Rozdział 34: "Punkt zwrotny"

Odłożyłam test na skraj zlewu, kiedy wszystko wokół mnie zamarło. Nie byłam w stanie tego wytrzymać. Nie mogłam nawet spojrzeć na Zayna.
Nie.
O, mój Boże.
Zayn zignorował moją obecność i po prostu sięgnął po test ciążowy, na co momentalnie zrobiłam kilka kroków w tył.
- Co to znaczy? - zapytał szorstko.
Nie odpowiedziałam. Nie umiałam.
Kurwa zajebana mać. Jestem w ciąży.
- Victoria.
Wstrzymałam oddech, czując nagły przypływ paniki.
- Odpowiedz! - krzyknął, na co z trudem przełknęłam ślinę.
- Wynik je..jest pozytywny - wyszeptałam, najciszej jak potrafiłam.
- Że co, proszę?!
- Jest pozytywny - powtórzyłam odrobinę głośniej, a cały kolor z jego twarzy od razu odpłynął, mierząc się z trudną prawdą.
- Co?! - syknął. Ponownie spuścił wzrok na dwie kreski i widziałam, jak walczy z niedowierzaniem. - Jak?! Jak kurwa.. - uciął w pół zdania, rzucając testem ciążowym o ściankę działową prysznica. Skrzywiłam się i odsunęłam od niego, jakby dopiero co wymierzył mi policzek.
- Jesteś, kurwa, w ciąży! - wrzasnął, jakby sam chciał się upewnić.
Rozchyliłam wargi, ale nie mogłam wydusić z siebie głosu. Był taki wściekły...
Okropnie wściekły, a ja bałam się cokolwiek powiedzieć. Nigdy wcześniej nie widziałam, żeby się tak zachowywał względem mnie.
- Wiedziałem. Kurwa, wiedziałem. Powinien był załatwić ci tabletki antykoncepcyjne. Jak mogłem być, kurwa, tak głupi, żeby ufać tej jebanej wszywce!
Oczy wypełniły mi się łzami, ale udało mi się utrzymać je w ryzach. Nie rycz. Nie rycz.
- To był jakiś twój popierdolony plan?!
Powietrze uciekło z moich płuc.
- Nie.. - mój głos załamał się przy końcu, kiedy palące łzy wyrwały się z oczu. Czegoś takiego się po nim nie spodziewałam. - Zayn...
- Nawet, kurwa, nie zaczynaj - rzucił przez zaciśnięte zęby, marszcząc czoło. - Ledwo co się znamy, a ty jesteś w jebanej ciąży?! Co ja mam teraz zrobić?! Chcesz, żebym był, kurwa, w siódmym niebie?! Bo wierz mi, to kawał drogi od miejsca, w którym jestem teraz!
Zachłysnęłam się powietrzem.
- Przykro mi...
- Nie, to mi jest przykro, że w ogóle ci zaufałem.
Szerzej otworzyłam oczy, z niedowierzaniem przysłuchując się jego słowom. To nie moja wina! O, mój Boże...
- Zayn, nie wiedzia..
- Nie wiedziałaś?! Czego nie wiedziałaś?! Że twój implant stracił termin przydatności?!
Z trudem nabierałam powietrza i połykałam łzy napływające do moich ust. Był taki wściekły...
- Pierdolę to - burknął i tyle go widziałam. Wyszedł z łazienki, trzaskając za sobą drzwiami. Oparłam się plecami o zimną, kafelkową ścianę i osunęłam się w dół, tam gdzie leżało już moje rozbite serce.
Jestem w ciąży.
Jestem, kurwa, w ciąży. Reakcja Zayna przeszła moje najśmielsze oczekiwania. Wiedziałam, że się wkurzy, ale nie wiedziałam, że aż tak bardzo.
Wytarłam mokre od łez policzki, próbując trochę się uspokoić. Nie udało mi się jednak, jedynym plusem było to, że nie miałam już  łez do wypłakania, więc targały mną jedynie spazmatyczne szlochy.
Pozwę, kurwa, tego, co wymyślił te gównianą metodę antykoncepcji. Wstałam z ziemi i podniosłam test ciążowy, leżący obok prysznica.
Nadal pozytywny.
Kurwa.
Wszystko spieprzyłam. Było tak idealnie, a teraz okazuje się, że jestem w ciąży?! Czy to w ogóle możliwe? Kurwa, ostatnią miesiączkę miałam trzy tygodnie temu. Rzeczy jak ta, naprawdę przydarzają się innym ludziom?!
Warknęłam pod nosem i opryskałam swoją twarz lodowatą wodą. Policzki ciągle zaczerwienione były od płaczu, a oczy całkiem przekrwione i napuchnięte. Byłam wykończona, ale nie zanosiło się na to, żebym usnęła spokojnie. Nie z tymi wszystkimi myślami wirującymi w mojej głowie.
Co ja teraz zrobię?!
Noc robiła się coraz późniejsza, a Zayna nadal nie było. Wiedziałam, że jest zły, nie wiedziałam tylko gdzie jest. Byłabym spokojniejsza gdybym posiadała tę wiedzę, a tak, tylko się zamartwiałam. Nie mogłam do niego zadzwonić, bo jego telefon nadal leżał na szafce nocnej przy łóżku, a nie chciałam dzwonić na jego komórkę do spraw kryzysowych, czy jakoś tak, no bo cóż... Nie było żadnej kryzysowej sprawy, a jeśli jednak zdecydowałabym się zadzwonić na ten alarmowy telefon, pewnie jeszcze bardziej by się na mnie wkurzył.
Nie mogłam usnąć, wiedząc, że nie ma go ze mną. Pewnie miał o wiele ciekawsze rzeczy do roboty, niż leżenie ze swoją zaciążoną dziewczyną.
Och, Boże... Jestem w ciąży.

-następnego ranka-

Jęknęłam niezadowolona, czując jak ktoś lekko klepie mnie po ramieniu, wybudzając z cudownego snu.

Weź spierdalaj. 

Otworzyłam oczy, krzywiąc się marudnie, ale momentalnie się wybudziłam, kiedy zobaczyłam Marka. 

- Najmocniej przepraszam, panno Greene.Wyjeżdżamy za około godzinę - oznajmił, a ja zmarszczyłam czoło.

- Wyjeżdżamy? - zapytałam zmęczonym głosem. - Gdzie jedziemy?

- Wracamy do Londynu, Re - odpowiedział.

- Przecież mieliśmy zostać do piątku. - Nadal marszcząc czoło, sięgnęłam ręką na miejsce tuż obok mnie. Pusto. - Gdzie jest Zayn?

- W pokoju obok, madam.

W pokoju obok?!

- Okej, spakuję się. 

- Nie trzeba. Wszystko jest już gotowe. Teraz musisz tylko zająć się sobą. Śniadanie czeka.

Och.

- Dziękuję - bąknęłam.

Mark skinął głową i wyszedł z pokoju, który wyglądał na bardzo, bardzo czysty. Przespałam całe pakowanie?!

Wzruszyłam ramionami i zwlokłam się z łóżka. Skierowałam się do jadalni, ale nie przywitało mnie żadne podszczypywanie, czy docinki Zayna o tym, że moje włosy wyglądają jak stóg siana. Ignorował mnie.

Usiadłam przy stole i wzrokiem przeczesałam uroczy mini bufet. Jeśli mam być szczera, to sam zapach przyprawiał mnie o mdłości. Nie mogłam jeść naleśników, więc one poszły w odstawkę jako pierwsze.

Wyglądało na to, że będę musiała zostać przy jogurcie i musli.

Gdy tylko skończyłam jeść, od razu ruszyłam pod prysznic. Posprzątałam po sobie łazienkę, zaścielałam łóżko i ogarnęłam kuchnię. Sięgnęłam w końcu po swoją komórkę i szybko wybrałam numer Amber.

- Halo?

- Hej, Amber.

- No hej, Re. Jak tam Bora Bora?

- Wyjeżdżamy - odpowiedziałam tępo.

- Och. - Wyraźnie posmutniała. - Czemu?

- Powiem ci, jak się zobaczymy.

- Co się stało?

Z trudem przełknęłam ślinę.

- Nic.

- Masz mi wszystko opowiedzieć, kiedy tylko przyjedziesz. Napisz do mnie, jak wylądujesz, odbiorę cię z lotniska.

Przez chwilę zastanawiałam się nad jej propozycją. Nie byłam pewna co na to Zayn, ale nie pałał do mnie zbytnią sympatią w tamtej chwili, więc pomyślałam, że to nawet dobre rozwiązanie.

- Okej, fajnie. Kocham cię - zachichotałam, a ona zaśmiała się głośno.

- Ja ciebie też. Nie mogę się doczekać, aż cię zobaczę. Minęło stanowczo zbyt dużo czasu.

Pożegnałam się z nią i rozłączyłam. Momentalnie podskoczyłam na łóżku, gdy podniosłam wzrok i zauważyłam Marka, stojącego w drzwiach sypialni. 

- Jest pani gotowa, panno Greene?

- Tak, jeszcze tylko ładowarka.

Mężczyzna skinął potakująco.

Wyciągnęłam ładowarkę z szufladki w szafce nocnej i westchnęłam cicho, ostatni raz omiatając wzrokiem pokój. To był prawdziwy raj. Będę za nim tęsknić.

- Okej, jestem gotowa.

Kiedy razem z Markiem dotarliśmy do przystani, doszłam do dziwnego wniosku, że Zayn prawdopodobnie już opuścił wyspę, albo po prostu wracam sama. Gdy znaleźliśmy się na pokładzie okazało się, że on już tam jest, zawzięcie zajęty swoją komórką.

- Jak długo zajmie nam podróż na lotnisko?

- Dwadzieścia minut - odpowiedział Mark, na co westchnęłam zrezygnowana. To będzie niezły rejs.

***

Po dość ostrych objawach choroby morskiej, wreszcie poczułam pod stopami stały ląd i zdałam sobie sprawę z tego, że Zayn nie ma zamiaru przestać mnie ignorować. Nawet na mnie nie spojrzał.

Ani wtedy, gdy jechaliśmy na lotnisko, ani nawet wtedy, gdy wsiadaliśmy do jego prywatnego odrzutowca.

No i się do mnie, kurwa, nie odzywał.

- Życzą sobie państwo coś do picia? Sir, madam? - zapytała blond stewardessa.  

Siedzący na przeciwko mnie Zayn, pokręcił przecząco głową, wielce skupiony na swoim laptopie, a ja skinęłam potakująco. Byłam trochę głodna.

- Macie coś do jedzenia? - zapytałam.

- Tak. Mamy...

- Poproszę bagietkę z szynką i serem Brie.

- Przykro mi, proszę pani. Nie serwujemy szynki, bekonu, ani nic z wieprzowiny.

- Och, no tak. Powinnam była się domyślić, to było niemądre z mojej strony. - Zmrużyłam oczy, wpatrując się w Zayna. - W takim razie poproszę nuggetsy z kurczaka.

Stewardessa zmarszczyło czoło, lekko skonsternowana, ale oszczędziła komentarzy. 

- Oczywiście, madam.

- Dziękuję - odparłam, a ona posłała mi delikatny uśmiech.

Cały czas z uporem maniaka wpatrywałam się palącym wzrokiem w Zayna, ale on tylko zaczął wiercić się niekomfortowo na swoim fotelu.

- Nadal masz zamiar mnie ignorować?

- Nie zaczynaj - rzucił przez zaciśnięte zęby.

Przewróciłam oczami.

- Jesteś taki... - Nie dokończyłam, bo poczułam zbyt szybko budującą irytację.

- Jaki, Victoria? Apodyktyczny, impulsywny? No jaki? - mówił niskim i cichym głosem, ale dobrze wiedziałam, że gdyby Marka nie było z nami w tym samolocie to wydzierałby się na mnie wniebogłosy.

- Wkurzający - odparłam bez ogródek, a on spiorunował mnie wzrokiem, jakbym była najokropniejszą osobą, na jaką przyszło mu kiedykolwiek patrzyć.

- Nuggetsy, proszę pani. - Kobieta schyliła się, by odłożyć mały talerzyk na tacę przede mną, ale szybko wyjęłam jej go z rąk. Chciałam, żeby jak najszybciej stąd zniknęła i przestała zakłócać naszą rozmowę, której w ogóle nie powinna słyszeć.

- Dziękuję - odpowiedziałam, a ona pospiesznie się oddaliła, gdy Zayn odprawił ją gestem ręki.

- Wkurzający? - powtórzył chłopak, unosząc brew.

- Jem, nie przeszkadzaj mi teraz.

- Jestem pewien, że nie może być już nic bardziej kłopotliwego, niż ta ciąża - rzucił szorstko, a moja dłoń z kawałkiem kurczaka zastygła w połowie drogi do moich ust, kiedy powoli podniosłam na niego wzrok. 

- To był cios poniżej pasa - szepnęłam.

Zayn nie odpowiedział już nic. Wyglądał, jakby na świecie nie było nic ważniejszego od laptopa, którego trzymał na kolanach. 

Przeżuwałam jedzenie, ale nie czułam jego smaku. Czułam jedynie wzbierające, słone łzy. Boże... Weź tylko nie płacz.

Zrobiło mi się niedobrze. Zapach nuggetsów wywołał powstanie w moim żołądku. 

Powoli przełknęłam zawartość ust i oblizałam wargi. Błagam, tylko się nie zrzygaj.

Wyprostowałam się w pozycji siedzącej, gdy słony posmak zaczął wypełniać moje kubki smakowe. Kurwa, nie. Proszę cię, nie wymiotuj. Odstawiłam talerz z kurczakiem na tacę przed sobą i byłam w pełni gotowa na nagły zwrot. Kiedy poczułam jak wszystko co zjadłam podchodzi mi do gardła, biegiem ruszyłam do łazienki i zwymiotowałam do kibla całe śniadanie. Kaszlałam, czekając na kolejną falę mdłości, ale już nic ze mnie nie wyleciało. Mój żołądek całkiem opustoszał i już nic nie zakłócało jego pracy, ale to tylko spowodowało napływ niechcianych łez.
Jęknęłam cicho i wytarłam usta. Jeśli każda ciąża tak wygląda, to od tego momentu darzyłam wszystkie matki specjalnymi względami.
Ochłodziłam twarz wodą i wytarłam ją pospiesznie, zanim wróciłam do głównej kabiny.
Usiadłam niepewnie, a Zayn zmierzył mnie dziwnym spojrzeniem, nie byłam pewna co miało ono na celu, ale po chwili odwrócił wzrok, wracając do pracy na swoim laptopie.
Jeśli tak ma być przez cały czas, to bez najmniejszych skrupułów wracam do domu z Amber.
- Proszę pani...Madam... - Usłyszałam głos stewardessy, która próbowała mnie obudzić, ale starałam się ją ignorować. - Madam, musi się pani zapiąć, podchodzimy do lądowania.
Westchnęłam pod nosem i wyciągnęłam komórkę, by napisać do Amber. Odpisała niemal od razu, zapewniając, że będzie na miejscu. Zapięłam pas bezpieczeństwa i zerknęłam za małe okno, badając posępną atmosferę Londynu.
Już zdążyłam stęsknić się za Bora Bora.
Tęskniłam za szczęśliwym Zaynem.
Tęskniłam za jedzeniem...
Boże, byłam strasznie głodna.
Gdy wreszcie osiedliśmy na pasie, odpięłam zabezpieczenie, by móc jak najszybciej wydostać się z tego miejsca. Było przytłaczające. Potrzebowałam świeżości, nowych ludzi, którymi mogłabym się otoczyć. Potrzebowałam kogoś, kto zaakceptowałby mnie bez względu na sytuację w jakiej się znalazłam.
Jestem w ciąży.
Jezu Chryste, jestem w ciąży. Mój telefon zaczął wibrować, a po chwili czytałam już wiadomość od Amber, która pytała gdzie jestem.
Powoli ruszyłam w dół schodów i zamarłam w połowie drogi, kiedy dostrzegłam zaparkowany obok samolotu samochód, czekający na naszą dwójkę. Tego się nie spodziewałam.
- Muszę do łazienki - rzuciłam nagle, a Zayn westchnął poirytowany.
- Wytrzymasz.
Ułożyłam usta w cienką linię, gdy otworzył przede mną drzwi auta.
- Amber jest na lotnisku. Przyjechała mnie odebrać - przyznałam w końcu, a on przewrócił oczami.
- Właź do tego samochodu, kurwa.
Szerzej otworzyłam usta nie mogąc uwierzyć w to co słyszę.
- Nie! Zachowujesz się jak ostatni fiut! Nigdzie z tobą nie jadę.
- Do kurwy nędzy, Victoria. Przerzucę cię przez ramię i wpakuje do tego pierdolonego samochodu, jeśli natychmiast nie wsiądziesz.
Zawahałam się, bo wiedziałam, że był do tego zdolny. Gderliwy dupek.
- Do samochodu - zażądał, tracąc cierpliwość.
Spiorunowałam go wzrokiem, ale powoli ruszyłam w stronę auta.
- Wysadź mnie przy głównym wejściu. Wracam do domu z Amber. - Po tych słowach wślizgnęłam się do środka i zatrzasnęłam za sobą drzwi.
Patrzyłam jak Zayn zatrzymuje się na chwilę przed samochodem, by zamienić kilka słów z Markiem.
Ochroniarz skinął porozumiewawczo, po czym Zayn skierował się na miejsce od strony kierowcy. Mark nie wracał z nami.
Chłopak zwinnie zjechał z lądowiska i zaczął kierować się w stronę głównej drogi. Cały czas rozglądałam się po lotnisku, a kiedy zdałam sobie sprawę, że zbliżamy się do głównego wejścia, a on nie zwalnia, pokręciłam głową.
- Zayn.
- Przestań - przerwał mi momentalnie.
- Zatrzymaj samochód - odpowiedziałam cichym i spokojnym głosem, ale on mnie zignorował.
- Proszę. - Spróbowałam innej taktyki, ale nadal nic.
- Zatrzymaj samochód! - krzyknęłam wyczerpana, a on od razu nadusił hamulec.
- Co ja mam, kurwa, robić, Victoria?! - wrzasnął, na co się wzdrygnęłam. Nienawidziłam, kiedy krzyczał, to było całkiem nie w jego stylu.
Podjęłam próbę otwarcia drzwi, ale okazało się, że są zamknięte.
- Otwórz drzwi - bąknęłam, odwracając się do niego plecami i opierając się czołem o chłodną szybę.
- Zayn!
- Nie!
- Otwórz drzwi! - krzyknęłam, ale to wydawało się nie robić na nim żadnego wrażenia. - Kurwa!
Usłyszałam klakson samochodu, prawdopodobnie stojącego za nami. Blokowaliśmy ruch. Oczy zaczęły ponownie wypełniać mi się łzami. Zayn nawet się nie ruszył, był skupiony tylko i wyłącznie na mnie. Nie miałam szans na wydostanie się z auta.
- Dobra. Jedź - bąknęłam zrezygnowana i znowu sięgnęłam po swoją komórkę.
Nie patrzyłam na niego, a nawet jeśli bym się zdecydowała to i tak wiele bym nie zobaczyła, bo oczy całkiem zaszły mi łzami. Napisałam do Amber, informując ją, że spotkamy się jutro.
Potem poczułam, jak samochód ponownie zaczyna nabierać prędkości.
Cała droga do Hyde Parku była śmiertelnie cicha. Ani słowa, nic, kompletne null, zero. Gdyby Mark był z nami, może chociaż z nim mogłabym pogadać...Chociaż właściwie to nie. Gdyby tu był, musiałby być świadkiem całej awantury, a to byłoby jeszcze bardziej krępujące.
Moja komórka zaczęła dzwonić. Zerknęłam na wyświetlacz. Amber. Nie chciałam odbierać w takim stanie, ale jeśli bym tego nie zrobiła, od razu domyśliłaby się, że coś jest na rzeczy.
- Halo?
- Re, czekałam na ciebie.
- Wiem, przepraszam. Jestem naprawdę zmęczona. - Dolna warga zaczęła mi niebezpiecznie drżeć. Och, Boże. Nie płacz. Byłam okropnie rozemocjonowana. Co się dzieje, do cholery jasnej?!
- Martwię się o ciebie.
- Wszystko jest w porządku - zaczęłam, ale głos załamał mi się pod koniec zdania. Dziewczyna fuknęła głośno.
- Nie kłam.
Spuściłam wzrok, a włosy opadły na moją twarz. Idealna okazja, żeby wytrzeć łzy, nie będąc zauważoną przez Zayna. Nie to, że w ogóle coś by go to obchodziło, ale...
- Nic mi nie jest. Nie masz się o co martwić - odpowiedziałam szybko i pociągnęłam nosem.
- Okej, w każdym bądź razie wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć? Proszę cię, zadzwoń do mnie później. Coś mi się wydaje, że nie mówisz mi całej prawdy.
- Zadzwonię, kiedy tylko będę mogła.
- No ja mam nadzieję.
- Obiecuję. Niedługo pogadamy. - Rozłączyłam się i oparłam głowę o zagłówek fotela. Tak bardzo chciałam jej wszystko powiedzieć, ale byłam po prostu zbyt wstrząśnięta emocjonalnie, poza tym, Zayn siedział tuż obok mnie, co nie pomagało w całej tej sytuacji.
Gdy okolica zaczęła robić się coraz bardziej znajoma, Zayn zwolnił nieco, a po kilku chwilach wjechał na parking podziemny. Zaparkował na swoim miejscu, ale zanim zdążył zgasić silnik, ja już wysiadałam z auta.
Skierowałam się w stronę wind, po czym wybrałam odpowiedni kod. Weszłam do środka już razem z Zaynem.
Cisza.
Tylko cisza.
Nie zamieniliśmy absolutnie żadnego słowa, jak to mieliśmy w zwyczaju. Bolał mnie fakt, że coś takiego jak ciąża, może aż tak zmienić człowieka. Cóż, tak naprawdę Zayn wcale się nie zmienił. On zawsze taki był. Przyzwyczaiłam się po prostu do jego cieplejszego zachowania, tyle.
Drzwi windy rozsunęły się w końcu, a Zayn wyszedł jako pierwszy. Otworzył wielkie mahoniowe drzwi i wszedł do mieszkania. Powoli skierowałam się do środka, widząc tylko jak znika na górze schodów na piętro, zostawiając mnie samą z moimi morderczymi myślami.
Westchnęłam cicho.
Cóż... Jeb się.
- Panno Greene, jak miło znowu panią widzieć.
To pani Conrad. Kiedy do mnie podeszła, od razu ją przytuliłam, co chyba trochę zbiło ją z pantałyku.
- Tęskniłam za panią - przyznałam szczerze.
Wypuściłam ją ze swoich objęć, a ona uśmiechnęła się szeroko.
- Mam nadzieję, że wszystko się udało? - zaczęła niepewnie.
- To był z pewnością obfitujący w wydarzenia wyjazd.
- To chyba dobrze? Życzy sobie pani lampkę wina?
- Ta..Err..Nie, dziękuję. Nie mogę pić wina.
Kobieta zmarszczyła czoło.
- Mogę spytać czemu?
- Jestem..um. Tak jakby w ciąży - odpowiedziałam niepewnie, a ona szerzej otworzyła usta ze zdziwienia.
- O, mój.. Gratulacje! - Posłała mi jeden z najcieplejszych uśmiechów, jakie kiedykolwiek widziałam. Wyglądała na o wiele szczęśliwszą, niż ja. Chciałabym również móc się z tego cieszyć. Tak pewnie by było, gdyby nie Zayn i to, że on nie cieszył się w ogóle.
Właśnie w tamtym momencie Eve zdała sobie z tego sprawę, a jej uśmiech znacząco przygasł.
- Przejdzie mu - powiedziała cicho.
Serio?! Jakoś mi się nie wydawało.
- Dziękuję. - Jeszcze raz ją przytuliłam, ale tym razem już się tego spodziewała. Uwielbiałam panią Conrad. Była taka miła i kochana.
- Eve. - Momentalnie zesztywniałam, po czym odsunęłam się od kobiety, kiedy usłyszałam niespodziewany głos Zayna.
- Tak, sir?
- Prosiłbym o nasz zwyczajowy protokół.
- Oczywiście, proszę pana. - Uśmiechnęła się łagodnie i ruszyła w stronę kwater dla personelu.
Zerknęłam na Zayna i okazało się, że on już uparcie się we mnie wpatrywał.
- Wolałbym, żebyś zachowała tę ciąże dla siebie - warknął gorzko, na co tylko skinęłam głową. Minęłam go i skierowałam się w górę schodów, by dotrzeć do mojego dawnego pokoju.
Naprawdę, chciałabym, żeby to wszystko nie było takie trudne. Przez całe swoje życie byłam wielką przeciwniczką aborcji, ale kiedy sam znajdujesz się w takiej sytuacji, już nie wiesz co masz robić. Jeszcze chyba nie do końca uwierzyłam w ogóle w to, że jestem w ciąży. To było zbyt surrealistyczne.
No i do tego wszystkiego dochodzi jeszcze Zayn.
Ojciec dziecka, które w sobie noszę. Zdawałam sobie sprawę z tego, że żadne z nas nie jest jeszcze na to gotowe, ale nie umiałam zrozumieć, czemu jest tak strasznie przeciwny tej ciąży.
Gdy tylko ułożyłam się wygodnie na łóżku, mój telefon zaczął dzwonić, na co jęknęłam niezadowolona i przycisnęłam go do ucha.
- Halo?! - zaczęłam niezbyt grzecznie.
- Cześć, Mała. Przejdę od razu do rzeczy..
- Kto mówi? - zapytałam.
- Devon. Jedyny w swoim rodzaju.
Przewróciłam oczami.
- Nie mam czasu na gówniane pogaduszki - rzuciłam i rozłączyłam się. Odłożyłam komórkę na szafkę nocną, ale ta znowu zaczęła brzęczeć.
- Devon, na serio... Odpierdol się!
- Co? Nie jestem Devon.
- Och, Amber. - Momentalnie się odprężyłam. - Przepraszam..Ja..
- Devon do ciebie wydzwania?! - zapytała zaalarmowana.
- No, przed chwilą dzwonił. - Zdenerwowana przygryzłam dolną wargę.
- Pisał do mnie - bąknęła dziewczyna.
- Co pisał?!
- Cytuję.."Twój nóż, moje plecy. Mój pistolet, twoja głowa."
Co?! Przez chwilę zastanawiałam się nad rozsypanką słowną, aż w końcu gwałtownie usiadłam. Zaczęło kręcić mi się w głowie, bo zrobiłam to naprawdę zbyt szybko. Jezu...
- Groził mi - wymamrotała Amber.
- Prześlij mi tego smsa. Mówił coś jeszcze?
- Jest nieźle wkurzony.
Nie tak wkurzony, jak Zayn.
- Okej.
- Dzwonię tylko sprawdzić, czy wszystko dobrze. Jak się czujesz?
- W porządku. Nie blokuj numeru Devona. Dowiedzieliśmy się, że dostał przydział kuratora.
- Kuratora?! Za co?
Kurwa. Nie mówiłam jej o niczym? Odsunęłam telefon od ucha i zerknęłam na wyświetlacz, sprawdzając godzinę.
- Wpadnę do ciebie.
- Och. - Brzmiała na zszokowaną. - Dobra, kiedy?
- Teraz. - Wstałam z łóżka i skierowałam się prosto na dół. - Mam ci tyle do opowiedzenia.. - Pomijając oczywiście wątek o ciąży.
- Naprawdę będziesz mogła wpaść? Bo mam śmieszne przeczucie, że Zayn ci nie pozwoli.
- Pozwoli. Niedługo się widzimy.
- Taa...Na razie - bąknęła, po czym się rozłączyła.
Zapukałam do pierwszych z brzegu drzwi, w korytarzu z pomieszczeniami dla kwater pracowników i przywitał mnie Mark.
- Panno Greene?
- Zayn jest już dostępny? Chciałabym zobaczyć się z Amber.
- Jest z panią Conrad. - Ochroniarz podejrzliwie zmrużył swoje powieki. - Mogę ci w czymś pomóc?
- Potrzebuję tylko kluczyków do samoch.. do mojego samochodu - poprawiłam się wpół zdania.
- Mogę cię zawieźć? - zapytał Mark, a ja się zawahałam.
- Może mi zejść dłuższą chwilę.
- To moja praca. Mam chronić szefa i tych, których kocha.
Przygryzłam wargę.
- Tak, no cóż. Trochę wątpię w tę miłość, którą mnie niby darzy, jeśli mam być z tobą szczera - wymamrotałam pod nosem, odwracając się na pięcie, by wrócić do salonu. Nie wiedziałam, że Mark idzie za mną, dopóki nie zerknęłam ponad swoim ramieniem.
- To dla mnie żaden problem. Mogę zawieźć cię gdzie tylko potrzebujesz, Victorio - odparł surowo, na co tylko fuknęłam cicho.
- Okej, w takim razie możemy jechać już teraz?
- Oczywiście, madam.
- Pojedziemy Range Roverem - uśmiechnęłam się szeroko, a kąciki jego ust lekko zadrżały, ale powstrzymał rozbawiony wyraz twarzy. - Dzięki wielkie!
- Cała przyjemność po mojej stronie - odparł Mark.
- Dobra, wrócę tylko po komórkę.
- Oczywiście.
Ponownie wspięłam się po schodach, a gdy dotarłam na samą górę, poczułam ssanie w żołądku i usłyszałam jak burczy mi w brzuchu. Umierałam z głodu. Musiałam coś zjeść, ale było mi ciężko z uwagi na to, że wszystko co zjadłam chwilę potem lądowało w muszli klozetowej.
Chwyciłam swój telefon i skierowałam się w dół schodów. Zatrzymałam się połowie, widząc jak Zayn stoi na najniższym stopniu.
- Gdzie idziesz? - zapytał wyraźnie poirytowanym głosem.
- Do Amber. - To znaczy... Do mojego dawnego domu.
Chłopak wywrócił oczami.
- Nie wychodzisz.
- Dlaczego?! Mam siedzieć tutaj i cierpieć w ciszy, bo nie masz zamiaru się do mnie odezwać?! - rzuciłam kłótliwie.
- Nie zaczynaj.
Wzruszyłam ramionami, bagatelizując jego słowa i zaczęłam powoli schodzić na dół, gdzie czekał na mnie Mark. Widziałam, że nie czuje się zbyt komfortowo w całej tej sytuacji.
- Nigdzie jej nie zawieziesz, Mark - rozkazał ostro Zayn, na co momentalnie odwróciłam się na pięcie, by stanąć z nim twarzą w twarz.
- Muszę wyjść - powiedziałam beznamiętnie.
- Nigdzie nie idziesz.
- Zayn!
Zayn zerknął ponad moim ramieniem na ochroniarza, całkiem mnie ignorując.
- Zostaje tutaj.
- Wcale nie - bąknęłam pod nosem.
Wygląda na to, że będę musiała złapać taksówkę.
Ruszyłam w stronę mahoniowych drzwi i ku mojemu zaskoczeniu nie zostałam zatrzymana przez Marka. Tym lepiej dla mnie.
- Victoria! - Usłyszałam za sobą krzyk Zayna, ale zdążyłam szybko wejść się do windy. O, kurwa. Idzie za mną?! Mam nadzieję, że nie.
Metalowe drzwi zasuwały się cholernie wolno, więc udało mi się jeszcze dostrzec wkurzoną twarz Zayna, zanim całkiem się zamknęły. Wzięłam głęboki oddech. Dam sobie radę.
Boże, ale mi się dostanie, jak wrócę.
Zadzwoniłam po Amber z prośbą, żeby po mnie przyjechała, bo stwierdziłam, że nie zniosę podróży taksówką. Nienawidziłam ich, a Amber naprawdę bardzo chciała się ze mną zobaczyć, więc to nie robiło jej zbytniej różnicy. Właściwie, pewnie chciała upewnić się, czy faktycznie wszystko ze mną w porządku.
A tego, to nawet ja sama nie byłam pewna.
Fizycznie czułam się okej, ale psychicznie?
Dotknęłam swojego brzucha.
O, Boże... Jestem, kurwa, w cią...
- Cały dzień będziesz tak tam sterczeć? - Usłyszałam wesoły, energiczny głos Amber i od razu odwróciłam się w stronę, skąd dobiegał. Wszystko wokół mnie momentalnie nabrało jaśniejszych barw, gdy ją przytuliłam.
- Boże, minęła wieczność, od kiedy widziałam cię po raz ostatni - bąknęłam.
- Jak się czujesz?! - zapytała, odsuwając się ode mnie. Jej blond włosy rozwiał chłodny wiatr, szalejący po ulicach Londynu.
- Cholernie mi zimno - zadrżałam.
- Tak właściwie to jest całkiem ciepło. Chodź, pójdziemy coś zjeść, bo umieram z głodu.
- No, ja też. - O, kurwa. Mam tylko nadzieję, ze się nie zrzygam.
Przez ponad godzinę siedziałam z Amber i cały czas rozmawiałyśmy. O wszystkim. O Devonie, o Bora Bora, i o całej tej sytuacji z Waliyhą. Otworzyłam się przed nią na temat wszystkiego, oprócz ciąży.
Nawet mimo tego, że mój związek z Zaynem nie był w tamtej chwili do końca stabilny, postanowiłam wziąć sobie do serca jego słowa i nie wspominać nikomu więcej o ciąży. Strasznie mi to przeszkadzało. Zawsze mówiłam jej o każdej najmniejszej rzeczy, a teraz nie mogłam.
- Re?!
Potrząsnęłam głową, wyrywając się z zamyślenia i popatrzyłam na Amber, siedzącą po drugiej stronie stolika.
- Przepraszam, co mówiłaś?
- Jesteś pewna, że wszystko okej? Cały czas łapiesz zawiasa..
Pociągnęłam łyk wody ze szklanki, grając na zwłokę.
- Wiem, sorry. Po prostu tęsknię za Bora Bora. To przepiękne miejsce.
Szkoda, że musieliśmy wyjechać tak wcześnie.
- No pewnie, że tak - powiedziała podejrzliwie. - Twoje włosy wyglądają na o wiele zdrowsze.
Powoli przeczesałam swoje fale palcami.
- Dziękuję.
- Właściwie to cała wyglądasz tak jakoś lepiej. To pewnie to gówniane voodoo dla bogaczy, nie? - zażartowała, a ja zaśmiałam się nerwowo.
- Ha. Zabawne...
- Okej, serio. Co się dzieje? - rzuciła unosząc brew.
Westchnęłam cicho.
- Amber..
- Mów. Coś cię gryzie i przysięgam, że jeśli to przez Zayna, to..
- Jestem w ciąży.
Obserwowałam, jak dziewczyna bardzo powoli trzepocze rzęsami. Jej usta ułożyły się w literę "O", kiedy przez dłuższą chwilę trwała w milczeniu.
- Boże... To nieprawda - szepnęła w końcu.
W odpowiedzi wzruszyłam tylko ramionami.
- Nie kłam!
- Nie kłamię.
- Ale przecież masz..
- Ciszej.
- Sorry - skrzywiła się lekko. - Przecież masz implant antykoncepcyjny - dokończyła ściszonym tonem.
- No wiem - odparłam, podciągając rękaw i pokazując jej małą bliznę.
- A Zayn?
Z trudem przełknęłam ślinę.
- Nie przyjął tego najlepiej.
Jej usta ułożyły się w cienką prostą linię.
- Dupek. Jeśli cię przez to zostawi..
- Amber, nie wiem co mam robić - wymamrotałam. - Byliśmy tacy szczęśliwi, zanim się dowiedziałam. Był taki romantyczny i w ogóle zachowywał się, jak nie on. Chciałabym, żebyś mogła go w tedy widzieć.
Amber wywróciła oczami, nie wierząc w moje słowa.
- Musisz umówić się do doktora, żeby zobaczyć, który to miesiąc. Kiedy ostatnio miałaś okres?
- Kilka tygodni temu.
- Nie używaliście kondomów? Jezus.
- Nie, bo przecież mam ten implant. - Który już do niczego się nie nadaje.
- I co masz zamiar zrobić?
- No właśnie nie wiem. - Wzruszyłam ramionami, a  moja komórka leżąca na stoliku zaczęła wibrować. Zerknęłam na Amber, gdy na wyświetlaczu pojawił się numer Zayna, a ona uniosła wymownie brew.
- Ciekawe, kto to może być? - zapytała ironicznie.
- Nie odbieram - bąknęłam.
- Czemu nie?! Mimo wszystko, jest tatusiem twojego dzidziusia.
Uniosłam dłoń, niemo prosząc, żeby już nic się nie odzywała.
- Nie zaczynaj.. O, Boże, nawet już mówię tak samo jak on - rzuciłam wytrzeszczając oczy, a ona zaśmiała się głośno.
- Odbierz - bąknęła po chwili.
Niezadowolona z mojej uległości, wydęłam usta i przycisnęłam komórkę do ucha.
- Gdzie jesteś? - zapytał bez ogródek Zayn, na co przewróciłam oczami.
- Dziękuję, wszystko u mnie dobrze..
- Gdzie. Jesteś. - powtórzył poirytowany.
Jezu, weź się uspokój.
- Jestem z Amb..
- Gdzie! - podniósł głos, na co momentalnie się skrzywiłam.
- W kawiarni na mieście, czemu?! - odpowiedziałam równie głośno, a Amber zaciekawiona uniosła brew przysłuchując się naszej rozmowie.
Zayn westchnął cicho.
- Nie ruszaj się stamtąd.
- Co? - Usłyszałam sygnał kończący połączenie, po czym odłożyłam telefon z powrotem na blat. Ciekawe skąd będzie wiedział w której dokładnie kawiarni jestem. - Rozłączył mi się!
- Wow. Osiągnęliście już ten etap związku.. Jesteście w siebie tak zapatrzeni! - rzuciła udając ekscytację, na co wywróciłam oczami.
- Powinnam się chyba zbierać. - Wstałam od stolika, ale Amber mnie powstrzymała.
- Nie - jęknęła zawiedziona. - Tak rzadko się teraz widujemy. Już nawet w pracy mało kiedy cię widzę.
- Wiem, przepraszam.
- Tęsknię za tobą - powiedziała cicho, a ja od razu poczułam się przygnębiająco.
- Ja za tobą też - odpowiedziałam szczerze.
- Mam już dość tego ciągłego siedzenia samej w domu - przyznała, zbierając wszystkie swoje rzeczy.
- Możemy urządzić sobie jakiś babski wieczór.
- Wątpię - mruknęła, na co zmarszczyłam czoło.
- Słuchaj. Jutro umówię się do lekarza, a potem przyjadę do ciebie na kilka dni.
- Na serio myślisz, że Zayn pozwoli ci u mnie nocować? Nie, żeby coś, ale patrz. Jesteś tutaj dopiero jakieś dwie sekundy, a on już wydzwania gdzie się podziewasz.
- To u niego typowe. Dobrze o tym wiesz. Mam szczęście, że w ogóle tu jestem - przyznałam.
- Dokładnie. Masz szczęście - zacytowała moje słowa.
Skierowałam się powoli w stronę wyjścia, mając nadzieję, że podąży za mną.
- To naprawdę dobry chłopak, Amber - powiedziałam szczerze.
- Może moglibyśmy umówić na jakąś podwójną randkę, żebym się co do niego przekonała? - zapytała dziewczyna, unosząc brew, na co zmarszczyłam czoło.
- No.. Jakby ci to powiedzieć, tak jakby spotykam się teraz z Mattem.
Szerzej otworzyłam oczy ze zdziwienia. W głowie momentalnie zabrzmiał mi głos Zayna i z trudem powstrzymałam się od wybuchnięcia śmiechem. "Na bank jest gejem."
- Ty i Matt? - Uniosłam brwi, odrobinę zszokowana. - Wow, Amber.
- No wiem. On jest naprawdę słodki.
- No, na pewno. - Ułożyłam usta w cienką linię. - Myślę, że podwójna randka to świetny pomysł. - Wyczuj sarkazm.
Amber uśmiechnęła się szeroko.
- Tak! Już się cieszę. Musisz tylko ogarnąć to całe gówno z Zaynem, a potem pójdzie już z górki.
- Małymi kroczkami - szepnęłam.
- Aww, już używasz dziecięcych zwrotów - zawołała wesoło Amber, a ja aż się wzdrygnęłam.
- Możemy już iść.
- Okej, sorry. A teraz na poważnie, jeśli wszystko byłoby dobrze, a Zayn byłby szczęśliwy i bla bla bla, to muszę przyznać, że z waszymi genami, tworzylibyście piękne, wspaniałe, niesamowite dzieci.
Przewróciłam oczami.
- Mam szczerą nadzieję, że zaliczysz z Mattem wpadkę, żebym mogła przepuścić cię przez maszynkę, tak samo jak robisz to teraz mnie.
- Och. - Amber przygryzła wargę. - Sorry. Już się zamykam.. Popatrz, popatrz, kogo my tu mamy.
- Co?
Amber wskazała palcem ponad moim ramieniem, a ja odwróciłam się, by zobaczyć zbliżającego się w naszą stronę Zayna.
- O, ja pierdolę - szepnęłam.
- Cześć, Zayn - powiedziała Amber, mrużąc oczy i nie spuszczając z niego wzroku.
- Amber - przywitał ją chłodno chłopak, a ja splotłam ręce na piersiach w odpowiedzi na jego aroganckie nastawienie.
- Co ty tu robisz?! - zapytałam cicho.
- Przyjechałem po ciebie.
- Gadałyśmy z Re o tym, żeby umówić się na jakąś podwójną randkę w przyszłym tygodniu. Piszesz się? - zaczęła Amber, a on westchnął pod nosem.
- Nie - odparł bez ogródek, na co obie uniosłyśmy brwi w zdziwieniu. - Jestem zajęty.
Wywróciłam oczami i przyciągnęłam Amber do siebie w ciasnym uścisku.
- Przejdzie mu - szepnęłam do niej i nawet bez widzenia jej twarzy, wiedziałam, że ani trochę mi nie wierzy.
- Jeśli tak twierdzisz - odparła, wzruszając ramionami.
- Napiszę ci smsa, kiedy już będę znała termin wizyty.
Dziewczyna przytaknęła łagodnie, a ja spiorunowałam wzrokiem Zayna.
- Pa, Re.
- Do zobaczenia jutro - odpowiedziałam, a ona skinęła głową wyraźnie przygaszona.
Obserwowałam, jak idzie do swojego auta. Kiedy wsiadła do środka odwróciłam się twarzą do Zayna, ale momentalnie spuściłam wzrok, gdy tylko na niego zerknęłam.
Cokolwiek go gryzło, miałam nadzieję, że nie było spowodowane moją osobą. Nie wyglądał zbyt dobrze. Przypominał bardziej kogoś, kto z chęcią urwałby komuś łeb, gdyby ten tylko się do niego odezwał.
Bez słowa chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął w kierunku Range Rovera. Cieszyłam się w duchu, że nie jestem jego partnerką seksualną, albo uległą, bo mogłabym właśnie otrzymać najgorszą karę w życiu.
- Zayn..
- Przestań.
Skrzywiłam się, gdy mocniej ścisnął mój nadgarstek. Otworzył przede mną drzwi auta, a ja momentalnie się zawahałam.
- Właź - syknął.
Wsunęłam się na fotel pasażera i zamknęłam drzwi. Zayn usiadł na miejscu kierowcy, a ja niemal od razu skierowałam się w jego stronę z konsternacją jasno wymalowaną na twarzy.
- Powiedz mi co się stało - zaczęłam.
Nie odpowiedział. Linia jego szczęki była mocno zarysowana, zdradzając to, jak silnie zaciska zęby, podczas gdy wściekłość grzmiała w jego żyłach.
- Proszę - rzuciłam błagalnie.
Zayn nadal milczał i nie powiem, strasznie mnie to wkurwiało. Kiedy zdałam sobie sprawę z tego, gdzie jedziemy, pierwsze co przyszło mi na myśl, to czy z Waliyhą wszystko okej. Po co mielibyśmy jechać do domu jego rodziców?
- Co się stało?
Cisza.
- Zayn!
Odpiął swój pas bezpieczeństwa i wreszcie na mnie spojrzał.
- Chodzi o Waliyhę. Wszystko w końcu powiedziała - oznajmił Zayn, na co zmarszczyłam czoło.
Najpierw poczułam ulgę, że się do mnie odezwał, ale zaraz zaczęłam zastanawiać się jak poważna jest sprawa Waliyhii.
- Co się stało? - Chcę w ogóle wiedzieć?
Zayn pospiesznie wysiadł z auta, a ja szybko podążyłam za nim. Przynajmniej nie był zły na mnie. No, nie akurat w tamtym momencie.
- Zakneblował ją i zrobił jej palcówkę. Chory jebany psychol!
- O, mój Boże. - Zatrzymałam się w miejscu i szeroko otworzyłam usta w kompletnym szoku.
Zayn również stanął w miejscu i odwrócił się twarzą do mnie.
- Musisz z nią porozmawiać.
Z trudem przełknęłam ślinę. Zaraz zwymiotuję.
- Spróbuję - szepnęłam, po czym kontynuowaliśmy naszą drogę do wnętrza domu.
- Jest na górze.
Nie wahałam się ani chwili. Po prostu ruszyłam w górę schodów i gdy tylko dotarłam pod jej drzwi, do razu cicho w nie zapukałam.
- Idź sobie! - jęknęła słabym głosem, zdradzającym zdenerwowanie i świeży płacz.
- Waliyha, tu Victoria.
Minęło kilka sekund, zanim drewniana powłoka ustąpiła. Ku mojemu zaskoczeniu, dziewczyna mocno wczepiła się w moje ciało, desperacko przytulając mnie z całych sił. Objęłam ją ramionami, jakby była moja małą siostrzyczką.
- Już dobrze - szepnęłam łagodnie. - Wszystko już będzie dobrze.

_____________________________________________

Notka autorki: [okrojona] hej, heeeeeej Chillers, hahaa, żartuje, jeszcze pracuje nad nazwą.

W każdym bądź razie chciałam potwierdzić. TAK, powstanie trzecia część. Nadal jest wiele sekretów, o których nie wiecie. [...]

Następna sprawa. Wiem, że to, że Victoria zaszła w ciąże sprawi, że stracę WIELU czytelników i na serio zgadzam się z tymi, którzy mówią, że ciąża Re zrujnuje tę historię, ale chciałam powiedzieć, że nie jesteśmy nawet gdzieś w pobliżu jej  końca. Ja też nie lubię, kiedy jakaś bohaterka zachodzi w ciąże, szczerze - nienawidzę. Nawet w Pięćdziesięciu Twarzach Greya nie podobało mi się to, że Ana zaszła w ciąże, ale mogę jedynie obiecać, że wszystko Wam wynagrodzę. 

Błagam Was PROSZĘ PROSZĘ PROSZĘ NIE KOŃCZCIE CZYTAĆ TAK WCZEŚNIE! Możecie przestać czytać po zakończeniu Chills, kiedy zacznę trzecią książkę, jeśli nadal nie będziecie mogli znieść tego, że jest w ciąży, ale na serio. Jeśli przestaniecie czytać już teraz, nigdy nie dowiecie się, co jeszcze się wydarzy.

DZIĘKUJĘ ZA CZYTANIE, KOMENTOWANIE I GŁOSOWANIE. KOCHAM WAS XXXX

Moja notka: HUEHUHEUHEUHUHEUEUHHHUEUE XD JA TAM OSOBIŚCIE STRASZNIE SIĘ JARAM, ŻE RE JEST W CIĄZY. LOL. 

KOLEJNY ROZDZIAŁ POJAWI SIĘ W ŚRODĘ! 

Bo mam do przetłumaczenia jeszcze Darka i parę innych spraw z nim związanych, no i do tego dochodzą inne obowiązki.. Mam nadzieję, że zrozumiecie :)