Rozdział 33: "Kłopoty w raju"

Musiałam przygotować się mentalnie, kiedy wchodziliśmy do naszej kwatery w kompletnej ciszy. Od momentu, gdy Zayn skończył rozmawiać przez telefon, nie odezwał się do mnie jeszcze ani jednym słowem. Teraz, gdy już wróciliśmy na suchy ląd, zostaliśmy tylko we dwoje, więc nadszedł czas, żebym wreszcie wszystko z niego wyciągnęła.
Zayn skierował się prosto do kuchni. Napełnił szklankę zimną wodą i od razu ją wyzerował, po czym odwrócił się twarzą do mnie. Nerwowym gestem przeczesał swoje włosy i westchnął cicho.
- Mam pewne wieści dotyczące Devona - zaczął, a ja przymrużyłam swoje powieki, uważnie mu się przyglądając. - Usiądź - polecił, wskazując na wysoki stołek barowy, umiejscowiony po drugiej stronie wysepki kuchennej. Zrobiłam, jak kazał i cierpliwie czekałam na kontynuację, gdy pochylił się nad blatem.
- O co chodzi? - zapytałam zaciekawiona.
- Dzwonił Chris Stanford, komendant policji, który prowadził przesłuchanie.
Skinęłam głową.
- Pamiętam, co się stało?
- Wypuścili Devona, dostał coś w rodzaju kary w zawieszeniu. Przydzielili mu kuratora.
Uniosłam brwi.
- Kuratora?!
Zayn przytaknął lekko, a irytacja coraz widoczniej kreśliła się na jego twarzy.
- Dostał nadzór kuratora za włamanie się do domu twoich rodziców i napaść na twoją mamę i siostrę?! Tylko tyle?!
- Nie był oskarżony o napaść.
- Co?!
- Nie było wystarczających dowodów na to, że faktycznie coś zrobił Waliyhii, albo mojej matce.
- Jaja sobie, kurwa, robisz?! - Posłałam mu niedowierzające spojrzenie, a on spuścił głowę. - Zasłużył sobie na o wiele więcej!
- Nie mogą nic z tym zrobić. Jego kartoteka jest czysta. Kurwa, gdyby tylko było w niej cokolwiek nie tak, konsekwencje byłyby o wiele poważniejsze, ale z uwagi, że był to jego pierwszy występek, przydzielili mu tylko kuratora.
I jakimś cudem, wszyscy mamy czuć się bezpiecznie, bo policja zajęła się tą sprawą...
- Mogli chociaż zamknąć go przynajmniej na kilka miesięcy - bąknęłam wstrząśnięta, a Zayn obszedł wysepkę, by lekko otulić mnie ramionami.
- Zajmiemy się tym skurwielem.
Jego słowa podziałały na mnie dziwnie uspokajająco.
Podniosłam na niego wzrok i westchnęłam pod nosem.
- Czemu on zawsze musi wszystko rujnować?
Zayn popatrzył na mnie z góry i dostrzegłam nikłe oznaki zestresowania na jego twarzy.
- Nie uda mu się zrujnować wszystkiego. Jesteśmy na wakacjach. Nie musimy zajmować się tu żadnymi nieprzyjemnymi sprawami.
- Mówił coś jeszcze ten Chris?
- Nie, Skarbie. - Zayn cmoknął czubek mojego nosa, na co w odpowiedzi zaczepnie się skrzywiłam. - Ta rozmowa jest skończona, do momentu, kiedy wrócimy do Londynu, okej?
Przytaknęłam mu, a on objął moją twarz dłońmi.
- Jak się czujesz?
Zmarszczyłam czoło.
- W porządku - odpowiedziałam niepewnie.
- Nie jest ci już niedobrze? - kontynuował ostrożnie.
Och. Zachichotałam pod nosem.
- Nie, wszystko jest już okej.
- Potrafię robić wszystko, oprócz gotowania. - Przewrócił oczami. - Wywołałem wymioty u mojej własnej dziewczyny.
- Naleśniki były dobre. Może użyłeś jakiegoś przeterminowanego składnika? - Wzruszyłam ramionami.
- Możliwe. Żadnych kulinarnych wyskoków z mojej strony już nie doświadczysz - odparł z lekkim uśmiechem i ponownie mnie pocałował.
Wspominałam już, że kocham takiego Zayna?
- Tak sobie myślałam...
- O, nie - jęknął gardłowo Zayn.
- Chciałbyś pójść popływać na waleta? - zapytałam, wyszczerzając się w szerokim uśmiechu, kiedy on patrzył na mnie skonsternowany.
- Na waleta?
- No, tylko spójrz, praktycznie mieszkamy na wodzie.
Usta Zayna ułożyły się w dzióbek po jednej stronie jego twarzy.
- Teraz?
- Teraz, później, wszystko jedno.
- Dzisiaj wieczorem.
- Wieczorem? - powtórzyłam unosząc brew, a on tylko się uśmiechnął.
- Tak, wieczorem. Nie chciałbym krępować Marka.
- Na serio chcesz iść pływać na waleta?
- Tak naprawdę chcę tylko zobaczyć, czy faktycznie wskoczysz do wody całkiem nago - uśmiechnął się pod nosem, na co momentalnie wywróciłam oczami.
- Pływałam już kiedyś na waleta.
- Z jakąś koleżanką, mam nadzieję - rzucił niewesoło Zayn, wykazując się niepotrzebną zazdrością.
Zaczerwieniłam się lekko.
- Byłam częściowo pijana.
Zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, rozległo się pukanie do drzwi.
- Czego?! - syknął Zayn otwierając drzwi, a Mark nawet nie drgnął. Ja bym tam od razu miała pełne gacie.
Zamienili ze sobą kilka zdań, po których Mark z powrotem skierował się do swojej kajuty.
- Co się stało? - zapytałam cicho.
- Skarbie, przepraszam, ale muszę się czymś zająć.
- Praca? - kontynuowałam unosząc brew, a on słabo skinął głową.
- Okej, nie ma problemu, ale pod jednym warunkiem. Będę mogła ugotować obiad?
- Nie, nie musisz gotować - odparł marszcząc czoło.
- Ale ja chcę. - Chociaż raz, będę w czymś lepsza od ciebie.
- Naprawdę chcesz gotować, kiedy moglibyśmy po prostu wyjść gdzieś coś zjeść? - drążył.
- Chcę zostać w domu - uśmiechnęłam się, a on wzruszył ramionami. - Chcę ci coś ugotować. Jeszcze nigdy wcześniej nie miałeś okazji spróbować mojej kuchni.
Jego wyraz twarzy momentalnie złagodniał.
- Jeśli to sprawi ci przyjemność, niech tak będzie. Ale jeśli byś czegoś potrzebowała, nie wiem... zrobić zakupy, czy wyjść gdziekolwiek po prostu po mnie zadzwoń.
Och. Skierowałam się w stronę spiżarni, w której byłam może zaledwie trzy razy od naszego przyjazdu i zaczęłam rozglądać się po półkach z jedzeniem.
- Chyba będę musiała wyskoczyć po kilka produktów - przyznałam szczerze.
- Mam tu tylko podstawowe rzeczy - odparł Zayn wzruszając ramionami. - Nie chodzę na zakupy, ani nic takiego.
Uśmiechnęłam się, zatrzymując przy wysepce i podparłam się o nią łokciami.
- Dobra, w takim razie możesz iść popracować, a ja w tym czasie ugotuje dla nas coś jadalnego.
- Już mnie wyganiasz? - chłopak uniósł zaczepnie brwi.
- To moja kuchnia - posłałam mu oczko, a on żartobliwie pokręcił głową.
Podszedł do mnie i cmoknął mnie w usta. Odchylił się lekko i przygryzł swoją dolną wargę.
- Kocham cię.
- Ja kocham cię bardziej - odpowiedziałam z uśmiechem.
- Nie zejdzie mi długo, okej?
Przytaknęłam mu, gdy zaczął kierować się w stronę wyjścia.
- Nie musisz się spieszyć - rzuciłam jeszcze, a kilka sekund później już go nie było.
Odetchnęłam głośno i ruszyłam do sypialni, gdzie ładował się mój telefon.
Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam był telefon do Amber.
- Halo?
- Amber?
- Kto mówi?
- Re, a któż inny...
Na kilka sekund zapanowała cisza, więc domyśliłam się, że zerka na wyświetlacz komórki, żeby sprawdzić numer dzwoniącego.
- Czemu używasz telefonu Zayna?
Och. Odsunęłam aparat od ucha i spojrzałam na niego, po czym przeniosłam wzrok na drugą komórkę, leżącą na stoliku nocnym. Ups! Te telefony wyglądają identycznie!
- Nieważne. Słuchaj, muszę cię o coś zapytać. To naprawdę ważne.
- Jak bardzo ważne?! Gdzie ty jesteś? Wieki cię nie widziałam!
- Jestem na Bora Bora.
- Że co?!
- Amber, mówię serio. Wydaje mi się, że coś jest nie tak.
- Okej, mów.
- Nie, nie mogę.
- Co, do cholery jasnej, Re?! Weź mów.
Kurwa mać. Już przeszła mi ochota na powiedzenie jej czegokolwiek.
- Um.. - Ja pierdole. - Jak to jest, jak się robi....um... no wiesz...
Wyobraziłam sobie, jak dziewczyna marszczy czoło.
- No co? - zapytała skonsternowana.
- No wiesz. Um... - Mocniej przycisnęłam komórkę do ucha, jakbym była w jakimś zatłoczonym miejscu i starała się o chwilę prywatności. - Anal - szepnęłam.
Usłyszałam jak Amber z trudem łapie powietrze po drugiej stronie linii.
- Och, chcesz spróbować seksu analnego?!
- Ciszej! Tak. Chcę - skłamałam.
- O, mój Boże, Re! Ty dziwko! - zachichotała, a ja wywróciłam oczami.
- Słuchaj, anal to w sumie nic przyjemnego. To coś, jakbyś robiła ogromną kupę.
Szerzej otworzyłam swoje oczy słuchając jej wyznań.
- Ale to gówno tak jakby z ciebie wychodziło i wchodziło z powrotem - bąknęła i wyczułam, że sama jest zdziwiona tym co co mówi.
Skrzywiłam się na samą myśl.
- To brzmi bardzo... zachęcająco.
- Czemu tak w ogóle chcesz spróbować anala? - Zapytała, a ja od razu się zaczerwieniłam.
- Jestem trochę obolała. - To akurat była prawda.
- Aaa, no tak. Okej, więc kiedy miałaś zamiar poinformować mnie, że jedziecie na jebane Bora Bora, Re?!
- To długa historia. W skrócie, nie miałam o niczym pojęcia. To była niespodzianka.
- Wygląda na to, że czasem udaje mu się być romantykiem.
- Jest ogromnym romantykiem.
- Nadal go nie lubię.
- Ty to potrafisz zepsuć całą frajdę.
- Uderzył cię.
- To mój chłopak!
- Nieważne. Muszę już kończyć, brat przyjechał do mnie na noc.
Westchnęłam cicho.
- Pozdrów go ode mnie.
- Okej, baw się dobrze na tym Bora Bora...
- Taki mam zamiar.
- ... beze mnie! - dodała ostro, na co przewróciłam oczami.
- Kocham cię, pa - zachichotałam pod nosem, a ona w końcu się pożegnała i rozłączyła. Odłożyłam telefon na szafkę nocną i rzuciłam się w poły pościeli.
Nie chciało mi się zaczynać całego tego gotowania tak wcześnie, ale w końcu się zmobilizowałam, po tym, gdy spędziłam kilka dodatkowych minut na miękkim posłaniu. To była prawdopodobnie jedyna szansa na odpoczynek, którą miałam, zanim Zayn skończyłby załatwiać swoje sprawy firmowe.
Wstałam z łóżka i podeszłam do swojej walizki, żeby wyjąć z niej torebkę. Z szuflady w stoliku przy łóżku wyjęłam portfel i wrzuciłam go do torebki razem ze swoim telefonem. Tak naprawdę nie zrobiłam nic produktywnego, od kiedy tylko tu przyjechaliśmy, więc byłam zdeterminowana, żeby przekopać kilka okolicznych sklepików i marketów.
Gdy tylko wyszłam z naszego apartamentu, ponownie poczułam lekkie zamroczenie. Nie byłam pewna co mi jest i czy to zwykłe zatrucie, bo przecież Zayn czuł się dobrze. A może tylko mój organizm miał problemy z przystosowaniem się do nowego klimatu?
To nie fair.
Po dobrych dwudziestu minutach spacerowania po okolicy w poszukiwaniu mini supermarketu, wreszcie go znalazłam i skompletowałam wszystko, co było mi potrzebne do sporządzenia kolacji. Szybko wróciłam do domu i przygotowałam wszystko jak należy, zostało mi jedynie włożenie jedzenia do piekarnika. Teraz pozostało mi jedynie czekać.

***

- Re? - usłyszałam głos Zayna, mniej więcej, półtora godziny później. Aż kipiałam z podekscytowania.

- W kuchni! - zawołałam, wyciągając akurat blachę do pieczenia z piekarnika. Przechyliłam ją, a kawałki mięsa z łatwością spadły na przygotowany wcześniej półmisek, więc odetchnęłam z ulgą.

- Coś tu inaczej pachnie - rzucił Zayn, stając za mną i oplatając moją talię rękoma.

- Mam nadzieję, że to przyjemny zapach - odparłam cicho.

- Inny - odpowiedział, sięgając ponad moim ramieniem, po świeżo usmażone frytki, które już zdążyłam ułożyć na talerzach. - Nigdy wcześniej nie czułem tego zapachu.

- To trochę dziwne. - Zmarszczyłam czoło. - Jak tam praca, panie Malik? - zapytałam, dodając sałatę, pomidora i specjalny majonez do kawałków mięsa, a Zayn ponownie sięgnął do frytek, ale szybko strąciłam jego rękę.

- Nie podjadaj przed kolacją!

Chłopak uniósł brew, a rozbawienie błysnęło w jego tęczówkach. 

- Słucham?! - rzucił głosem przepełnionym wyzwaniem, a moje serce momentalnie mocniej zabiło. O, kurwa.

- Zayn, gotuję...
Chłopak chwycił mnie w talii, ale dzięki Bogu, nie posadził mnie na blacie, gdzie ustawione było całe jedzenie, tylko na wysepce kuchennej za nami. Zaczęłam chichotać jak opętana, kiedy delikatnie muskał moją szyję przelotnymi pocałunkami, łaskocząc mnie do granic wytrzymałości.
- Zayn! - krzyknęłam, próbując mu się wyrwać. - Przestań, muszę wyciągnąć jajka - wydyszałam, z trudem łapiąc oddech, a on w końcu bardzo powoli i niechętnie, odstawił mnie na ziemię. Miałam kłopoty z unormowaniem oddechu po swoim nagłym napadzie śmiechu. Zanim udało mi się sięgnąć po drewnianą łyżkę, Zayn wykazał się szybszym refleksem i mocno klepnął mnie nią w tyłek.
- Ałć! - pisnęłam głośno, karcąc go wzrokiem i pocierając swoje obolałe pośladki.
Chłopak tylko beznamiętnie wzruszył ramionami.
- Sorry, zobaczyłem muchę.
Wyrwałam mu łyżkę z ręki i wymownie nią na niego wskazałam.
- Wyjazd z mojej kuchni - zagroziłam, a on zaśmiał się cicho, wyrzucając swoje dłonie w powietrze w obronnym geście.
- Okej, okej, już nie będę.
Umyłam łyżkę i po tym, gdy wyłożyłam na nasze talerze jajka, zerknęłam za siebie, widząc Zayna nadal opierającego się o blat kuchenny z tym swoim popisowym uśmieszkiem na twarzy.
- Co na deser? - zapytał zaciekawiony.
- Zobaczysz - odpowiedziałam z uśmiechem, a on odwrócił się tyłem do mnie, by zajrzeć do papierowej torebki leżącej na blacie. Momentalnie upuściłam nóż, który trzymałam w dłoni i doskoczyłam do niego, wyrywając torebkę z jego palców, na co od razu zmierzył mnie podejrzliwym spojrzeniem.
Gapiłam się na niego bez słowa, szeroko otwartymi oczyma, w których jasno świeciła panika.
- To moje prywatne rzeczy - odpowiedziałam siląc się na unormowany ton głosu, a on zmarszczył czoło.
- Prywatne? Od kiedy między nami pojawiły się jakieś prywatne rzeczy? Pokaż mi co jest w środku.
Obrałam inną taktykę. Zaczepnie schowałam za siebie torebkę, ale przysięgam na Boga, że gdyby odebrał mi ją siłą i zajrzał do środka byłabym już martwa.
- Nie. Zobaczysz wieczorem. - Raczej nie.
Zmrużył oczy i zbliżył się do mnie, lekko głaskając mnie dłonią po policzku.
- Zdenerwowałaś się.
Ominęłam go i pospiesznym krokiem wyszłam z kuchni.
- Dowiesz się wieczorem - zawołałam jeszcze, zanim zniknęłam w łazience. Położyłam papierową torbę na zlewie, by potem móc bezpiecznie ją schować.
Kiedy wróciłam do kuchni, stał oparty o blat, z rękoma splecionymi na piersiach i uważnie mnie obserwował.
- Zajrzę do tej torebki - rzucił kpiąco.
- Nie, nie zajrzysz - odpowiedziałam, sięgając po dwa napełnione jedzeniem talerze. - Zjedzmy obiad - zawołałam radośnie. Boże, modliłam się, żeby mu smakowało.
Zayn podszedł do stołu i usiadł na jednym z krzeseł. Z kamiennym wyrazem twarzy bacznie skanował kawałki mięsa ułożone przed nim, co trochę mnie zdziwiło.
- Co to takiego? - zapytał zaciekawiony. Jego oczy nadal skupione były na talerzu, gdy wreszcie po dłuższej chwili podniósł na mnie wzrok, kiedy usiadłam na przeciwko niego.
- Jeden z przepisów mojej mamy. B.S.P. Bekon, Sałata, Pomidor.
- Och. - Zmarszczył czoło, ale nic więcej nie powiedział.
- Och? - zapytałam.
- Arghh... Nie jadam wieprzowiny - odpowiedział lekko się krzywiąc.
- Och, naprawdę?
- Jestem mu.. Nieważne. Nie przejmuj się tym. - Sięgnął po swój widelec, nadal wyraźnie zamyślony.
- Nie musisz tego jeść - powiedziałam poważnie.
- Nie, jest w porządku - uśmiechnął się, ale widziałam, że był to wymuszony uśmiech.
- Zayn..
- Jest w porządku. - Przekroił kawałek bekonu na pół i nabrał porcję na widelec. Podniósł kęs na wysokość swojej twarzy, ale nie włożył go do ust. Nie byłam pewna, czy go wąchał, czy co?! Cóż on wyrabia?
- Zayn, nie musisz tego jeść..
Za późno. Kawałek mięsa znalazł się w jego ustach, a on bardzo powoli zaczął go przeżuwać.
Robił to niewiarygodnie wolno, jakby próbował wywnioskować smak, który przyszło mu spróbować. Zmarszczył czoło i ponownie spuścił wzrok na talerz, przyglądając mu się, jakby zmuszony był do zjedzenia tego, co ma przed sobą. Przełknął zawartość swoich ust i od razu popił wszystko pokaźnym łykiem wody, po czym spojrzał na mnie zdziwiony.
- Wszystko okej? - zapytałam ostrożnie, całkiem zapominając o swoim jedzeniu, bo byłam zbyt pochłonięta obserwowaniem jego niecodziennej reakcji.
- Bekon jest... agrhh... dziwny - przyznał szczerze.
- Nigdy wcześniej nie próbowałeś bekonu? - rzuciłam niepewnie.
- Nie miałem okazji. Cóż, jestem muzułmaninem.
Co?! Gapiłam się na niego i czułam jak krew całkiem odpływa mi z twarzy.
- Jesteś muzułmaninem?
- No.
Moje usta bezwiednie szeroko się otworzyły, formując duże "O".
- Czemu wcześniej mi nie powiedziałeś?!
Zayn wzruszył ramionami.
- Myślałem, że wiesz. Byłaś przecież w domu moich rodziców, widziałaś jak jest w środku.
Fakt. Och, Boże... Czułam się, jakbym go zdemoralizowała. Nie, no może nie tyle zdemoralizowała, co obraziła. O, Boże... Już sama nie wiedziałam, jak się czuje.
Okazałam mu brak szacunku. Tak. To odpowiednie stwierdzenie.
- Mój ojciec jest muzułmaninem, a moja matka chrześcijanką.
To dla mnie nowość.
- Jeśli mam być szczera, to nie przypuszczałam, że możesz być muzułmaninem - odparłam z szeroko otwartymi oczami.
- Przez to kim jestem i co robię? - Uniósł brew, biorąc kolejne solidne łyki wody.
Skrzywiłam się lekko.
- Tak jakby. Czemu to zjadłeś?! To znaczy, niewiele wiem o islamie, ale jedzenie wieprzowiny jest przecież surowo zakazane, tak?!
- No - odparł beznamiętnie.
Zmarszczyłam czoło.
- Już rozumiem, czemu jesz tak dużo kurczaka.
Zayn uśmiechnął się lekko.
- Kurczak jest o wiele bardziej satysfakcjonujący.
Niepewnie wstałam od stołu.
- Mogę przygotować ci coś innego..
Chwycił mnie za rękę, zatrzymując mnie w miejscu.
- Przestań, nie trzeba, Victoria.  Nie wiedziałaś. - Pociągnął lekko za moje przedramię, w efekcie czego siadłam na jego kolanach i westchnęłam cicho.
- Przepraszam.
- Nie masz za co - zaśmiał się pod nosem.
- Powinnam była się domyślić - bąknęłam niewyraźnie, patrząc na niego z góry. - Chyba zauważyłeś, że nie jestem zbyt religijna. - Przepraszająco wzruszyłam ramionami.
- Zauważyłem - przytaknął, sięgając po kolejny kawałek smażonego ziemniaka. - Tak przy okazji, pyszne frytki.
- Dzięki. Przyrządzone świeżutko z mrożonej paczki - rzuciłam sarkastycznie i podebrałam mu jedną z jego porcji.
- Możesz jeść ryby? - zapytałam.
- Tak.
- Czyli wszystko, oprócz wieprzowiny?
- Nie całkiem wszystko - uśmiechnął się pod nosem. - Ale tak.
- No i co będzie teraz? Przed chwilą zjadłeś kawałek świni.
- Umrę.
- Co?!
- Żartuję, Victoria. Widzę, że nie ma w tobie ani krzty ironii - dodał. O, nie słyszałam tego komentarza już jakiś czas.
- Ale ja pytałam serio.
- Musisz przestać się o wszystko martwić. Nic takiego się nie stało. - Pociągnął kolejny łyk ze swojej szklanki z wodą, a ja popatrzyłam na niego przez przymrużone powieki.
- Okej - bąknęłam. - Ale tak na serio, to nie umrzesz, no nie? - zapytałam zaczepnie, a on uśmiechnął się szeroko.
- Nie. Przynajmniej nie w najbliższym czasie.
- To dobrze, bo wydaje mi się, że powinniśmy ominąć obiad i przejść od razu do deseru - wymamrotałam, siadając na nim okrakiem. Uśmiechnął się pod nosem, kładąc dłonie na mojej talii.
- Deseru? - powtórzył unosząc brew.
- Tak. Zrobiłam ciasto toffi z bananami i bitą śmietaną.
- Chyba miałbym ochotę na coś innego.
Z trudem panowałam nad sobą, by zachować powagę.
- Ogarnij się, Malik - rzuciłam, po czym bardzo powoli pocałowałam go w usta.
- Uwielbiasz droczyć się z moim kutasem - mruknął cicho, gdy wstałam z jego kolan.
- Uwielbiam - przyznałam, kierując się do kuchni.
- I doskonale ci to wychodzi - rzucił nadal siedząc przy stole.
Wyciągnęłam ciasto z lodówki i sprawdziłam czy jego spód dobrze się zsiadł. Musiałam jeszcze zrobić przy nim kilka rzeczy, ale miałam nadzieję, że wyszło mi dobrze. Nie będę kłamać, ten deser był jednym z najlepszych, jakie mi wychodziły. Pewnie dlatego, że był dość prosty w przygotowaniu.
- Chcesz, żebym ci w czymś pomógł? - zapytał Zayn, pojawiając się w kuchni.
- Mógłbyś podać mi nóż?
Chłopak uniósł brew, gdy wskazałam palcem na największy z noży, umieszczonych w magnetycznym pojemniku. Niechętnie i bardzo powoli wyciągnął go z kieszeni pojemnika i podał mi ostrożnie. Na serio, wyglądał dość niebezpiecznie z tym nożem.
O czym ja myślę w ogóle?!
- Ufam, że wiesz co robisz, trzymając coś tak dużego?
- Z tobą sobie poradziłam, tak? - rzuciłam unosząc zaczepnie brew, a on tylko uśmiechnął się pod nosem. Ukroiłam trzy kawałki ciasta i ułożyłam je na talerzykach, a gdy podniosłam wzrok na Zayna, ten już wpatrywał się we mnie ze zmarszczką między brwiami.
- Jest jakiś problem, o którym nie wiem i dlatego się pan krzywi, panie Malik? - zapytałam kpiąco, a on wyjął nóż z mojej dłoni i ostrożnie odłożył go na blat.
- Nie wiedziałem, że spodziewamy się jakiegoś gościa.
- Och, to dla Marka - odparłam z uśmiechem, a on uniósł brwi.
- Mark potrafi zorganizować sobie jedzenie, Victoria - oświadczył chłodno Zayn.
- Wiem, ale wielki z niego facet. A tacy potrzebują dużo jeść - zaoponowałam, wkładając talerzyk do plastikowego opakowania. Zayn nadal marszczył czoło, kiedy ponownie na niego spojrzałam.
- Ale nie musisz go przecież dokarmiać.
- Ale chcę. - Wzruszyłam ramionami. - Zaniosę mu to, jak chcesz, to możesz iść ze mną. - Ruszyłam do drzwi zostawiając go w tyle, a on był na tyle szybki, że wyprzedził mnie i jeszcze zdążył otworzyć je przede mną.
Wyszłam na przepiękny balkon, a przywitała mnie krystalicznie błękitna woda i cudowny zachód słońca, który mięliśmy już szczęście kilka razy oglądać z Zaynem.
Zapukałam do drzwi tymczasowej kwatery Marka, a zdziwienie na jego twarzy, gdy mi otworzył, było bardziej niż widoczne.
- Hej, Mark. Zrobiłam deser. - Uśmiechnęłam się do niego ciepło, a on na ułamek sekundy zmarszczył czoło skonsternowany, ale zaraz przybrał kamienny wyraz twarzy, przenosząc swój wzrok na Zayna.
- Dziękuję Victorio, ale nie mogę tego przyjąć.
Spojrzałam na Zaya, nie mogąc uwierzyć w to, że faktycznie musi dać pozwolenie Markowi na to, żeby przyjął ode mnie kawałek ciasta.
- Z wyrazami szacunku i w podziękowaniu za twoją lojalność - odezwał się w końcu Zayn, a ja ochoczo wręczyłam Markowi plastikowe opakowanie. Masz zgodę Malika, teraz bierz, do cholery jasnej! Już dość mam odmów, bo ugotowałam mojemu chłopakowi coś, czego nie może zjeść, bo jestem taka głupia.
- Proszę, dla nas zostało wystarczająco dużo - oświadczyłam. - To ciasto toffi z bananami i bitą śmietaną.
Kąciki ust Marka zadrżały lekko, jakby powstrzymywał się od uśmiechu, kiedy w końcu odebrał ode mnie podarunek.
- Dziękuję sir, dziękuję Victorio.
- Twoja przyjemność jest moją przyjemnością. - Co?! Czy ja w ogóle dobrze to powiedziałam?! Zmarszczyłam czoło nie mogąc sobie przypomnieć jak to leciało, a on grzecznie skinął głową. Nie zamieniliśmy już więcej, ani słowa, zanim oboje z Zaynem z powrotem ruszyliśmy do siebie.
Zasłużył sobie na chwilę oddechu.
- Mark jest naprawdę fajny - przyznałam szczerze.
- Fajny? Victoria, on się prawie w ogóle nie odzywa.
- Wiem, właśnie to jest w nim fajne, bo to znaczy, że jest dobrym słuchaczem.
- Ja jestem dobrym słuchaczem - odparł Zayn i wyglądał na wyraźnie obrażonego.
Nie odpowiedziałam, bo to nie była do końca prawda. Umiał słuchać, ale tylko czasami.
- Lubisz Marka? - zapytał nagle, otwierając mi drzwi.
- Lubię, jest dżentelmenem.
- Próbujesz mnie urazić?
Wywróciłam oczami.
- Nie! Mówię tylko, że Mark jest klasycznym dżentelmenem.
- Jest moim osobistym ochroniarzem.
- A ty jesteś moim osobistym chłopakiem.
Zayn westchnął cicho, próbując powstrzymać uśmiech.
- Zazdrość to nieładna cecha charakteru.
- Jeśli chodzi o oglądanie cię w towarzystwie kogoś, kto ma większe jaja, niż mięśnie to tak. Jestem zazdrosny - przyznał.
Wywróciłam oczami.
- Nie masz powodów.
Chwyciłam dwa talerze z ciastem i zaniosłam je na stół w jadalni. Wróciłam jeszcze po łyżeczki deserowe, kiedy usłyszałam głos Zayna.
- Zaraz wracam, skoczę tylko do łazienki - oznajmił, na co skinęłam głową.
Pomyślałam, że w międzyczasie mogę posprzątać bałagan, którego narobiłam w kuchni... Kurwa mać! Poszedł do łazienki! Biegiem puściłam się w stronę toalety i zamarłam w miejscu, widząc jak wychodzi z niej, trzymając w dłoni prostokątne, nieotwarte opakowanie. Kurwa mać! Znalazł!
Jego twarz była kompletnie blada, ale doskonale wiedziałam, że przez jego głowę przewija się teraz milion myśli. Podniósł pudełeczko wyżej, a ja wstrzymałam oddech zagryzając dolną wargę.
- Po co ci test ciążowy?!
Uniosłam ręce w obronnym geście, niemo prosząc go, żeby nie podchodził bliżej.
- Mogę wyjaśnić...
- Nie możesz być.. - rzucił coraz bardziej mrużąc oczy.
- Ja..
- Masz wszczepiony implant! To niemożliwe.
- Wiem. - Serce waliło mi jak oszalałe, a wcześniejsze uczucie paniki powoli zaczęło powracać. - Ale nie będę ignorować faktu, że cały czas wymiotuję.
- Zatrułaś się jedzeniem - odparł surowo.
- Tobie nic nie jest, a jedliśmy to samo - szepnęłam.
- Nie jesteś w ciąży!
- Lepiej się upewnić, niż potem żałować - zaoponowałam nieśmiało.
Jego nozdrza rozszerzyły się znacznie, kiedy zaczerpnął głęboki oddech przez nos.
- Nie jesteś w ciąży - powtórzył, wyrzucając pudełko do kosza na śmieci, stojącego za drzwiami łazienki, po czym po prostu wyszedł, tym samym kończąc rozmowę.

- dwa dni później -

Nie powiedziałabym, że zmieniło się wiele od tej sytuacji z testem ciążowym, ale dało się zauważyć, że Zayn  zrobił się nieco bardziej zdystansowany i mniej dotykalski wobec mnie. 

Szczerze nienawidziłam, gdy wszystko załatwiał milczeniem, bo nie wiedziałam wtedy w jakim jest nastroju i co myśli. Aktualnie rozmawiał przez telefon, załatwiając jakieś biznesowe sprawy.

Ponownie weszłam do łazienki, a gdy zawroty głowy minęły, oparłam się o zlew. Kolejny posiłek spłynął w toalecie. 

Biorąc pod uwagę to, że non stop wymiotowałam, czułam już w kościach, że jestem w ciąży. Byłam jednak zbyt przerażona, żeby potwierdzić to przed samą sobą, a ten cholerny test nadal uparcie leżał w koszu na śmieci.

Moje oczy były lekko zapadnięte, gdy spojrzałam w swoje odbicie w lustrze. Miałam cudowną cerę i błyszczące oczy. Nawet zęby miałam jakieś takie zdrowsze z wyglądu, ale oczy zdradzały wszystko. Musiałam jeść, ale nie mogłam.

- Wszystko okej? - Podskoczyłam lekko, gdy usłyszałam głos Zayna. Stał w drzwiach łazienki.

- Tak. Już mi lepiej - odpowiedziałam cicho, a on wszedł głębiej i chwycił mnie za szlufkę od spodenek.

- Dzwoniła Amber.

- Czego chciała?

- Tęskni za tobą.

Och.

- Jak długo jeszcze tu będziemy?

- Do piątku - poinformował mnie, opierając się o umywalkę, po czym przyciągnął mnie lekko do siebie.

Jeszcze cztery dni w tym raju. Mogłabym tu siedzieć w nieskończoność.

- Kiedy mówiłeś, że mi wszystko wynagrodzisz, nie spodziewałam się, że bierzesz to aż tak na serio. Całkiem mnie wykończyłeś.

- To prawda - uśmiechnął się. - Fajnie będzie mieć potem co wspominać.

No, ta ciąża na bank będzie głównym wspomnieniem.

- Muszę popracować jeszcze przez chwilę - rzucił niewesoło, a ja wydęłam usta. - Wrócę najszybciej, jak mi się uda - dodał pospiesznie.

- Chodź do łóżka, zajmiesz się tym jutro.

- Postaram się załatwić to szybko. - Cmoknął mnie w czubek nosa, po czym objął moją twarz dłońmi i pocałował mnie w usta. - Kocham cię.

Westchnęłam zrezygnowana.

- Ja ciebie też.

Kiedy upewniłam się, że wyszedł, pospiesznie wyciągnęłam opakowanie z testem z kosza. 

Z wahaniem i drżącymi dłońmi otworzyłam pudełeczko. 

Kurwa mać. A co, jeśli ja na serio jestem w ciąży i nie dopadła mnie po prostu jakaś choroba tropikalna? Co zrobi Zayn? Co ja, kurwa, zrobię?!

Zdjęłam wieczko z części na którą trzeba było nasikać i wzięłam głęboki oddech. Już to robiłam. Ostatnim razem, byłam zmuszona przez Devona i właśnie dlatego wszczepiłam sobie implant antykoncepcyjny.

Jak widać okazał się niezbyt skuteczny.

Ponownie zaczerpnęłam głęboki oddech. Wszystko będzie dobrze. Po prostu zrób ten test, Re.

Wyszłam do kuchni zostawiając urządzenie na skraju zlewu, żeby napełnić swój pęcherz. Wypiłam osiem szklanek wody i w końcu wróciłam do łazienki.

Robiłam test trzęsącymi się rękoma. Byłam cholernie zdenerwowana.

Czekałam, aż pojawią się te dwie kreski, potwierdzając moje przypuszczenia, a każda mijająca sekunda zdawała się być godziną. Kiedy upłynęło pięć minut, które producent podał na opakowaniu, jako optymalny czas oczekiwania na wynik, usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi wejściowych. Kurwa mać! Już wrócił?!

Chwyciłam test ciążowy, w momencie, gdy usłyszałam jak Zayn woła moje imię. O, mój Boże. Wrócił o wiele za wcześnie...

Błagam, bądź negatywny....Błagam!

- Re? 

Wszystko wokół mnie zaczęło wirować i walić się w gruzy, gdy drzwi do łazienki otworzyły się. Przeniosłam wzrok z testu prosto na Zayna stojącego tuż przede mną.

O, mój Boże.

_______________________________________________________________________

Notatkę uzupełnię jutro po południu bo już mi się dzisiaj nie chce :( 

Mam tylko prośbę, plz zagłosujcie na Chills lub Dark jeśli macie ochotę :) byłoby mi bardzo miło.

Głosować można TU i głosy są nielimitowane, więc można to robić ile razy się chce.

Z góry ogromnie dziękuję! To naprawdę wiele dla mnie znaczy :)