Rozdział 36: "Impulsywne decyzje."

Nie byłam pewna, czy słyszeli jak wchodzę, czy może Mark poinformował ich o moim przyjeździe, w każdym bądź razie wydawali się być kompletnie nieświadomi mojej obecności.
- Kto jak kto, ale ty powinieneś wiedzieć lepiej - odezwała się surowo Emma. Zamarłam w miejscu, kiedy gwałtownie obróciła głowę i spojrzała na mnie. - Victoria, cześć.
- Cześć - uśmiechnęłam się nerwowo.
- Miło cię znów widzieć - odparła z podobnym uśmiechem, ale w jej oczach błysnęła ta dobrze mi znana zaborczość. Popatrzyłam na Zayna, ale on nawet nie raczył podnieść na mnie wzroku.
Co ona tu właściwie robi?!
- Co ci się stało w rękę? - zapytała.
Zerknęłam na swoje zabandażowane przedramię i wzruszyłam ramionami.
- Usunęli mi implant.
Emma uniosła brwi i przeniosła swój wzrok na Zayna.
- Może miałabyś ochotę na lampkę wina?
Zaczęła nalewać alkohol do kieliszka, ale zaraz odstawiła butelkę z powrotem na blat.
- Och, czekaj. Przepraszam, nie możesz przecież pić.
Powiedział jej.
- No, nie mogę. Jestem w trzecim tygodniu ciąży - odparłam pewnym siebie głosem, a Zayn fuknął głośno i jednym haustem opróżnił swoją szklankę.
- Trzeci tydzień. Wow. Pogratulowałabym ci, ale Zayn chyba nie jest zbyt zadowolony - odpowiedziała spokojnie i przez moment widziałam w jej rysach coś na kształt poczucia winy wymieszanego ze współczuciem. Wzruszyła smutno ramionami, na co westchnęłam cicho.
- Zayna zadowolić można tylko robiąc mu loda - bąknęłam poirytowana, a Emma zachichotała pod nosem.
- To było dobre - skomplementowała mój niewyparzony język.
- Przestań, Victoria - odezwał się w końcu Zayn, na co tylko się skrzywiłam.
- Jak sobie chcesz. Przyszłam tylko po swoje ubrania. Proszę.
Położyłam zdjęcie naszego dziecka na blacie tuż przed nim, ale on nawet nie drgnął. To Emma sięgnęła po czarno-białą fotografię, a jej wzrok momentalnie złagodniał.
- Aww, Zayn musisz to zobaczyć - zawołała rozczulona.
Wstała i zbliżyła się do mnie, po czym lekko mnie przytuliła. Cała się spięłam, czując jej dotyk, więc zakłopotana poklepałam ją tylko po plecach.
Pachniała jakimiś drogimi perfumami.
- Gratuluję, Re - powiedziała cicho, na co spuściłam wzrok.
- Dzięki - szepnęłam. Po długim czekaniu na to, żeby Zayn spojrzał na zdjęcie, albo chociaż na mnie, poddałam się i sięgnęłam z powrotem po fotografię. Zabierając ją ze sobą, skierowałam się od razu do sypialni na górze, by móc dostać się do garderoby po trochę ubrań na dzisiejszy wieczór.
Nie mogłam uwierzyć w to, że był z nią, podczas gdy ja siedziałam u doktora. Upadł, aż tak nisko.
Nie myśl o tym. Nie myśl o tym. Nie myśl o tym.
Schyliłam się po torbę podróżną leżącą na spodzie szafy i wrzuciłam do niej kilka sukienek, które Amber z pewnością chciałaby przymierzyć, nie zapominając o kilku parach jeansów i koszulek dla mnie. W domu nadal były moje ciuchy, ale nie wydawało mi się, żeby jeszcze na mnie pasowały. Chudłam z dnia na dzień.
Byłam cholernie głodna i musiałam szybko coś zjeść, zanim zemdleję. Już robiło mi się słabo.
Wyszłam z garderoby, a w sypialni przywitał mnie widok Zayna siedzącego na skraju łóżka. Jego głowa zwisała nisko, a wzrok skupiony był na, jak mi się wydawało, whiskey, kołyszącej się w szklance.
Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale dałam sobie spokój. Cokolwiek bym nie powiedziała, znowu wywołam kłótnię.
Upuściłam torbę na ziemię, a on w końcu podniósł głowę. Postanowiłam go ignorować, zachowując się jakby był zwykłym meblem, albo muchą na ścianie.
Sięgnęłam po swoją ładowarkę, leżącą na stoliku nocnym, ale on chwycił mnie za nadgarstek, kompletnie wytrącając mnie z równowagi.
Szybko wyrwałam rękę z jego uścisku.
- Co ona tu robi?! - syknęłam. Chciałam, żeby to on pierwszy się odezwał, ale po prostu nie wytrzymałam. Potrzebowałam odpowiedzi, w innym przypadku wyszłabym z tego mieszkania z głową napuchniętą od większej ilości myśli, niż bym sobie tego życzyła.
- Musiałem z kimś porozmawiać - wymamrotał. Wydawał się spokojniejszy.
Potrząsnęłam głową.
- Tak będzie już zawsze?! Kiedy tylko pojawią się jakieś trudności, zaraz będziesz leciał do niej?
- Jest moją jedyną przyjaciółką, Victoria. To poważna sprawa. Jesteś w ciąży.
- Wiem! - podniosłam głos, a on zmarszczył czoło. Jego cierpliwość zaczynała się kruszyć, drażniona moją złością. Powoli dopił resztkę whiskey i odstawił szklankę na podłogę.
- Nie mogę zostać ojcem. Nie jestem gotowy na to całe gówno.
- Dlaczego? Bo boisz się, że będziesz taki sam jak twój biologiczny ojciec?
Zmarszczka między jego brwiami jeszcze bardziej się pogłębiła.
- Tak, Victoria. Właśnie dlatego. To dziecko, które w sobie nosisz zasługuje na o wiele więcej, niż ja mogę mu dać.
Uspokoiłam się nieco, bo przynajmniej dowiedziałam się co tak bardzo go martwi. Bał się. Rozumiałam to. Myślał, że nie umie być ojcem, ale to nie była prawda. Każdy przecież umie być ojcem.
- W ciągu tych kilku ostatnich dni dałeś mi o wiele więcej, niż tylko miłość. Pokazałeś mi, że jesteś opiekuńczy i że ci zależy. Teraz wystarczy, że to samo przeniesiesz na dziecko..
- Nie! - Potrząsnął gwałtownie głową i wstał na równe nogi.
Patrzył na mnie z góry, a w jego oczach jasno widziałam stres, zmartwienie i strach.
- Nie mogę! Nie umiem. Jestem identyczny jak on. Te ręce stworzone są do karania, a nie do zmieniania pieluch i wycierania dziecięcych rzygów - wypalił, krzywiąc się z obrzydzenia.
- Nie jesteś taki jak twój ojciec. Po pierwsze, masz mnie, a ja nie mam zamiaru cię zostawić, nawet mimo tego, że nie jesteś do końca przekonany do tego wszystkiego. Wiem, że to dla ciebie trudne, ale mi też nie jest łatwo.
- Nic nie rozumiesz. Mój mózg wyszkolony jest, by myśleć o piersiach, wibratorach i seksie. Według ciebie, jak ja się czuję z jakimś pieprzonym dzieckiem dołączającym do tego obrazu? Chciałem dać ci wszystko, ale nie mogę, bo na drodze stoi mi to... coś. - Z odrazą wskazał na mój brzuch.
- "To coś"? - powtórzyłam, marząc by okazało się, że zawiódł mnie słuch.
- Nie jestem gotowy - wymamrotał zniechęcony.
- I nie masz zamiaru nawet spróbować? - zapytałam szeptem, na co w odpowiedzi pokręcił głową.
- Przykro mi..
- Wcale nie jest ci przykro. Zachowujesz się samolubnie.
- No, kurwa. Ale mi niespodzianka, Victoria.
- Nie! - krzyknęłam, czując gorące łzy na policzkach. - Całe życie byłeś cholernym egoistą!
- Teraz będziesz płakać?! - prychnął. - Ja pierdolę.
Potrząsnęłam głową.
- Czekałam na ciebie. Czekałam, ale ty nie przyjechałeś, bo cały ten czas siedziałeś z Emmą.
- Musiałem z kimś porozmawiać!
- Czemu nie mogłeś porozmawiać ze mną?!
Zawahał się.
- Ty nic nie rozumiesz.
- I nigdy nie zrozumiem, jeśli cały czas będziesz latał ze wszystkim do niej! - Sięgnęłam po swoją torbę leżącą na ziemi, ale on wyjął mi ją z dłoni i z powrotem tam odstawił.
- Czego ty ode mnie chcesz?! - straciłam nad sobą panowanie. Cała złość i frustracja wypływała z moich oczu w postaci gorzkich łez.
- Chciałem dać ci cały świat. Bezwarunkową miłość i wszelkie luksusy. Chciałem cię rozpieszczać, a w zamian otrzymywać tylko twoją miłość i uwagę. Ale to nie ma szans się udać, kiedy pojawi się to dziecko. Wszystko się zmieni. Wszystko!
- Nie. Nic się nie zmieni.
- Gówno prawda.
- Zayn..
- Przestań. Wiem, że cała twoja uwaga będzie skupiona tylko na nim. - Zayn z trudem przełknął ślinę, a ja pokręciłam głową.
- Nie mów tak.
- Ale to sama prawda.
- Wcale nie. Zawsze będę cię kochać.
- Wszystko ulegnie zmianie.
- Nie, wcale nie. Spójrz, zerknij tylko. - Wyciągnęłam zdjęcie ultrasonograficzne z torby i palcem wskazałam na małą, jasną plamkę pośród czarnych zawiłości. - To nasze dziecko - dodałam cicho.
Niezachwianie patrzył mi prosto w oczy, a jego spojrzenie z sekundy na sekundę robiło się coraz surowsze. Napięcie między nami także zaczynało znowu rosnąć.
Błagam cię, tylko na nie zerknij. Proszę!
- Popatrz - ponagliłam pewniejszym głosem.
Jego wzrok bardzo powoli przeniósł się na zdjęcie. Nerwowym gestem odebrał ode mnie fotografię, cały czas uparcie się w nią wpatrując.
Nie odzywał się przez dobrą minutę i w momencie, gdy myślałam, że już udało mi się do niego dotrzeć, on podniósł wzrok i bez żadnej emocji spojrzał mi prosto w oczy, kręcąc głową.
- Nie mogę - szepnął.
Nie.
Mocno zacisnęłam powieki i wypuściłam drżący oddech.
- Oczywiście, że możesz! Są ludzie, którzy daliby się pokroić, żeby tylko mieć dzie..
- Jak widać, chyba nie jestem jednym z nich, prawda? - odparł chłodno. Ponownie pokręcił głową i włożył dłoń do kieszeni swoich spodni, wyciągając zapalniczkę.
Momentalnie zbladłam.
- Co ty robisz?
Przywołał ogień do życia, a moje oczy podwoiły swoje rozmiary, kiedy zbliżył do niego jeden z rogów zdjęcia.
- Nie! - pisnęłam. Próbowałam odebrać mu fotografię, ale podniósł rękę zbyt wysoko, bym mogła sięgnąć, pozwalając by papier na dobre się zajął. - Nie! Czemu ty to robisz?! Przestań! - Całe moje wnętrze wypełniło się czystą nienawiścią do człowieka stojącego przede mną. Ze złości zbierało mnie na wymioty. Łzy nagromadziły się w kącikach moich oczu, ale jakimś cudem udało mi się nad nimi zapanować. - Zayn, proszę cię! - zawołałam błagalnie, patrząc jak zdjęcie naszego dziecka spala się w drobny pył. - Przestań!
Podskoczyłam lekko, wyrywając fotografię z jego dłoni i syknęłam z bólu, przygaszając gołymi palcami tlący się ogień. Odepchnęłam go od siebie, nie mogąc powstrzymywać już dłużej płaczu i wstrząsającego moim ciałem szlochu. Cała się trzęsłam, ale nie byłam w stanie nic powiedzieć.
Jak on mógł to zrobić?! Czemu w ogóle się łudziłam i próbowałam do niego dotrzeć?
Po kilku długich chwilach, zmusiłam się by w końcu podnieść na niego wzrok zasnuty ciężkimi łzami, które zatrzymały się na dolnej linii moich rzęs.
Jak mogłeś?
Moje usta zadrżały, ale nie wydusiłam z siebie głosu. Gula w moim gardle niemal mnie dusiła. Wzruszyłam tylko ramionami, jakbym straciła wszelką wolę walki. Co ja mam teraz, kurwa, zrobić?
Spojrzałam w dół na w połowie spalone zdjęcie naszego dziecka i pokręciłam głową. Nie miałam nawet okazji pokazać go Amber...
Bez słowa, odwróciłam się na pięcie, czując jak mokre krople wreszcie wyrwały się na wolność, spływając w dół moich zaczerwienionych emocjami policzków.
Zayn złapał mnie za przedramię, chciałam mu się wyrwać, ale był szybszy.
- Re..
- Nie odzywaj się - powiedziałam zdruzgotana. - Po prostu już nic nie mów. Mam dość.
- Przepraszam - szepnął. Brzmiało to dość przekonująco i może nawet byłam w stanie uwierzyć w jego skruchę, ale w tamtej chwili nic mnie to już nie obchodziło. - Spójrz na mnie.
Nie.
- Puść.
- Victoria..
- Puść mnie! Jesteś idiotą i cię nienawidzę! Zostaw mnie w spokoju! - Palce wolnej dłoni zacisnęłam w pięść i zaczęłam uderzać nią o jego tors, ale on wcale nie wydawał się tym poruszony, co tylko rozwścieczyło mnie bardziej. Jakimś  cudem udało mu się unieruchomić też moją dotychczas wolną rękę, po czym zmusił mnie, żebym stawiła mu czoła.
- Spójrz na mnie! - polecił stanowczym, ale łagodnym tonem.
Zamknęłam oczy, żeby powstrzymać potok łez, ale to na nic się zdało. Spuściłam głowę, a włosy przykleiły się do mojej mokrej twarzy.
Nie mogę już tak dłużej...
- Re, otwórz oczy i popatrz na mnie - powiedział cicho.
Potrząsnęłam głową, a złość zaczęła ustępować miejsca rozdzierającemu smutkowi.
- Przepraszam - powiedział, przyciągając mnie w uścisku.
Stałam tam jak odrętwiała. Nie zrobiłam najmniejszego ruchu, żeby go przytulić, czy nawet dotknąć. Czułam, jakby uleciała ze mnie cała chęć życia.
- Nienawidzę cię - szepnęłam, mocząc łzami jego koszulę.
- Już dobrze - bąknął. - Przepraszam - powtórzył.
Wcale tego nie kupowałam.
- Nie wierzę ci - odparłam szeptem.
Zayn w końcu odsunął się ode mnie, ale nadal czułam dotyk jego rąk wokół mojej talii. Patrzył mi prosto w oczy, ale ja musiałam skupić wzrok na czymś innym, zanim znowu udałoby mu się przyćmić moje racjonalne myślenie swoją iluzją.
Spuściłam głowę.
- Czemu nawet na mnie nie spojrzysz?! - rzucił lekko rozdrażniony.
- Bo wtedy, kiedy najbardziej potrzebowałam, żebyś ze mną był, ty się nie pojawiłeś.
Chwycił mnie za podbródek i zmusił, żebym na niego popatrzyła. Nie chciałam. Nie mogłam. Jego dotyk już i tak wystarczająco palił moją skórę. Potrzebowałam tylko tego, żeby mnie przytulił i zapewnił, że wszystko jakoś się ułoży i że znowu będzie dobrze, jednak w tym samym czasie pragnęłam, żebym się ode mnie odpierdolił, bo zdecydowanie, przekroczył pewną linię.
- Za wszystko winisz mnie, a przecież do zajścia w ciąże potrzeba dwóch osób.
- Ale..
W końcu podniosłam na niego wzrok, nadal zaszklony, ale stanowczo przemawiający złością.
- Teraz ja mówię - syknęłam.
Zamilkł, ale uprzednio wyraźnie się zawahał.
- Chuj mnie obchodzi to, że nie chcesz tego dziecka. Ja go chcę. Albo zaakceptujesz mnie w takim stanie, albo odchodzę.
Szerzej otworzył oczy ze zdziwienia, a zmarszczka między jego brwiami pogłębiła się.
- Nie będę więcej użerać się z tym całym gównem przez które każesz mi przechodzić - kontynuowałam. Mój głos załamał się przy końcu, ale on wiedział.
Wiedział, że mówię śmiertelnie poważnie.
- Może i masz rację. Może całą swoją uwagę i czas poświęcę temu dziecku... Bo z pewnością nie mam zamiaru poświęcać ich tobie, jeśli masz zamiar zachowywać się tak jak teraz.
Z trudem przełknął ślinę. Widziałam, że moje słowa naprawdę do niego docierają i analizował to co mówiłam.
- Na razie wracam do siebie. Przynajmniej do momentu, kiedy zdecydujesz się w końcu czego chcesz. A po tym co widziałam na dole, wydaje mi się, że już od razu powinnam się spakować i całkiem stąd wynieść. Każdy przy zdrowych zmysłach by tak zrobił. - Cofnęłam się spojrzałam na ziemię, gdzie leżało w połowie spalone zdjęcie dziecka.
Mojego dziecka.
Zanim zdążyłam to zrobić, on już schylał się, by je podnieść. Podał mi fotografię, ale zawahałam się wyciągając po nią dłoń.
- Przepraszam - powiedział półgłosem.
Nie wzięłam od niego zdjęcia. Postanowiłam mu je zostawić, żeby za każdym razem kiedy na nie spojrzy, mógł przynajmniej poczuć ukłucie winy.
Sięgnęłam po swoją torbę i wyszłam z sypialni, ocierając ukradkiem mokre policzki. Zeszłam po schodach, a przy mnie zaraz pojawiła się Emma. Wyglądałam pewnie jak chodzące nieszczęście.
- Wszystko w porządku? - zapytała szczerze.
Czemu tak bardzo się mną przejmuje?
- Tak - bąknęłam. - Zostań z nim. Wygląda na to, że tobie lepiej wychodzi komunikacja z nim, niż mi.
Emma zmarszczyła czoło.
- On cię kocha, Victoria. W końcu mu przejdzie.
Wzruszyłam ramionami.
- Po tym co właśnie zrobił jestem pewna, że raczej wolałby zniszczyć to dziecko.
- Co zrobił? - zapytała, ale wyglądała jakby bała się uzyskać odpowiedzi.
Zerknęłam w dół na swoją lekko poparzoną dłoń, którą próbowałam uratować zdjęcie.
- Jego zapytaj.
- Po prostu mi powiedz, Re.
Łał, nigdy wcześniej nie mówiła do mnie "Re".
- Spa...Spalił zdjęcie dziecka - wymamrotałam.
Emma potrząsnęła głową z niedowierzaniem i zerknęła w górę schodów. Jej wyraz twarzy zmienił się z współczującego na kompletnie zirytowany.
- Ty! - rzuciła surowo, na co od razu zmarszczyłam czoło. - Co ty, kurwa, wyprawiasz?! - zapytała. To do mnie?
Powiodłam za jej wzrokiem i zauważyłam Zayna, aktualnie wywracającego oczami.
- Chyba już o tym rozmawialiśmy - ciągnęła.
- Będę się już zbierać - wtrąciłam.
Emma powoli skinęła głową i poklepała mnie po ramieniu. Spięłam się czując jej dotyk, ale w drodze do drzwi wyjściowych i windy, zdążyłam się już nieco zrelaksować.

____________________________________________________________

(Emma)

Rozprostowałam palce sprawdzając mój świeżutki manicure. Nawet nieźle jej to wyszło, ale sama i tak pewnie zrobiłabym to lepiej. 

Zostawiając wysoki napiwek kosmetyczce, wyszłam z salonu z zamiarem spotkania się z kilkoma dziewczynami, których wieki nie widziałam.

Ten dzień zapowiadał się naprawdę miło.

Do czasu, kiedy zadzwoniła moja komórka. Miałam nadzieję, ze ten telefon zbytnio nie pokrzyżuje planu mojego dnia. Kurwa, nienawidziłam niespodzianek.

Nie kłopotałam się, by sprawdzić numer dzwoniącego, czego zaraz pożałowałam.

- Emma, słucham.

- Emma?

Przewróciłam oczami.

- Czego chcesz, Zayn? Wiesz, że nie lubię niespodzianek.

Chłopak zawahał się, co w ogóle nie było w jego stylu.

- Mogę..Mógłbym z tobą porozmawiać?

Zmarszczyłam czoło zerkając na zegarek. 11:45.

- Nie mam czasu - skłamałam.

- To ważne. Proszę cię, Emma. - Jego załamany głos niemal zbił mnie z pantałyku. Co się z nim dzieje, do cholery?!

 - Okej. Dobra, gdzie jesteś?

***

Przyjeżdżałam tam przez lata. Czasem spędzałam tam tylko jeden dzień w tygodniu, ale głównie jednak byłam jego stałym, codziennym gościem. Gdy stanęłam przed znajomymi mahoniowymi drzwiami, nie mogłam zdobyć się na odwagę, by wejść do środka. Nie pasowałam już tam. Czułam się jak intruz.

Ale chyba musiał być jakiś ważny powód mojej wizyty, tak?

Powoli otworzyłam drzwi i jak zwykle, przywitał mnie Mark. Chłodno skinął głową i mimo jego grzecznego zachowania, wiedziałam, że nienawidzi mnie jak sam skurwysyn. W ogóle mnie to jednak nie obchodziło. Ochroniarz zaprowadził mnie do Zayna, a ja musiałam powstrzymywać się, by nie przetrzeć oczu ze zdumienia widząc jego stan.

- Jezus, co ci się stało?

Wstał od blatu w dłoni nadal trzymając szklankę z pozostałością whiskey na samym dnie. Ile musiał już wypić?

- Nie wiem co mam robić! - wymamrotał niewyraźnie, na co od razu zmarszczyłam czoło poirytowana.

- O czym ty gadasz?!

- Ona jest w ciąży.. Victoria jest w ciąży.

Zatrzepotałam rzęsami z niedowierzania.

- Bzdura.

Zayn pokręcił głową, po czym wyzerował palący napój ze szklanki. Sekundy później już nalewał sobie kolejną porcję.

- Naprawdę.

- Ani mi się waż kłamać!

- Nie kłamię.

Z dezaprobatą potrząsnęłam głową.

- Jak zwykle wiesz wszystko lepiej!

- Spierdoliłem - bąknął pod nosem.

- O, kurwa, i to jak. Co ty sobie w ogóle myślałeś?! Jak zwykle wszystko wiesz lepiej! - powtórzyłam.

- Miała implant - wtrącił roztrzęsiony. - Myślałem, że... Nie wiem co mam robić. Nie mogę...

Przez wszystkie lata naszej znajomości, jeszcze nigdy nie widziałam go tak zagubionego i emocjonalnie wykończonego. Nie ukrywam, niezła odmiana, ale to w ogóle do niego nie pasowało.

- Gdzie ona teraz jest? - zapytałam, zerkając w górę schodów.

- W pracy - odpowiedział, upijając łyk whiskey.

- Po pierwsze, musisz przestać pić. Po alkoholu zaraz robisz się niebezpieczny i ciężko nad tobą zapanować.

Zayn odłożył szklankę na blat i spojrzał na mnie przeciągle. 

- Nie wiem co mam robić - powtórzył.

- Zatrzyma je? - zapytałam , siadając na stołku barowym obok niego, a on tylko wzruszył ramionami.

- Mówiłeś, że ją kochasz - przypomniałam mu, lekko się krzywiąc.

- Kocham.

- No to chyba już wiesz, co masz zrobić.

- Nie jestem gotowy, Emma. Nie jestem gotowy na dziecko.

- Wiem, ale raz już byłeś gotowy, jeśli chcesz żebym odświeżyła twoją pamięć. 

Zayn podniósł na mnie wzrok, a uczucie odrzucenia jasno błysnęło w jego oczach. 

- Byłem młody i naiwny - powiedział uważnie cedząc każde słowo.

- Byłeś młody i głupi - poprawiłam go.

- Nie chcę o tym gadać - warknął.

Cóż, wielka szkoda. Jednak pogadamy.

- To co czujesz, Zayn. Ten chaos, mętlik w głowie.. Miałam wtedy dokładnie to samo. Nie robiłam tego dla siebie, tylko dla ciebie. Ignorowałeś mnie długimi dniami, bo myślałeś, że podjęłam złą decyzję.

- Bo była zła.

- Naprawdę? - zapytałam. - Gdybym urodziła wtedy twoje dziecko, byłbyś teraz z Victorią? Myślisz, że twoja rodzina zaakceptowałaby to, co nas łączyło? Ocaliłam twoją przyszłość. Zrobiłam ci przysługę, a teraz, kiedy masz kolejną szansę na dziecko z kimś, kto pragnie je zatrzymać, po prostu się wycofujesz. Nie chcesz mieć z nim nic wspólnego.

- Nie jestem gotowy.

- A wtedy byłeś? Co powstrzymuje cię teraz, Zayn?

- Między nami nie będzie już tej iskry. Wszystko się zmieni.

No i mamy odpowiedź. Boi się, że ją straci, a wszystko przez ten swój egoizm.

- Ale miłość, którą darzy cię Victoria nigdy nie zniknie, ani nie zmaleje. Ona nosi twoje dziecko, Zayn. Kochasz ją tak samo, jak ona kocha ciebie.

Chłopak westchnął głośno i spojrzał na swój zegarek. 

- Powinna być teraz na wizycie.

Efektowna zmiana tematu? Czemu nie.

- Jakiej wizycie?

Wzruszył ramionami, po czym jednym haustem opróżnił swoją szklankę. 

- Powinieneś przestać, zanim zrobisz coś głupiego - rzuciłam rozdrażniona. - Boże, czy ty mnie w ogóle słuchasz? - kontynuowałam poirytowana.

- Miło cię znowu widzieć - uśmiechnął się pod nosem, ale zaraz spoważniał - Tęskniłem za tobą.

Uniosłam brew lekko zszokowana, co nie zdarzało się często.

- Robi się z ciebie niezły mięczak - prychnęłam.

- Przestań. - Wywrócił oczami.

Westchnęłam cicho i ponownie na niego zerknęłam.

- No i co masz zamiar zrobić?

Chwilę zajęło mu, zanim odpowiedział. Nie dziwiło mnie to wcale, bo rola rodzica wywróciłaby jego perfekcyjne życie do góry nogami. Odkąd go znam, izolował się od uczuć, a widzieć go w takiej sytuacji było co najmniej dziwaczne. Będzie mu strasznie ciężko, bo to wszystko jest poza jego kontrolą.

Same nowości. Związki, wanilia, a teraz jeszcze to dziecko.

Nieźle, Victoria. Nie ma lepszego sposobu, by nauczyć dominanta posłuszeństwa, jak zabrać mu możliwość kontroli.

- Nie wiem. Chcę z nią porozmawiać - odezwał się w końcu.

- Porozmawiać, nie znaczy wydzierać się na nią, rozumiesz? - powiedziałam mrużąc oczy.

- Wiem! Ja pierdolę! - rzucił marudnie.

____________________________________________________________

Nie powiedziałabym, że Amber czuła silną nienawiść do Zayna, bo to co czuła to stanowczo coś więcej. 

Była zdeterminowana, by utrzymać go z daleka od wnętrza tego domu, dopóki jasno nie określi, że jest gotowy by zostać ojcem. No to sobie poczeka...

Nie chciałam opowiadać jej tego co się wydarzyło z detalami, ale górę wzięły emocje i po prostu musiałam.

Miałam dość już tego, że Zayn ciągle mnie od siebie odpychał.

Nienawidziłam tego, że musiałam posunąć się do zagrożenia zakończenia naszego związku, żeby zdał sobie sprawę z tego co nas łączy. Nienawidziłam tego, że znowu musiałam posunąć się tak daleko, żeby otworzyć mu oczy. Nienawidziłam tego, że nawet w najmniejszym stopniu nie cieszył się z tej ciąży i jego przekonania, że nie ma nic złego w spaleniu mojego zdjęcia usg.

Wiem, że Zayn miewa te swoje dni, kiedy jest onieśmielający nawet dla mnie, ale nie sądziłam, że upadnie aż tak nisko.

Zostałam rzucona na głęboką wodę i właśnie zaczynałam tonąć.

- Więc, jeśli tu przyjdzie - zaczęła Amber, podchodząc do drzwi frontowych, by przekręcić w nich zamek. - Przywalę mu kijem baseballowym, okej?

- Ale nie w twarz - zażartowałam, a ona zaśmiała się cicho.

- Dobra, nie w twarz - zgodziła się. - A może właśnie w twarz powinnam, bo to pewnie jedyny powód, dla którego go tak "kochasz". Jak go pokiereszuję, to w końcu go zostawisz.

Zachichotałam pod nosem. 

- Amber, bądź poważna. 

- Dobra, dobra. Okej, te nowe wieści o Devonie są na serio ważne. Nie mogłam się już doczekać, kiedy wreszcie będę mogła ci wszystko opowiedzieć - ćwierkotała Amber, kierując się w stronę salonu.

Usiadłam na kanapie, przyciągając kolana do klatki piersiowej.

- No to mów.

- Okej, wiesz już, że ktoś włamał się do domu Teda.

- Tak, a ty podejrzewasz, że to Devon.

- No, teraz jestem już pewna, że to był Devon, bo daty na nagraniach, które zniknęły, były dniami, kiedy właśnie on miał zmiany w Java Hut.

Zmarszczyłam czoło.

- Może było na nich coś co robił?

- Coś nielegalnego, na przykład jak podkradał forsę z kasy.

Potrząsnęłam głową i zaśmiałam się w głos. 

- Nie, jakoś nie chce mi się w to wierzyć. Na końcu każdego dnia robimy raport i kasa zawsze się zgadzała. 

- No to o co jeszcze może chodzić?

Z trudem przełknęłam ślinę.

- Wydaje mi się, że o coś więcej, niż tylko podkradanie utargu. Kiedy pracował w Malik Heritage Hotel w Kalifornii, miał nagrania gdzie.. no wiesz, zabawiał się ze swoimi asystentkami. Może tutaj robił to samo?

Amber zmarszczyła czoło.

- A..Ale to niemożliwe. 

- Jak to?

- Byłam w Java Hut praktycznie cały czas. Poza tym, byłam tak jakby jego niewolnicą, no nie?

- Jesteś pewna? Zawsze robił sobie dość długie przerwy w pracy - powiedziałam, coraz bardziej zatracając się w swoich myślach, a z sekundy na sekundę robiłam się bardziej zestresowana. Kurwa mać, on serio coś ten tego z kimś, kiedy wszyscy byliśmy w pracy?

Amber zawahała się znacznie.

- Może i się zabawiał, ale z kim?

Wzruszyłam ramionami. 

- Potrzebujemy tych nagrań.

- Ale jak je zdobędziemy?! Przecież były tylko te skradzione kasety od Teda i zapisy na twardym dysku w Java Hut! - zawołała poruszona i wyraźnie zasmucona.

- Heloł! Jest tam ktoś? - udałam, że mówię do jej czaszki, czekając aż w końcu zapali jej się jakaś żarówka. 

- O, kurwa! Boże! - Załapała! - Kopie na twardym dysku w Java Hut!

- O, Boże! Serio?! - rzuciłam sarkastycznie, na co zgromiła mnie wzrokiem.

- Jesteśmy już jeden krok przed nim - wypaliła dumna z siebie Amber.

- Dobrze, jutro po pracy sprawdzimy te taśmy i zobaczymy co on tam nawywijał.

Dziewczyna przytaknęła ochoczo i przysunęła się bliżej mnie. Wręczyła mi dużą łyżkę i sięgnęła po pokaźne pudełko lodów, które spoczywało przy jej stopach. 

- Lody są lekarstwem na wszystko.

- Nie mogę jeść.

- Musisz jeść. Chociaż spróbuj.

Westchnęłam zrezygnowana i nabrałam łyżkę chłodnego deseru.

- Za ciążę! - Wzruszyła ramionami, po czym stuknęłyśmy się naszymi sztućcami.

Uśmiechnęłam się, wkładając porcję do ust. Boże, tęskniłam za jedzeniem. 

Powinnam była pewnie zjeść tylko trochę tych lodów, ale byłam tak głodna, że nie umiałam się powstrzymać.

Wymiotowałam całą noc. Poranne nudności to norma, ale czemu ja rzygam cały czas?

Umierałam z głodu.

Jęknęłam gardłowo, pakując się z powrotem do łóżka. Bolało mnie wszystko, gardło, od ciągłych wymiotów, głowa i żebra. Miałam już dość, a przecież to trwało dopiero około tygodnia.

Zerknęłam na wyświetlacz telefony, by sprawdzić godzinę. 4:37 nad ranem. Ponownie wydałam z siebie zmęczony jęk i opadłam na miękką poduszkę. Nie mogłam spać, a musiałam mieć siłę, żeby iść do pracy. 

Dla zabicia czasu, postanowiłam trochę porysować. Nie robiłam tego od dłuższego czasu, a zatracenie się w tworzeniu mogłoby być miłą ucieczką od ciągłego myślenia o Zaynie. 

Właśnie wtedy przypomniałam sobie, że pokój który pierwotnie miał być moim studiem, nie został nawet przeze mnie uprzątnięty. 

Zatraciłam się w chwili, kiedy tylko mój ołówek dotknął białego papieru. Tak właśnie było kiedyś. Rysowanie do wczesnych godzin porannych i położenie się spać, tuż przed wschodem słońca.

To wyjaśniało, czemu zawsze się spóźniałam. Teraz pozbyłam się tego nawyku, co wyszło mi chyba na dobre.

- Re? - Usłyszałam zmęczony głos dobiegający z drugiej strony drzwi, więc momentalnie przestałam mruczeć pod nosem.

- No?

- Po co wstałaś tak wcześnie? Jest dopiero siódma.

Co?!

Spojrzałam na zegarek, nawet nie zdając sobie sprawy z tego ile godzin ślęczałam nad szkicownikiem. Wstałam i podeszłam do drzwi, by otworzyć je Amber.

- Rysujesz? - bąknęła zaspana.

- Minęło trochę czasu.. - Wzruszyłam ramionami, a ona wywróciła oczami, ale zaraz się uśmiechnęła.

- Jak się czujesz? Udało ci się utrzymać to co zjadłaś? - zapytała, próbując powstrzymać ziewnięcie.

Potrząsnęłam głową.

- Właśnie to mnie obudziło.

Dziewczyna zmarszczyła czoło.

- To niezbyt normalne. Jesteś głodna?

Przytaknęłam słabo.

- Cały czas.

- Co możesz jeść, w takim razie?

- Nie wi..

Mój telefon zaczął nagle dzwonić, na co obie wymieniłyśmy skonsternowane spojrzenia. Kto mógłby dzwonić o tak wczesnej porze?

Zastrzeżony numer.

- Halo?

Ktoś po drugiej stronie zawahał się znacznie, zanim w końcu się odezwał.

- Hej.

Zayn. Wywróciłam oczami, patrząc na Amber, a ona bezgłośnie zapytała mnie, czy to on.

Potwierdziłam skinieniem głowy, a ona powtórzyła mój ruch z przewracaniem oczami, po czym wyszła.

Nerwowo przygryzłam dolną wargę.

- Cześć.

- Myślałem, że będziesz jeszcze spała - powiedział cicho. Brzmiał tak... Nie wiem.

- Nie mogłam spać - bąknęłam.

- Ja też.

Między nami zapanowała cisza. Nie wiedziałam, czy powinnam się odezwać, bo nie miałam pojęcia co mogłabym powiedzieć.

Westchnął głośno po dłuższej przerwie, na co wstrzymałam oddech. 

- Przepraszam. Nie powinienem był dzwonić. Chciałem tylko usłyszeć twój głos. 

Uśmiechnęłam się lekko i spuściłam wzrok.

- Wygląda na to, że za mną tęsknisz.

- Na to wygląda.

- Nadal jestem na ciebie zła - odparłam hamując poprawę nastroju.

- Wiem. Mogę cię dzisiaj zobaczyć?

- Idę do pracy.

- Po pracy? - zapytał.

- Nie mogę - skłamałam.

- Przestań mnie unikać.

- Po prostu chcę trochę pobyć z Amber.

Zayn westchnął cicho.

- Naprawdę musimy porozmawiać.

- Teraz nagle chcesz rozmawiać? - Uniosłam brew.

- Tak. Chcę - odparł pewnym siebie tonem, na co wywróciłam oczami.

- Muszę wyszykować się do pracy.

- Okej, wiesz, że i tak nie uda ci się unikać mnie zbyt długo?

Nieważne.

- Pogadamy później, Zayn.

- Victoria - powiedział na pożegnanie, po czym się rozłączyłam.

Nie było mowy, żeby coś dotarło do niego w przeciągu tej jednej nocy, chyba, że Emma spuściła mu niezły wpierdol, ale jakoś nie chciało mi się w to wierzyć. 

- Re?! - Usłyszałam zdenerwowany krzyk Amber i od razu wstałam na równe nogi.

- No?

Dziewczyna weszła do mojego pokoju z telefonem komórkowym w dłoni.

- Właśnie dostałam smsa od Teda. Java Hut zostało zdemolowane.

- Co?!

Mój telefon zabrzęczał ponownie, więc pospiesznie go chwyciłam.

- Dzwoni do mnie - powiedziałam.

- No odbieraj!

Jezu...Już.

- Halo?

- Re, potrzebuje cię w Java Hut. - Głos Teda wypełniony był stresem i zdenerwowaniem. 

- Uh..Co się stało? 

- Ktoś się włamał. Potrzebuję cie tu, na miejscu. - Rozłączył się, nie czekając na moją odpowiedź, na co tylko westchnęłam pod nosem.

- Ubieraj się. Jedziemy do Java Hut. 

_______________________________________________________

HEEEEEEEEEJ, KOLEJNY ROZDZIAŁ POJAWI SIĘ W ŚRODĘ! :)

Mam nadzieję, że pamiętaliście, że kursywa to wspomnienie! :D 

Jestem ciekawa ile osób ziewnęło, kiedy w tekście przeczytało o ziewaniu Amber. Oopsie, i znowu xD lol

Dziękuję Wam jeszcze raz za wszystkie przemiłe słowa odnośnie powrotu do zdrowia! Na serio pomogło :D teraz zostało mi już jedynie uporanie się z tym zasranym katarem i wracam do żywych :D 

Ptaszki śpiewają, słońce świeci joł. Wiosna jak się patrzy :D Tylko czekać, aż znowu zacznie napierdalać wiatrem i deszczem, bo przecież  nigdy nie może być zbyt długo idealnie, czyż nie mam racji? lolz :/ 

Oks, c'ya bejsy pod następnym rozdziałem, bo mam jeszcze coś bardzo ważnego do roboty co nie może czekać (czyt. gra w simsy). XD