Rozdział 25: "Zmiana frontu"

- Chciałabym tylko wiedzieć, co się tam wydarzyło! - Gestem ręki wskazałam na zamknięte drzwi, szeroko otwierając oczy. - Co się dzieje?!
- Temu człowiekowi nie można ufać.
- Bo?!
- Bo to on instalował alarm Emmie. Pewnie pracuje z Devonem.
- Skąd to niby wiesz?!
- Naprawdę nazywa się Matthew Faires, a nie Matthew jakoś tam, nie pamiętam co mówił.
- Matthew Harvey.
- Słuchaj, jebać go. Chuj mnie on obchodzi w tym momencie. Chcę z tobą porozmawiać o tym wszystkim!
Wzruszyłam ramionami, udając, że nie wiem o czym mówi.
- Nie bardzo wiem o czym mielibyśmy rozmawiać. Mam straszny mętlik w głowie. - Popłaczę się, zanim skończę pierwsze zdanie. Muszę być twarda. Nie mogę płakać. Nie mogę też rozmawiać o tym wszystkim, jeszcze nie teraz. Jestem nastawiona zbyt emocjonalnie, żeby móc zamienić z nim nawet kilka zdań.
- O nas, Victoria. Rozmawiamy o nas i o tym, czym byliśmy, zanim odeszłaś.
Ponownie wzruszyłam ramionami, zmuszając go, żeby kontynuował.
- Chcę, żeby nam się udało. Nienawidzę czuć się tak jak teraz. Bez ciebie jest po prostu pusto i wszystko robię mechanicznie, jakbym w ogóle nie żył, jakbym był jakimś pieprzonym robotem. - Powietrze z moich płuc całkiem uleciało, a serce zaczęło walić mi jak młotem, gdy oplótł moją twarz dłońmi. Jego delikatny dotyk rozesłał ciarki po całym moim ciele, a wpatrywanie się w jego hipnotyzujące oczy i słuchanie tych słów, sprawiło, że od razu się zaczerwieniłam. Odsunęłam się niepewnie i namierzając krzesełko na przeciwko biurka, usiadłam na jego skraju. Zayn pojawił się przy mnie sekundy później, podpierając się rękami o podłokietniki w taki sposób, że ponownie nade mną zawisł.
- Zanim odeszłam? - Zamilkłam skonsternowana. - Zayn, zanim odeszłam  byłeś w stosunku do mnie taki chłodny i zdystansowany.
Chłopak westchnął i wyraźnie się zrelaksował. Dostał to, czego chciał. Przedyskutowywaliśmy temat, a ja nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak łatwo udaje mu się mnie zmanipulować przy pomocy kilku słów.
- Wtedy tego nie wiedziałem, ale dużo o tym rozmyślałem i jest mi przykro, że tak cię traktowałem. Byłem zestresowany, Victoria. - Chwycił mnie za dłoń, a po chwili usiadł na krzesełku obok.
- Wiem, że byłeś zestresowany, ale ja nie jestem twoim chłopcem do bicia. Dam radę wytrzymać kilka ciosów, ale nie non stop.
Zayn skinął głową i spuścił wzrok na moje palce splecione ze swoimi, całkowicie skupiając na nich swoją uwagę, po czym delikatnie zaczął gładzić opuszkiem kciuka moje knykcie. Jego niewyobrażalnie długie rzęsy spoczęły na górze policzków, gdy przygryzł swoją wargę.
- A Emma...
- Nie jest jedynym powodem, przez który odeszłam - bąknęłam.
- Wiem. Chciałem przeprosić też za to, że się z nią spotkałem, ale nie mogę powiedzieć, że tego żałuję. - Podniósł wzrok chłonąc moją reakcję, gdy niespodziewanie zaciągnęłam się powietrzem. Nie miałam pojęcia, jak mam to odebrać. Powinnam czuć się urażona?
- Mogłaby już nie żyć, gdyby mnie tam nie było - kontynuował Zayn. Spuściłam wzrok na swoje rozedrgane palce. Miał rację. - Zależy mi na niej i gdybym wtedy nie spotkał się z nią tamtego wieczoru, dzisiaj musiałbym żyć z myślą, że miałem możliwość go powstrzymać, ale nie zrobiłem tego, bo akurat siedziałem w domu z tobą, kiedy ona została pobita na śmierć.
Z trudem przełknęłam ślinę.
- Rozumiem o czym mówisz. - Ale już przestań. Nie zdawał sobie sprawy z tego w jak wielkie poczucie winy wpędzały mnie jego słowa. To przeze mnie mogłaby już nie żyć. Ale tak właściwie to co było powodem ich spotkania?
- Zamiast tego, teraz żyjesz beze mnie. - Wzruszyłam ramionami.
Zayn pobladł na twarzy. Z pewnością wcześniej nie myślał o tym w ten sposób.
- Tego dnia, kiedy wyjechałeś do Bradford, byłeś taki szczęśliwy. Strasznie podobał mi się tamten Zayn, ale kiedy wróciłeś z całkiem innym nastawieniem... - Zamilkłam na chwilę szukając odpowiednich słów. - Powinnam się była tego spodziewać, ale kompletnie nie byłam przygotowana na sztylet, który wbiłeś w moje plecy.
- Sztylet? - Zayn mocno zacisnął powieki i skubnął palcami czubek swojego nosa. - Wiem, że zachowywałem się źle i naprawdę przykro mi z tego powodu. Nie powinienem był wyładowywać na tobie swojego stresu i złości. Skarbie, przepraszam.
Westchnęłam cicho i wstałam z krzesła.
- Wiesz, co? Ja też cię przepraszam - bąknęłam, a on zmarszczył czoło również wstając w efekcie czego znowu nade mną górował.
- Za co?
- Za Emmę. Za to, że wpędziłam cię w te wszystkie kłopoty przez Devona. - Próbował powstrzymać mnie od dalszego mówienia, ale podniosłam głos. - Przepraszam, że zmusiłam cię do wybierania pomiędzy nami!
Przepraszam, że wciągnęłam cię do mojego życia i za to, że próbowałam cię zmienić w kogoś kim nie jesteś. Zdałam sobie sprawę, że wcześniej byłeś szczęśliwy, a teraz…
- Victoria, przestań! Po prostu, przestań! Nie mów tak.
- Ale nic z tego co się zdarzyło nie miałoby miejsca, gdybyśmy się nie poznali. Devon by mnie nie prześladował. Moja przyjaciółka nie czułaby zagrożenia ze strony chłopaków, co w ogóle nie jest do niej podobne. Emma nie byłaby w takim stanie w jakim jest, a ty nie czułbyś się tak jak teraz. - Urwałam na chwilę, by złapać oddech, a Zayn wykorzystał sytuację, by wtrącić swoje pięć groszy.
- Nic nie dzieje się bez przyczyny. Żałujesz, że mnie poznałaś? Bo właśnie tak to zabrzmiało. - Ułożył swoje usta w cienką linię, ale nadal miał skonsternowany wyraz twarzy.
- Nie, nie żałuję…
- To czemu przepraszasz za te wszystkie rzeczy? Dlaczego przepraszasz?! To nie twoja wina, jeśli tak to odbierasz. Najlepszą rzeczą jakiej doświadczyłem dzięki naszemu związkowi jest właśnie szczęście, które mi dałaś. Kłóciliśmy się, owszem, ale tak właśnie robią pary. Potrafią kłócić się godzinami, ale na koniec dnia i tak kochają się we wspólnym łóżku, a rano budzą się, jakby nic nigdy się nie stało. Tak właśnie chcę robić z tobą. Chcę cię kochać i nienawidzić i robić z tobą mnóstwo innych rzeczy, ale nie możesz oczekiwać, że zmienię się w ciągu jednej nocy. Nadal uczę się czym jest miłość i jak to jest kochać, ale chcę uczyć się tego tylko przy tobie, jeśli przynajmniej dasz mi szansę odnaleźć w tym wszystkim samego siebie.
Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć. Nie spodziewałam się usłyszeć czegoś takiego. Temat naszej rozmowy co chwilę się zmieniał, ale moje myśli nadal skupione były wyłącznie wokół tego wieczora, kiedy pojechał spotkać się z Emmą, a potem wrócił w gorzkim humorze.
- Przepraszam za każdą najmniejszą rzecz, którą cię skrzywdziłem. Przepraszam. Daj my tylko jedną szansę, proszę, żebym mógł pokazać ci jak bardzo tego żałuję.
Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale nic z nich nie wypłynęło.
- Kocham cię - szepnął.
Dźwięk jego głosu wypowiadający te słowa wystarczył, by obudzić motyle w moim brzuchu.
- Zayn, ja też cię kocham, naprawdę cię kocham..Ale emocjonalnie nie jestem jeszcze na to gotowa. Muszę o tym pomyśleć.
- O czym pomyśleć?! Za bardzo wszystko analizujesz.. - Urwał sfrustrowany, nie mogąc znaleźć odpowiednich słów. - Jak możesz mnie kochać i mówić, że nie jesteś gotowa? To nie ma sensu.
Wzruszyłam ramionami.
- Nic nie ma sensu, kiedy jesteśmy razem. Odeszłam, bo twoja przeszłość zaczynała wkradać się do twojego życia teraźniejszego, a ja nie chciałam przekonywać się jak bardzo mroczna była. Co jeszcze mogę znaleźć w twoich szufladach? Z kim jeszcze zaczniesz widywać się za moimi plecami?
- Nie mogę zmienić przeszłości, Victoria, nawet gdybym bardzo chciał. Dzięki niej dzisiaj jestem tym, kim jestem i wiele się nauczyłem. Nie możesz cały czas oceniać mnie przez pryzmat tego co było kiedyś.
- Nie oceniam cię. Zaakceptowałam twoją przeszłość najlepiej jak umiałam, boję się tylko tego, czego jeszcze mogę się dowiedzieć, jeśli nadal z tobą będę. Tego, co jeszcze przede mną ukrywasz.
- Zakochałaś się we mnie. W tym kim jestem dzisiaj, nie w tym, kim byłem kiedyś.
- Ale ukrywasz przede mną rzeczy ze swojej przeszłości. Nie chcę otworzyć kolejnej szuflady, by przypadkiem znaleźć rozbierane fotki Emmy. - Potrząsnęłam głową, by pozbyć się nieprzyjemnego wyobrażenia. - Jaką będę miała pewność, że takie zdjęcia były zrobione w przeszłości? Uprawiałeś z nią seks, kiedy negocjowaliśmy kontrakt. Jak ja mam ci zaufać...
- Nie ufasz mi? - Jego twarz była blada i wyraźnie zdradzała urażenie.
Niedbale wzruszyłam ramionami. Znowu miałam wrażenie, że próbuje zmienić temat.
- Już sama nie wiem komu mogę ufać.
Na chwilę spuścił wzrok, a gdy po kilku sekundach spojrzeliśmy sobie w oczy jasno było widać jego irytację. Zgromił mnie swoimi błyszczącymi tęczówkami, po czym lekko zmrużył powieki dając ujście swojej złości.
- Jak widać Mattowi zaufałaś na tyle, żeby zaprosić go do swojego życia z otwartymi ramionami - syknął.
Z trudem przełknęłam ślinę.
- Wiesz, że to prawda - dodał niskim głosem.
Nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć. Przygryzłam nerwowo dolną wargę, a on westchnął głośno.
- Zostawiłaś mnie, a po kilku dniach poznałaś innego faceta...
Zamaszyście potrząsnęłam głową, przerywając mu wpół zdania.
- Nie! To nie tak. Tylko się kolegujemy!
- Naprawdę? On patrzy na ciebie tak, jak patrzyłbym ja. I zajebiście mi się to nie podoba.
Jest zazdrosny?!
- Znajomi. Jesteśmy tylko znajomymi, nic poza tym. Zasłużył sobie na moje zaufanie tym, że uratował mnie przed Devonem, tak samo jak ty.
- I co będzie następne? Dobierze ci się do majtek, tak samo jak ja...
- Nie! - Przerwałam mu ponownie, nawet nie zauważając jak obraz zaczyna mi się zamazywać od łez gromadzących się w moich oczach. - Wiesz, że nikt inny, poza tobą, nie może dotykać mnie w taki sposób. Nie zniosłabym tego. Kocham ciebie i tylko ciebie. Matt jest po prostu chłopakiem, na którego natknęłam się w moim życiu.
- Matt jest w zastępstwie. I nie mówię tu tylko o pracy za Devona, ale również o mnie. Mam rację? - Zmrużył swoje oczy, gdy i jego tęczówki zaczęły się niebezpiecznie błyszczeć. - Nie ufam mu.
- Nie. Nikt nie byłby cię w stanie zastąpić.
- To wróć do mnie, Victoria. - Objął moją twarz dłońmi, kciukami wycierając mokre strużki z moich policzków. - Tak bardzo za tobą tęsknię.
Zacisnęłam powieki, by odgonić nieproszone łzy, co zadziałało z odwrotnym skutkiem.
- Nie wiem...
- Wiesz. Nie bój się.
- Kocham cię - szepnęłam, czując pieczenie, oznajmiające nową porcję słonych łez do wylania. - Ale nie mogę teraz z tobą być.
- Mogę to wszystko naprawić, proszę. Daj mi tylko jedną szansę.
Nie mogłam wydusić z siebie głosu. Gula w moim gardle blokowała moje słowa.
- Bez ciebie czuję się zagubiony. Już sam nie wiem kim jestem. Potrzebuję cię - wyszeptał.
Potrząsnęłam głową.
- Zayn...
- Wróć do mnie, błagam cię.
Przygryzłam wargę.
- Nie mogę.
- Możesz. Mogę ci pomóc.
- Wiem, że możesz, ale muszę zrobić to sama. - Uśmiechnęłam się słabo i nie mogąc powstrzymać zadowolenia z faktu, że był tak blisko, dłonią dotknęłam jego linii szczęki lekko pokrytej zarostem. Zayn zamknął oczy ciesząc się moim dotykiem i wtulił policzek w moje palce.
- Proszę, wróć ze mną do domu.
- Nie, Zayn...
- Proszę cię. Tak strasznie za tobą tęsknię...Proszę. - Ponownie objął moją twarz dłońmi. Był tak blisko mnie, że spodziewałam się wkrótce poczuć jego usta przy swoich. Palące pragnienie pocałunku budowało w moim wnętrzu, a po jego rozszerzonych źrenicach wiedziałam, że myśli o tym samym. - Proszę - szepnął.
Z trudem przełknęłam ślinę.
- Nie mogę. - Zwilżyłam wargi językiem, a jego wzrok momentalnie powędrował na moje usta. Czułam jego gorący, miętowy oddech oplatający moją twarz. Był tak blisko.
- M..muszę iść - wyjąkałam. Powoli i niepewnie odwróciłam się na pięcie, by uwolnić się od jego dotyku, ale zanim zrobiłam krok w stronę drzwi, zwinnym ruchem chwycił mnie za przedramie i bez najmniejszego trudu przyciągnął z powrotem do siebie.
Wszystko działo się tak szybko... Ułamek sekundy był mi potrzebny do tego, żebym zorientowała się, że mnie całuje. Jego wargi trwały pewnie przy moich, podczas gdy nasze ciała nierozerwalnie przylegały do siebie nawzajem.
Zayn oplatał mnie ramionami tak, jakbym bez jego wsparcia miała opaść na ziemię. Serce zaczynało bić mi coraz szybciej, a znajome dreszcze rozpływały się w moich żyłach. Kiedy oderwaliśmy się od siebie ledwo łapałam oddech. On też miał z tym problemy. Jego oczy pełne były mrocznego podniecenia, ale zasnute również natrętnymi myślami. Musiał przechodzić przez naprawdę wiele, skoro aż tak bardzo go to rozpraszało.
- Powiedz mi, że tego nie czujesz - szepnął. - To coś w środku, co sprawia, że wszystko wydaje się być w porządku, za każdym razem, kiedy się całujemy.
- Czuję - przytaknęłam, powstrzymując uśmiech, który zaraz został zakryty kolejnym pocałunkiem. Wziął mnie z zaskoczenia, dlatego lekko się zachwiałam, ale Zayn wystarczająco szybko ponownie przyciągnął mnie do siebie. Rozpływałam się w jego pocałunkach. Chciałam więcej. Byłam zachłanna, potrzebowałam go. On potrzebował mnie.
Nie. Musiałam się powstrzymać.
Jednak nie mogłam przestać.
Wargi Zayna umiejętnie poruszały się przy moich, gdy językiem delikatnie masował mój. Jego dłonie powoli zjeżdżały w dół mojej talii. Jego usta zniżyły się do poziomu mojej szyi, ale zawahał się po chwili, a ja z trudem panowałam nad tym, żeby nie jęknąć.
- Nadal tu jest - rzucił z zamyśleniem.
- Co? - wydyszałam.
- To, co zostawił na tobie Devon. - Zamilkł na chwilę lekko cmokając linię mojej szczęki. - Nadal tam jest.
Niepewnie przygryzłam wargę.
- Powoli znika.
- Chcę cię chronić. - Zayn odsunął się, by mógł spojrzeć na mnie z góry. Jego usta były wydatniejsze, niż chwilę temu, co zrzuciłam na karb pocałunków.
Uśmiechnęłam się smutno.
- Nie możesz chronić dwóch ludzi na raz.
- Mogę, i tak właśnie zrobię.
- Wszyscy, na których ci zależy są w niebezpieczeństwie..
- Zależy mi właśnie na tobie i nie chcę, żebyś była w niebezpieczeństwie. Nie byłbym w stanie żyć z myślą, że przytrafiło ci się coś złego.
- Emma była hospitalizowana w twoim domu. Jest twoją dobrą przyjaciółką.
- A ty jes.. byłaś moją dziewczyną. Czemu chcesz to wszystko zniszczyć?
- Nie chcę, potrzebuję tylko przerwy.
Cisza.
- Więc chcesz, żebym nadal stosował się do twojej prośby. Żadnego kontaktu z mojej strony?
Ponownie przygryzłam wargę, na co skarcił mnie wzrokiem.
- Wrócę, kiedy będę gotowa.
- To dla mnie trudne, Re. - Zayn zmarszczył czoło i niepewnie sięgnął po moją dłoń. Cmoknął delikatnie jej zewnętrzną stronę i westchnął ciężko. - Sprawiasz, że jestem taki słaby...
- Przepraszam.
- Strata wszystkiego co mam nie jest porównywalna ze stratą ciebie. Nie wytrzymuję już tego wszystkiego. Nienawidzę tego uczucia.
- Ja też. Uwierz mi, wiem co czujesz. - Naprawdę wiedziałam. Gardziłam sobą za to, że wpędziłam go w taki stan i wcale nie chciałam go w nim oglądać. Chciałam do niego wrócić, ale było zbyt wiele znaków mówiących mi, żebym nie robiła tego tak wcześnie. Musiałam posłuchać samej siebie, chociaż raz. - Nadal masz moje serce - zapewniłam.
- A ty moje. - Nerwowo przygryzł swoją dolną wargę. - Może powinienem był przykleić na tobie nalepkę z napisem "obchodzić się ostrożnie". - Wiedziałam, że to tylko żart, ale skrywał w sobie wiele prawdy.
- Przydałaby się chyba nam obojgu.
Zayn westchnął cicho i objął mnie rękoma, wtulając swoją twarz w zagłębienie między moją szyją, a ramieniem. Jego zarost łagodnie łaskotał moją skórę.
- Proszę, nigdy nie wątp, kiedy mówię, że cię kocham. Nie zdecydowałbym się przejść przez to wszystko dla nikogo, oprócz ciebie - wyszeptał ochryple do mojego ucha.
Mocno zamknęłam oczy zaciągając się jego słodkim, piżmowym zapachem.
- Nadal cię kocham.
- Błagam, tylko niech ta przerwa nie zajmie ci wieczności. Jestem zły, smutny i naprawdę napalony.
No, serio?! Zachichotałam cicho, czując gorąco na policzkach, a jego oczy momentalnie pojaśniały w sposób, który znałam i lubiłam. Na jego usta wkradł się mały uśmiech, gdy delikatnym ruchem pieścił mój policzek wierzchem swojej dłoni.
- Uwielbiam ten dźwięk.
- Możesz chyba ulżyć sobie przy pomocy jakiegoś wibratora, czy coś. - Wzruszyłam ramionami powstrzymując rozbawienie.
- Na przykład "Fleshlight"1.)? - zapytał.
Zamrugałam skonsternowana. Co to, do chuja, jest fleshlight?
- No - mruknęłam niepewnie.
- Wolę prawdziwą. - Uśmiechnął się znowu, ale szybko posmutniał. Obserwowanie tego, jak zmaga się z bólem wpędzało mnie w jeszcze gorszy nastrój. Ostatnim razem, gdy go widziałam, płakał. Płakał, bo nie wierzyłam mu, że mnie kocha, bo złamałam swoją obietnicę i od niego odeszłam.
Kiedy teraz tak na niego patrzyłam, wyglądał jakby nadal się z tym nie uporał. Jego piękne oczy witające mnie każdego poranka, teraz naznaczone były czerwonymi okręgami. Jego zarost był dłuższy, niż zazwyczaj, a włosy nieco bardziej poburzone. Wyglądał jak Zayn, ale coś jednak było inaczej. Nawet garnitur od Armaniego wyglądał jak zwykle, ale to wszystko razem sprawiało wrażenie obcości.
Był taki przeze mnie. Czułam straszne wyrzuty sumienia i tak bardzo go kochałam. Objęłam go w talii i wtuliłam twarz w jego tors.
- Przepraszam - bąknęłam. - Naprawdę cię przepraszam.
Cmoknął mnie w czubek głowy i mocniej przytulił do siebie.
- Nie masz za co.
- Przepraszam - mruknęłam ponownie.
- Hej, spójrz na mnie.
Po krótkiej chwili wreszcie zdecydowałam się podnieść na niego wzrok, ale niewiele widziałam przez zasnuwające moje oczy łzy.
- Kocham cię i wiem, że moje serce bezpieczne jest tylko przy tobie - wyszeptał.
Nie mów tak. Przez to czuję się jeszcze gorzej. Moje brwi złączyły się po środku czoła, a dolna warga zaczęła niebezpiecznie drżeć. Zaraz się poryczę.
- Nie płacz, Skarbie. - Objął moją twarz i pocałował mnie długo i przeciągle.

________________________________________________________

(Mark)

Szef był zbyt, kurwa, cichy, kiedy wrócił do samochodu. No ale, jakby nie patrzeć, to on zawsze był cichy. Ale coś tu nie grało. Po tym jak Malik skończył swoją rozmowę z Victorią, w związku z którą żywił pewnie wielkie nadzieje i chyba nie spodziewał się, że wyjdzie stąd jako zajebiście wielki przegrany, otrzymałem telefon od pani Conrad z informacją, że Emma zachowuje się dość dziwacznie. Szef chyba nie bardzo się tym przejął, bardziej zamyślony był nad tym co chwilę temu zdarzyło się między nim, a Re.

Pierwotnie mieliśmy pogadać tylko z Mattem, ale Zayn nie należy do tych cierpliwych. Mądry ruch, szefie.

- Czy Eve wspomniała coś więcej o tym dziwnym zachowaniu Emmy? - Malik w końcu przerwał ciszę, na co zerknąłem we wsteczne lusterko samochodu, by wybadać jego nastawienie. Miał kamienny wyraz twarzy. A jakie to ma znaczenie, do kurwy nędzy?!

- Nie, proszę pana.

Nie odpowiedział już. Zamiast tego spojrzał za szybę i zaczął wpatrywać się w mijające obrazy z pasją maniaka, ale nadal statecznie. Wyglądał jak jakaś sadystyczna gwiazda pornosów, planująca swoją następną scenę. Był zbyt spokojny. Jeszcze wczoraj prawie tracił zmysły, a dzisiaj siedzi tu tak cicho, że mógłbym usłyszeć własne myśli. 

Wjechałem na parking podziemny i zatrzymałem się przy windach. Zanim szef zdążył wysiąść złapaliśmy kontakt wzrokowy, gdy zerknął w lusterko wsteczne i zawahał się. Widziałem, że staje się coraz bardziej zamyślony.

- Blaise zaparkuje samochód. Chodź ze mną, Mark.

- Tak jest, sir. - Och, kurwa. Stary..Po chuj ja mam tam leźć i wysłuchiwać problemów jakie masz z tą Emmą. Mam być kimś w rodzaju pocieszenia?! Jestem szkolony by zabijać, by walczyć, a nie bawić się w psychologa. Jezu Chryste. Ja pierdole.

Wysiedliśmy obaj z tego jebanego auta i chwilę jeszcze czekaliśmy na przyjazd windy. Kiedy tylko metalowe drzwi się rozsunęły, z jej środka wyszedł Blaise i podszedł do nas.

Rzuciłem mu kluczyki, po czym zasalutowałem od niechcenia i zniknęliśmy w blaszanym pudle.

Miałem wrażenie, że doskonale dogadujemy się z szefem. On milczał, ja milczałem. Byliśmy jak dwójka zajebistych kumpli, zacieśniających cholernie mocne więzy przyjaźni. Po kilku momentach śmiertelnej ciszy i niezręcznych spojrzeń wreszcie mogłem wydostać się z małej przestrzeni, która prawdopodobnie mogłaby uczynić z dorosłego heteroseksualnego faceta, jeszcze większego heteroseksualistę. 

Z apartamentu dobiegała muzyka głośniejsza, niż puszczają w tych barach dla gówniarzerii. Jak oni to nazywają? Kluby? Otworzyłem drzwi dla szefa i siebie samego, a potem, ku mojemu horrorowi zobaczyłem tańczącą na środku salonu Emmę. 

W samej bieliźnie, jeśli mogę dodać.

Nie mogłem się powstrzymać, więc zerknąłem na Malika, bo szczerze, byłem kurewsko ciekawy jego reakcji. Wkurwił się. Ha ha! Zamiast zachować się jak każdy normalny człowiek w takiej sytuacji i próbować przekrzyczeć dudniącą muzykę, Zayn szybko zlokalizował pilot od stereo i wyłączył urządzenie.

- Co do..Ej! Ja tego słuchałam! - rzuciła kłótliwie Emma, tupiąc nogą. 

 - Co ty wyprawiasz, do kurwy nędzy?! - warknął Zayn.

- Korzystam z życia... Żyję marzeniami... Blah, blah, blah. - Kobieta zamaszyście wyzerowała bursztynowy płyn ze szklanki i beznamiętnie rzuciła ją za siebie. Szkło roztrzaskało się z wielkim hukiem, które echem rozniosło się po penthousie. Och, ta głupia suka chyba się śmierci nie boi!

- Jesteś pijana? - prychnął Zayn. - Kurwa! Nie powinnaś pić, Emma! Bierzesz leki! - Szef stracił nad sobą panowanie. Nie było już odwrotu. O, jebać to.

- Jaka szkoda... Nic mi nie będzie. Możesz podziękować za to pani Conrad. Jest świetną barmanką.

- Załóż coś na siebie, ja pierdole. Mark, sprowadź mi tu Eve!

O, kurwa. Jeśli zacznie teraz wyżywać się na Eve, to dopiero się wkurwię! Skierowałem się prosto do siedzib dla personelu i znalazłem Eve w kuchni, gdzie akurat przydałaby się idealnie, do zrobienia mi kanapki. Ha! Żartuję... Nie no. Ale kanapkę bym opierdolił.

- Eve?

- Och, Mark, wystraszyłeś mnie. Z Emmą wszystko w porządku?

Mam jej powiedzieć?

- Pan chce cię widzieć.

Kobieta przechyliła swoją głową w bok, patrząc na mnie skonsternowana. Och, coś mi mówiło, że nie miała pojęcia o tym, że Emma jest na lekach. To pewnie dlatego tamta jest w takim dobrym nastroju. Pojebana. Modliłem się za panią Conrad.

- Coś nie tak, Mark?

Z wahaniem skinąłem głową, a ona tylko westchnęła i widziałem jak wewnętrznie przygotowuje się na konfrontację z szefem.

- Wkurzył się - odpowiedziałem.

Gdy wychodziliśmy z części dla personelu, słyszałem jak pod nosem powtarza "och, nie". Tak bardzo się martwiła. 

- Sir. - Przełknąłem swoją niepewność i zacząłem, litując się nad panią Conrad. Ona nigdy nie wpadała w tarapaty, a jeśli już, to Zayna nie bardzo to obchodziło. Zawsze jej folgował i kończyło się na zwykłym upomnieniu. Miałem wrażenie, że naprawdę ją lubi, więc nie miała się o co martwić. Kiedy jednak zerknąłem na szefa, był tak wkurwiony, że nie wydawał się już lubić nikogo w tamtym momencie. 

- Załóż tę jebaną marynarkę, Emma - syknął poirytowany Zayn. - Dałaś jej alkohol?! - Podniósł głos, kiedy odwrócił się w stronę Eve.

Kobieta wyglądała na cholernie zszokowaną. 

- Tak, proszę pana, ona...

- Ona nie powinna pić alkoholu! - krzyknął.

- Nie wiedz...

- Jak, kurwa, mogłaś nie wiedzieć, że jest na lekach?! - Cała samokontrola wyparowała, a Eve oficjalnie była przerażona.

Pewnie cała się trzęsła, albo już narobiła w gacie. Jeszcze nigdy wcześniej nie widziałem, żeby szef tak zachowywał się w stosunku do niej i zajebiście mnie to wkurwiało. Pani Conrad była jedną z najmilszych osób jakie znałem i absolutnie nie zasłużyła sobie na takie traktowanie. To była wina wyłącznie tej jebniętej Emmy! Eve nie miała pojęcia, że Emma bierze leki i byłoby sympatycznie, gdyby ktoś raczył ją wcześniej o tym poinformować. 

- Ja... Prze..Przepraszam, sir - zająknęła się.

Zayn wziął głęboki oddech. 

- Wyjdź. Po prostu zejdź mi z oczu!

Eve pośpiesznie skierowała się w stronę kwater, na co ja również odwróciłem się na pięcie, gotowy do opuszczenia salonu.

- Nie, ty zostajesz! - Palec Zayna wskazał dokładnie moją sylwetkę.

W tamtym momencie jedyne na co miałem ochotę, to się na niego wydrzeć. Ale oczywiście, kurwa, że nie mogłem.

- Jesteś taki zły - wybełkotała Emma.

- Zamknij się i załóż na siebie tę pierdoloną marynarkę - wypalił Zayn.

- Wiesz co pomaga ci, kiedy się złościsz? - Na twarzy kobiety pojawił się uśmiech, na co zmarszczyłem czoło. Boże, gdyby nie była taką wredną szmatą, powiedziałbym, że wygląda całkiem całkiem. Jej ciało było takie "wow", ale cała ona była po prostu "eew". - Jak dużo czasu już minęło? Wydaje mi się, że całkiem sporo, mam rację? 

- Przestań, Emma - Głos Zayna był surowy i spięty.

- No chodź, zabawimy się. - Jej nieprzyzwoite palce zjechały w dół jego torsu tak szybko, że nawet nie zdążył zarejestrować jej ruchów, zanim pewnym ruchem chwyciła go za fujarę. Jezu, stary!

Złapał za jej nadgarstek i bardzo powoli odsunął go od swojego ciała.

- Przestań.

- Zayn, jesteś już taki twardy, że to niemal widać. Kutatron chce się pobawić. Mark zob...

Kutatron?! Co...Do...Chuja....

Zayn unieruchomił jej nadgarstki w jednej swojej dłoni i przycisnął do jej klatki piersiowej. Stał tak blisko niej, że musiałem przyjrzeć się uważniej, żeby ocenić, czy czasem jej nie całuje, ale na szczęście tego nie robił. 

- Przestań. Załóż coś na siebie i idź, kurwa, do łóżka!

- Jest dopiero ósma wieczorem. Nie mam zamiaru kłaść się spać. 

Położę ją do tego łóżka, przy drobnej pomocy ze strony mojego prawego sierpowego. Tak właśnie zrobię. 

Kurwa, szkoda, że nie jestem wielkim fanem bicia kobiet. Może powinienem zadzwonić po Devona? Może udałoby mu się wpierdolić i Zaynowi i Emmie?! Bo aktualnie oboje mnie wkurwiali.

- Mark, otwórz drzwi do pokoju gościnnego na górze i rozłóż koce. W mojej garderobie powinna być jakaś koszula nocna. Kombinacja otwierająca to data urodzin Victorii. Wybierz jakąś najzwyklejszą.

Zwinnym ruchem schylił się do ziemi i podniósł z niej marynarkę Emmy, którą ta wcześniej musiała tam rzucić. Zarzucił ją na jej ramiona, po czym ostrożnie złapał ją za tył kolan i przerzucił sobie przez ramię. Wziąłem to jako wskazówkę za najwyższy czas do opuszczenia pokoju i wykonania jego wcześniejszych poleceń. Ruszyłem na piętro i otworzyłem drzwi do jednej z wolnych sypialni najszerzej jak się tylko dało, żeby szef mógł się w nich zmieścić niosąc te sukę. Szybko zebrałem narzutę z łóżka i odchyliłem poły pościeli, żeby mógł ją tam położyć. Potem poszedłem do pokoju szefa, by dostać się do garderoby. Znalazłem pilot i wprowadziłem odpowiednią kombinację cyfr, formującą datę urodzin Victorii. 

Kątem oka zauważyłem, jak jedne z drzwi szafy rozsuwają się, więc odłożyłem pilot na wysepkę po środku. Samo patrzenie na wnętrze szafy wypełnione tego typu ubraniami sprawiało, że czułem się niezręcznie. Te rzeczy należały do Victorii, a teraz miała je założyć Emma. I nie chodziło mi już nawet o to, że nie mogłem wyobrazić sobie Re w tych wszystkich skąpych halkach. Złapałem jakąś "najzwyklejszą" i skierowałem się z powrotem do pokoju, gdzie powinni być szef i ta zołza.

Akurat, gdy wszedłem, Malik stawiał ją na ziemi. Nie ustała jednak długo, bo zaraz zmęczona usiadła na brzegu łóżka. 

- Zostaniesz? - zapytała cichym głosem Emma, kiedy Zayn ją przebierał.

- Nie, Emma. Musisz odpocząć. Śpij. 

________________________________________________________

(Zayn)

-następnego ranka-

Nawet na mnie nie spojrzała.
Muszę przyznać, Eve wyglądała na kurewsko zszokowaną wczoraj wieczorem. No, ale kurwa, jak bardzo głupie z jej strony było dawanie alkoholu Emmie? Powinna była wiedzieć, że jest na lekach. Drżącymi rękami przesunęła kubek z parującą kawą w moją stronę po płaskim blacie wysepki kuchennej. Zmarszczyłem czoło. Aż tak bardzo ją wczoraj przestraszyłem?
- Ev..
- T..tak, sir.
Zamilkłem na chwilę i zamknąłem oczy. Po prostu oddychaj. Po tym, jak mi przerwała postanowiłem podjąć kolejną próbę rozmowy.
- Eve... - Chyba nie mam zamiaru jej przepraszać, no nie? - Nie musisz się mnie bać.
Kobieta spuściła wzrok, a mnie uderzyło poczucie winy.
- Wiem, proszę pana.
Zmrużyłem oczy patrząc na nią uważnie, co pewnie odebrała tak, jakbym ciskał w nią gromy. Nie powiedziałem już nic więcej. Jednak ku mojemu większemu wkurwieniu usłyszałem za sobą głośny, tępy dźwięk i momentalnie odwróciłem się, by namierzyć jego źródło. Zobaczyłem nikogo innego, jak Panienkę Nadąsaną z rękoma splecionymi uparcie na piersiach i walizką tuż obok niej.
Co ona znowu wyprawia?! Marszcząc brwi, przechyliłem głowę w bok, rzucając jej pytające spojrzenie.
- Zayn... - zaczęła, ale szybko jej przerwałem.
- Co się dzieje?! - Mój głos wydawał się bardziej opanowany, niż sam byłem w rzeczywistości. No i dobrze. Ja pierdole, byłem na nią tak wkurwiony za to co odstawiła wczoraj, a teraz jeszcze gdzieś się wybiera?
Emma słabo wzruszyła ramionami.
- Pakuje się.
Co?!
- Nie wydobrzałaś jeszcze na tyle, żeby móc się stąd wyprowadzić.
- Dr Caldur powiedział co innego. Mam tylko brać swoje leki i wszystko będzie w porządku. Jestem wystarczająco duża, żeby zaopiekować się samą sobą - oznajmiła w sposób, który zajebiście działał mi na nerwy i dobrze o tym wiedziała.
Dlaczego, w ogóle, ona chce się wyprowadzić akurat teraz? Wstałem z wysokiego krzesełka i podszedłem do niej, zatrzymując się w bezpiecznej odległości. Przeczesałem palcami włosy, czując rosnącą frustrację.
- Czemu nie powiedziałaś nic, że odchodzisz?! - odezwałem się, a wszystkie oznaki opanowania momentalnie wyparowały.
- Przecież właśnie tak kazałeś mi zrobić, "nie kłopotać się z pożegnaniem". Daje ci to, czego chciałeś - odpowiedziała.
Jaja sobie, kurwa robisz?!
- Wiele razy mówiłem różnie rzeczy, ale akurat teraz postanowiłaś wziąć je na serio?!
Emma zignorowała mnie kompletnie, co tylko jeszcze bardziej mnie rozjuszyło. Schyliła się po swoją walizkę i ruszyła do drzwi, ale byłem zaraz za nią.
Przed samym wyjściem odstawiła torbę na ziemię i obróciła się by na mnie spojrzeć. Szukałem odpowiedzi na swoje pytanie w wyrazie jej twarzy, ale zostałem z niczym. Potarłem palcami nabrzmiałą od pulsowania skroń. Dlaczego odchodzi?
- Naprawdę chcesz odejść tak wcześnie?
- Tak.
- Dlaczego?!
- Zmieniłeś się. Niektórzy ludzie są stworzeni do miłości, a inni nie. Obawiam się, że należysz do tych drugich, a twoje zachowanie powoli zaczyna mnie przerażać. Tak właśnie się dzieje, kiedy traktujesz ludzi, którym na tobie zależy, jak śmieci. Straciłeś Victorię, a teraz tracisz mnie.
Momentalnie zgromiłem ją wzrokiem.
- Straciłem Victorię przez to, co nas łączyło.
Emma poirytowana przewróciła oczami.
- I znowu to samo. Zwalasz całą winę na mnie.
- Bo to jest twoja wina! - syknąłem zawzięcie.
- Nie jest, Zayn! - Emma krzyknęła, co lekko zbiło mnie z tropu, bo nigdy wcześniej nie widziałem, żeby reagowała w taki sposób.
- Jest.
- Sam wybrałeś takie życie. Kurwa, dałam ci jasny wybór! To nie jest moja wina. Sam zgotowałeś sobie taki los i sam wmawiałeś sobie, że nie jesteś zdolny nikogo pokochać. Odeszła przez twoje zachowanie, a nie przeze mnie. Owszem, ja też się do tego przyczyniłam, ale nie obarczaj mnie całą winą bez przemyślenia tego całego gówna, za które odpowiedzialny jesteś tylko ty! Mam już dość tych twoich ciągłych zmian frontu. Kiedyś byliśmy najlepszymi przyjaciółmi, Zayn, ale od chwili, kiedy pozwoliłeś, żeby weszła ci na głowę zacząłeś patrzeć na mnie, jakbym to ja była tą złą. Przeszłam dla ciebie przez tak wiele i teraz odpłacasz mi się w taki sposób?! - Zamilkła na chwilę czekając na odpowiedź, odkupienie, albo może przeprosiny?
- Zawsze stałam po twojej stronie.
Potrząsnąłem głową.
- Nie.
- Wspierałam cię, naprawdę mi na tobie zależało - dodała z wyrazem niezadowolenia na twarzy.
- Wcale nie!
- A właśnie, że tak - westchnęła z coraz większym poirytowaniem. - Jak sobie zresztą chcesz. I tak nie słuchasz tego, co do ciebie mówię. Wychodzę.
Zanim jednak zdążyła się odwrócić, przycisnąłem ją całym ciałem do mahoniowych drzwi i dopiero wtedy zdałem sobie sprawę z tego, jak wiele złości powstrzymywała.
- Co ja ci takiego, kurwa, zrobiłam?! Powiedz mi! - krzyknęła.
- Dorastałem z większą wiedzą na temat seksu, niż mój własny nauczyciel od wychowania do życia w rodzinie. Całymi nocami leżałem linami przywiązany do łóżka, z ranami od kar, których nie mogłem znieść...
- Skoro nie mogłeś ich znieść, to czemu nie używałeś słów bezpieczeństwa?! Zemściłeś się, kiedy to ja byłam twoją uległą. Właściwie to traktowałeś mnie, jak niewolnicę, a nie uległą.
- Nie dałaś mi możliwości normalnego życia.
- Cóż, normalne jest nudne, Zayn. Myślisz, że teraz jest ci ciężko? Bycie normalnym jest jeszcze gorsze, niż ci się wydaje. Dałam ci lepsze życie i możliwość radzenia sobie z tą twoją pierdoloną złością poprzez masochizm, ale zrobiłeś jedną, jedyną rzecz, której kazałam ci unikać. Zakochałeś się. Właśnie tak działa na ciebie miłość, Zayn. Rujnuje twoje jebane życie.
Nie mogłem już tego wytrzymać. Kurwa! Knykcie moich palców pobielały, kiedy mocniej ścisnąłem jej ramiona.
- Byłem zrujnowany, zanim jeszcze poznałem Victorię - syknąłem, czując budującą wściekłość.
- Robisz mi krzywdę - jęknęła Emma. - Zayn! - Podniosła głos na granicy przerażenia. - Chcesz, żebym powiedziała ci dlaczego odeszła? Chcesz oczywistego powodu?! - zapytała z trudem.
Nie!
- Odeszła, bo znalazła te seks taśmy. Odeszła, bo byłam twoją seks asystentką. Odeszła, bo nie mogła cię znieść, bo pocałowałeś mnie na jej oczach. Bo traktowałeś ją jak gówno, kiedy tu mieszkałam, a wcale nie było takiej konieczności. Starała się cię pocieszyć, zapewnić, że wszystko będzie dobrze, ale ty tylko ją odpychałeś. Przyniosła mi nawet kwiaty! I co z tego, że mam na nie uczulenie, ona tego nie wiedziała. Nie zdajesz sobie sprawy jak niegrzeczne to było z twojej strony?! Tylko pomyśl, Victoria Greene przyniosła mi kwiaty!
- Zrobiła to tylko z poczucia winy.
- Jesteś pewien? Pytałeś ją o to? Czy może kazałeś jej po prostu wyjść?
Zmarszczyłem czoło, rozluźniając nieco uścisk moich palców wokół jej przedramion.
- Pomyśl o tym, Zayn. To nie ja jestem tą złą. Tylko raz. Poprosiłam cie tylko jeden jedyny raz, żebyś się ze mną spotkał. - Zamilkła na chwilę, nie wiedząc co powiedzieć, a zmarszczka na moim czole pogłębiła się. - Przepraszam za wczoraj, ale najlepszym wyjściem jest to, żebym odeszła. Tym razem już na dobre.
Najpierw Victoria, a teraz Emma. Jakież to, kurwa, pocieszające! Może to ja zawiniłem? Może to wszystko moja wina?
- Mam nadzieję, że uda wam się wypracować kompromis z Victorią, bo naprawdę nie podobasz mi się w takim stanie. Czasem najsilniejsi ludzie nie są tak silni, jak im się wydaje.
- Więc, czemu zdecydowałaś się odejść właśnie teraz?
- Bo przesadziłeś i nie mam zamiaru już dłużej się z tobą użerać. Wszystko może potoczyłoby się inaczej, gdybym czuła do ciebie to samo co ty do mnie, kiedy jeszcze byliśmy w związku seksualnym, ale dobrze wiesz, że wolałabym zdechnąć, zamiast znowu się zakochać.
Korzystając z mojego bezruchu, schyliła się lekko i podniosła swoją walizkę, otwierając sobie drzwi, które chwilę później dla niej przytrzymałem.
- Nie jesteś złym człowiekiem - dodała. Pochyliła się w moją stronę i delikatnie cmoknęła mnie w policzek, po czym starła zostawioną na mojej skórze szminkę. - Dziękuję ci, za wszystko.
Patrzyłem jej prosto w oczy dłużej niż to było konieczne.
- Nie musisz odchodzić. Devon może jeszcze wrócić, nigdy nie wiadomo...
- Jestem pewna, że kilka lekcji z samoobrony mi pomoże. - Powinnaś wziąć te lekcje za pierwszym razem, kiedy pobił cię Taylor. Dupek pierdolony...
- Proszę, uważaj na siebie - bąknąłem.
- Będę, potrafię się sobą zaopiekować.
- Nie mów mi takich rzeczy, po tym, co stało się wczoraj wieczorem - warknąłem, a ona przewróciła tylko oczami.
- To był jednorazowy wyskok - odparła defensywnie. - Muszę już iść.
Skinąłem głową, czując jak złość powoli odpływa w niebyt.
- Musisz przestać martwić się o innych i skupić się na tym, co dzieje się wokół ciebie - dodała. - Żegnaj Zayn.
- Cześć, Emma - mruknąłem.

***

Reszta dnia ciągnęła mi się niemiłosiernie i jedyne o czym marzyłem, to położyć się spać, ale musiałem podgonić z robotą. Miałem ogromne zaległości w pracy, a mój terminarz pękał od przełożonych spotkań. Jutro będę miał kurewsko zajęty dzień, kiedy dotrę do biura. Uwielbiałem pracować. To działało na mnie odprężająco i pozwalało oderwać się od całego gówna, które działo się w moim życiu osobistym. Ale nie byłem jeszcze gotów, by wrócić do pracy po tym wszystkim co stało się ostatnio.

Jeszcze raz zerknąłem na ekran swojego laptopa, by mniej więcej zapamiętać rozkład spotkań w ciągu następnego dnia. Nie miałem nawet, kurwa, jednej, wolnej minuty. Ja pierdole.

Przeczesałem palcami włosy, zniecierpliwiony i zajebiście zmęczony. Moja komórka zaczęła dzwonić, więc zerknąłem na zegarek po raz trzeci tej nocy. 2:24 nad ranem. Dość późny telefon.

Odchrząknąłem, żeby móc odebrać.

- Malik.

- Zayn?

Momentalnie wstrzymałem oddech.

- Victoria?

- Um, cześć - zaczęła nieśmiało. Jej głos...Zaraz, dlaczego dzwoni tak późno?!

- Wszystko dobrze?! - Brzmiałem na bardziej zaniepokojonego, niż miałem w zamiarze.

- Tak, chciałam tylko z tobą porozmawiać...Przepraszam, jeśli cię obudziłam.

- Nie obudziłaś. - Uśmiechnąłem się lekko.

- Jesteś w domu? - zapytała.

Skąd to pytanie?

- No - odpowiedziałem ostrożnie.

- Mógłbyś zejść na dół?

Zmarszczyłem czoło i wstałem, obchodząc swoje biurko.

- Na dół?

- No.

Wyszedłem z gabinetu, docierając do poręczy schodów.

- Chodź na dół. 

Przysięgam, że usłyszałem jej głos zarówno w słuchawce telefonu, jak i w mieszkaniu. Rozłączyłem się i zbiegłem po schodach z coraz szybciej łomoczącym sercem.

- Victoria?

Zatrzymałem się u podstawy schodów i zobaczyłem drobną postać, stojącą tuż przy trzech stopniach prowadzących do serca salonu. Odnalazłem włącznik światła i nacisnąłem go. Właśnie wtedy dostrzegłem ją wyraźnie. Mój nastrój polepszył się jak za dotknięciem jakiejś czarodziejskiej różdżki i szybko zamknąłem dystans między nami.

- Co ty tu robisz? - Uśmiechnąłem się, a ona odpowiedziała tym samym.

- Tęskniłam za tobą. 

- Ja za tobą też, ale myślałem, że...

Potrząsnęła głową, przerywając mi wpół zdania.

- Popełniłam ogromny błąd. Nie powinnam była cię zostawiać.

___________________________________________________________

Przypisy:
[1.] Fleshlight - innymi słowy sztuczna pochwa. xD Jeśli to wyjaśnienie nadal do Was nie przemawia, wejdźcie w link: X

___________________________________________________________

KOLEJNY ROZDZIAŁ POJAWI SIĘ W OKOLICACH CZWARTKU/PIĄTKU BO JEST TROCHĘ DŁUGI, A MI DOSZŁA JESZCZE JEDNA OSOBA NA KORKI, WIĘC SAMI ROZUMIECIE.

Poza tym, jak Wam się podobał rozdział?!!? :D Mnie strasznie :D I w ogóle byłam tak zaskoczona, kiedy zauważyłam, ze jest POV Zayna, że prawie popusciłam i najpierw fangirlowałam przez 5minut, zanim zaczęłam czytać lol. 

Wiem, że czekacie, że napisze cos debilnego, ale w moim życiu nic się nie dzieje, bo siedze w domu, jak w grocie bo mi zimno jak chuj i nigdzie nie wychodzę, więc nie mam Wam czego opowiadać XD Może następnym razem coś mi sie przytrafi (czyt. w wakacje, jak już będzie ciepło). Teraz tez mi jest zimno, więc koncze ten wywód i idę pod koc oglądać jakis film dokumnetalny o starożytnym Egipcie xD (Zawsze oglądam je, jak wrócę z imprezy nawalona xD nie wiem czemu, takie mam zboczenie i już).

Okej, musiałam aktualizować notkę, gdyż chciałam coś wyjaśnić, apropos komentarza jednego anonima przy poprzednim rozdziale. Dokładnie chodzi o ten:
"Genialny i wg, brawa dla autorki. Dziękuję ci z całego serca że tłumaczysz ten blog ale do kurwy nędzy skąd ty jesteś? Z jakiegoś zadupia gdzie mówią tak wieśniackim językiem jak ty tu sie poslugujesz podczas tłumaczenia notek. Do jasnej ciasnej kto ci w tych czasach mówi "żeś" i nikt nie dodaje do niektórych słów "ś" bo to nie jest kurwa poprawnie a czytanie twego z tą nutką wieśniactwa wkurza niemiłosiernie... Bez uraszy oczywiście ja tylko sataram sie pomóc żeby było jeszcze lepiej. = )"
Otóż, nie przypomina mi się, żebym użyła kiedykolwiek w swoim tłumaczeniu słowa "żeś", ale oczywiście mogę się mylić i nie pamiętać, ale podejrzewam, że wiem do czego pijesz. Chodzi pewnie o zwroty typu "coś ty najlepszego zrobił", "gdzieś ty była", "cóż ty robisz" itd. Nie wiem, czy wychowywałaś się na dworze królewskim i dlatego jesteś tak uczulona na nie używanie języka potocznego w tłumaczeniu, ale to nie moja sprawa. NIE są to zwroty "wieśniackie", a prosty zabieg językowy pomagający oddać np. większe zdenerwowanie, czy napięcie sytuacji. Jesli chciałabym tłumaczyć coś w sposób idealnie filologiczny to zabrałabym się za jakieś wiersze, czy coś w tym rodzaju, ale jak zauważyłaś tłumaczę fanfik i gwarantuję Ci, że bez używania zwrotów potocznych opowiadanie czytałoby się sztucznie i rozmowy bohaterów byłyby mało realistyczne.
PS. Dodawanie na końcu komentarza, tekstu typu "bez urazy, staram się tylko pomóc", kiedy wcześniej jasno i wyraźnie nazwałaś mnie "wieśniarą" mieszkającą w "jakimś zadupiu", jest odrobinę nie na miejscu i chyba masz problemy osobowościowe.