Rozdział 29.

Jeśli mam być szczerą, dłuższą chwilę zajęło mi zanim jego słowa dotarły do mnie w pełni. Z uczuciem gładził mój policzek, wpatrując się we mnie błyszczącymi oczyma, przez które przemawiała szczera miłość. Rozpłynęłam się momentalnie i od razu uśmiechnęłam.
- Naprawdę chcesz, żebym była twoją dominą? - zapytałam unosząc brew.
- Tak, proszę pani. - Jego źrenice powoli się rozszerzyły, a ja z trudem przełknęłam zszokowanie. - To jedyny sposób, żebym udowodnił samemu sobie, że jestem w stanie zrobić dla ciebie wszystko. Dobrze wiesz, jak nienawidzę, kiedy ludzie mówią mi co mam robić. Wszystko jest inaczej, kiedy chodzi o ciebie.
- Przydałaby się jakaś kamera, żeby uwiecznić tę wiekopomną chwilę - zachichotałam, a on przewrócił oczami.
- Nie.
- O-oł. Czy ty przypadkiem nie sprzeciwiłeś mi się teraz, Zayn? - rzuciłam chłodno, a on uniósł się lekko, żeby spojrzeć mi prosto w oczy. Cały czas, przy tym, uśmiechał się, jakby skrywał jakiś dziwny sekret.
Dam radę. Mogę być dominą. Tak mi się przynajmniej wydaje.
- I co masz zamiar z tym zrobić? - szepnął.
Nerwowo przygryzłam dolną wargę. Nie, nie mogę być dominą. To jego działka.
Oddech uwiązł mi w gardle, kiedy złapałam z nim kontakt wzrokowy, a on nawet nie mrugnął.
- Wszystko na co będę miała ochotę, a tobie ma się to podobać - odparłam głosem przepełnionym podnieceniem i namiętnością.
Nie odzywał się przez kilka sekund, uważnie skanując moją twarz, by odczytać moje emocje.
- Chyba będzie mi się to podobało bardziej, niż powinno.
- To dobrze, bo chcę, żeby to przysporzyło przyjemności nam obojgu. - Przyłożyłam dłoń płasko do jego torsu i delikatnie, ale zdecydowanie pchnęłam go na plecy. - Połóż się.
- Tak jest, madam. - Uśmiechnął się pod nosem, kiedy usiadłam na jego biodrach, przerzucając swoje nogi po obu stronach jego talii. Nieposłusznie dźwignął się na łokciach i zamknął dystans między naszymi ciałami i ustami.
- Leżeć - nakazałam zwięźle, odsuwając go od siebie i ponownie zmusiłam, żeby zajął pozycję leżącą, co skomentował jedynie szatańskim uśmieszkiem. - Pozwól mi czynić honory zaspokajania mojej miłości - mruknęłam przelotnie muskając jego wargi. Moja twarz znajdowała się w odległości kilku centymetrów od jego, więc wyraźnie czułam ciepły oddech odbijający się od mojej skóry i widziałam jak jego oczy ciemnieją z sekundy na sekundę.
Moja dłoń powolnym ruchem kierowała się w dół jego torsu w poszukiwaniu twardego, ukrytego za materiałem spodni członka, którego z łatwością znalazłam sekundy później. Nie miałam jednak zamiaru poddać mu się tak szybko. Nie było o tym mowy. Chciałam nacieszyć się tą chwilą i sprawić, żeby trwała jak najdłużej. Zayn normalnie nie prosił o bycie zdominowanym, więc musiałam to wykorzystać. Taka szansa trafia się jedna na milion.
Gdy moje palce ponownie zatrzymały się na jego kroczu, Zayn wypchnął lekko swoje biodra w górę, na co uśmiechnęłam się pod nosem.
- Będziesz musiał nauczyć się nie ruszać.
- Wiesz co, jebać to - syknął nagle. Zanim miałam jakąkolwiek możliwość protestu, Zayn objął mnie w talii i przeturlał na bok w efekcie czego to on siedział na mnie.
- To twoje droczenie mnie wykańcza - mruknął i przywarł do mnie ustami z taką siłą i pasją, że powietrze z moich płuc uleciało w ułamku sekundy.
- To nie fair! - jęknęłam, wydymając usta, na co tylko się uśmiechnął.
- Nie wytrzymałem. - Wzruszył ramionami i cmoknął mnie w czubek nosa. - Przez ciebie jestem tak kurewsko bezbronny.
- Aaw, jaka szkoda - zadrwiłam ospale, a on wywrócił oczami.
- Kiedyś będziesz mogła odegrać rolę dominy.
- Nie dałeś mi teraz nawet szansy!
Uniósł brew, wyraźnie rozmyślając nad moimi słowami.
- Chyba nie, ale po tym co miałem okazję właśnie doświadczyć zajebiście bardzo lubisz się droczyć.
Prychnęłam głośno.
- Och, a ty to niby nie? - rzuciłam z udawanie zdziwionym wyrazem twarzy.
- Ej, byłem dominantem przez wiele lat. Nie jestem posłuszny. Jeśli czegoś chcę, zawsze to dostaję - dodał z uśmiechem.
- Jak ty się popisujesz - wypaliłam, nie do końca intencjonalnie, na co ponownie uniósł brwi.
- Chyba wypiłaś trochę za dużo szampana.
- Mam się wyśmienicie dobrze - odparłam we własnej obronie.
- Serio, jesteś taka ostra jak się złościsz - mruknął, przygryzając płatek mojego ucha, na co momentalnie zaczęłam chichotać, do chwili, gdy poczułam ciarki budzące się do życia w moim organizmie.
Psując nasz wyjątkowy moment, coś w kieszeni jego spodni zaczęło zawzięcie wibrować, więc zmarszczyłam brwi, a on po prostu wpatrywał się we mnie z góry.
- Wibrujesz - bąknął skonsternowany Zayn.
- Nie, to ty - odpowiedziałam.
Uniósł się podpierając na jednej ręce, by móc sięgnąć po swoją komórkę.
- Zabrałeś na randkę dwa telefony? - Uniosłam brew wpatrując się w niego pytającym wzrokiem.
- Ten jest na awaryjne przypadki. Dzwoni tylko wtedy, kiedy coś się dzieje. Przepraszam, Skarbie. Muszę odebrać.
Westchnęłam cicho, kiedy zszedł ze mnie i usiadł obok. Również się podniosłam i zaczęłam strzepywać z ubrania resztki trawy i inne farfocle, które jakimś cudem się do niego przyczepiły.
Podniosłam wzrok na Zayna i skupiłam się na tym, co może być na tyle ważne, żeby w tak niegrzeczny sposób przerywać naszą randkę.
- O co chodzi?! - Wiem, że to niedorzeczne, ale na onieśmielający ton głosu Zayna od razu przeszły mnie ciarki. Nigdy chyba nie przyzwyczaję się do tej strony jego osobowości, do Cold Zayna.
Doświadczyłam już tylu słodkich momentów z nim w roli głównej, że jego oziębłe traktowanie ludzi nadal wzbudzało we mnie szok.
- Że co?! - podniósł głos, a linia jego szczęki z sekundy na sekundę stawała się coraz bardziej zdefiniowana, gdy ze złości zaciskał zęby. By dodać mu otuchy położyłam dłoń na jego ramieniu, a on lekko rozluźnił się pod wpływem tak prostego gestu. Boże, tak strasznie go kochałam.
Zaraz jednak ponownie się spiął.
- Jest tam? - rzucił na wydechu. - Już jedziemy. Wszyscy cali?
Jego ramiona opadły lekko, gdy po kilku sekundach rozłączył się i odwrócił twarzą do mnie.
- Musimy wracać. Natychmiast.
Gwałtownie stanął na równe nogi, a ja poczułam się jakby uderzyła mnie jakaś ogromna fala.
Spojrzałam na Zayna, ale stres był jedyną rzeczą, którą wyczytałam z jego rysów. Jego dłonie zagłębiły się w czarnych włosach, przeczesując je w geście frustracji.
- Victoria, rusz się. Szybko!
- Co się dzieje? - zapytałam skonsternowana, mimo że mój umysł działał szybciej, niż moje ciało. Podniosłam się z koca, w myślach zbierając wszystkie potrzebne rzeczy. Co jest na tyle ważnego, żeby chciał opuścić to przepiękne miejsce tak wcześnie? Nie chciałam jeszcze stamtąd jechać.
- Musimy wracać! - rzucił z szeroko otwartymi oczyma, które przepełniała trwoga i niepewność, gdy objęłam jego twarz dłońmi.
- Zayn, powiedz mi co się dzieje, proszę.
Zaciągnął się powietrzem i zamknął oczy, po czym ponownie spojrzał na mnie.
- Devon włamał się do domu moich rodziców. Nie mogę tu tak stać, musimy tam jechać!
Oczy szerzej otworzyły mi się z szoku i zdziwienia. O, mój Boże.
- Zrobił coś komuś?!
- Nie wiem, Victoria. Weź torebkę i jedziemy.
- A co z tym wszy...
- Ktoś się tym zajmie.Kogo to teraz obchodzi?! Musimy jechać!
- Zayn..
- Kurwa mać, Victoria! Porozmawiamy o tym w drodze. Chcę tylko, żebyśmy już stąd jechali.
Okej, Jezu.
Po krótkim przedzieraniu się przez zarośla, przez które praktycznie biegliśmy, znaleźliśmy się wreszcie na żwirowej ścieżce. Zayn stanął w miejscu, tym samym stopując również mnie.
Zdjął marynarkę ze swoich ramion, a ja zamarłam.
- Co ty robisz? - bąknęłam, ale on już zdążył otulić mnie za dużym ubraniem. Jego zapach momentalnie zawładnął moimi zmysłami i od razu zrobiło mi się cieplej.
- Samochód jest kawałek stąd. Poczekaj tutaj, pójdę po niego i zaraz po ciebie przyjadę. Nie zejdzie mi długo.
Skinęłam głową nie mogąc wydusić z siebie głosu.
Na odchodne jeszcze objął moja twarz dłońmi i zbliżył się na odległość kilku centymetrów ze zmartwieniem dręczącym jego rysy.
- Kocham cię.
- Ja ciebie też.
Cmoknął mnie w usta, po czym odwrócił się na pięcie i biegnąc, zniknął w ciemności otaczającego mnie lasu.
Minęło kilka dłuższych chwil, zanim usłyszałam za sobą ryk silnika i jaśniejące światła. Zayn zatrzymał SUVa tuż przy mnie, a ja wskoczyłam do środka, nie czekając na jego pomoc.
- Dom twoich rodziców jest daleko stąd? - zapytałam, gdy Zayn dalej jechał żwirowaną drogą.
- Nie.
- Gdzie my właściwie jesteśmy?
- Hyde Forests.
- Hyde Forests? Nie jesteśmy gdzieś daleko za miastem?! - odparłam szeroko otwierając buzię. Może specjalnie krążył po przedmieściach, żebym zgubiła rachubę, bo serio, podróż trwała jak dla mnie, mnóstwo czasu.
- Nie. - Potrząsnął głową. - Dom moich rodziców jest niedaleko - bąknął rozglądając się na boki, po czym wyjechał na główną, asfaltową drogę porzucając za nami żwirowaną ścieżkę.
Wyczuwając jego rosnący stres, chwyciłam go za dłoń, by nieco go uspokoić, ale jego twarz nadal przepełniało zmartwienie.
- Jestem pewna, że wszystko będzie dobrze, Zayn.
Ponownie potrząsnął głową, efektownie kończąc temat.
Miałam nadzieję, że nie zamknie się przede mną znowu, ani nie będzie dla mnie oziębły, bo starałam mu się jedynie pomóc. Nigdy nie przyjmował mojej pomocy.
- Zajebie go, kurwa, jeśli chociaż dotknął kogokolwiek z mojej rodziny - wycedził przez zaciśnięte zęby Zayn, a ja przygryzłam swoją wargę.
- Uspokój się, jestem pewna, że jeśli komuś coś by się stało, dowiedziałbyś się od razu.
- Dzwonili na mój awaryjny telefon, Victoria, a to bardzo rzadkie. Ostatnim razem, gdy ten telefon zadzwonił, umarł mój dziadek. Nie chcę stracić kogoś, na kim mi zależy. Mojego ojca i dwóch sióstr nie było w domu...
- No to chyba dobrze, no nie?
- Moja matka i Waliyha były w środku.
- A co z ochroną?! - zapytałam zaalarmowana.
Znowu potrząsnął głową, ignorując moje dociekanie i całkiem skupił się na drodze przed nami. Reszta podróży przebiegała w kompletnej ciszy, zakłócanej jedynie bębnieniem kciuków Zayna o kierownicę, warkotem silnika i cicho majaczącym radiem.
Naprawdę miałam nadzieję, że wszystko jest okej.
Zayn skręcił w prawo, a ja zmarszczyłam czoło, kiedy zatrzymaliśmy się przed wielkimi wrotami. Chłopak odsunął swoją szybę i przystawił kciuk do czytnika odcisków palców zamontowanego przy wjeździe.
Sekundy później olbrzymia, czarna, antyczna brama rozchyliła się, a my wjechaliśmy na długi podjazd.
Na jego końcu stał duży dom z białej cegły, który wyglądał, jakby zbudowano go specjalnie dla księcia Williama.
- To jest dom twoich rodziców?! - rzuciłam z szeroko otwartymi oczami.
Zayn skinął głową i uśmiechnął się lekko, ale szybko wrócił do poważnego wyrazu twarzy, gdy przypomniał sobie o powodzie dla którego się tam znaleźliśmy.
Minęliśmy gigantyczną fontannę stojącą przed domem, który bardziej przypominał pałac, a Zayn zaparkował tuż pod głównym wejściem. Silnik umilkł, a drzwi po mojej stronie otworzyły się.
Mark.
- Panno Greene. Przepraszam za to nagłe...
- Gdzie moja matka?! Wszyscy cali?! - przerwał mu Zayn, w ułamku sekundy stając przy moim boku.
- Tak, sir. Pańska matka wypoczywa.
- Ktoś został ranny?! - zapytałam Marka, ale Zayn wcale nie zwracał już na nas uwagi ze zniecierpliwieniem wpatrując się w drzwi wejściowe. Mogłam wyobrażać sobie jak bardzo chciał już być w środku, żeby znaleźć się jak najbliżej swojej rodziny, którą tak kochał, ale pewnie nigdy wcześniej się do tego nie przyznał, bo myślał, że nie jest zdolny do miłości.
Mark nie odpowiedział od razu, ale kiedy wreszcie zdecydował się zabrać głos, Zayn był już w połowie drogi do domu.
- Grożono pani Malik, a Waliyha jest w szoku. Nadal nie mamy pewności do tego, co dokładnie się stało, ale wszystko jest już pod kontrolą.
Skinęłam głową. Nie poznałam jeszcze Waliyhii.
- Gdzie jest Devon? - szepnęłam.
- Złapaliśmy go. Już nie powinien sprawiać kłopotów.
Szerzej otworzyłam oczy, przyswajając tę nową informację.
- Złapaliście go?
- Tak, madam.
- Zabraliście go na policję?
- Nie, madam.
- To gdzie jest? - Zmarszczyłam czoło.
Mark skrzywił się lekko, jakby jego kolejne słowa nie były przeznaczone dla moich uszu.
- Pan chciał zamienić z nim kilka słów.
Ponownie wytrzeszczyłam oczy w zdumieniu.
- Po co?! - zaczęłam, ale zaraz szybkim krokiem skierowałam się do wejścia domu. Przeszłam przez ogromne drzwi i szczęka opadła mi na ziemię.
Dom był przepiękny i urządzony w dość nowoczesnym stylu. Ultra nowoczesnym.
Przede mną umieszczone były trzystopniowe schodki, które prowadziły do olbrzymiego, przestronnego holu. Po jego obu stronach znajdowały się wysokie schody, złączające się u góry i prowadzące na drugie piętro. Z tego co udało mi się dostrzec, zaraz przy wejściu na piętro zbudowane zostało slepione przejście, prowadzące do pozostałych pokoi. Między schodami był kolejny korytarz, ale intuicja podpowiadała mi, żebym skręciła w prawo.
Miałam rację.
Wszyscy tam byli i z tego co wywnioskowałam, musiałam dotrzeć do salonu.
Jako pierwsze zauważyłam dwie dziewczyny, których jeszcze nie znałam. No i kilkoro innych członków rodziny, o których też nie słyszałam. W gruncie rzeczy znałam tam tylko Zayna i Yassera. Byli roztrzęsieni, zmartwieni i skonsternowani. Dopiero wtedy dostrzegłam Safę. Wszędzie rozpoznałabym te błyszczące, niebieskie oczy.
- Victoria! - usłyszałam za sobą głos Trishy i zaraz się odwróciłam. Ku mojemu zdziwieniu, Emma stała przy jej boku.
Stałam niepewna przez krótką chwilę, nie wiedząc, czy powinnam przywitać się z Emmą, ale w końcu dałam sobie spokój.
- Trisha, jak się czujesz? - Szybko i instynktownie objęłam ją w ciasnym uścisku.
- W porządku, kochanie. Dziękuję, Victorio. Tak się cieszę, że znowu cię widzę. - Stres był jasno widoczny na jej twarzy i dobrze wiedziałam, że kłamie.
- Ja też się cieszę, mam nadzieję, że nic ci nie jest.
Zerknęłam na Emmę, wymieniając niezręczne spojrzenia i momentalnie się spięłam.
- Emma, dobrze cie widzieć - bąknęłam.
- Ciebie również, Victorio - odparła z tym swoim popisowym uśmieszkiem, a mnie aż ciarki przeszły. Pozbierałam się do kupy i z powrotem zwróciłam w stronę Trishy.
- Jest Zayn?
- Tak, jest tam - odpowiedziałam wskazując palcem na dwóch zawzięcie rozmawiających w salonie mężczyzn. Mimowolnie szerzej otworzyłam oczy, kiedy ponownie spojrzałam na mamę Zayna i dostrzegłam małe rozcięcie na jej wardze.
- Co się stało? - zapytałam.
- To nic takiego. - Uśmiechnęła się słabo, na co zmarszczyłam czoło.
- To świeża rana - wymamrotałam. - Kto to zrobił? - Na pewno Devon.
- Victorio, proszę cię. - Kobieta uśmiechnęła się nerwowo, wyraźnie zdradzając dyskomfort wywołany moim dociekaniem.
Emma zgromiła mnie wzrokiem i powoli pokręciła głową.
- Mamo! - Zayn w ułamku sekundy stanął między nami, lekko trącając mnie ramieniem, gdy przechodził obok i oplótł Trishę ramionami, tak ciasno i tak niespodziewanie, że chyba nawet sama ona nie była przygotowana na taki obrót spraw.
Wymieniłyśmy zakłopotane spojrzenia z Emmą, po czym głośno przełknęłam ślinę. Zaczęłam zastanawiać się, jak w ogóle doszło do tego, że ich przyjaźń z Zaynem się zakończyła. Wydawała się onieśmielona, nie była już taka wygadana jak zwykle.
- Jak się czujesz? Co tu się stało?!
- Dobrze, Zayn. Idź na górę do swojej siostry, nie odezwała się do nas jeszcze ani słowem.
- Waliyha jest na górze?
- W swoim pokoju, kochanie. - Kobieta uśmiechnęła się niepewnie, a rozcięcie na jej wardze napięło się boleśnie.
Zayn najpierw popatrzył na mnie, potem na Emmę.
- Zostaniesz tutaj, okej? - bąknął.
- Dobrze.
- Emma - przywitał się ze swoją dawną przyjaciółką, jednym skinieniem głowy, po czym ponownie skupił się na swojej matce. - Jesteś pewna, że nic ci nie jest?
- Tak, synu. Czuję się dobrze.
Zayn przez chwilę wpatrywał się w twarz swojej rodzicielki, górując nad nią wzrostem, a jej rysy z sekundy na sekundę wydawały się coraz bardziej zmartwione.
- Co ci się stało w wargę? - wymamrotał niskim głosem.
- Zayn, idź na górę - poleciła Emma surowym tonem.
Chłopak zawahał się i westchnął głośno.
- Zaraz wrócę.
- Mogłabym jednak iść z tobą? - zapytałam, gdy był już w połowie drogi do schodów.
Zatrzymał się w miejscu i wyglądał, jakby rozważał moją prośbę. Chwilę później skinął głową, a mnie oblała fala ulgi. Szybko podeszłam do niego, a on wyciągnął do mnie dłoń, którą zaraz chwyciłam.
Weszliśmy po wysokich, potężnych schodach i pospiesznie skierowaliśmy się do pokoju jego siostry. Im bliżej byliśmy drzwi prowadzących do jej sypialni, tym mocniej Zayn ściskał mnie za rękę. W końcu zapukał w grubą, drewnianą powłokę, a mnie dopadły wątpliwości. Może faktycznie powinnam była poczekać z wszystkimi na dole.
- Waliyha? - zaczął pytająco. - Waliyha, wchodzę.
Powoli uchylił drzwi, a ja z trudem przełknęłam ślinę, gdy wskazał, że mam wejść pierwsza. Potrząsnęłam głową i pchnęłam go lekko wgłąb pokoju, zanim sama weszłam do środka.
- Waliyha? - zawołał ponownie z niepewnością, czy doczeka się jakiejkolwiek odpowiedzi.
Przeszliśmy przez mały korytarz, aż w końcu dotarliśmy do serca pomieszczenia. Zatrzymałam się w bezpiecznej odległości, a Zayn zbliżył się do łóżka dziewczyny, na którym leżała w bezruchu zwrócona plecami do nas.
- Waliya... Wszystko okej, mała? - Przysiadł na skraju materaca i sięgnął do jej ramienia, ale ona szybko uniknęła jego dotyku. - Waliyha? - Chłopak zmarszczył czoło i zerknął na mnie, jakby oczekiwał pomocy. Skonsternowany wzruszył ramionami.
- Co się dzieje? - zapytał powoli tracąc cierpliwość, jak to miał w zwyczaju.
- Nie chce mi się gadać. - Jej głos był zmęczony i załamał się lekko przy końcu zdania, zdradzając, że musiała płakać.
Zmarszczyłam brwi skanując jej kruchy stan. Zwinięta w kłębek na łóżku, ignorująca wszystkich, którzy próbowali jej pomóc, reagująca w ten sposób na ludzki dotyk...
- Powiedz mi, co się stało.
- Zayn.. - zaczęłam i potrząsnęłam przecząco głową, na co zmarszczył czoło.
- Wydaje mi się, że powinieneś poczekać na zewnątrz - wymamrotałam, skupiając się jedynie na jego siostrze. Nawet nie drgnęła od chwili, kiedy tu weszliśmy i naprawdę zaczynałam się o nią martwić. Jeśli moje przypuszczenia były prawdziwe, Devon musiał jej coś zrobić, bo ja reagowałam tak samo po tamtej strasznej nocy.
- Czemu? To moja sios...
- Zayn, proszę cię - przerwałam, podnosząc na niego, nieco załzawiony okropnymi wspomnieniami, wzrok. - Proszę.
- Ale dlaczego?
Głośno przełknęłam ślinę.
- Nie zrozumiesz - bąknęłam cicho i podeszłam z drugiej strony łóżka, by spojrzeć na Waliyhę, jego siostrę, której nigdy wcześniej nie było mi dane poznać.
- Porozmawiam z nią - wyszeptałam, ale on nadal stał w miejscu, niepewny tego co ma zrobić. - Proszę. Zaufaj mi.
Jego wzrok zawisł na dłuższą chwilę na swojej młodszej siostrze, po czym skinął głową i skierował się do wyjścia.
- Zawołaj, jeśli będziesz mnie potrzebować. Będę za drzwiami, okej?
- Okej - odpowiedziałam z nikłym uśmiechem, po czym usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi. Spojrzałam w dół na leżącą na łóżku dziewczynę.
- Waliyha? - zaczęłam, jakby poprzednie trzy próby podjęcia rozmowy przez Zayna, okazały się owocne.
- A ty kto?! - zapytała, a ja od razu się rozluźniłam. Mówiła.
- Jestem... Cóż. Mam na imię Victoria. Jestem dziewczyną Zayna - odpowiedziałam z wahaniem, a zaciekawiona dziewczyna podniosła na mnie wzrok.
Jej oczy były zaczerwienione, gdy z uwagą skanowała moją twarz. Gdyby nie to znużenie i zranienie wymalowane w jej rysach, powiedziałabym, że była bardzo atrakcyjna. Miała może coś koło osiemnastu, albo siedemnastu lat.
- Mój brat nigdy nie miał żadnej dziewczyny, więc jakoś ciężko mi w to uwierzyć - bąknęła słabo.
Uniosłam brew i prychnęłam pod nosem.
- Mi też nadal ciężko w to uwierzyć. Dobrze się czujesz?
Westchnęła głośno i w końcu usiadła na łóżku.
- Czemu miałoby cię to obchodzić? - rzuciła, podejrzliwie mrużąc powieki. - Nie znamy się.
- To prawda, ale chciałabym ci pomóc. Devon coś ci zrobił? - zapytałam ostrożnie. Wiem, że nie powinnam była tak bez ogródek przechodzić do rzeczy, ale ona jakoś nie miała problemu z zadawaniem mi niewygodnych pytań, dzięki którym czułam się jeszcze bardziej nerwowo.
Dziewczyna przygryzła dolną wargę i spuściła wzrok.
- Ja.. - Potrząsnęła niepewnie głową i z łatwością dostrzegłam, że coś ją gryzie. - Nie.
Kłamała.
- Możesz mi powiedzieć. Jeśli zrobił ci cokolwie...
- Nie mogę ci powiedzieć! - Głos Waliyhii załamał się przy końcu, a jej oddech stał się głośniejszy. Przełknęłam ślinę i sięgnęłam po jej dłoń, ale ona szybko uniknęła mojego gestu.
- Waliyha, co on ci zrobił?
- Nic! Czemu zaraz zakładasz, że coś mi zrobił?! - krzyknęła, a ja zamrugałam skonsternowana.
- Nie musisz kłamać - zapewniłam. - Po prostu mi powiedz. Czy on cię dotknął?
Waliyha nie odezwała się ani słowem. Skupiła wzrok na swoich rozedrganych palcach, obracających małą zawieszkę na bransoletce przy nadgarstku.
- To nie jest twoja wina.
Widziałam, jak przełyka ślinę, po czym jej dolna warga zaczęła niebezpiecznie drżeć. Była bliska płaczu. Nie, proszę, tylko nie płacz. Nigdy nie wiedziałam co robić z płaczącymi ludźmi, więc sama zazwyczaj kończyłam becząc.
- Moja - jęknęła płaczliwie. - Powinnam być silniejsza. Najpierw zaatakował moją mamę, a potem zabrał się za mnie. Nie wiedziałam co mam robić! - Zaczęła panikować, więc musiałam znaleźć odpowiedni sposób, żeby ją uspokoić.
- Nie, to nie twoja wina. Wiem jak to jest.
- Nie masz pojęcia jak to jest! - Popatrzyła na mnie z wyrzutem i otarła swoje świeże łzy z policzków.
- Mam. To moja wina, że w ogóle się tu pojawił.
Potrząsnęła głową i ukryła twarz w dłoniach.
- Nie masz pojęcia...
- Wiem jak to jest, naprawdę. Devon odcisnął wielki ślad w moim życiu. Nigdy nie uda mi się wymazać tego, co mi zrobił.
Pociągnęła nosem i poniosła na mnie wzrok, cały czas marszcząc czoło.
- Co zrobił? - zapytała skonsternowana.
- Kiedy byłam mniej więcej w twoim wieku, Devon wykorzystał mnie seksualnie - wyznałam. Jej oczy podwoiły swoje rozmiary, gdy ze zdenerwowaniem przygryzła dolną wargę.
- Wiem przez co teraz przechodzisz, bo doświadczyłam tego samego. Długimi dniami obwiniałam o wszystko samą siebie. Czułam się bezwartościowa. Zdiagnozowano u mnie dziwną fobię. Nie lubię być dotykana. Bazując na tych osobistych doświadczeniach widzę, że coś ci zrobił.
Dziewczyna zawahała się, ale w końcu podniosła na mnie wzrok.
- Nienawidzę tego uczucia. Nie podobało mi się to, jak do mnie mówił. Groził mojej matce!
- Wiem. Już został złapany i mam nadzieję, że nic takiego więcej się nie powtórzy. Zrobił ci coś, prawda? Dotknął cię?
Waliyha po raz kolejny spuściła wzrok.
- Tak - wyznała po krótkim milczeniu. Podziwiałam ją. Ja nigdy bym się do tego nie przyznała, bo bałabym się, że po mnie wróci. - Nie chcę, żeby to się powtórzyło! - Jej zdenerwowanie powróciło.
Popatrzyłam na nią szeroko otwartymi oczami.
- Nie powtórzy się! Jak daleko się posunął?! Muszę wiedzieć.
- Nie zgwałcił mnie. Crewston pojawił się, zanim udało mu się zajść tak daleko. - Dziewczyna mocno zacisnęła swoje powieki i ponownie ukryła twarz w dłoniach. - Nie byłam w stanie się bronić - rzuciła, zaczynając się trząść. Niepewna tego, co powinnam zrobić, albo powiedzieć, bo wyglądała na bardzo przestraszoną, po prostu ją objęłam i przytuliłam. Ku mojemu zdziwieniu zaakceptowała mój gest.
- Już w porządku. Wszystko będzie dobrze.
- Proszę cię, tylko nie mów o niczym Zaynowi - załkała.
Odsunęłam ją nieco od siebie.
- Dlaczego nie?
- Masz pojęcie do czego on jest zdolny?!
- Tak, ale mimo to powinien wiedzieć.
- Nie! - rzuciła z szeroko otwartymi oczyma i chwyciła mnie za rękę. - Proszę cię, nic mu nie mów. Błagam cię.
Przygryzłam niepewnie wargę.
- Waliyha, muszę.
Zgromiła mnie wzrokiem z urażoną miną.
- Po co?!
- Jesteś jego siostrą!
- Ty powiedziałaś swojej? Albo swojemu bratu?! Jeśli w ogóle masz jakieś rodzeństwo?
- Nie powiedziałam i kiedy teraz patrzę na to z perspektywy czasu, żałuję, że tego nie zrobiłam. Zayn pomógł mi się z tym uporać i nadal mi pomaga. Mam dwadzieścia jeden lat i ciągle jestem pod wpływem tego, co zdarzyło się cztery lata temu. Nie chcę, żeby z tobą było tak samo.
Dziewczyna westchnęła poirytowana.
- Dobra!
- Przykro mi. Wiem, że to ostatnia rzecz, której teraz byś chciała, ale ja muszę mu powiedzieć. Może wydaje ci się, że tak nie jest, ale będziesz potrzebowała pomocy po tak traumatycznym przeżyciu...
- Nie potrzebuję żadnej pomocy.
- Potrzebujesz. Ja wszystko rozumiem, wiem przez co przechodzisz, naprawdę.
Waliyha odetchnęła pełną piersią, a między nami zapanowała cisza.
- Mówiłaś, że jak masz na imię? - zapytała w końcu.
- Victoria - odpowiedziałam z uśmiechem.
Zmierzyła mnie wzrokiem i ponownie zmarszczyła czoło.
-  Tori?! - Wytrzeszczyła oczy. - Jesteś Tori?!
- No. - Zamrugałam skonsternowana.
Powoli pokręciła głową. Coś podpowiadało mi, że to jej codzienny nawyk.
- Musisz trzymać się z daleka od Zayna.
Że co?
- Co? - zapytałam jasno zmieszana.
- On groził naszej rodzinie!
- Co mówił?
- Wyjdź - bąknęła podenerwowana. - Proszę, wyjdź.
- Nie zostawię Zayna.
- Musisz. Ściągasz na siebie niebezpieczeństwo. Devon powiedział, że wróci po nas i po ciebie. Chce, żebyśmy wszyscy cierpieli... Chodzi o Zayna.. Musisz odejść!
- Ja? - Cofnęłam się o kilka kroków, jakby mierzyła we mnie z broni palnej.
Zmarszczyłam brwi skonsternowana. Nic nie rozumiałam. Najpierw była taka miła, a teraz każe mi się wynosić?!
- Idź. - Wskazała palcem na drzwi. - Musisz odejść. Idź, zanim Devon cię znajdzie!
- Złapali go, nie może...
- Idź!
Wyrzuciłam ręce w powietrze, słysząc jednoznaczne i powtarzające się żądania.
Po kilku próbach przegadania z nią wszystkiego, które oczywiście się nie powiodły, wyszłam z jej pokoju i natknęłam się na czekającego Zayna. Stał razem z Emmą. Oboje opierali się o barierkę schodów, patrząc w stronę parteru. Rozmawiali jak para dobrych znajomych. Mimo, że stali zaledwie kilka kroków ode mnie, nie udało mi się ich podsłuchać.
- Martwiłam się o ciebie, po tym jak cię zostawiłam. - Te słowa doleciały do mnie jako jedyne, zanim kobieta położyła dłoń na ramieniu Zayna i pocieszająco, czule oraz denerwująco, lekko go poklepała. Zatrzasnęłam za sobą drzwi, dając jasno do zrozumienia, że nie są już sami, a ręka Emmy momentalnie opadła przy jej ciele, po czym oboje, w niesamowitej synchronizacji, odwrócili się w moją stronę.
- Jak ona się czuje? Co jej jest? - W ułamku sekundy Zayn stał przy mnie. Jego twarz wyraźnie zdradzała zdenerwowanie. Zmartwiony, starszy brat. Kochałam takiego Zayna. Zerknęłam na Emmę, a ona westchnęła pod nosem.
- Powinnam chyba zostawić was samych - odezwała się cicho. Zayn spojrzał na nią niepewnie, po czym znowu skupił całą swoją uwagę na mnie.
Odchrząknęłam gardłowo i mocno zacisnęłam oczy.
- Jest... - urwałam. Jak zareaguje Zayn, kiedy mu powiem? Może faktycznie nie powinnam.
- Waliyha ma się już lepiej - bąknęłam. - Zachowuje się trochę dziwnie, ale jest lepiej.
- Co mówiła?
- Muszę...Muszę odetchnąć świeżym powietrzem.
- Victoria, co mówiła Waliyha? - powtórzył nieco surowiej, a ja zadrżałam mierząc się z jego bacznym spojrzeniem.
Weź mu, kurwa, po prostu powiedź!
- Musimy porozmawiać - wymamrotałam.
Na chwilę zmarszczył brwi, ale zaraz ponownie przyjął naturalny wyraz twarzy.
- O co chodzi? - zapytał zatroskany, ale wyczułam nutkę irytacji. - Co tam się stało?
- Złapali Devona, tak?
Zayn skinął potakująco głową.
- Czemu pytasz?
- Waliyha każe mi cię zostawić, bo Devon będzie mnie szukał - odpowiedziałam marszcząc czoło. Sama nie wiedziałam, czy moje słowa mają jakiś sens. Zayn posztywniał, a na jego twarzy pojawił się wyraz niezadowolenia.
- Nigdzie nie odejdziesz - rzucił surowo. - Dopiero co cię odzyskałem.
- Powtarzam ci tylko to, co powiedziała mi Waliyha. Wspominała coś o tym, że Devon po mnie wróci, czy, że coś mi zrobi, nie wiem, nie pamiętam dokładnie.
- Nie może. Złapaliśmy go.
- Nie byłabym co do tego taka pewna. To znaczy... Cały czas jest prawdopodobieństwo tego, że Matt też jest w to zamieszany, tak? Twoja rodzina jest w niebezpieczeństwie. Moja rodzina może być w niebezpieczeństwie, jeśli znowu przyjadą do Londynu. Wszyscy jesteśmy w niebezpieczeństwie tak naprawdę. Nigdzie nie jest już wystarczająco bezpiecznie. Czegoż on, do cholery jasnej, jeszcze chce?! - Zrezygnowana wzruszyłam ramionami, a nozdrza Zayna rozszerzyły się w geście frustracji.
- Nie wiem, Victoria. Nie wiem. Chciałbym wiedzieć, ale na razie, jedyne co przychodzi mi na myśl to zemsta. Chce zemścić się za to, co mu zrobiłem. Już raz go zniszczyłem. Mogę zrobić to po raz kolejny.
- Właśnie o to w tym wszystkim chodzi. Wtedy, na tej parapetówce, kiedy nie byliśmy ze sobą, wspomniał mi o kilku rzeczach, które faktycznie teraz zaczynają układać się w jedną całość. - Moje usta pracowały szybciej, niż mój umysł.
- Co? - Zayn zmarszczył brwi. - Co wtedy mówił?
Wzruszyłam ramionami.
- Masz rację co do dwóch rzeczy. Pierwsza, zniszczyłeś jego życie, a druga.. chce się zemścić. Chce, żebyś czuł ten sam ból, który czuł on, kiedy stracił wszystko. Nie chce dopuścić do tego, żeby widniała przed tobą jakaś świetlana przyszłość. A jedynym sposobem, żeby mu się to udało jest dobranie się do mnie. - Zamilkłam na kilka sekund. - Będę następna.
- Nie. Skarbie, nie będziesz. Złapaliśmy go. To koniec.
- Wcale nie. To niemożliwe, bo cały czas czuję, jakby to był dopiero początek.
Dłonie Zayna objęły moją twarz, gdy próbował mnie nieco uspokoić.
- Jeśli będę musiał go zabić, żebyś znowu mogła czuć się bezpiecznie, to tak zrobię. Tknął ciebie i już wcześniej próbował zabrać się za moją siostrę. Prawie zabił Emmę, a teraz dodatkowo napadł na moją własną matkę. Devon nie zna żadnych limitów i zrobię wszystko, żeby ten skurwiel cierpiał. Idę się z nim teraz zobaczyć.
Szerzej otworzyłam oczy, próbując zapanować nad sytuacją.
- Teraz?!
Zayn odwrócił się na pięcie i skierował się w stronę schodów, prowadzących na parter.
- Czekaj, idę z tobą.
- Nie. Nigdzie nie idziesz. Zostajesz tutaj.
- Jeszcze nie skończyłam!
Zatrzymał się u dołu schodów. Zbiegłam do niego najszybciej jak mogłam i stanęłam z nim twarzą w twarz. Wzięłam głęboki oddech, mentalnie przygotowując się na to, co miało nadejść. Modliłam się za Devona, bo na pewno będzie potrzebował wszelkiej formy pomocy, po tym, co powiem Zaynowi.
- Devon znowu próbował dobrać się do twojej siostry.
Cała krew z twarzy Zayna odpłynęła momentalnie.
- Co?!
- Nie zgwałcił jej, ale ją dotykał. Nic więcej nie udało mi się z niej wyciągnąć. Będziesz musiał porozmawiać z Crewstonem.
- Nie. Porozmawiam o tym z moją siostrą. To drugi raz i mam już kurwa dosyć tego skurwysyna.
- Nie chciała, żebym ci mówiła, bo wiedziała, że zareagujesz w ten spo..
- Zapierdole go, kurwa.
- Zayn!
Zanim zdążyłam się zorientować, Zayn używając swoich długich nóg skierował się w stronę jakiegoś mniejszego korytarzyka, gdzie ukryta była jeszcze jedna para schodów. Próbowałam go dogonić, ale był zbyt szybki. Chciałam powstrzymać go, zanim zrobi coś głupiego. Kiedy wreszcie odzyskałam jasność myślenia, schodziliśmy już na dół, jak się domyślałam do pomieszczeń przeznaczonym na piwnice. Gęsia skórka na rękach wyraźnie zdradzała moje rosnące nerwy.
- Zayn, musisz się uspokoić! - zawołałam siląc się na opanowany ton głosu, gdy on jednostajnym krokiem zmierzał w kierunku sutereny.
- Lepiej dla niego, jeśli będzie martwy.
- Nie myślisz jasno! - rzuciłam.
Zatrzymał się nagle, w efekcie czego wpadłam na niego, kiedy gwałtownie stanął twarzą do mnie.
- Na górę - powiedział niskim i zbyt opanowanym głosem.
- Idę z tobą.
- Nie. Nie mam zamiaru pozwolić ci patrzeć na mnie w takim stanie. Idź na górę! - dodał surowo. Onieśmielenie opanowało całe moje wnętrze, gdy ponownie użył wobec mnie swojego popisowego, chłodnego tonu. Jego oczy były czarne, kiedy stał jak kamień i wpatrywał się we mnie z góry, czekając aż go posłucham.
- To nie wprowadzaj się w taki stan! Sam wiesz co..
- Uderzył moją matkę, Victoria!
- Twój ojciec jakoś nie ma chęci wzięcia na nim odwetu, więc czemu ty powinieneś?! - Spróbowałam zmiany argumentu.
- Idź na górę - powtórzył tylko cicho i skierował się za róg, gdzie było jeszcze kilka małych stopni, prowadzących na główny korytarz w piwnicy. Przy podstawie schodków stał Blaise. Zerknął na mnie, kiedy tylko Zayn pojawił się w polu jego widzenia.
- Jest w środku - poinformował Zayna, ale ten niewzruszony kontynuował swoją drogę do punktu docelowego.
Ochroniarz powoli zaczął piąć się po schodach i ponownie skupił na mnie całą swoją uwagę.
- Panno Greene, mogę panią odprowadzić?
- Nigdzie się nie ruszam.
- Pan wydał mi jasne rozkazy...
- Powiedziałam, że nigdzie się stąd nie ruszę - rzuciłam, próbując minąć jego postawną sylwetkę, by dotrzeć do Zayna, ale był zbyt silny. Był jak gigantyczna ściana, blokująca mi przejście.  - Proszę, tylko mnie przepuść - jęknęłam.
- Proszę mi wybaczyć. Nie mogę.
Gdzieś z oddali usłyszałam niemal zwierzęce warknięcie.
- Kurwa!
- Blaise, proszę cię. Po prostu mnie przepuść!
Mężczyzna ograniczył się do krótkiego pokręcenia głową.
- Ugh! - jęknęłam poirytowana. Czułam jak jego sylwetka rozluźnia się lekko, kiedy odwróciłam wzrok. - Przepuść mnie! - zawołałam ponownie, napierając na niego z całej siły, ale na niewiele się to zdało, bo szybko odzyskał swoją czujność.
- Przykro mi, proszę pani. Nie mogę.
- Cholera jasna, Blaise, weźże mnie przepuść! Mark! - Stałam aktualnie tyłem do Blaise, próbując napierać na niego moimi plecami i właśnie wtedy zobaczyłam Marka, który stojąc na górze schodów uważnie obserwował całą sytuację. - Proszę cię, Mark. Ty musisz mnie przepuścić. - Złapałam się za jego ramię, kiedy znalazł się obok nas. - Błagam cię!
Mark zerknął ponad moją głową i namierzył swojego kolegę.
- Ze mną nic jej się nie stanie, Blaise. Możesz iść na górę.
Po dłuższej ciszy, mężczyzna skinął głową i skierował się na szczyt schodów, mijając naszą dwójkę. W geście podzięki objęłam Marka w ciasnym uścisku, a on momentalnie posztywniał.
- Dziękuję - powiedziałam pospiesznie, ale zanim udało mi się zrobić choć jeden krok, Mark mnie powstrzymał.
- Victoria, to w co teraz się pakujesz, jest cholernie niebezpieczne.
Głośno przełknęłam ślinę.
- Dam sobie radę. Chcę go tylko powstrzymać. Nawet mimo tego, że Devon zasłużył sobie na wszystko, co Zayn miałby dla niego w zanadrzu.
- Tym razem będzie potrzeba czegoś więcej, niż tylko słów, żeby go powstrzymać. Pan Anderson włamał się do domu jego rodziców. Teraz to już sprawa osobista.
Zawahałam się. Nie wiedziałam co mam mu odpowiedzieć.
- Wiem, właśnie dlatego muszę go powstrzymać. Pomożesz mi, proszę?
Chwilę zajęło mu, zanim przetrawił moje słowa, ale w końcu skinął potakująco. Poprowadził mnie do pomieszczenia, gdzie miał znajdować się Devon. Głos Zayna był pierwszą rzeczą, którą usłyszałam. Jego złość była tak zaciekła, że obawiałam się trochę przekroczyć próg tego pokoju.
- ... szansę za szansą, Anderson, ale spierdoliłeś sprawę. - Mark wreszcie otworzył przede mną drzwi i zobaczyłam jak Zayn precyzyjnie wymierza cios prosto w szczękę Devona. Skrzywiłam się i jęknęłam cicho.
Kurwa mać.
Biała koszula, którą miał na sobie Zayn, była już pomięta, a jej rękawy zawinięte, aż po łokcie. Krew Devona pryskała z jego twarzy, przy każdym uderzeniu, brudząc koszulę i knykcie palców Zayna. Jego włosy były tak poburzone, że prawie opadały na jego twarz, ale to zdawało się nie mieć dla niego najmniejszego znaczenia.
Devon był stabilnie przywiązany do krzesła. Okropnie gęsta krew ściekała z otwartej rany na jego łuku brwiowym. Oczy miał kompletnie napuchnięte od ilości ciosów, które przyjął i doskonale wiedziałam, że gdyby nie to, że jest unieruchomiony, leżałby już w pozycji embrionalnej na ziemi.
- O, mój Boże - szepnęłam zszokowana.
Raz, za razem. Twarz Devona okładana była kolejnymi uderzeniami. Był ledwo żywy. Zamarłam, gdy dotarły do mnie jego wcześniejsze słowa. Jeśli mnie choćby dotknie, konsekwencje spotkają ciebie.
Kurwa mać! On musi przestać!
- Zayn! - krzyknęłam, ale mój głos rozniósł się echem i zniknął. Nie byłam nawet pewna, czy Zayn mnie usłyszał. Był zbyt zatracony w swoim własnym świecie, pochłonięty w swojej wściekłej ciemności. Zayn!
Zrobiłam krok do przodu, ale Mark powstrzymał mnie, zanim zdążyłam zbliżyć się do opętanego furią chłopaka.

_____________________________________________________

(Mark)

Okej. Szef kompletnie stracił nad sobą panowanie. I nie stracił go nad sobą tak, jak wtedy na tym parkingu. Teraz miałem do czynienia z facetem, z którym musiałem użerać się prawie każdej nocy, kiedy dopiero co zaczynałem dla niego pracować.
Oszalał. Był w swoim żywiole i nie mogłem zrobić nic, żeby wyciągnąć skurwiela z tego stanu. Victorie chyba pojebało, jeśli myślała, że uda mu się go opanować. Ja też raz kiedyś spróbowałem. Na drugi dzień rano obudziłem się, kurwa, z podbitym okiem. Nigdy więcej. Nie miałem jednak zamiaru powiedzieć Victorii, że nie stanę między Malikiem, a Andersonem. Nie mogłem również pozwolić na to, żeby to ona wskoczyła do samego środka tego kotła, za duże ryzyko. Nie wydawało mi się mimo wszystko, że Zayn mógłby jej coś zrobić, gdyby podjęła próbę odciągnięcia go od Devona. Jak będzie tylko patrzeć, grozi jej zaledwie szok. To i tak lepsze od lima pod okiem od swojego własnego chłopaka.
Zerknąłem na nią i zauważyłem, że jest już lekko spanikowana. Chciałem przynajmniej poklepać ją po plecach i powiedzieć "Hej, wszystko będzie dobrze. Twój chłopak wyląduje tylko za kratkami na kilka lat, bo pobił człowieka na śmierć. To nic wielkiego". No ale przecież mówimy tutaj o Zaynie. On zna odpowiednich ludzi. Nie było więc szans na to, że Malik wyląduje w pierdlu. Wcześniej zdarzało mu się to o wiele częściej i skoro do tej pory jeszcze się tam nie znalazł, to już chyba nie ma co marzyć.
Załatwi wszystko tak, żeby wyglądało na jakiś jebany wypadek.
- Muszę go powstrzymać! - krzyknęła Victoria, a kiedy na nią spojrzałem była na granicy płaczu. Nie wiedziałem, czy wywrócić oczami, czy jej współczuć.
Ja pierdole.
- Nie możesz!
- Devon stracił przytomność! Nie mogę już dłużej na to patrzeć! - Obserwowałem, jak ta biedna dziewczyna wyhodowała sobie większe jaja między nogami w ciągu kilku sekund, niż ja przez całe życie, kiedy szybko sięgnęła do ramienia Zayna. Malik odwrócił się gwałtownie, ale szybko odepchnąłem Victorię i stanąłem na jej miejscu, zanim ten zdążył podnieść swoją pięść. Jezus, stary..... Ale by jej przyjebał. W ułamku sekundy złapał mnie za kołnierz, ale chyba wreszcie w tamtym momencie dotarło do niego co wyprawia.
- Sir - zacząłem ostrożnie. Tylko mnie nie bij. Tylko mnie nie bij. Tylko mnie nie bij.
Zamrugał skonsternowany, a jego szybki oddech odbił się od mojej twarzy. Cholera...Przydałaby ci się jakaś miętówka, albo i ze trzy.
- Zayn - zabrzmiał słaby głos Victorii. Stała obok mnie, wykończona i przestraszona.
Wzrok Zayna był nieobecny, kiedy przeciągle przeniósł go ze mnie, na dziewczynę, która aktualnie chowała się za mną, jak za jakaś pierdoloną tarczą.
- Zabierz ją na górę - rzucił. - Natychmiast.
- Zayn, musisz przestać.
- Na górę, Victoria!
Odepchnął mnie uprzednio niechętnie puszczając, po czym gestem ręki machnął w kierunku Victorii z tym swoim myśliwskim błyskiem w oku.
- Zabierz ją na górę.
Przytaknąłem mu powoli, niepewny czy nie wykona czasem jakiegoś niespodziewanego ruchu, zagrażającego mojemu życiu. Dobra, bądźmy realistami, raczej zagrażającemu mojej posadzie.
Odwróciłem się i zobaczyłem dziewczynę stojącą twarzą do mnie. Zszokowana wytrzeszczała oczy, a jej kamienny wyraz twarzy mieszał się z konsternacją.
- Nie mogę wyjść.
- Słyszałaś co powiedział. Musimy iść.
- I pozwolić mu dalej go torturować?! - wypaliła. - Nie mam zamiaru.
- Victoria. Spójrz na niego. Jego już tu nie ma! - Po raz pierwszy odkąd poznałem Re, postanowiłem porzucić wszelkie formalności. Tylko ten jeden raz. - On nie chce, żebyś widziała go w takim stanie. Jeśli wyjdziemy teraz, potem nie będzie żadnych konsekwencji. Podejmij właściwą decyzję.
Zmarszczyła czoło nie wiedząc, co ma zrobić, ale była chyba dość zdeterminowana, żeby zostać. Moją uwagę odwróciły gwałtownie otwierające się drzwi, tuż za sylwetką Victorii. Możecie sobie wyobrazić moje wkurwienie, kiedy do pomieszczenia wparowała Emma. Jebana prześladowczyni, przysięgam.
Jej niebieskie oczy przeskanowały małą przestrzeń, a kiedy Zayn odwrócił się twarzą do niej, wyglądając gorzej niż rzeźnik, który dopiero co wypatroszył krowę, ona nawet nie drgnęła. Wydawała się być jedynie rozczarowana, kiedy dostrzegła Devona przywiązanego do krzesła. Miał rozjebany ryj i wyglądał, jakby zaraz miał wyzionąć ducha.
No, dobra. Zasłużył sobie, ale kurwa... Malik równie dobrze mógł przestać już jakieś dziesięć minut temu.
Zayn sięgnął do kieszeni na swojej piersi i wyciągnął z niej białą chusteczkę, wycierając krew Devona ze swoich rąk.
- Powiedziałeś mi, że tego nie zrobisz - rzuciła surowo Emma. Victoria, aż się wzdrygnęła, a jej usta zadrżały, jakby chciała coś powiedzieć, ale zaraz się powstrzymała.
- Wyjść, wszyscy! - odparł kłótliwie Zayn, jakby był jakimś pierdolonym gówniarzem, którego przyłapaliśmy na waleniu konia w swoim pokoju.
Emma ruszyła wgłąb pomieszczenia, mijając mnie i Victorię. Zdziwiłem się, kiedy zignorowała również Zayna i zbliżyła się do Devona, by dokonać pobieżnych oględzin.
- Odsuń się od niego - syknął Malik.
Kobieta ponownie go zignorowała i zwróciła się twarzą do mnie. Osz, kurwa! Czemu zawsze wypada na mnie?!
Zerknąłem na Andersona. Chyba już całkiem stracił kontakt z rzeczywistością. Ruszał się, ale bardzo ospale. Opuściły go wszystkie siły.
- Musisz go stąd zabrać - poleciła wskazując palcem na Zayna, a ja prawie wywróciłem oczami. - Zanim pojawi się policja. Natychmiast.
Uprzedzając jakąkolwiek reakcję Zayna, podeszła do niego i wymierzyła mu siarczysty policzek.
- Otrząśnij się! Patrz co mu zrobiłeś!
- Podniósł rękę na moją matkę, Emma! Kurwa mać!
- To jest według ciebie warte tego, żeby wylądować w więzieniu?! - krzyknęła kobieta, a my z Victorią wymieniliśmy niezręczne spojrzenia. - Wracaj do domu i się uspokój! Ja zajmę się policją, wymyślę jakieś alibi, żeby uratować ci dupę. Jak zwykle zresztą.
Jestem pewny, że to jej "zajmowanie się policją" będzie miało coś wspólnego z trzepotaniem rzęsami, wydymaniem ust i...no, dobra, powiem to... ten dekolt! Dekolty są moją słabością. Lubię cycki.
Emma kucnęła przed Devonem i skrzywiła się, kiedy ten podjął kilka nieudanych prób, by podnieść głowę.
- Nie jest już tak przyjemnie, co? Zemsta jest suką, synu. - Stanęła na równe nogi i zwróciła się do Victorii.
- Musisz zabrać go do domu i uspokoić. Nawet jeśli miałabyś użyć do tego seksu. On musi się uspokoić.
Re zamrugała skonsternowana, próbując pojąć jej słowa.
- Nie zrobi ci krzywdy.
Głośno przełknąłem ślinę. Prawie jej jebnął. To znaczy, tak to przynajmniej wyglądało. Nie, pewnie by jej nie uderzył.

_____________________________________________________

Te same sceny odtwarzały się non stop w mojej pamięci, gdy Mark odwoził nas z powrotem do bydynku Hyde Parku. Zayn siedział obok mnie. Jego dłonie były lekko poranione i w większej części pokryte zaschniętą krwią. Kołnierz białej, zaplamionej czerwonymi plamami koszuli wystawał zaledwie trochę zza  marynarki, którą na siebie założył, gdy wychodziliśmy.

Nienawidziłam go w takim stanie. Nie mógł nad sobą zapanować, nic nie miało dla nie znaczenia. Nie odezwał się do mnie ani słowem, od momentu, kiedy wyszliśmy z domu jego rodziców.

Alibi Emmy było sprytne. Może nie najlepsze, ale dość mądre. Wytłumaczyła detektywowi, czy kim tam ten palant był, że to co stało się Devonowi, było czystą formą samoobrony ze strony Trishy, Waliyhii i ochroniarza. Dało się w to uwierzyć, ale z drugiej strony, co musiałoby wstąpić w trzy osoby, żeby tak zmasakrować jednego człowieka? 

Cóż, Zayn zrobił to wszystko sam, przy pomocy swoich gołych pięści, ale raczej tego nie mogliśmy im powiedzieć. 

Musieliśmy zmyć z Devona większą część krwi. Ja oczywiście trzymałam się jak najdalej od wolontariatu, więc cała brudna robota przypadła Emmie i Markowi, podczas gdy ja z Zaynem czekaliśmy w innym pomieszczeniu w suterenie. Nie rozmawialiśmy ze sobą, cały czas panowała między nami niezręczna cisza.

Zayna nie było przy przesłuchaniu. Nadal był wściekły, prawie kipiał ze złości. Nie przypominał samego siebie. Ja niestety musiałam być obecna. Odegrałam rolę "zmartwionej przyjaciółki domu, do której zadzwonili zaniepokojeni domownicy". 

- Malik! - Głos Zayna zagrzmiał obok mnie, a ja z trudem przełknęłam ślinę, czując onieśmielające ciarki na plecach. Ciągle był zły.

- Nic mi nie jest.

Prychnęłam pod nosem, a on spojrzał na mnie, ale nie skomentował mojego wybuchu.

- Dziękuję. - Rozłączył się i westchnął cicho. Wiedziałam, że nadal jest wściekły.

Nie odzywałam się, tak samo jak on. Tyle się wydarzyło i nie wiedziałam nawet od czego miałabym zacząć rozmowę. Od randki? Waliyhii? A może od tego, że Devon prawie umarł w tej piwnicy, ale to Emma była w stanie zapanować nad nim, a nie ja?

Nie miałam pojęcia... Moje myśli wirowały w głowie jak szalone.

***

Gdy wjechaliśmy na parking podziemny, byłam kłębkiem nerwów. Nie wiedziałam, czy Zayn w końcu się do mnie odezwie, czy może to ja będę musiała znaleźć w sobie resztki odwagi i zacząć tę rozmowę. Bałam się, bo stąpałam po kruchym lodzie i każde moje niewłaściwe słowo mogło od nowa go rozzłościć.

Westchnęłam cicho, kiedy drzwi windy rozsunęły się z charakterystycznym brzęknięciem. Z ociąganiem weszłam do środka, a Zayn zrobił to zaraz po mnie. Oczywiście milcząc.

- Wszystko okej? - wydusiłam wreszcie, a jemu chwilę zajęło, zanim zdecydował się odpowiedzieć.

- Tak - bąknął. Wyglądał, jakby to on dopiero co został zlany na kwaśne jabłko i teraz zmagał się ze wstydem. 

Szybko stanęłam przed nim, twarzą w twarz, a moje oczy momentalnie wypełniły się łzami. Zayn nawet nie drgnął. Zachowywał się całkiem mechanicznie i z całego serca tego nienawidziłam.

- Martwię się o ciebie.

- Niepotrzebnie.

Zmarszczyłam czoło w momencie, kiedy akurat drzwi windy rozsunęły się na piętrze apartamentu. Zayn bez zbędnej zwłoki minął mnie i wyszedł na korytarz, po czym skierował się prosto do swojego mieszkania, przechodząc przez potężne, mahoniowe drzwi. Ruszyłam za nim, bo nie miałam innego wyjścia. Widziałam jak zmierza w kierunku schodów na piętro. 

- Czekaj! - zawołałam, a on odwrócił się w moją stronę i przewrócił oczami.

- Nie potrzebuję twojej litości, Victoria. 

- Wcale nie miałam zamiaru ci jej dawać. Chodź tutaj.

Zawahał się, a konsternacja jasno zawitała w jego rysach.

- Chodź tutaj - powtórzyłam nieco pewniej i wyciągnęłam w jego stronę dłoń. Chwycił ją po chwili swoimi zakrwawionymi palcami.

- Zatańcz ze mną - bąknęłam.

- Nie. - Zrobił krok w tył, na co westchnęłam głośno.

- Proszę cię. Pomogłeś mi przejść przez tak wiele rzeczy, a zawsze, kiedy ja chcę pomóc tobie, to mnie odpychasz. 

- Potrafię zająć się sam sobą. 

- Zayn - rzuciłam nieco surowiej, a jego oczy momentalnie zmrużyły się, gdy zmierzył mnie wzrokiem. 

- Idę wziąć prysznic. - Tymi słowami zakończył naszą rozmowę i odwracając się na pięcie, udał się na piętro, a potem do sypialni. 

- Przejdzie mu. - Zza mnie wyłonił się Mark i prawie podskoczyłam z zaskoczenia.

- Masz kajdanki? - zapytałam pospiesznie.

Ochroniarz zmarszczył brwi, prawdopodobnie już wyrabiając sobie opinię na mój temat, ale ja tylko uśmiechnęłam się lekko. 

- Nie mam przecież zamiaru przykuć go do krzesła i sprać, ani nic takiego - zażartowałam, chociaż nie był to jeszcze najlepszy moment na tego typu żarty. Sprawa była zbyt świeża. Mark uśmiechnął się pod nosem, a mnie oblała fala ulgi, że załapał moje dziwne poczucie humoru. 

- Jedna chwila - odpowiedział.

- Będę w pokoju - zapewniłam, a on skinął głową, chociaż wyglądał na lekko zakłopotanego.

Weszłam na górę i od razu skierowałam się do garderoby po teczkę Emmy, ukrytą w "szufladzie tajemnic".

Gdy wreszcie ją znalazłam, szybko przeskanowałam jej zawartość i dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że mogłam po prostu zwinąć telefon Zaynowi i od niego wziąć sobie do niej numer. Jeśli w ogóle nadal by go miał. A łudziłam się, że go jednak skasował. 

Wyjęłam swoją komórkę i wybrałam odpowiedni numer, po czym schowałam wszystko na swoje miejsce i weszłam z powrotem do sypialni, przyciskając urządzenie do ucha. Odebrała po trzecim sygnale, a mi aż oddech uwiązł w gardle z tych emocji.

- Emma? - zapytałam łamiącym się głosem. Kurwa.

- Victoria? - Wyczułam, że jest skołowana i głośno przełknęłam ślinę.

- Arghh... Cześć.

Na kilka długich sekund zapanowała cisza, więc przygryzłam dolną wargę.

- Wszystko w porządku?

- Tak. Nic się nie dzieje. Chciałam tylko... Musisz mi w czymś pomóc. 

Znowu długa cisza.

- Okej. W czym mam ci pomóc?

_____________________________________________________

Notka autorki opowiadania: Okej, więc zaczynając, pewnie już wiecie co chcę powiedzieć. Tak strasznie przepraszam!!! Byłam kurwa tak zajęta... Nie miałam kiedy dodawać kolejnych rozdziałów bo mam dwie prace i pracuje praktycznie siedem dni w tygodniu, dniami i nocami. 

Ale teraz będę miała trochę więcej czasu, mimo, że nadal będe pracować w dwóch miejscach. Na pewno nie zrezygnuje ze sportu, po to by móc pisać kolejne rozdziały. Nie ma szans. Ja oddycham sportem.

Żeby dodać ten rozdział, musiałam wziąć sobie wolny wieczór w pracy. Powtarzam... WZIĘŁAM WOLNE W SWOJEJ WŁASNEJ PRACY/ZREZYGNOWAŁAM Z PIENIĘDZY żeby dokończyć ten rozdział. Skończyłabym go juz w zeszłym tygodniu, ale aplikacja na której pisałam zawiesiła się i skasowała dosłownie wszystko co miałam już napisane, więc musiałam zaczynać od nowa i w efekcie jest trochę inny niż miałam to w pierwotnym zamiarze. Także tego.

No i na koniec. Sorry, jeśli spodziewaliście się, że to będzie niegrzeczny rozdział. Na pewno wam to wynagrodzę (; xxx

____________________________________________________

MOJA NOTKA XD

ALE ZWROT AKCJI, NO NIE?! HAHAHAHAHAHAHAHAHA BEKA Z TYCH CO SZYKOWALI SIĘ NA ERO ROZDZIAŁ XD lolzozl

KOCHANI. OKEJ. BEZ PIERDOLENIA. SPRAWA JEST. PLZ ZAŁÓŻCIE SOBIE KONTO NA WATTPADZIE, CZYLI TU. Możecie tam logować sie również przez tt, ja na przykład tak robię. I PLZ GŁOSUJCIE NA ROZDZIAŁY W ORYGINALE CHILLSA. Jak wchodzicie w opowiadanie, to macie tam po prawej taką gwiazdkę i ją klikacie, żeby oddać głos. I taki głos oddaje się przy każdym rozdziale. Byłoby super, bo na serio chciałabym żeby fanfik Chan miał w chuj lajków :D

ZAUWAŻYLIŚCIE CO ZROBIŁAM TUTAJ PO LEWEJ STRONIE?!?!?! TAM GDZIE JEST OKŁADKA CHILLS POD NAPISEM !Updates! ?????? ? ?:D:D:DD:D:?S??? (tutaj zrobiłam szaleństwo z tymi znakami, bo jestem podekscytowana swoim zajebistym pomysłem xD)

Otóż tam klikając w tę okłądkę będziecie przenosić się do mojego tweeta, który będzie odnosił się do terminu dodania kolejnego tłumaczenia. Bo mimo, że piszę to pod rozdziałami to nadal mi się o to pytacie i ja już kurwa nie wiem co z niektórymi jest nie tak :/ no ale... To plz, jak cos to zaglądajcie tam i ja będę to aktualizować, żebyście wiedzieli co i jak :D kurwancka, no, ale zajebisty ten pomysł miałam lolz

Kolejny rozdział pojawić się powinien w czwartek.

PS. Nie pospieszajcie mnie z dodaniem tłumaczenia, bo to nic nie da, a ewentualnie jeszcze bardziej zwolni moją pracę, żeby zrobić na złość ludziom, którzy myślą, że nie mam życia poza blogami :) Poza tym ten rozdział był długi. Będę kierować się teraz swoim własnym przeczuciem co odstępów między rozdziałami, bo jak teraz wyjątkowo w oryginale pojawił się niemal jeden po drugim, tak za jakiś czas będziecie mogli czekać nawet trzy tygodnie. Żartowałam z tym, że specjalnie będę przedłużać xD ale serio, niektórzy powinni się zamknąć, bo już powoli zaczynam tracić cierpliwość ;) 

PIERDOLNIĘTY WALENTY ZNOWU ATAKUJE

KOCHAM WAS STRASZNIE! SZCZĘŚLIWEGO ŚWIĘTA ZAKOCHANYCH! :D