścianie.
Przygryzłam wargę.
- Ty możesz jeszcze zostać. Ja już pójdę.
- Nie...
Wyszłam z domu pełnego nietrzeźwych ludzi i odetchnęłam świeżym, chłodnym powietrzem. Kilkoro imprezowiczów dopiero dołączało do reszty, mimo, że wybijała północ. Wyglądałam pewnie dla nich, jak jakaś uparta laska, która wcale nie miała ochoty tam w ogóle przychodzić, a teraz strzelała fochy. W sumie, nie chciałam tam iść, a teraz musiałam wyjść, bo pojawił się tam Devon.
- Kurwa mać! - Schowałam twarz w dłoniach. Kilka sekund później prawie spoliczkowałam Jamesa, kiedy położył dłoń na moim ramieniu.
- Woah, spokojnie.
- Jezu, James! Myślałam, że to ktoś inny.
- Sorry, nie chciałem cię przestraszyć - odpowiedział pocieszająco i przytulił mnie do siebie. - Przepraszam, nie powinienem był zmuszać cię, żebyśmy tu przychodzili. Jak udało mu się cię znaleźć?
- Namierzył moja komórkę.
- Znał twój numer?
- Wziął pewnie z telefonu Amber.
- Czekaj, co? Jakim cudem miał dostęp do telefonu Amber?
- Później ci wszystko wytłumaczę. - Westchnęłam cicho. - Mam nadzieję, że z Mattem wszystko okej.
James zmarszczył czoło.
- A gdzie jest Matt?
- Tutaj.
- Matt! - Odwróciłam się na pięcie i uważnie zaczęłam skanować jego twarz. Miał lekkie zaczerwienie wokół jednej z brwi, ale poza tym, wyglądał dobrze. - Przepraszam! - jęknęłam i przytuliłam go do siebie. Pachniał Old Spicem i mieszanką dymu papierosowego i alkoholu. - Gdzie on jest?!
- Wszystko jest okej. Wyszedł zaraz po tym, kiedy zagroziłem, że zadzwonię po policję. Chcę się tylko dowiedzieć, co, do cholery, się dzieje? Kim on jest?!
Zawahałam się i zanim zdążyłam otworzyć usta, z opresji wybawił mnie James.
- To drażliwy temat - wtrącił mój przyjaciel, a ja popatrzyłam nieśmiało na Matta.
- Nie wydaje wam się, że należą mi się jakieś wyjaśnienia, czy coś? Nie wiem... To jakiś diler, któremu zapomniałaś zapłacić za towar i  teraz cię ściga, czy co?
- Nie.
- Może to faktycznie jest twój chłopak, ale wstydzisz się do tego przyznać?
- Nie, Matt.
- To jakiś prześladowca, czy coś w tym stylu?
- Tak - potwierdził James, a ja tylko skinęłam głową.
- Technicznie, tak. Zależy mu tylko na tym, żeby zniszczyć mi życie. To ma związek z moim byłym chłopakiem. - Odetchnęłam ciężko i spojrzałam na podjazd, gdzie właśnie parkowała nasza taksówka. - Matt, nie chcę cię w to mieszać. Moje życie jest teraz zbyt skomplikowane. Opowiem ci wszystko jutro. Może. Przecież i tak nie możesz wyjść ze swojego przyjęcia urodzinowego.
- Owszem, mogę. Jeśli już musiałem bić się z tamtym kolesiem, to chcę wiedzieć wszystko właśnie teraz, bo nie będę mógł w nocy spać.

-dwa dni później-

Jeszcze nikomu obcemu, oprócz Zayna, nie opowiadałam o Devonie. Tak jak powiedział James, był to drażliwy temat. Ufałam Zaynowi. A teraz zaufałam Mattowi. Zasłużył sobie na to tylko tym, że obronił mnie przed Devonem. To już coś, no nie? Takim też sposobem opowiedziałam mu o wszystkim, co wydarzyło sie do dnia w którym stanął z moim oprawcą twarzą w twarz. No może nie całkiem o wszystkim. Tylko o tym, co dotyczyło Devona. Nie wspominałam nic o Zaynie i naszym dziwnym związku, zanim staliśmy się normalną parą. 

- To tutaj. - Wskazałam palcem na dwupiętrowy dom z brązowej cegły, a Matt zaparkował przy krawężniku. Potrząsnęłam lekko za ramiona Jamesa, który zasnął na tylnym siedzeniu. Całą trójką zdecydowaliśmy się pojechać na jakiś film, którego tytułu nawet nie pamiętam, bo byłam zbyt zajęta swoimi własnymi myślami. Nie mogłam pozbyć się Zayna z mojej głowy i cały czas martwiłam się tym, co zrobiłabym, gdyby Matt nie pojawił się w ogrodzie na czas. Devon z łatwością mógł zrobić ze mną co tylko zechciał.

- Wszystko okej? - zapytał ospałym głosem James, kiedy niespiesznie szukałam kluczy.

- Tak, jestem tylko trochę zmęczona.

- No, ja też. Chyba będę się już zb...

- Nie, posiedź u nas jeszcze chwilę - przerwał Mattowi James, a ja przewróciłam oczami i dopiero wtedy zauważyłam coś dziwnego.

- Zostawiłeś zapalone światła? - Wpatrywałam się w jaśniejące okna, nie mogąc uwierzyć w to, że dopiero teraz wpadło mi do głowy, że coś tu nie gra. 

- Nie pamiętam. - James wzruszył niedbale ramionami. 

Przed domem stało auto Jamesa i jeszcze jakieś jedno, ale było zbyt ciemno, żeby udało mi się je rozpoznać.

Niepewnie przekręciłam klucz w zamku i pchnęłam drzwi. Zdjęłam swoje buty i odłożyłam klucze na stolik przy drzwiach. Związałam włosy w kucyk, robiąc kilka kroków wgłąb korytarza. Oczy prawie wypadły mi z orbit, kiedy zobaczyłam ostatnią osobę, której spodziewałabym się w tamtej chwili.

- Amber?! - Szeroko otworzyłam buzię i odetchnęłam z ulgą, że to nie Devon, albo ktoś inny. 

- Cześć! 

- O, mój Boże! - Prawie ją zmiażdżyłam w uścisku, a ona przytuliła mnie równie mocno.

- Tak strasznie za tobą tęskniłam! - rzuciłam podekscytowana.

- Laski, wydaje mi się, że byłoby miło, gdyby Matt miał szansę się przedstawić - wtrącił James.

Amber odsunęła się lekko ode mnie i zmarszczyła czoło zerkając na Matta.

- To jest ten nowy koleś od nas z pracy? - zapytała zaciekawiona.

Skinęłam potakująco, a ona uniosła brew. O-oł. Znam to spojrzenie. Zaraz, zaraz... Zamrugałam kilkakrotnie wyostrzając swój wzrok i dostrzegłam blednącego siniaka wokół oka Amber. Naprawdę trzeba było przyjrzeć się uważnie, żeby go zauważyć. Albo nawaliła na niego kilogram tapety, albo był stary i samoistnie zaczął jej już znikać. 

- Hej! - Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko i odrzuciła swoje blond loki za jedno ramię. - Jestem Amber. Przyjaciółka Re, jej współlokatorka i dumna właścicielka nowiutkiego BMW. 

- Argh..Ja jestem Matt, szerzej znany, jako ten nowy koleś z pracy. - Uśmiechnął się lekko i spojrzał na mnie pytająco.

- Re, nie wspominałaś nic, że jest śliczniutki. - Amber posłała mi przeciągłe spojrzenie i zatrzepotała rzęsami, jakby była najsłodszym i najbardziej niewinnym gówniarzem na całym tym świecie. 

Zaczerwieniłam się momentalnie, a Matt zbył jej komentarz uśmiechem.

- Okej, jak widać, bez wątpienia znajdziecie wspólny język - rzuciłam zaczepnie, a ona zachichotała zadowolona.

- Hej, James. Ale masz fajną nową koszulkę. 

- Co ci się stało w oko? - zapytał bez ogródek James. Jak Boga kocham, on w ogóle nie ma jakiegokolwiek filtra.

Amber trąciła go otwartą dłonią w ramię.

- Nie bądź dupkiem, tylko mnie przytul.

Bardzo cieszyłam się, że znowu mam ją przy swoim boku, ale z drugiej strony, było to równoznaczne z kilkoma poważnymi rozmowami. Musiała opowiedzieć mi o tym swoim dziwacznym układzie z Devonem. Ja też byłam jej winna opowieść o tym, co stało się ostatnio. 

Sporo czasu zajęło mi również wtajemniczanie Jamesa. Ostatni raz był tu na naszym wręczaniu dyplomów i nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak wiele go ominęło. 

Opisał nasz aktualny etap związku, jako zwykłą kłótnie i czekał tylko na kolejny odcinek opery mydlanej. Moja rozmowa z Amber, zaplanowana na następny dzień, miała być właśnie takim kolejnym odcinkiem.

-następnego dnia-

- Więc, kiedy miałaś zamiar mi powiedzieć?! Czemu w ogóle się na to zgodziłaś? - wybuchnęłam, kiedy wreszcie się przyznała.

Emma miała rację.

Amber z Devonem.

Przeszła przez istne piekło. Nie dziw, że cały czas porównywała Zayna do Devona. 

Potrząsnęłam głową.

- Nie mogę uwierzyć, że zrobiłaś coś takiego. 

- Przepraszam... Zrobiłabym wszystko, żeby tylko cię chronić, Re. To był jedyny sposób, żeby trzymał się od ciebie z daleka. - Amber spuściła głowę w poczuciu winy, a ja z trudem przełknęłam ślinę.

- Ale przez to, wystawiasz samą siebie na niebezpieczeństwo! Ten siniak pod twoim okiem, to jego robota, prawda?!

Zacisnęła swoje usta w cienką prostą linię, a ja westchnęłam cicho, po czym przytuliłam ją do siebie.

- Nie mogę uwierzyć, że tak się dla mnie poświęciłaś. Nie musiałaś tego robić - wyszeptałam, a ona zaczęła płakać. Jej ciałem zaczęło targać lekkie łkanie i miałam wrażenie, że po raz pierwszy od dłuższego czasu puściły jej wszystkie hamulce. Wszystkie mury, które tak skrzętnie sobie wybudowała, runęły, uwalniając morze łez. 

- T...to straszy...cz..człowiek, Re - załkała między oddechami.

- Wiem - przyznałam i przytuliłam ją mocniej, zaciskając powieki. Czułam się winna wszystkiemu temu, przez co musiała przejść.

- Nikt nie zasługuje na to, co mi zrobił. 

Słysząc jej zmieszane z płaczem słowa...Słowa zawsze roześmianej, radosnej Amber, która tryskała energią, sprawiły, że chciałam przytulić ją jeszcze mocniej, by odgrodzić ją od tego okrutnego świata.

- Przepraszam! Tak mi przykro - szepnęłam. - Nie powinnaś była tego robić.

Amber pociągnęła nosem prostując się nieco, a ja, mimo, że próbowałam, nie umiałam znaleźć odpowiednich słów, by ją pocieszyć. Serce kroiło mi się na jej widok. Potarłam jej plecy, żeby pomóc jej unormować postrzępiony oddech. Jej policzki były zaczerwienione i pokryte łzami. Podawałam jej chusteczki, które po chwili odkładała bo były juz tak przemoczone, że nie nadawały się do dalszego użytku. Łzy nie ustępowały, ale dzięki nim i temu jak zmywały skrupulatny makijaż z jej twarzy, dostrzegłam siniaka wokół jej oka w pełnej krasie. Był świeży.

- Boję się... O..on na s..serio się na mnie w..wściekł - wyjąkała.

- Kiedy ci to zrobił? - zapytałam, intencjonalnie wpatrując się w zasinienie, a ona nerwowo przygryzła dolną wargę.

- Wczoraj, kiedy przyjechałam. Powiedział, że jeśli nie wrócę w ciągu jednego dnia, to po mnie przyjedzie. On jest stuknięty! - Jej brwi złączyły się po środku w zmartwieniu i frustracji.

To wszystko moja wina.

- Przepraszam - powtórzyłam, obejmując jej twarz dłońmi i spojrzałam jej prosto w oczy. Nie mogłam się rozpłakać, chociaż bardzo, bardzo chciałam. - Przejdziemy przez to razem. Ty pomogłaś mnie, ja pomogę tobie.

Skinęła głową.

- Wiem już, co czujesz. Ta cała fobia dotykania... - urwała na chwilę, by zaczerpnąć postrzępiony oddech. - Jak tylko pomyślę o tym, że jakiś chłopak miałby mnie dotknąć, aż mi skóra cierpnie. Boję się, co jeszcze może mi zrobić. Cały czas udawałam, że wszystko ze mną okej, ale już dłużej tego nie zniosę.

- Dziewczyny, wiem, że chciałyście chwilę pogadać i nie chcę wam przeszkadzać, ale Re, tu jest, serio, kupę roboty. Mogłabyś mi pomóc? - Matt wychylił się zza rogu korytarza z niepewnie uniesioną brwią.

Westchnęłam cicho i przepraszająco wzruszyłam ramionami, patrząc na Amber. 

- Obowiązki wzywają. Wracaj do domu i odpocznij trochę, albo wybierz się gdzieś z Jamesem.

- Tak, stęskniłam się za nim.

- Zostanie u nas jeszcze tylko kilka dni.

- Wtedy dopiero będziemy mogły w spokoju wszystko obgadać.

Zgodziłam się z nią  niemym skinieniem głowy, gdy wychodziłyśmy z zaplecza. Matt nie żartował, w kawiarni naprawdę kłębiło się mnóstwo ludzi.

***

- Dziękuję za podwiezienie. - Uśmiechnęłam się. - Chcesz wejść do środka? - zapytałam Matta, odpinając pas bezpieczeństwa. Zachowywał się trochę dziwnie. Może nie tyle dziwnie, co był cichszy, bardziej spięty i ograniczył swoje zachowanie przemądrzałego, flirtującego dupka.

- James jeszcze u was jest?

- No, jest. Właściwie to powinien być. Chyba, że wyszedł z Amber na jakiś spacer, czy coś. - Wzruszyłam ramionami i gestem ręki wskazałam, żeby wysiadł z auta. - Chodź do domu.

Oboje ruszyliśmy w stronę drzwi frontowych, ale zanim miałam okazję nacisnąć klamkę, chwycił mnie lekko za ramię. Odwróciłam się na pięcie patrząc na niego pytająco. Wyglądał na zamyślonego.

- Tamtego wieczoru... Z Devonem - zaczął niepewnie i uniósł brew szukając na mojej twarzy oznak niezadowolenia, tak jakby sprawdzał, czy może kontynuować. 

- No - zachęciłam.

- Wtedy, kiedy powiedział mi, że jesteś jego dziewczyną, ale nie jesteś oczywiście, no bo wiesz, no, um... - zawahał się ponownie, a mnie rozbawiło to, jak się pląta i jąka. - Byłem... Po prostu, byłem zazdrosny. - Zrezygnowany wzruszył ramionami, a ja uśmiechnęłam się lekko.

- Zazdrosny? 

- No. - Odetchnął gardłowo.

- Czemu?

- Nie wiem. Po prostu uważam, że jesteś fajna.

- Fajna?

- No wiesz... - Zmarszczył czoło zniecierpliwiony swoją własną osobą.

- Okej. - Zaczerwieniłam się i zachichotałam zakłopotana. - Trochę się uśliniłeś. 

Matt zmarszczył czoło i uniósł dłoń do swoich ust, po czym lekko trącił mnie ramieniem z uśmiechem na ustach.

- Jesteś gorącą laską, ale nie aż tak, żebym ślinił się na twój widok. - Mrugnął zadziornie jednym okiem.

- Powiedzmy, że gdybyś poznał mojego prawdziwego byłego chłopaka, nie wiem czy byłbyś w stanie jeszcze kiedykolwiek swobodnie odetchnąć, jeśli flirtowałbyś tak ze mną na jego oczach - rzuciłam ostrzegawczo, ale zaraz tego pożałowałam. Nie chciałam odstraszyć Matta.

- No to serio, dałaś mi teraz tyle nadziei... - zażartował sarkastycznie.

Nadziei? Na co?

- Ale wydaje mi się, że to ty flirtujesz ze mną - dodał zaczepnie.

- Ja?! Flirtuję z tobą? Proszę cię.. - Zamaszyście otworzyłam drzwi frontowe i oddech uwiązł mi w gardle do tego stopnia, że nie byłam w stanie dokończyć zaczętego zdania. 

Nie mogłam się ruszyć. Wszystko wokół mnie zamarło, a mój wzrok skupiony był tylko na tej jednej osobie.

Stał tuż na przeciwko mnie.

Jego spojrzenie sprawiało, że nie mogłam ruszyć się z miejsca. Byłam zszokowana. Gdy złapaliśmy kontakty wzrokowy, jego spięta sylwetka lekko się rozluźniła, jakby w poczuciu ulgi, ale ciemne tęczówki pogłębiły kolor, gdy zerknął ponad moim ramieniem w chwili, gdy usłyszałam zamykane za sobą drzwi.

- Ty - szepnął Zayn.

On tu naprawdę jest!

Zayn!

Szybkim krokiem przeszedł obok mnie, zostawiając za sobą ścieżkę swojego unikatowego, cudownego zapachu i musiałam przetrzeć oczy ze zdziwienia, kiedy odwróciłam się na pięcie, by upewnić się, że dobrze widzę. Co tu się dzieje, do cholery?!

- Czego od niej chcesz?! - syknął Zayn, trzymając ciasno Matta za kołnierz jego kurtki. Próbowałam odciągnąć go od chłopaka, ale tak, jak już mieliśmy szansę obserwować to wcześniej, nie było łatwo. Zayn w końcu odpuścił i pchnął Matta na ścianę. Złapałam go za ramie, żeby nie zrobił nic głupiego i poczułam jak całe jego ciało sztywnieje w odpowiedzi na mój dotyk. Sekundę później gwałtownie odwrócił się w moją stronę.

- Puść - szepnął tak cicho, że prawie go nie usłyszałam. Tak strasznie cieszyłam się, że go widzę, ale nie miałam pojęcia dlaczego się zachowuje się tak dziwnie. Z powrotem odwrócił się w stronę Matta i zmrużył swoje ciemne oczy uważnie mierząc go spojrzeniem.

- Emma Donaldson, brzmi znajomo? - zapytał ostrym tonem Zayn, a ja od razu poczułam falę gorąca na wzmiankę o tej kobiecie. Myślałam, że ten temat mamy już za sobą, ale nie. Widzimy się po raz pierwszy od dłuższego czasy, który ciągnął mi się niemal jak długie tygodnie, a on pierwsze co robi, to wspomina o Emmie.

- Nie..Nie mam bladego pojęcia co się tutaj dzieje?! James? - Matt zerknął na Jamesa z pytającym wyrazem twarzy. Mój przyjaciel spojrzał na mnie niepewnie, a za jego wysoką sylwetką dostrzegłam Amber. Byli tutaj przez cały czas?

- Ja też nie wiem o co chodzi - przyznał James, zerkając ponad swoim ramieniem na Amber, która wyglądała na lekko poirytowaną obecnością Zayna.

- Zayn, co się dzieje?! - zapytałam w końcu, odnajdując resztki odwagi, ale nie doczekałam się odpowiedzi.

Zayn pochylił się tylko w stronę Matta i zaczął szeptać coś do niego. Mówił jednak tak nisko i cicho, że nie dałam rady nic podsłuchać, mimo że i ja i James zbliżyliśmy się trochę do obu chłopaków. Po kilku sekundach Matt potrząsnął zamaszyście głową i jeśli mam być szczera, to wyglądał na przerażonego.

- Nigdy bym czegoś takiego nie zrobił. Nie znam Devona!

- Gówno prawda - syknął Zayn.

- Zayn, puść go.

- Powiedz im prawdę. Powiedz im na czyich usługach jesteś - kontynuował śmiertelnie poważnym tonem Zayn.

- Nie mam pojęcia o czym mówisz, stary! Kim ty w ogóle jesteś? - zaczął Matt.

- Zayn! Puść go! - krzyknęłam powtarzając swoją wcześniejszą prośbę, ale i tym razem obeszła się ona bez echa. - Proszę! - Stanęłam między nimi i położyłam dłonie na klatce piersiowej Zayna, próbując go odsunąć w efekcie czego popatrzył na mnie z niezadowoloną miną, marszcząc czoło.

- To pionek Devona. 

Szeroko otworzyłam usta ze zdziwienia i potrząsnęłam przecząco głową. 

- To nieprawda, Zayn! Obronił mnie, kiedy Devon chciał zrobić mi krzywdę. 

- Co?! - Nagle jego cała uwaga została skupiona wyłącznie na mnie i momentalnie się zawahałam. 

- Matt mnie obronił. Uratował mnie przed Devonem. Byłam tam i widziałam to na własne oczy. Nie możlwie, że jest jakimś pionkiem Devona. On nawet go nie zna.

- Bzdury. Wszystko co powiedział to kłamstwo. Pogrywa z tobą, Victoria. Jak się nazywasz?! - Głos Zayna był o wiele surowszy, gdy ponownie skierował swoje słowa do Matta.

- Nazywam się Matt... - zawahał się chłopak. - Matt Harvey. - Wyglądał na przerażonego.

- Zayn, proszę cię, puść go.

- Kłamiesz! - Dłonie Zayna ponownie zacisnęły się wokół kołnierza Matta, gdy szarpnął nim mocno i przyparł go do drewnianych drzwi na przyległej ścianie. 

- Nie kłamię! Mówię serio! Możesz sprawdzić moje prawo jazdy. Nazywam się Matt Harvey. 

W korytarzu nastąpiło kilka chwil ciszy, kiedy Matt sięgnął do jednej ze swoich kieszeni wyciągając portfel. Sekundy później w jego palcach znalazło się jego prawo jazdy.

- Patrz. - Podał Zaynowi mały prostokącik, wskazując palcem na pełne imię i nazwisko, oraz datę urodzenia. Zaynowi zajęło prawie dwie minuty, zanim ponownie się odezwał, albo nawet lekko drgnął.

- Zayn...- zaczęłam, ale momentalnie mi przerwał.

- Przestań. - Potrząsnął tylko głową i rzucił legitymacją w Matta, który nieporadnie, ale jednak, złapał ją tuż przy swojej piersi. Ledwie mrugnęłam okiem, kiedy Zayn z powrotem przyciskał Matta do drewnianej powłoki drzwi. 

- Zapamiętaj moje słowa. Zrobisz jej cokolwiek, co-kurwa-kolwiek, a twój fiut będzie pierwszą rzeczą, którą ci odetnę i ofiaruję opiekunom lwów w zoo. Nie ufam ci, i bardzo, kurwa, dobrze wiem, że to prawo jazdy jest fałszywe. Powiedz Devonowi, że zapłaci za to, co jej zrobił. - Wskazał palcem na mnie. - Za Emmę Donaldson też.

- Nie znam Devona...

- Przestań łgać.

- Zayn, stary... Wydaje mi się, że będzie lepiej, jak już pójdziesz - odezwał się cicho James.

- Muszę zamienić z tobą słowo - wtrącił niczym niewzruszony Zayn, wskazując palcem na Jamesa. Minął całą naszą czwórkę i skierował się do małego gabinetu. James popatrzył na mnie zdziwiony, ale skinęłam głową w kierunku w którym udał się Zayn, a on niechętnie ruszył za nim. 

Nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy, ale od jakiegoś czasu wstrzymywałam oddech. Odwróciłam się do Matta, który wyglądał na cholernie skonsternowanego. 

- Przepraszam...Ja.. - Byłam tak przytłoczona tym wszystkim, że nie mogłam nawet wydusić z siebie głosu. Zayn był, kurwa, w moim domu! Serce waliło mi jak oszalałe, a ja nadal nie mogłam uwierzyć w to co się działo. Tak strasznie za nim tęskniłam, ale ponowne widzenie się z nim wcale nie pomoże mi uporać się z pustką, którą będę czuła, gdy wyjdzie.

- Wszystko okej? - zapytała Amber.

Uniosłam dłoń do klatki piersiowej, przykładając ją w okolicach serca, tak, jakbym przechodziła zawał. Nie mogłam się uspokoić. Kolana miałam miękkie jak z waty, musiałam usiąść.

- Potrzebuję powietrza - bąknęłam cicho. Matt odsunął się na bok, otwierając mi drzwi, przez które jeszcze chwilę temu wchodziłam niczego nieświadoma. 

Usiadłam na werandzie frontowej i schowałam twarz w dłoniach. On tu, kurwa, jest. Chciało mi się krzyczeć i płakać... Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić. To wszystko było za bardzo pogmatwane... Zayn oskarżający Matta o bycie na usługach Devona? Czemu Matt miałby bić Devona, jeśli byłby jego pionkiem?

- Amber właśnie powiedziała mi kto to jest.

Podskoczyłam lekko, kiedy Matt stanął obok mnie.

- Zayn Malik, tak?

- Jedyny w swoim rodzaju. - Uśmiechnęłam się lekko, a on zmarszczył czoło w odpowiedzi.

- Nie mam pojęcia o czym on mówił - powiedział szczerze skonsternowany Matt.

- Ja też nie - bąknęłam. - Stęskniłam się za nim.

Matt skrzywił swoją twarz niemal od razu i popatrzył na mnie marszcząc brwi.

- Jeszcze ci nie przeszło?

Potrząsnęłam przecząco głową. Zerwałam z nim przez cały ten bagaż, który się za nim ciągnął. Emma była punktem krytycznym całej sytuacji. Tolerowałam ją, ale nadal nie mogłam uporać się z myślą, że jeszcze kilka lat wcześniej coś ich łączyło. 

- Nie..Nie wydaje mi się, żeby kiedykolwiek mi się to udało. 

Matt skinął tylko potakująco.

- Rozumiem, całkowicie cię rozumiem. Nie zapomina się swojej pierwszej miłości.

- Serio, nienawidzę tego cytatu - bąknęłam.

- Dlaczego? 

Pociągnęłam nosem i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że łza zdołała wydostać się z kącika mojego oka. 

- Bo bardzo się z nim utożsamiam. 

- Uh, Re? - Usłyszałam za sobą głos Jamesa.

- No?

- Zayn chce z tobą rozmawiać. 

Z trudem przełknęłam ślinę.

- Ja...

- Dasz sobie radę. - Uśmiechnął się pocieszająco. Wstałam na równe nogi i zerknęłam na Matta, po czym przyjacielsko cmoknęłam go w policzek.

- Jeszcze raz cię przepraszam - powiedziałam i ruszyłam do domu. 

Czułam zawstydzenie, kiedy weszłam do małego gabinetu. Serce podchodziło mi do gardła, kiedy sunęłam wzrokiem po niewielkiej przestrzeni. Zayn stał w rogu pokoju i przeglądał książki na jednej z półek. Zamknęłam za sobą drzwi, żeby oznajmić moje wejście, ale wcale go to nie ruszyło. Stał w miejscu, co tylko wzmagało moje zdenerwowanie.

- Zayn? - Powoli i niepewnie zaczęłam iść w jego stronę, ale zatrzymałam się w połowie drogi, żeby nie znaleźć się zbyt blisko niego.

Z trzaskiem, i o wiele za głośno, niż było to konieczne, zatrzasnął książkę i odłożył ją na swoje miejsce. Odwrócił się twarzą do mnie z szeroko otwartymi, przepełnionymi bólem, oczami.

- Nie wiem, ile jeszcze będę w stanie wytrzymać z dala od ciebie - powiedział.

Przygryzłam wargę, a gdy zrobił krok w moją stronę, momentalnie się cofnęłam.

- Próbuję się naprawić, Zayn. Nie mogę tego zrobić, jeśli będziesz w pobliżu.

- Co to ma niby znaczyć? Jeśli już mowa o próbowaniu.. Nie chcę, żebyś odchodziła za każdym razem, kiedy sprawy się komplikują.

- Czasem jesteś za bardzo samolubny - szepnęłam półgłosem, a on zatrzepotał rzęsami.

- Staram się walczyć o coś, na czym naprawdę mi zależy, ale jeśli nie chcesz mieć z tym już nic wspólnego, nie będę cię więcej nachodził. Zastosuję się do twojej prośby.

- Nie wiem... Nie teraz - odezwałam się drżącym głosem i potrząsnęłam lekko głową.

- Więc to koniec? Nie masz zamiaru nawet spróbować? 

- Po co mam próbować, skoro i tak jestem już w połowie wrakiem człowieka. - Wzruszyłam ramionami.

- Mogę to naprawić - wyszeptał, a jego oczy podwoiły swoje rozmiary.

- Czas leczy rany. Potrzebuję tylko czasu. 

- A ja potrzebuję ciebie. Nawet pomimo tego, że zawiodłaś moje zaufanie.

Mocno zacisnęłam oczy, czując wewnętrzny ból.

- Nie złamałam jednak obietnicy. Moje serce nadal należy tylko do ciebie.

- Jedynym sposobem, żebym w to uwierzył jest mieć cię blisko siebie. Bez tego, nic nie ma znaczenia. Nic nie jest takie samo. - Sięgnął po moją dłoń, ale cofnęłam się o krok. - Proszę cię, Victoria. Możemy to wszystko przedyskutować?

_______________________________________________________

Nowy rozdział pojawi się w sobotę. Jeśli chcecie obczaić jak wygląda Matt, zajrzyjcie do zakładki "Główni bohaterowie" :)